บทความดีๆ สำหรับคนมีทุกข์

ผู้เยี่ยมชม

คุณเคยรู้สึกไหม ว่าชีวิตช่างลำบาก

คุณไม่อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมอย่างที่เป็นอยู่

คุณรู้สึกว่า ชีวิตนั้นเป็นทุกข์

อาชีพการงานไม่ได้ดั่งใจ อะไร ๆ ก็ผิดพลาดไปหมด?

รื่องราวต่อไปนี้ อาจจะเปลี่ยนแปลง ทัศนคติที่คุณมีต่อชีวิตคุณได้

ผมสนทนากับเพื่อนคนหนึ่ง ถึงแม้ว่า เขาจะทำงานสองอย่าง

รายได้แต่ละเดือนหักลบรายจ่ายแล้วยังเหลือแค่พันกว่า

แต่เขาก็มีความสุขมากแล้ว

ผมแปลกใจมากที่เขามีความสุขขนาดนั้น

พราะเขามีรายได้น้อย

ต้องประหยัดมัธยัสถ์จึงจะพอมีเหลือเลี้ยงดูคุณพ่อคุณแม่สูงอายุ

พ่อตาแม่ยาย ภรรยาและลูกสาวอีกสองคน

ไหนจะค่าใช้จ่ายต่าง ๆ

จุกจิกภายในครอบครัว

เขาอธิบายให้ฟังว่า

เป็นเพราะหลายปีก่อนเขาได้เห็นเหตุการณ์บางอย่างที่ประเทศอินเดีย

ขณะนั้นเขา ประสบปัญหาที่สาหัสมาก

สภาพจิตใจตกต่ำจึงไปเที่ยวอินเดียเพื่อให้สบายใจขึ้น

เขาได้เห็นกับตา ผู้หญิงชาวอินเดียคนหนึ่ง

ถือมีดอีโต้ตัดแขนขวาของลูกตัวเอง

สายตาที่หมดหวังของผู้หญิงคนนั้น

และเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดของเด็กอายุสี่ขวบ

จนบัดนี้ยังวนเวียนอยู่ในใจเขามิรู้ลืม

คุณอาจจะถามว่า

ทำไมแม่คนนั้นจึงต้องทำเช่นนี้ ?

เป็นเพราะลูกของเธอซุกซนเกินไปหรือเปล่า ?

หรือเป็นเพราะแขนของเด็กติดเชื้อ ? ไม่ใช่

ที่แท้ทำไปเพื่อให้เด็กสามารถไปขอทานตามถนน

แม่ผู้สิ้นหวังคนนั้นจงใจทำให้

ลูกตัวเองพิการ เพื่อเขาสามารถออกขอทานตามท้องถนนได้

เพื่อนของผมคนนี้ตกใจแทบช๊อก

ขนมปังในมือของเขาที่เพิ่งกินได้ครึ่งก้อนตกหล่นลงพื้น

ทันทีทันใดก็มีเด็กๆ ห้าหกคนกรูกันเข้ามา

แย่งชิงขนมปังที่เลอะทรายบนพื้น

เหมือนกับปฏิกิริยาอัตโนมัติเวลาผจญกับความหิวโหย

เขาตกใจกับเหตุการณ์ดังกล่าว

ไกด์ของเขาขับรถพาเขาไปยังร้านขนมปังที่ใกล้ที่สุด

เขาเข้าไปในสองร้านของละแวกนั้น ขอซื้อขนมปังทั้งหมดในร้าน

เจ้าของร้านขนมปังแปลกใจมาก แต่ก็ยินดีขายขนมปังทั้งหมดให้เขา

เขาใช้เงินทั้งหมดไม่ถึงหนึ่งร้อยเหรียญ

ซื้อขนมปังมาประมาณสี่ร้อยกว่าก้อน

(ตกก้อนละไม่ถึง 25 เซน)

แล้วใช้อีกหนึ่งร้อยเหรียญซื้อของใช้ประจำวัน

และแล้ว เขาก็นั่งบนรถบรรทุกที่บรรทุกขนมปังไว้เต็มคันรถ

ขับไปบนถนน ขณะที่เขาแจกจ่ายขนมปังและของใช้ประจำวันให้กับเด็ก ๆ

ซึ่งพิการเป็นส่วนใหญ่นั้น

พวกเขาล้วนโค้งคำนับให้ด้วยความดีใจ นั่นเอง

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาคิดได้ว่า

ทำไมคนเราจึงสามารถละทิ้งศักดิ์ศรีของตนเองเพียงเพื่อชิ้นขนมปัง

ราคาไม่ถึง 25เซน

เขาเริ่มบอกตนเองว่าตนเองนั้นโชคดีแค่ไหน

เขามีร่างกายครบสามสิบสอง

มีอาชีพการงาน มีครอบครัว

มีโอกาสบ่นว่าอาหารชิ้นไหนดี อาหารชิ้นไหนไม่อร่อย

มีโอกาสสวมใส่เสื้อผ้า

มีโอกาสครอบครองสิ่งของมากมายที่คนเหล่านี้ไม่มี

ตอนนี้ ผมเริ่มคิดได้และตระหนักได้ว่า

ชีวิตของผมมันย่ำแย่จริงหรือ ?

