ต้องการหนทางแก้ไข

ผู้เยี่ยมชม

เป็นคนที่ทนไม่ค่อยได้กับเสียงจำพวกเสียงดังๆที่เปิดรบกวน ไม่ว่าดังหรือค่อย จะรู้สึกอึดอัด เป็นทุกข์มาก บางครั้งเสียงที่อยู่ใกล้ตัว เช่น เสียงทีวียังดังกว่ามากมายกลับเฉยๆ กล้บไปตั้งใจฟังเสียงที่มันมารบกวน (ซึ่งจริงๆแล้วเสียงที่ว่าก็จะมีประมาณสองชั่วโมงทุกเช้า เป็นข่าวที่ทางแถวบ้านเปิดออกโทรโข่ง ไม่ใช่เพลง) เป็นมานานแล้วไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ไม่ทราบว่าเพราะอะไร ส่วนเสียงนินทาว่ากล่าวเมื่อได้ยินกลับไม่ค่อยมีปัญหาแต่จะเอามาคิดก่อนว่าจริงหรือไม่ ถ้าจริงก็จะยอมรับส่วนถ้าไม่จริงก็จะบอกแต่ก็ไม่อึดอัดเป็นทุกข์
อยากทราบวิธีแก้ไขด้วยว่าควรทำอย่างไร ถ้าแก้ที่เขาไม่ได้ ทำกรรมประเภทไหนไว้ ได้แต่คิดว่า มันก็เป็นเช่นนั้นเอง มันเกิด มันก็ดับไป แต่ก็ยังลำบากอยู่ดี

ตอบเมื่อ: 09 พ.ค.2006, 6:09 pm

ถ้าไปบอกกับเขาแล้ว แต่เขาไม่ใส่ใจในสิ่งที่เราบอก ก้อคงทำอะไรเขาไม่ได้
นอกจาก อดทน แล้วไม่ต้องไปใส่ใจ

ตอบเมื่อ: 10 พ.ค.2006, 2:45 am

กราบสวัสดี คุณมือใหม่

จิบกาแฟริมทาง
ตอน "เสียงรบกวน"
รัศมี มณีนิล

“ตั่บ...ตั่บ...ตั่บ...ตั่บ...ตั่บ...ตั่บ...ตั๊บแก”
เสียงประกาศศักดาของตุ๊กแกดังแหวกความเงียบของห้องปฏิบัติวิปัสสนาอย่างชัดเจนโดยไร้กระแสเสียงอื่นใดแทรกแซง ไม่อยากจะปรุงแต่งว่าเจ้าตุ๊กแกช่างเลือกเวลาได้ดีแท้ ๆ ทำให้เสียงร้องก้องกังวานและแสนจะโดดเด่น

ก่อนหน้านี้เสียงจากหอกระจายข่าวเพิ่งจบลง ทำให้ผู้ปฏิบัติได้สัมผัสกับความเงียบสงบและความเย็นสบายของอากาศยามสายอยู่พักหนึ่ง แต่แล้วคุณตุ๊กแกก็สอนเราว่า อันความสุข ความพึงพอใจใด ๆ ล้วนเป็น อนิจจัง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ (ไม่นาน) และดับไป เราจึงได้พิจารณาธรรมจากเสียงของคุณตุ๊กแก แม้จะไม่ต้องการ

ที่นี่เป็นศูนย์วิปัสสนากรรมฐานที่ตั้งอยู่ลึกเข้าไปในไร่มะขาม เคียงข้างภูเขาที่ประกอบกันเป็นวิวสวยราวรีสอร์ต หะแรกที่มาถึงนึกดีใจว่าบรรยากาศคงเงียบไร้เสียงรบกวนใด ๆ เพราะอุตส่าห์อยู่ลึกจากถนนใหญ่เข้ามา ตั้งเกือบสองกิโลเมตร

แต่ชีวิตมักไม่เป็นอย่างที่คิดเสมอไป เพราะเช้าวันแรกก็เจอบททดสอบความตั้งมั่นแห่งจิตแบบไม่ทันให้ตั้งตัว เริ่มตั้งแต่ตีห้าครึ่ง ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งสมาธิท่ามกลางความเงียบสงัดและหนาวเย็นของอากาศ ยามรุ่งสาง

“หัวใจติดดิน สวมกางเกงยีนส์เก่า ๆ ใส่เสื้อตัว ๑๙๙ แบกกระเป๋าใบเดียวติดกาย...”
ต่าย อรทัย ส่งเสียงบอกเล่าชีวิตและความจนอันคับแค้นในเพลงดอกหญ้าในป่าปูน ผ่านหอกระจายข่าว มาทักทายกันแต่เช้ามืด ก่อนจะตามมาด้วยเพลงลูกทุ่งอื่น ๆ อีกหลายเพลง สลับกับเสียงโฆษกเป็นการกู๊ดมอร์นิ่ง แบบเอื้ออาทรอย่างไม่มีที่สุดไม่มีประมาณโดยแท้

แปดโมงเช้าเศษ ๆ เพลงลูกทุ่งเงียบไปแล้ว อากาศกำลังสบายไร้เสียงรบกวน หลายคนกำลังจดจ่อ อยู่กับลมหายใจ เข้าสู่ภาวะแห่ง จิตตภาวนา

“รักกันไว้เถิด เราเกิดร่วมแดนไทย จะเกิดชาติไหน ไหน ก็ไทยด้วยกัน...”

