เพิ่งปฏิบัติอยากทราบว่าเข้าใจถูกต้องไหมคะ

ผู้เยี่ยมชม

เนื้อความ : (ภัสสร)
อ้างอิง |

อยากทราบว่าเวลาอารมณ์อกุศลต่างๆเกิดขึ้นอาจารย์ให้กำหนดจนกว่าจะหายแต่นานมากๆไม่หายต้องคิดหาเหตุผลข้อธรรมะต่างๆมาพิจารณาให้หายไปส่วนมากจะหายเพราะการคิดธรรมะไม่หายเพราะกำหนดอย่างนี้ถูกต้องหรือไม่หรือไม่ต้องคิดแต่กำหนดอย่างเดียวจนกว่าจะหายไปเองคะ
จากคุณ : ภัสสร [ ตอบ: 01 ก.พ. 49 23:10 ] แนะนำตัวล่าสุด 07 พ.ย. 48 | สมาชิกลานธรรมถาวร | ตอบ: 7 | ฝากข้อความ |

ผู้เยี่ยมชม

ผู้เยี่ยมชม

พุทธภาษิตดังกล่าว คำว่า " ธรรมที่ประพฤติดีแล้ว ย่อมนำความสุขมาให้ " นี้ ก็มีปัญหาเกิดขึ้นว่า คำว่า " ประพฤติดีแล้ว " นี่ ประพฤติอย่างไรจึงจะเรียกว่า " ประพฤติดีแล้ว " ถึงจะนำความสุขมาให้เรา ตามความเห็นความเข้าใจของผม คำว่า " ประพฤติดีแล้ว " หมายถึงประพฤติธรรมอันสมควรแก่ธรรม คือประพฤติให้ถูกต้องตามธรรมนั้นๆ ไม่ประพฤติไม่ปฏิบัติด้วยความงมงาย ด้วยการเห็นผิด เพราะธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้นมันมีกันอยู่หลายขั้นหลายตอน อย่างเช่น กามาวจรกุศล อันได้แก่บุญกิริยาวัตถุ ๑0 นั้น จะต้องมีการประพฤติปฏิบัติอย่างไร มันถึงจะเป็นการถูกต้องซึ่งเรียกว่าประพฤติธรรมอันสมควรแก่ธรรม หรือรูปาวจรกุศล และอรูปาวจร
กุศล ซึ่งได้แก่การทำสมาธิในสมถกรรมฐาน วัตถุประสงค์ก็เพื่อยังความสงบให้เกิดขึ้นนั้น เราจะต้องประพฤติอย่างไรปฏิบัติอย่างไร ถึงจะเรียกว่าเป็นการปฏิบัติธรรมอันสมควรแก่ธรรม เรื่องเหล่านี้เป็นเรื่องที่มีความยุ่งยากสลับซับซ้อน ไม่ใช่เป็นของทำกันได้ง่ายๆ แม้แต่การปฏิบัติธรรมในขั้นโลกุตตรกุศลเพื่อยังกิเลสให้ลดน้อยลงนั้น ก็เป็นเรื่องที่ไม่ใช่ง่ายอย่างที่ว่าคนส่วนใหญเข้าใจกันเช่นนั้น ฉะนั้นการประพฤติธรรมปฏิบัติธรรมอันสมควรแก่ธรรมนั้น มันเป็นเรื่องที่ไม่ใช่เป็นของง่ายอย่างที่ทุกๆ คนเข้าใจกัน เมื่อเราพูดมากันเช่นนี้แล้วเราควรจะได้พิจารณาต่อไปว่า ถ้าเช่นนั้น
ละก็องค์ของการประพฤติดีในธรรมะนั้น เพื่อให้สมกับพุทธภาษิตนั้นน่ะ มันควรจะมีอะไรบ้าง คือเมื่อเราจะทำการประพฤติธรรมปฏิบัติธรรมประเภทไหน เราจะต้องดำเนินการอย่างไร เราอย่าลืมนะว่าธรรมะขององค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น
http://www.geocities.com/SouthBeach/Terrace/4587/basicsathi1.htm