บางทีมันอาจไม่ได้ย่ำแย่ขนาดนั้นก็ได้ คุณละ ?

บางทีเมื่อครั้งหน้าคุณรู้สึกว่า ชีวิตของตนกำลังย่ำแย่

ลองคิดถึงเด็กคนที่ต้องเสียแขนเพื่อเป็น ขอทานคนนั้นดูสิ !

“ความรู้สึกพอ”

ไม่ใช่มาจากการเติมเต็มสิ่งที่คุณต้องการ

แต่มาจากการตระหนักว่า คุณมีมากมายและเพียงพอ

เมื่อประตูแห่งความสุขปิดลง ประตูอีกบานหนึ่งก็จะเปิดออก

แต่บ่อยครั้งเรามัวแต่จ้องบานประตูที่ปิดลงเท่านั้น

ไม่ได้สังเกตเห็นประตูอีกบานหนึ่งที่เปิดออกเพื่อเรา

จริงอยู่ พวกเรามักจะรู้ว่าตนเองมี

ก็ต่อเมื่อเราสูญเสียมัน

แต่พวกเราก็ต้องคอยจนกว่าของสิ่งนั้นมาถึง

จึงจะรู้ตัวว่า เราไม่มีมัน

การมอบความรักทั้งหมดให้กับผู้อื่น

มิได้หมายความว่า เราจะได้รับความรักตอบกลับมาอย่างเท่าเทียมกัน

อย่าหวังว่า รักผู้อื่นแล้วผู้อื่นจะรักตอบ

จงสนใจแค่ให้ความรักนั้น เติบโตขึ้นในใจพวกเขา

แต่ถ้าไม่เติบโตขึ้นเลยก็จงพอใจกับความรักที่เติบโตขึ้นในใจของคุณเอง

หนึ่งนาทีจึงจะทำลายคน ๆ หนึ่งได้

หนึ่งชั่วโมงจึงจะชอบคน ๆ หนึ่งได้

หนึ่งวันจึงจะรักคนๆ หนึ่งได้

แต่ต้องใช้เวลาตลอดชั่วชีวิต

จึงจะลืมคน ๆ หนึ่งได้

จงอย่ามองเพียงรูปภายนอก เพราะสักวันมันจะหลอกคุณ

จงอย่ามองแค่ความร่ำรวย ทรัพย์สมบัติ เพราะสักวันมันจะซีดจางลง

หาใครสักคนที่ยิ้มให้คุณ เพราะเมื่อมีรอยยิ้ม

จะทำให้อารมณ์ของคุณดีขึ้น

หาใครสักคนที่ทำให้คุณอมยิ้มได้จากใจจริง

บางครั้งเมื่อคุณคิดถึงใครสักคน

ความคิดถึงนั้นอาจถึงขั้นให้คุณคว้าตัวเขาออกมาจากความฝัน

โอบกอดตัวเขาเอาไว้ ไล่ตามความฝันของคุณเอง

ไปยังที่ ๆ คุณอยากไป

เป็นอย่างคนที่คุณอยากเป็น

เพราะคุณมีเพียงชีวิตเดียว

ซึ่งหมายถึง...มีเพียงโอกาสเดียวในการทำสิ่งที่คุณอยากทำ

แปลจากบทความของ "โหว เหวินหย่ง" (เจ้าของผลงาน เกิดมาซน ทั้งสองเล่ม)

ตอบเมื่อ: 22 ต.ค.2005, 5:17 pm

ขอบพระคุณมากนะคะ...สำหรับข้อคิดดีดี สำหรับชีวิต

ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ และขอนุญาตแบ่งปันนะคะ

ผู้เยี่ยมชม

อนุโมทนาคะ ดีจริงๆ

ผู้เยี่ยมชม

“ความรู้สึกพอ”

ทุกเช้าเมื่ออาทิตย์เริ่มจับขอบฟ้าในป่าอัฟริกา

สิงโตรู้ว่ามันต้องวิ่งล่ากวางตัวที่วิ่งช้าที่สุด

ขณะเดียวกัน กวางเองก็รู้ว่ามันต้องวิ่งให้เร็วที่สุด ...หรือไม่ก็ตาย

จุดสำคัญไม่ได้อยู่ที่ว่า คุณเป็นสิงโตหรือกวาง

เพียงแต่วิ่งให้สุดกำลังของตน เมื่อถึงคราวก็พอ

ตอบเมื่อ: 23 ต.ค.2005, 12:20 pm

สาธุด้วยครับ

ผู้เยี่ยมชม

kiat ; your information is very nice.

ผู้เยี่ยมชม

Thank you every much

ผู้เยี่ยมชม

ขออนุโมทนาค่ะ