ปลุกปลอบใจให้เห็นคุณค่าของความสามัคคีแล้ว คราวนี้ก็เป็นเรื่องของหน้าที่พลเมือง
“ใครที่มีรายชื่อต่อไปนี้ ให้เตรียมเอกสารมาทำบัตรประชาชนด้วย อย่าลืมนะ (ย้ำ)
ทั้งหมดมีอยู่ ๑๕ คน ๑. ด.ญ. จิรนุช...๒. ด.ช. ศรราม... ๓. ด.ญ. สุวนันท์...แล้วเย็นนี้ ขอเชิญประชุม พร้อมกันที่ประชาคมด้วย”

ชี้แจงทำความเข้าใจกันเรียบร้อย ก็เป็นอันหมดรายการในภาคเช้า จากนี้ก็จะเป็นทีของคุณตุ๊กแก ได้โชว์พลังเสียง จากนั้นตอนเที่ยง ๆ จะมีการรายงานข่าวอีกครั้งหนึ่ง อาทิ
“ภาพยนตร์เรื่อง เดอะ ลอร์ด ออฟ เดอะ ริง คว้ารางวัลออสการ์ถึง ๑๑ รางวัล...”
ด้วยเหตุนี้ผู้ปฏิบัติธรรมจึงไม่ตกข่าว กลับไปแล้วสามารถเม้าท์ต่อกับเพื่อนได้เลย นับเป็นประสิทธิภาพการสื่อสารแห่งยุคสมัยโดยแท้ ที่สามารถส่งเสียงทะลุทะลวงไปได้ทุกที่ ทุกเวลา (ไม่ว่าผู้รับจะต้องการหรือไม่ก็ตาม)

จะว่าไป เสียงที่มาแบบรอบทิศทางเหล่านี้มีประโยชน์มาก เพราะนอกจากจะทำให้ประชาชนได้รับรู้ข้อมูลข่าวสารอย่างทั่วถึงแล้ว ยังเป็นเสมือนบททดสอบผู้ปฏิบัติให้ใช้เป็นเครื่องพัฒนาความเข้มแข็งของอุเบกขา อันจะยังความเจริญก้าวหน้าทางธรรมต่อไป เรียกว่าได้ประโยชน์พร้อมกันทั้งสองทางเลยทีเดียว

นั่นคือเสียงจากภายนอก ขณะที่เสียงภายในห้องปฏิบัติเองก็ใช่ว่าจะน้อยหน้า มีทั้งเสียงกรน เสียงหักนิ้วเล่น เสียงกระดูกลั่นเกรียวกราวยามบิดตัว เสียงถอนหายใจ เสียงท้องร้อง ฯลฯ

หญิงสาวคนหนึ่งเธอไอและกระแอมด้วยความถี่ค่อนข้างบ่อย ถ้าไม่ไอก็กระแอม ถ้าไม่กระแอมก็ไอ ก็เป็นเครื่องทดสอบจิตใจของผู้ร่วมปฏิบัติได้ดีอีกเช่นกัน ว่าจะหงุดหงิด รำคาญ หรือเห็นใจในความไม่สบายของเธอ เธอผู้นี้สารภาพกับเพื่อนร่วมปฏิบัติหลังจากยกเลิกเคอร์ฟิวการพูด (ห้ามพูด) แล้วว่า

“พี่ ๆ รำคาญหนูบ้างไหมคะ ต้องขอโทษจริง ๆ หนูก็พยายามกลั้นแล้ว มันก็ไม่ไหว แล้วไม่รู้เป็นไง เวลาอยู่ข้างนอกไม่ค่อยไอ แต่พอเข้าห้องปฏิบัติ คันคอไอทุกที หนูละเซ็งตัวเองมากเลย กลัวจะรบกวนคนอื่น ตอนหลังก็ได้ตะขาบนี่ละพี่ (ยาแก้ไอตราตะขาบห้าตัว) ช่วยไว้ ไม่อย่างนั้นพวกพี่จะรำคาญยิ่งกว่านี้อีก...“ก่อนมาก็ยังไม่เป็นนะ พอมาถึงเป็นเลย เออ...พี่ได้ยินเสียงคนไอในเทปคำสอนตอนทำเมตตาภาวนา กันบ้างไหม”

เทปคำสอนตอนทำเมตตาภาวนาหรือการแผ่เมตตามาจากการบันทึกเสียงท่านอาจารย์ผู้สอนขณะทำการสอนในสถานที่จริง ดังนั้น จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีเสียงรบกวนอื่น ๆ ติดมาด้วย อย่างเช่นเสียงไอจากผู้ปฏิบัติคนหนึ่ง ซึ่งท่าทางจะเป็นหวัดลงคอ เพราะมีเสียงไออย่างรุนแรงและต่อเนื่องติดมากับเทปด้วยอย่างชัดเจน ทุกคนตอบว่าได้ยิน

