ไภรวภาวะ

ตอบเมื่อ: 27 เม.ย.2005, 4:00 pm

ดุจห้วงห่วงหาอาวรณ์
หุบเหวเปลวร้อนจรถึง
ไร้ซึ่งตรึงตราพาคนึง
ลึกซึ้งพึงอันตรธานปลาย

ห้วงเหวเปลวซึ้งถึงรัก
จงตระหนักรักแท้แปรสลาย
ไภรวภาวะจะกลาย
ดำรงหมายปลายจุดสุดทาง

ยามใดใจจมตรมรัก
อุบัติหนักหักห้ามตามห่าง
ตื่นตระหนกอกขมซมนาง
ไร้ร้างต่างดำรงปลงรูปกาย

แม้ร่างจางคลายมลายสูญ
กอบกูลพูนผลยลหมาย
รักแรกแทรกซึมซับพราย
สูญสลายหมายปลาย...สัจจธรรม

กายเธอนั้นมีเพียงฉันดำรงอยู่
เฉกเช่นรู้กายเธออยู่สถิตย์ล้ำ
อมตะรักนิรันดร์หนาค่าครวญคำ
ดำรงย้ำพร่ำรักแท้แน่นักเอย

...ไภรวสภาวะ คือ ภาวะแห่งความรักอันบริสุทธิ์
ที่ไม่มีการหวนกลับอีกต่อไป แต่จะดำรงอยู่ ณ จุดสุดยอดนั้นตลอดไป...

มหะศักติ กาลิ
30 ส.ค. 47 - 19:24

ตอบเมื่อ: 27 เม.ย.2005, 4:05 pm

บทกลอนไภรวภาวะบทนี้กล่าวถึง การปฏิบัติตันตระที่ลิขิตไว้ด้วยภาษารัก

เพราะความรักเป็นอุบายขั้นแรกสุดสำหรับถ่ายทอดพุทธิปัญญาของตันตระ

ไภรว คือศัพท์เฉพาะในทางตันตระสำหรับเรียกขานบุคคลที่สามารถก้าวล่วงแล้วจากทวิภาวะทั้งปวง

ซึ่งเป็นการยากด้วยเหตุเพราะว่า ผู้ปฏิบัติต้องลงมือฝึกปฏิบัติและต้องละทิ้งกายเนื้อโดยสิ้นเชิงในขณะที่มีชีวิตอยู่

ซึ่งเป็นการปฏิบัติในขั้นอุกฤษ เหลือเพียงพลังทางจิตวิญญาณบริสุทธิ์ล้วนๆ จึงจะเข้าใจในอุบายคำสอนที่ลึกซึ้งดังกล่าว

ตันตระ ในศัพท์สันสกฤต หมายถึง หัวข้อ คำสอน หรือสิ่งสำคัญ ซึ่งเป็นเพียงอุบายวิธี (อุปายะ) หรือเทคนิคเท่านั้น

ในทางมหายานหรือวัชรยานนั้น อุปายะ คือ หลักการที่ทรงความสำคัญอย่างยิ่งยวด กล่าวคืออาศัยอุบายวิธีเป็นพลังหนุนนำไปสู่มรรคผลที่พึงประสงค์ ซึ่งอุบายวิธีบางอย่างอาจดูแปลกประหลาดสำหรับชาวพุทธเถรวาทอย่างเรา

บทกลอนข้างต้น กล่าวถึงสภาวะธรรมของบุคคลสองคน ที่ใช้ความรักเป็นอุบายในการก้าวล่วงจากทวิภาวะ ซึ่งบางท่านอาจไม่เคยพบหน้ากันเลย

ร่างกายยังคงเป็นสอง หากแต่พลังทางจิตวิญญาณที่พ้นจากร่างกาย ได้หลอมรวมเข้าด้วยกันเป็นหนึ่งเดียว ซึ่งไม่ใช่เรื่องของกามารมณ์แต่อย่างใด

แต่ทว่า อันตรายอย่างยิ่งถ้ามัวไปติดตรึงอยู่กับมัน ต้องก้าวล่วงให้พ้น และแปรเป็นความรัก ความอบอุ่น ความเมตตา ให้ได้ในที่สุด

มหะศักติ กาลิ
31 ส.ค. 47 - 19:32

ตอบเมื่อ: 27 เม.ย.2005, 4:09 pm

เป็นเพียงสภาวะธรรม ที่ดูเหมือนเป็นเรื่องลึกลับซับซ้อน แต่เมื่อถึงรอบของการปฏิบัติ เราก็จะเข้าใจในสภาวะธรรมนั้นๆ เอง

ไร้ซึ่งสัมผัสทางกาย
ไร้ซึ่งรูปหมายให้รู้
ไร้ซึ่งคำพรรณนาพรั่งพรู
ไร้ซึ่งตัวตนกู ของกู เช่นกัน

มณี ปัทมะ ตารา
บันทึกสภาวะธรรมเมื่อ 3 มกราคม 2546

ผู้เยี่ยมชม