ผู้เยี่ยมชม

เนื้อความ : (ภัสสร)
อ้างอิง |

คือตอนนี้พยายามฝึกสติปัฏฐานสี่อยู่กำหนดอิริยาบถย่อยบ่อยๆแต่ไม่ต่อเนื่องเพราะเริ่มฝึกก็เผลอเสีย 70% (แหะๆ) แต่มีปัญหาตอนนั่งสมาธิพอกำหนดพองยุบไปได้ระยะหนึ่งร่างกายเริ่มหนักและแข็งๆก็กำหนดว่าหนักหนอแข็งหนอแล้ว จิตมันก็คิดขึ้นมาสงสัยว่าสมาธิมากเกินสติหรือเปล่า ก็เลยพยายามกำหนดใหญ่เลย แต่ก็ยังไม่หายและก็สงสัยแบบนี้สลับไปมา ใจมักจะชอบพะวงว่าอย่าให้สมาธิมากเกินสติ เลยวนเวียนอยู่ แต่เตือนตัวเองแบบนี้ผิดหรือเปล่าคะ ควรจะแก้อย่างไรดี เพราะร่างกายจะแข็งทุกรอบที่นั่งสมาธิน่ะค่ะ ..พอดีอ่านกระทู้ท่านอื่นที่ฝึกอยู่และมีความก้าวหน้าว่า ในระหว่างวันตอนไม่ได้นั่งสมาธิ ท่านจะดึงจิตมาที่พองยุบทุกครั้งที่เผลอ ดิฉันไม่เข้าใจ (โง่จริงๆ) ว่าการกำหนดคือการอยู่กับปัจจุบัน แล้วถ้าปัจจุบันของดิฉันมันมีแต่คิดบ้างทำงานบ้างสุขบ้างทุกข์บ้าง ใจไม่เคยมากำหนดพองยุบเลยในระหว่างวัน ถือว่าทำถูกหรือผิดคะ (สงสัยมากๆ) และจริงๆแล้วระหว่างวัน เมื่อไม่ได้นั่งสมาธิควรจะดึงจิตมาที่พองยุบเพื่อหางานให้จิตทำใช่หรือไม่คะ
จากคุณ : ภัสสร [ ตอบ: 03 ก.พ. 49 12:14 ] แนะนำตัวล่าสุด 07 พ.ย. 48 | สมาชิกลานธรรมถาวร | ตอบ: 7 | ฝากข้อความ |
..............................................................................................................................................

ผู้นี้ขยันกำหนดอารมณ์พอสมควร เมื่อมีความขยัน (วิริยะ) เพียรกำหนดอย่างนี้ ก็ได้ผลจริง....
-กระทู้แรก วันที่ 1 ก.พ. มีปัญหาอย่างที่เห็น มีผู้ให้คำตอบตามแนวปริยัติไปแล้ว (ธัมมวิจยะ) หลุด คือหายกังวลได้วันหนึ่งคือวันที่ 2 ก.พ. วันที่ 3 ก.พ. มีปัญหาจากการปฏิบัติอีก คือ “นั่งสมาธิตัวแข็งแล้วกังวลทำยังไงต่อดี”
-ปัญหาซึ่งเกิดจากการปฏิบัติ คือ จากบริกรรมอารมณ์นั้น จะใช้ปริยัติล้วน ๆ แก้ (แนะนำ) ก็จะเป็นแบบนี้แหละ คือมันไม่ลึกไปถึงความรู้สึกของผู้ปฏิบัติซึ่งกำลังประสพอยู่ในขณะนั้นได้ ซึ่งเขาแก้ปัญหาเฉพาะหน้าของตนด้วยตนเองไม่ได้ในขณะปฏิบัติอยู่ หลุดตรงนี้ก็ไปติดตรงโน้น

ที่จริงอาจารย์ที่ให้อารมณ์กรรมฐาน ขาดการติดตามสอบความรู้สึกของโยคี ทิ้งให้ติดขัดขัดข้องในอารมณ์ที่ว่า “ ฯลฯ อาจารย์ให้กำหนดจนกว่าจะหายแต่นานมาก ๆ ไม่หาย....”
(ตรงนี่สอนพลาด) สำหรับผู้เริ่มทำนั้นกำหนดไม่หายได้ง่าย ๆ หรอก
-เพราะอะไร ?
-เพราะสติสมาธิยังไม่แข็งพอ คือมีพลังไม่พอ (ถ้ามีพลังพอแค่รู้สึกก็หายหรือดับลงแล้ว)
แรก ๆ ทำ อ. แนะนำเพียงแค่ว่า เมื่อความคิด คิดฟุ้งออกไปภายนอกอารมณ์ที่กำหนด ให้ไปกำหนดรู้อารมณ์นั้น ๆ 3-4 ครั้ง หายไม่หายก็ปล่อย แล้วกลับไปกำหนดอารมณ์หลักคือพอง-ยุบ ตามเดิม (อารมณ์หลัก)

“ฯลฯ ต้องคิดหาเหตุผลข้อธรรมะต่างๆมาพิจารณาให้หายไป ส่วนมากจะหายเพราะการคิดธรรมะ....”
เป็นธรรมดา จิตมันคิดอารมณ์ได้ครั้งละเรื่องเดียว เมื่อนั่งขบคิดหาเหตุผลคิดไปคิดมา ความคิดเดิม (อกุศลเป็นต้น) ก็ดับ เพราะได้ความคิดใหม่เป็นอารมณ์แล้ว...มันจึงหายอย่างที่ตนเองเข้าใจ แต่ภาวนามยปัญญาไม่เกิด

