เรื่องราวครั้งสุดท้ายของ"แม่"

ตอบเมื่อ: 08 ส.ค. 2008, 5:13 pm

ก่อนอื่นต้องขออภัยสำหรับเจ้าของต้นเรื่อง
มันอาจตอกย้ำความเจ็บปวดกับคุณในเรื่องนี้
แต่เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ควรเผยแพร่เพื่อตอกย้ำคนที่
ได้ชื่อว่าลูกทุกคนให้หันกลับมาดูคนที่ส่งเสียคุณ
เลี้ยงดูคุณมาด้วยความเหนื่อยยาก วันนี้เราหันไปเหลียว
ท่านบ้างหรือเปล่า ก่อนจะไม่มีโอกาสดูแล เมื่อท่านจากเรา
ไปแล้วการจัดงานใหญ่โตมันไม่มีประโยชน์อะไร
เวลาท่านอยู่ทำไมไม่ทำ ?

ความรู้สึกของน้องคนหนึ่งที่บรรยายออกมาจากใจ ในขณะที่....
ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป เรียน เที่ยว นอน
กิน ดึกๆผมก็โทรคุยกับแฟนของผม ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็น
กิจวัตรประจำวันของผมและผมก็เชื่อว่าใครๆเค้าก็ทำแบบนี้กัน
'จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรื้อยาง' 'กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกิน
ตัวเองคิดถึงเค้า มั้ยเนี่ย' 'รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย เค้าอยาก
เป็นกระสือที่รักจะได้เห็นใจไง ''ตัวเองวางก่อนดิ ก่อนดิ'

ประโยคต่างๆที่ผมได้คิดและคัดสรร เตรียมพร้อมมา
ต่างๆก่อนโทร ผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึก
ไปกับการคุยโทรศัพท์ ระยะเวลาอันผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น
พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว แต่ผมก็ไม่ชอบนะ
หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่
เค้าก็ทำกัน 'เอ้อ เกือบลืมไปอีกอย่าง

กิจวัตรอีกอย่างนึงของผมก็คือ แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน
' 'ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง''เย็นนี้กินข้าวอิ่ม มั้ย' 'วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง'
'อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ' โธ่!คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิมๆ
แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ โชคดี
ที่ผมพยายามตัดบทคุย ผมกับแม่น่ะคุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว
ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไง' จนกระทั่งวันนั้น
'ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย' 'เร็วๆสิ เค้ายังอุฒส่าห์บอกรัก
ตัวเองไปแล้วนะ'' แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ'

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน
ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อว่า 'Home''โธ่
แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย'
ผมไม่สลับสายผม ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป
เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ
'และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้าย ที่ผมจะมีโอกาสฟังเสียงของแม่'

หลังจากนั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า
เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืนและได้ต่อสู้กับโจร จึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้องแม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว ญาติของผมเล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่น และเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจ
หรือเรียกรถพยาบาล แต่แม่เลือกที่จะโทรหา 'ผม'
สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือโทรศัพท์หาผม
เพื่อฟังเสียงของผม วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม
ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น วันนั้นผมเลือก
ที่จะคุยกับแฟนผม ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม
ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต
ผู้หญิงคนเดียวที่ผมสามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา โดยที่ผม
ไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประ
ทับใจหรือไม่ ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ
คนเดียวในโลกที่โทรมาหาผมเพียงแค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ
คนเดียวในโลกที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่น
แพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม 'และคนเดียวในโลก
ที่เลือกคุยกับผมในวินาทีสุดท้ายในชีวิต'

ในบางครั้งประโยคที่ว่า 'ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิด
ที่จะแก้ตัว' มันก็ไม่เป็นความจริง'เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก
เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว ' อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม
หลังจากนั้นไม่นานแฟนผมที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันหลายๆ
ชั่วโมงคุยกับเธอก็ทิ้งผมไป วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้น

หลายๆอย่างที่คนส่วนใหญ่ทำ มิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป
เพราะตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผลการกระทำของเราเอง
'เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป' ทุกวันนี้ผม
นั่งมองโทรศัพท์ รอที่จะตอบคำถามเดิมๆ
ให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง แต่ผู้หญิงคนนั้นคงไม่มีอีกแล้ว

ข้อมูลมาจาก www.sanook.com

ตอบเมื่อ: 08 ส.ค. 2008, 5:17 pm

อยากให้ทุกคนเลือกที่จะดูแลคนที่รักเราและให้กำเนิดเราเสียตั้งแต่วันนี้ เหตุผลไดๆๆก็ตามไม่สำคัญเท่ากับสุขภาพหรือความเป็นอยู่ของแม่เราหรอก

ซึ้ง

ไม่อยากให้หลายๆคน ต้องมีความรู้สึกเช่นบทความข้างบนเพราะเหตุการณ์ในลักษณะนี้มันเคยเกิดกับตัวเราเอง