“นั่นละ ครั้งที่แล้วหนูรำคาญมากเลย ว่าทำไมมาไออยู่ได้ไม่ไปไอที่อื่น คราวนี้เลยไอซะเอง พี่ว่าเกี่ยวกันไหมคะ” ไม่มีใครตอบได้ แต่ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่เคยนึกรำคาญเสียงกลืนน้ำลายของคนข้างหลัง ที่เธอจะกลืนน้ำลายเอื๊อก...เอื๊อกอยู่ตลอดเวลา ได้เรื่องทันที

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ฉันเกิดอาการน้ำลายฟูมปาก เอ๊ย ...น้ำลายสอขึ้นมาอย่างไม่รู้เหนือรู้ใต้ ทั้งที่แต่ก่อนร่อนชะไรก็ไม่เคยเป็น จึงต้องกลืนดังเอื๊อกแบบคนข้างหลังเปี๊ยบเชียว ยัง ยังไม่พอ เพราะไม่ได้สอเพียงครั้งเดียว แต่เป็นแบบต่อเนื่อง วันนั้นทั้งวันฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก...เอื๊อก...เอื๊อก...อยู่ตลอดเวลาอย่างน่ารำคาญ ขณะที่คนนั่งข้างหลังรู้สึกว่าเธอจะเงียบ ๆ ไป

หลังจากนั้น ถ้ามีใครไอ หรือกลืนน้ำลาย หรือกรน ไม่ว่าจะรู้สึกรำคาญเพียงใด ก็จะพยายามหักห้าม อารมณ์ เจริญเมตตาอย่างรวดเร็วว่า
“โถ...น่าเห็นใจจัง”
“ขอให้หายเร็ว ๆ นะคะ”

หรือไม่ก็ใช้เป็นเครื่องกระตุกสติเวลาที่กำลังจะเคลิ้มหลับ พร้อมสำนึกในพระคุณอยู่ในใจประมาณว่า “ขอบคุณค่ะ ถ้าไม่ได้เสียงไอพี่ละก็ แย่เลย” แต่ที่สุดแล้วเสียงอะไรก็ไม่มีอำนาจเท่าเสียงที่มาจากใจเราเอง

สายวันหนึ่ง คุณข้างในเกิดหงุดหงิดกับกางเกงผ้าฝ้ายที่เคยใส่เป็นประจำ

“กางเกงเนื้อหยาบ ใส่ไม่สบาย หงุดหงิด หงุดหงิด...” เธอบ่น
“ก็ใส่มาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นเคยมีปัญหา แต่ก่อนเคยชอบนี่นา ว่าใส่สบาย” ฉันแย้ง
“ก็นั่นมันแต่ก่อน แต่ตอนนี้มีปัญหา ไม่ชอบ ไม่สบาย ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้” เธอสั่ง
“ยังไม่หมดชั่วโมงเลย เพิ่งนั่งได้ไม่นาน” ฉันพยายามแข็ง ขืน
“ไม่หมดก็ไปได้ ใครจะมาว่า ไม่งั้นไม่ยอมนะ” เสียงเธอเริ่มดังขึ้น ๆ ต่อสู้กันอยู่พักใหญ่ ในที่สุด
“เปลี่ยนก็ได้ แต่เปลี่ยนแล้วต้องเลิกบ่นนะ”
“ฮื่อ...” เธอรับคำ

การแข่งขันและเจรจาในโลกภายนอกเป็นไปอย่างเข้มข้น รุนแรงเพียงใด การต่อสู้ ต่อรองของโลกภายใน ก็ดุเดือดเร้าใจไม่แพ้กัน ฉันกระย่องกระแย่งลุกเดินออกมานอกห้องปฏิบัติเพื่อกลับที่พัก เปลี่ยนจากกางเกงผ้าฝ้าย ตัว (เคย) โปรด เป็นผ้าถุงเนื้อนิ่มอย่างที่คุณเขาสั่ง แล้วก็กลับมานั่งปฏิบัติตามเดิมด้วยความพ่ายแพ้ เสียงรบกวนจากภายในมีอำนาจเสมอ ตราบใดที่ใจยังไม่แข็ง แรงพอ

“พอใจแล้วใช่ไหม”
“อืมม์...พอใช้ได้ แต่จริง ๆ ถ้าได้ออกไปเดินเล่นสักพักก็น่าจะดีนะ”
“หนอย ได้คืบจะเอาศอก ไม่ ยังไงก็ไม่เด็ดขาด”
“น่า นิดเดียว”

อยากจะซัดสักป้าบ ถ้าไม่เกรงใจว่าจะเป็นการทำร้ายตัวเอง เฮ้อ...

http://www.sathira-dhammasathan.org/index.php?topgroupid=1&subgroupid=197&groupid=25