นิทานชาวบ้านธรรมบท

ตอบเมื่อ: 27 มิ.ย.2008, 1:49 am

วันหนึ่งพระเจ้าแผ่นดินได้ตรัสถามเขาว่า เขาได้ไปเรียนมนต์นี้มาจากไหนกับใคร ครั้นจะกราบทูลว่าเรียนมาจากคนจัณฑาล ก็รู้สึกละอาย(กลัวคนอื่นรู้กำพืดตนเอง เหมือนคนใหญ่คนโตในปัจจุบันนี้พอได้ดีแล้วได้เป็นใหญ่แล้วลืมกำพืดของตนเอง) เขาจึงได้กราบทูลพระราชาว่า

“ข้าพระพุทธเจ้าเรียนมาจากอาจารย์ทิศาปาโมกข์ เมืองตักกสิลา พ่ะย่ะคะ” โกหกทั้งเพ

ในทันใดนั้นมนต์ที่เขาจำได้คล่องปากขึ้นใจ ก็มีอันตรธานหายหมดไปสิ้น นึกเท่าใดก็นึกไม่ออก วันต่อมาเมื่อพระราชาให้เขาเสกมะม่วงให้เสวยอีก เขาก็ทำไม่ได้ เมื่อพระเจ้าแผ่นดินทรงทราบความจริงภายหลัง จึงรับสั่งให้ราชบุรุษลงอาญาแก่เขาอย่างหนัก และให้เนรเทศออกจากพระนคร พร้อมรับสั่งว่า “คนอกตัญญูเลี้ยงไว้ได้” ท่านทั้งหลาย เลี้ยงอสรพิษไว้ในบ้าน ยังไม่อันตรายเท่าเลี้ยงดูคนไม่รู้คุณคน โบราณท่านว่าเอาไว้อย่างนั้นก็น่าจะเป็นความจริงในยุคปัจจุบันนี้ เราท่านทั้งหลายก็ทราบดี เห็นได้ตามสื่อสารมวลชนต่าง ๆ ไม่เว้นในแต่ละวัน สุนทรภู่ รัตนกวีเอกของชาติและของโลก ได้กล่าวไว้ว่า

ทรลักษณ์อักกตัญญุตาเข เทพเจ้าก็จะแช่งทุกแห่งหน

ให้ทุกข์ร้อนงอนหง่อทรพ พระเวทย์มนต์เสื่อมคลายทำลายยศ.

มีเพิ่มเติมที่นี่ http://www.watsamma.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=353867

ตอบเมื่อ: 30 มิ.ย.2008, 7:01 pm

ขอบคุณครับ

พุทโธ