อายหน้าแดง

และจนทุกวันนี้ เรายังไม่สามารถลืมได้เลย สาธุ

ตอบเมื่อ: 08 ส.ค. 2008, 8:15 pm

ลูกๆทุกคนคงเคยมีความหลังฝังใจกับแม่ ไม่มากก็น้อย

เพราะท่านใกล้ชิดกับลูกกับเรา ตั้งแต่อยู่ในครรภ์...เลือดในกายลูกเป็น

เลือดแม่ครึ่งหนึ่ง...เลี้ยงดูปูเสื่อนุ่งห่มผ้าให้เรา ป้อนข้าวป้อนน้ำเรา

มา “ตั้งแต่เท้าเท่าฝาหอย” คำพูดนี้คุ้นหูติดหูมานานแล้ว

กรักกายก็มี แม้ข้อหาไม่รุนแรง เพียงนึกหงุดหงิดรำคาญที่ท่านชอบ

ทำนั่นทำนี่ให้ มะม่วงก็ปอกให้...เราเองรู้สึกโตแล้วทำเองได้

แต่ก็ไม่พ้นท่าน เช่น อยากกินอะไรบอกแม่ทำให้หน่อยดิ

ดูท่านมีความสุขในการทำเพื่อลูก ตั้งใจทำให้เรา

มโนกรรมแม้เพียงเล็กน้อย แต่ถ้าคิดบ่อยๆ จึงเป็นเหมือนสนิมกัดกิน

ความรู้สึกอยู่ เป็นเสมือนหลักตอคอยขวางจิต (ความคิด) ยามเรา

ต้องการความสงบทางจิตที่ยิ่งกว่าปกติธรรมดา

ทุกวันนี้ หวนถึงแม่ยังพอโล่งใจที่โชคดีที่เข้าปฏิบัติกรรมฐานแล้วฉุกใจ

ได้คิดได้กราบขออโหสิกรรมจากแม่ที่ได้คิดล่วงเกิน-

(แม้นแม่ไม่ถึงกับร้องไห้ แต่พอรู้ว่าท่านกำลังข่มความรู้สึกอยู่)

หากไม่มีวันนั้น วันนี้คงเสียใจ อยากขอโทษแม่คงไม่มีโอกาสเพราะ

ท่านจากเราไปอย่างไม่มีวันกลับแล้ว

วันแม่ใกล้เข้ามาแล้ว ใครรู้ตัวว่า ว่ายังมีแม่อยู่กับเรา ดูแลท่านดีดี

เท่าที่สามารถ

ทำอะไรเพื่อแม่วันนี้ ก่อนที่วันหน้าแม้อยากทำอะไรเพื่อท่านบ้าง

ก็ไม่มีท่านแล้ว

เรียกแม่ แม่วันนี้ก่อนที่จะไม่มีแม่ให้เรียกในวันหน้า

ฟังเพลง “แม่ของใคร” แล้วน้ำตามร่วง (คิดถึงแม่)

พระคุณของแม่ยากแท้เปรียบปาน
แม่ทุกข์แม่ทรมานแม่ซมซานเลี้ยงเพียงดวงใจ
ยากใครได้หาจะมาเหมือนแกได้ไง
ควรเทิดทูนไว้เหนือใดใดพระคุณของแม่
พากเพียรเลี้ยงลูกผิดถูกแม่สอน
แกรักลูกแกแน่นอนสู้เย็นร้อนแกเลี้ยงลูกแก
ความจนทนไว้เพียงใดแม่แกไม่แคร์
ใครเล่าจะแลดั่งแม่แกนั้นคงไม่มี
ลูกอยู่ในครรภ์แม่นั้นลำบาก
ถึงยามตกฟากแม่ทนทุกข์ล้นทวี
ร่วมดินร่วมฟ้าจะหาดั่งแม่ไม่มี
แม่เราผู้นี้ลูกจะมีแม่เพียงผู้เดียว
แขวนเปลเห่กล่อมแม่ยอมสู้ทน
แกรักลูกแกทุกคนแม่ยอมทนทุกข์ตัวเป็นเกลียว
คนเดียวเท่านี้เรามีแม่เราผู้เดียว
ใครเล่าจะเหลียวแม่ผู้เดียวแม่ของ...ผู้ใด.

ตอบเมื่อ: 09 ส.ค. 2008, 2:56 pm

เคยอ่านที่เว็บหนึ่งมาแล้ว

น่าเศร้าจริงๆ

ตอบเมื่อ: 09 ส.ค. 2008, 9:12 pm

ได้อ่าน เรื่องที่นำมาลงแล้ว เศร้าใจนะ แต่ก็เป็นอุทาหรณ์สอนใจที่ดีเรื่องหนึ่ง พอดีใกล้ถึงวันแม่แห่งชาติ จึงเข้ามาอ่าน อยากให้มีคนเข้ามาอ่าน มาก ๆ อ่านแล้วจะได้รักแม่กันให้มากๆ เวลาของแม่มีไม่มาก ช่วยกันดูแล รักษาน้ำใจของแม่ของพวกเรา เถิด สาธุ สาธุ