หลักธรรมจากพระอาจารย์ต่างๆ

ตอบเมื่อ: 27 ธ.ค.2005, 2:10 pm

อาจารย์มั่นอบรมธรรมแก่หลวงพ่อวิริยังค์ ว่า

การเดินธุดงค์นั้น มุ่งหมายเพื่อถ่ายทอนกิเลส

ธุดงค์ แปลว่า คุมเครื่องกำจัดความอยาก

เช่น การฉันหนเดียว, ฉันในบาตร, การอยู่ในป่า, ในโคนต้นไม้ เป็นต้น

สถานที่ธุดงค์คือ ยิ่งสงบเท่าใดยิ่งดี ยิ่งปราศจากผู้คนเท่าไรก็ยิ่งดี

หรืออยู่ในดงสัตว์ร้ายเท่าใดยิ่งดี และพยายามอย่าอยู่แห่งเดียว

เปลี่ยนที่อยู่เสมอ เพื่อแก้ความเคยชินต่อสถานที่

อย่าเอาการอยู่ป่า, ภูเขา, ถ้ำ เป็นเครื่องมือโฆษณาเป็นอันขาด

หลวงปู่กงมา อบรมหลวงพ่อวิริยังค์ว่า

“การที่เราต้องการอยากจะพ้นทุกข์ เราต้องเข้าหาทุกข์

ถ้าเรากลัวทุกข์เราก็พ้นทุกข์ไม่ได้”

การที่เราจะเข้าหาทุกข์อย่างนี้แหล่ะ

นอน เดิน เดินไกล เราก็จะพอมองเห็น

เมื่อจิตเป็นสมาธิแล้ว ก็พิจารณากาย เพราะกายคือตัวทุกข์

เพราะคนเราจะหลงก็เพราะมีกาย หลงกายซึ่งกันและกันนี่เอง

ทำไมต้องเดินธุดงค์ :

การอยู่ในที่เดียวจำเจ มันทำให้เรามีจิตอ่อนไม่เข้มแข็ง

และทำให้เกิดความเคยชิน ทำให้ย่อหย่อนต่อความพยามยาม

ตอนหลวงปู่มั่นไม่สบาย :

หลวงปู่มั่นไม่สบายเป็นไข้มาลาเรีย แต่ก็ยังตื่นตอนตี 3 ทุกวัน

ต่อจากนั้นก็จะนั่งกรรมฐานไปจนสว่าง

หลวงพ่อวิริยังค์ได้เรียนถามท่านไปว่า

“ท่านอาจารย์ครับ ขณะนี้ท่านอาจารย์ก็ไม่ค่อยสบาย

ควรจะพักผ่อนให้มากกว่านี้ จะทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น

แต่ก็ได้รับคำตอบว่า

“ก็ยิ่งไม่สบาย คนเรามันใกล้ตาย ก็ยิ่งต้องทำความเพียรโดยความไม่ประมาท

แม้เราจะเป็นผู้ได้รับการฝึกฝนมามากแล้ว

แต่ก็ต้องทำและยิ่งมีความรู้สึกภายในว่า ต้องทำให้มาก

เช่นเดียวกับเศรษฐี แม้จะมีทรัพย์มาก ก็ยิ่งต้องทำมาก

สมาธิมันเป็นเพียงสังขาร ไม่เที่ยงหรอก

ความจริงแห่งสัจธรรมจึงจะเป็นของเที่ยง

และการทำความเพียรนี้ ยังชื่อว่าทำเป็นตัวอย่างแก่ศิษย์ทั้งหลายด้วย

ประสบการณ์การปฏิบัติกรรมฐานของพระอาจารย์เปลี่ยน ปัญญาปทีโป

วัดอรัญญวิเวก (บ้านปง) จ.เชียงใหม่

นักปฏิบัติใหม่ๆ มักจะเกิดนิมิตบ่อย สัญญาภาพต่างๆ มักจะเกิดขึ้น

พอนั่งภาวนาไประหว่าง ขณิกะกับอุปจารสมาธิ

ยังไม่ถึงอัปปนาสมาธิก็เกิดนิมิตเสียก่อน แล้วชอบเพ่งตามนิมิต สติก็ขาดหายไป

พอไปพบนิมิตดีก็ชอบ หลงไปกับนิมิตนั้น เจอนิมิตร้ายก็ตกใจกลัว

การปฏิบัติก็อาจจะหยุดลง การปฏิบัติก็ไม่ก้าวหน้า

จิตที่เป็นสมาธินั้น แท้จริงคือ ความรู้สึกนิ่งเฉย ไม่หวั่นไหว

กับอารมณ์ที่เกิดจาก ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ

การกระทำอย่างนี้เป็นการอบรมบ่มอินทรีย์ ให้มีกำลังแก่กล้า

สติก็ดีตลอดสาย จิตก็ตั้งมั่นตลอดเวลา

นิมิตจะเกิดก็สักแต่ว่าเกิดเราไม่หลงไปตามนิมิตนั้น

จงทำสติกำหนดรู้จิต จะทำให้ได้สติ ปัญญาก็จะดีขึ้น

อย่างนี้เรียกว่า จิตเป็นสมาธิ

“ถ้าอยากเป็นพระ ก็อย่าละการภาวนา”

“อยากมากทุกข์มาก อยากน้อยทุกข์น้อย

หมดอยากหมดทุกข์ ยิ่งยึดยิ่งทุกข์ หยุดยึดหยุดทุกข์”

ถ้าใครคิดว่าสมาธิต้องนั่งขัดสมาธิหลับตาภาวนา คนนั้นยังโง่อยู่…

ถ้าผู้ใดเข้าใจว่าสมาธิทำได้ตลอดเวลา ทุกลมหายใจ ผู้นั้นเข้าใจถูก…

(ธรรมะจากหลวงพ่อพุธ ฐานิโย)

คัดลอกจาก:
http://www.geocities.com/metharung/Buddpart2.htm