. . ล้างจานล้างใจ . .

ตอบเมื่อ: 31 มี.ค.2005, 7:10 pm

..... ล้างจานล้างใจ .....

วันนี้แก้มอิ่มล้างจานโดยไม่ได้ร้องเพลงไปด้วย เงียบจนแม่ต้องชะโงกหน้าเข้ามาดู แต่เห็นแก้มอิ่มหน้าไม่หงิก

“เป็นไรหรือเปล่าลูก” แม่อดถามไม่ได้

“กำลังฝึกสติ”

คำตอบนั้นลากแม่ให้เดินเข้ามายืนเท้าสะเอวอยู่ข้าง ๆ แก้มอิ่มบอกว่า

“อ่านติช นัท ฮันห์ มาเขาบอกว่าเวลาล้างจานให้มีสติ ไม่ใช่ล้าง ๆ ให้เสร็จเร็ว ๆ แล้วใจอยากจะไปทำอย่างอื่นต่อ ทำให้ถูกลากไปอนาคตเสมอโดยไม่อาจอยู่กับปัจจุบันขณะได้”

“เออ อย่างนี้ค่อยสมกับที่ส่งให้เรียนหนังสือหน่อย”

“เขาว่านอกจากเราจะล้างเพื่อให้จานสะอาดแล้ว เรายังล้างจานเพียงเพื่อจะล้างจาน เพื่อมีชีวิตเต็มเปี่ยมอยู่ในแต่ละขณะที่ล้างจานด้วย เราจะมีชีวิตเปี่ยมในทุกขณะและมีความสุขด้วย แม่ว่าไงจ๊ะ”

“ดี แต่ล้างจานแล้วล้างใจด้วยหรือเปล่า” แม่เอ่ยคำของหลวงพ่อชา สุภัทโท แก้มอิ่มตาโต

“โห แม่ เฉียบ” แก้มอิ่มร้องเสียงสูงจนแม่หัวเราะ

“อ้าว มันก็ต้องเสริมกัน ยิ่งแกชอบเก็บอะไร ๆ มาคิด เป็นนักหงุดหงิด จนมันหงิกงอมาอยู่บนหน้าแก อย่างนี้ต้องล้างใจด้วยแล้วถึงจะมีความสุขกับการล้างจานได้”

แก้มอิ่มถามว่า “ล้างใจยังไงล่ะแม่”

“ก็จานนี่มันเลอะ แกเอาน้ำล้างใช่มั้ย น้ำก็คือพระธรรม เอาพระธรรมมาล้างใจ ฟองน้ำนี่ก็คือสติที่แกว่านั่นแหละ เอาสติขัดถูล้างใจให้สะอาดเหมือนจาน หน้าจะได้ขาวผ่องเหมือนจาน”

แก้มอิ่มลอยหน้าฉีกยิ้มให้หน้าบานเหมือนจาน

“พระธรรมท่านว่า สัพเพ ธัมมา นาลัง อภินิเวสายะ สิ่งทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น นี่หัวใจพุทธศาสนา ท่านสอนว่าอย่าไปยึดอะไรไว้ในใจ ให้ใจสะอาด สบาย ปล่อยวาง ไม่อย่างนั้นก็จะเป็นทุกข์ เพราะอะไร ๆ มันก็เป็นไตรลักษณ์ทั้งนั้น รู้จักมั้ยไตรลักษณ์”แก้มอิ่มพยักหน้ารีบตอบกลัวเสียคะแนน

“ไตรลักษณ์ ลักษณะ 3 อย่าง คือ อนิจจัง ไม่เที่ยง ทุกขัง เป็นทุกข์ อนัตตา ไม่ใช่ตัวตน บังคับไม่ได้”

“เออ ใช้ได้ อย่างนี้จะส่งให้เรียนต่อ “ แม่ว่า แล้วเทศน์ต่อ “หลวงพ่อชาสอนว่าให้ท่องไว้ว่า “มันไม่แน่” เจออะไรก็พูดใส่มันเลยว่า อันนี้มันก็ไม่แน่หรอก รู้สึกสุข อันนี้มันก็ไม่แน่หรอกเดี๋ยวก็ไป รู้สึกทุกข์ อันนี้ก็ไม่แน่หรอก เดี๋ยวก็ไป”

“มันไปไหน” แก้มอิ่มถามขำ ๆ

“ไปตามใจมัน เราบังคับมันก็ไม่ได้นะ อย่างเวลาใจเป็นสุขเราอยากให้มันสุขไปตลอด มันก็ไม่ เดี๋ยวมันก็ไปละ เวลาทุกข์อยากให้มันหายทุกข์ มันก็ไม่หาย แต่บางทีลืม ๆ มันก็หายไปเองอย่างแก้วใบนี้สวย อยากให้มันอยู่กับเราไปตลอด มันก็ไม่แน่พรุ่งนี้อาจจะตกแตกก็ได้ ถ้าเราไปยึดเราก็ทุกข์ จานนี้ เมื่อกี้สกปรก แต่มันก็ไม่เที่ยง เห็นมั้ย ตอนนี้สะอาดแล้ว อย่างเมื่อกี้แม่ยืนสบาย ตอนนี้ก็ไม่เที่ยง มันเมื่อยแล้ว ต้องจำคำหลวงพ่อไว้ เจออะไรก็ มันไม่แน่ ๆ ๆ นี่คาถาล้างใจ”

แก้มอิ่มหัวเราะ “สาธุ แม่ กระเป๋าหนูก็ไม่เที่ยงนะจ๊ะ ตอนนี้มันว่าง เดี๋ยวแม่จะมาเติมให้เต็มใช่ไหมจ๊ะ”

แก้มอิ่มล้างจานเสร็จ จูงแม่ออกไปจากห้องครัว “เราไปคุยกันต่อที่ห้องพระนะแม่ เพราะเดี๋ยวแม่จะต้องสวดมนต์แน่ ๆ จริงมั้ย”

“ไม่แน่ บางทีแม่อาจจะเทศน์แกจนง่วง ไม่ได้สวดมนต์”

แม่ว่า แก้มอิ่มหันมาตาโต “โห เทศน์หนูเนี่ยนะ”

“อ้าว ไม่เทศน์แกแล้วจะให้แม่เทศน์ใคร”

.................