วันที่ 3 ก.พ. ก็เกิดปัญหาใหม่มาอีกคือ “ ฯลฯ แต่มีปัญหาตอนนั่งสมาธิพอกำหนดพองยุบไปได้ระยะหนึ่งร่างกายเริ่มหนักและแข็งๆก็กำหนดว่าหนักหนอแข็งหนอแล้ว....”
ตรงนี้ถูกต้อง คือ กำหนดรู้อารมณ์ปัจจุบัน คือกายหนักและรู้สึกแข็งๆ แต่...ไม่ทันปัจจุบันอีก “...จิตมันก็คิดขึ้นมาสงสัยว่าสมาธิมากเกินสติหรือเปล่าก็เลยพยายามกำหนดใหญ่เลยแต่ก็ยังไม่หายและก็สงสัยแบบนี้สลับไปมาใจมักจะชอบพะวงว่าอย่าให้สมาธิมากเกินสติเลยวนเวียนอยู่…”
ไม่ทันปัจจุบันได้แก่ความสงสัยซึ่งเกิดขึ้น (วิจิกิจฉาซึ่งเป็น 1 ในนิวรณ์ 5) เลยกลายเป็นความฟุ้งซ่านบ้างความสงสัยบ้างเกิดสลับกันไปกันมา....
ที่ถูกคือ เมื่อรู้สึกว่า “ร่างกายเริ่มหนักและแข็งๆ” กำหนดว่า หนักหนอ ๆ แข็งหนอๆ ถูกต้องแล้วเพราะเป็นอารมณ์ความรู้สึกปัจจุบัน
-แต่ที่ไม่ทันความคิดปัจจุบันคือความสงสัยซึ่งเกิดซ้อนขึ้นมา ซึ่งเราคิดไม่ถึง
-เมื่อรู้สึกสงสัยในการเช่นนั้นให้กำหนดว่า สงสัยหนอๆๆ 3-4 ครั้ง หายไม่หายปล่อยไปไม่สนใจ ดึงความรู้สึกกลับไปกำหนดพองหนอ... ยุบหนอ เท่านี้ก็เป็นอันจบกระบวนการของมัน…
-เมื่อรู้สึกตัวอีกว่า ร่างกายเริ่มหนักและแข็ง ๆ อีกแล้ว กำหนดว่า หนักหนอ ๆ แข็งหนอ ๆ เกิดความสงสัยขึ้น กำหนดว่าสงสัยหนอ ๆ คิดวนไปวนมา คิดหนอ ๆ ฟุ้งซ่านหนอ 3-4 ครั้ง หายไปหายปล่อยไป ดึงความรู้สึกตัวไปกำหนด พองหนอ ยุบหนออีก ก็เป็นอันจบกระบวนการของมันอีก...ทำแบบนี้แม้ในประเด็นอื่น ๆ

“ ฯลฯ ถ้าปัจจุบันของดิฉันมันมีแต่คิดบ้าง ทำงานบ้าง สุขบ้าง ทุกข์บ้าง ใจไม่เคยมากำหนดพองยุบเลยในระหว่างวัน ถือว่าทำถูกหรือผิดคะ (สงสัยมากๆ)…”
ตรงนี้แหละที่ถกเถียงกันจนเว็บ (...) เกือบล่มมาแล้ว

-ในระหว่างการใช้ชีวิตประจำวัน (ผู้เริ่มทำ) มันมีแต่คิดบ้าง ทำงานบ้าง สุขบ้าง ทุกข์บ้าง....ก็ให้มีอารมณ์นี้ ๆ แหละเป็นอารมณ์ระลึกรู้ระหว่างวัน
-แต่ถ้าเมื่อนั่งทำเป็นกิจ ก็ต้องปฏิบัติอย่างที่กล่าวไว้
-ผู้ซึ่งทำการฝึกจิตจนกระทั่งมันเชื่องแล้ว จิตใจก็จะเกาะเกี่ยวกับพอง-ยุบเหมือนกันกับเค้าคนนั้น แม้ผู้นั้นเองก็เถอะนะ ถ้า..ในขณะทำงานประจำ จะหยิบจะฉวยสิ่งนั่นสิ่งนี้ เป็นต้น ก็ต้องมีสิ่งนั้นๆ เป็นอารมณ์ปัจจุบันเหมือนกัน เช่นว่า กำลังเขียนหนังสืออยู่ ดันไพล่ไปกำหนดพองหนอ ยุบหนอ อย่างนี้ถือว่าทิ้งอารมณ์ปัจจุบัน ....

“…ฯลฯ ท่านจะดึงจิตมาที่พองยุบทุกครั้งที่เผลอ….”
อย่างนี้เกิดจากความเคยชิน (จิตเชื่องแล้ว) พอเมื่อสติอ่อนมันก็จะน้อมไป ณ ที่ ที่มันเคยชิน (ไม่เสียหายแต่อย่างใด) ต่อเมื่อใดสติสัมปชัญญะมีกำลังเพิ่มอีก (สติพละ) ก็จะคุมมันอยู่กับอารมณ์ปัจจุบัน ซึ่งก็แล้วแต่สิ่งที่เราทำจะเป็นอะไร (ดังตัวอย่างผู้กำลังเขียนหนังสือก็อยู่กับเขียนเป็นต้น)
หมายเหตุ สติสัมปชัญญะเกิดจากการกำหนดรู้อารมณ์ต่อเนื่องนั่นเอง เมื่อกำหนดรู้ต่อเนืองยาวนาน กิเลสมีความฟุ้งซ่านเป็นต้น ก็เจาะเข้ามาภายในไม่ได้ เรียกว่า อารมณ์ไม่รั่ว