จากหนังสือช้อปปิ้งบุญ (ขวัญ เพียงหทัย)
http://www.dhammajak.net/ruendham/book2/index.php

http://www.dhammajak.net/webboard/show.php?Category=d_book&No=1072

ตอบเมื่อ: 31 มี.ค.2005, 7:47 pm

วันนี้ได้หยิบหนังสือช้อปปิ้งบุญ เพื่อจะดูรูปการ์ตูนในหนังสือ

คงสงสัยใช่มั้ยว่าทำไมหยิบหนังสือมาเพื่อดูรูปการ์ตูน ทั้งๆทีหนังสือเล่มนี้ไว้สำหรับอ่านมากกว่า ที่จริงแล้วผมเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือธรรมะมาประมาณสัก 4 ปีแล้ว เมื่อก่อนก็เป็นหนอนหนังสือธรรมชอบอ่านชอบสะสมหนังสือธรรมะ แต่หลังจากได้ลงมือปฏิบัติครูบาอาจารย์บอกว่าไม่ต้องอ่านหนังสือให้อ่านจิตอ่านใจก็เลยเลิกอ่าน ที่เลิกอ่านนั้น ใช่เพียงเชื่อคำของครูบาอาจารย์เพียงอย่างเดียว บวกกับว่าเมื่อได้ลงมือปฏิบัติแล้วธรรมะ ที่เป็นทั้งความรู้และผล ที่ได้รับจากการลงมือปฏิบัตินั้นมันช่างแตกต่างจนราวฟ้ากับดิน

พอหยิบหนังสือก็เปิดไปเรื่อยๆ ไม่สนใจว่าจะเป็นตอนใด หน้าไหน ก็ไปเจอหัวข้อ "ล้างจานล้างใจ" ที่ได้นำมาโพสเป็นไว้ด้านบนนั้นแหละครับ ก็เลยอ่านข้อความในหน้านั้นดู ไปสะดุดเอาตรงข้อความ

“อ่านติช นัท ฮันห์ มาเขาบอกว่าเวลาล้างจานให้มีสติ ไม่ใช่ล้าง ๆ ให้เสร็จเร็ว ๆ แล้วใจอยากจะไปทำอย่างอื่นต่อ ทำให้ถูกลากไปอนาคตเสมอโดยไม่อาจอยู่กับปัจจุบันขณะได้”

ซึ่งตรงกับเรื่องที่คิดจะนำมาโพสพูดคุยกันในกระดานสนทนาแห่งนี้พอ ก็เลยยกข้อความในหัวข้อดังกล่าวมาโพสนำก่อน พอดีว่าคุณเจียงได้พิมพ์เนื้อหาของหนังสือช้อปปิ้งบุญโพสไว้ในที่ลานหนังสือธรรมะ ก็เลยเข้าไปก็อปปี๊มาโพส ทำให้ประหยัดเวลาไม่ต้องพิมพ์คัดลอกจากหนังสือ ตรงนี้ก็ขออนุโมทนากับคุณเจียงด้วยที่มีความอุสาหะ ศรัทธา อย่างต่อเนื่อง

เนื้อหาในหัวข้อนี้ นั้นบอกกล่าวถึงการฝึกสติ ในชีวิตประจำวัน ฝึกให้เรามีสติสัมปชัญญะรับรู้อยู่กับสิ่งที่เราทำอยู่ในปัจจุบัน ในทางพระเรียกว่า "ปัจจุบันธรรม" การที่ทำให้เราหลุดออกไปจากปัจจุบันธรรมนั้นก็คือการขาดสติสัมปชัญญะ ความคิดเป็นปัจจัยตัวหนึ่งที่ดึงให้เราขาดจากปัจจุบันธรรม แต่ความคิดไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้ขาด ถ้าเราคิดอย่างมีสติสัมปชัญญะ ก็ชื่อว่ายังอยู่ในปัจจุบันธรรม ในชีวิตประจำวันของเรานั้นโอกาสที่เราที่จะขาดสตินั้นมีเปอร์เซ็นมาก ยิ่งถ้าคนที่ไม่เคยรับการฝึกสติแล้วเปอร์เซ็นก็ยิ่งสูง แล้วที่มีสตินั้นก็เป็นสติที่ยังใช้การไม่ได้

(สัมมาสติ-มิจฉาสติ) การฝึกสติจึงเป็นเรื่องที่สำคัญมากที่ต้องฝึกฝนให้เกิดมาให้ได้ภายในตัวเรา

ผู้เยี่ยมชม

สาธุเช่นกันครับ

"ธรรมะใดๆ ย่อมมีค่า ถ้าได้ทำ ธรรมะใดๆ ย่อมไร้ค่า ถ้าไม่ได้ทำ"