ฟ้าสางทางความลับสุดยอด ๒ ท่านพุทธทาส ภิกขุ

ตอบเมื่อ: 10 พ.ค.2008, 8:22 pm

ฟ้าสางทางความลับสุดยอด ๒

ความจริงเป็นสิ่งเดียวไม่มีคู่ (เอกํ หิ สจฺจํ นทุตียมตฺถิ) ;
แม้จะมีความไม่จริง (ตามที่ใครบัญญัติขึ้น)
มันก็เป็นความจริงของความไม่จริง (๒๑)

พระเจ้าที่เป็นทั้งผู้บันดาลให้เกิด
และปลดเปลื้องความทุกข์ได้แท้จริง นั้นคือ กฏอิทัปปัจจยตา;
จงรู้จักท่านและกระทำต่อท่านให้ถูกต้องเถิด (๒๒)

พระเจ้าที่แท้จริง เป็นหัวใจของศาสนาทุกๆ ศาสนา
นั่นคือ "กฏ" หรือ ภาวะของความถูกต้องตามธรรมชาติ
เพื่อความรอดของมนุษย์";
พุทธศาสนายิ่งมีกฏหรือภาวะนั้นที่เป็นไปตามกฏอิทัปปัจจยตา (๒๓)

ถ้าอยากพบ "พระเจ้าที่แท้จริง" อย่าตั้งปัญหาอย่างอื่นใดขึ้นมา
นอกจากปัญหาว่า อะไรที่สร้าง - ควบคุม - ทำลายโลก -
ใหญ่ยิ่ง - รู้สิ่งทั้งปวง - มีในที่ทั้งปวง,
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุควิทยาศาสตร์แห่งปัจจุบันนี้ (๒๔)

คำสอนของผู้รู้แท้จริง แม้เป็นเวลา ๒-๓ พันปีมาแล้ว
แต่ก็ยังใช้ได้อยู่เหมือนคำพูดใหม่ๆ สดๆ ร้อนๆ นั้นคือ
คำสอนของพระพุทธองค์แก่ชาวกาลาม
ที่เรียกว่า กาลามสูตร (ดังต่อไปนี้) (๒๕)

อย่าเชื่อและรับมาปฏิบัติ ด้วยเหตุเพียงสักว่า
"ฟังตามๆ กันมา";
เพราะมันผิดมาตั้งแต่ต้นก็ได้,
เพราะเปลี่ยนไปตลอดเวลาที่ฟังตามๆ กันมา ก็ได้ (๒๖)

อย่าเชื่อและรับมาปฏิบัติ ด้วยเหตุเพียงสักว่า
"ทำตามสืบๆ กันมา";
เพราะมันผิดมาตั้งแต่ต้น
หรือ เปลี่ยนไปๆ ตลอดเวลาที่ทำตามๆ กันมา ก็ได้ (๒๗)

อย่าเชื่อและรับมาปฏิบัติ ด้วยเหตุเพียงสักว่า
"กำลังเล่าลืออยู่อย่างกระฉ่อน";
เพราะการเล่าลือเป็นการกระทำของ
พวกที่ไม่มีสติปัญญา, มีแต่โมหะ ก็ได้ (๒๘)

อย่าเชื่อและรับมาปฏิบัติ ด้วยเหตุเพียงสักว่า
"มีที่อ้างอิงในปิฎก(ตำรา)";
เพราะปิฎกหรือตำราทั้งหลายเกิดขึ้นและเปลี่ยนไป
ตามปัจจัยที่แวดล้อมหรือตามกฏอิทัปปัจจยตา ก็ยังได้ (๒๙)

อย่าเชื่อและรับมาปฏิบัติ ด้วยเหตุเพียงสักว่า
"ถูกต้องตามหลักทางตรรกะ";
เพราะตรรกะเป็นเพียงความคิดชั้นผิวเปลือก,
ใช้เหตุผลและเดินตามเหตุผลชั้นผิวเปลือก (๓๐)

อย่าเชื่อและรับมาปฏิบัติ ด้วยเหตุเพียงสักว่า
"ถูกต้องตามหลักทางนยายะ";
เพราะนยายะ เป็นการคาดคะเน
ที่เดินไปตามเหตุผลเฉพาะหน้าในการคาดคะเน นั่นเอง (๓๑)

อย่าเชื่อและรับมาปฏิบัติ ด้วยเหตุเพียงสักว่า
"ถูกต้องตามสามัญสำนึก";
เพราะสามัญสำนึกเดินตามความเคยชินของความรู้สึกชั้นผิวเปลือก (๓๒)

อย่าเชื่อและรับมาปฏิบัติ ด้วยเหตุเพียงสักว่า
"ทนต่อการเพ่งด้วยทิฏฐิของตน";
เพราะทิฏฐิของเขาผิดได้ โดยเขาไม่รู้สึกตัว (๓๓)

อย่าเชื่อและรับมาปฏิบัติ ด้วยเหตุเพียงสักว่า
"ผู้พูดอยู่ในฐานะควรเชื่อ";
เพราะเป็นเหตุให้ไม่คิดใช้สติปัญญาของตนเอง ในการพิจารณา (๓๔)

อย่าเชื่อและรับมาปฏิบัติ ด้วยเหตุเพียงสักว่า
"สมณะผู้พูดเป็นครูของเรา";
เพราะเป็นเหตุให้ไม่คิดใช้สติปัญญาของตนเองในการศึกษา (๓๕)

ในกรณีเหล่านี้ เขาจะต้องใช้ยถาภูตสัมมัปปัญญา
หาวี่แววว่า สิ่งที่กล่าวนั้น มีทางจะดับทุกข์ได้อย่างไร;
ถ้ามีเหตุผลเช่นนั้น ก็ลองปฏิบัติดู
ได้ผลแล้ว จึงจะเชื่อและปฏิบัติให้ยิ่งขึ้นไป
กว่าจะถึงที่สุดแห่งความดับทุกข์ (๓๖)

กฏของธรรมชาติเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดมีกาย -ใจ
อย่างที่สัตว์ทั้งหลายกำลังมี และให้ใจคิดไปตามผัสสะจากสิ่งแวดล้อม
จนมีการบัญญัติเรื่องทิฏฐิ เรื่องกรรม เรื่องสุขทุกข์ เรื่องดีชั่ว เป็นต้น (๓๗)

ก ข ก กา แห่งการดับทุกข์ คือ
การรู้ความลับของอายตนิกธรรม ๕ หมวด คือ
อายตนะภายในหก อายตนะภายนอกหก วิญญาณหก ผัสสะหก เวทนาหก
ตามที่เป็นจริงอย่างไร ในชีวิตประจำวัน
เป็นเรื่องที่ต้องหามาศึกษาให้รู้อย่างละเอียด (๓๘)

การเกิดทางร่างกายจากท้องแม่ นั้นไม่สำคัญยังไม่เป็นปัญหา,
จนกว่าจะมีการเกิดทางจิตใจ คือเกิด ตัวกู-ของกู
จึงจะเป็นการเกิดที่สมบูรณ์คือ
มีปัญหาและมีที่ตั้งแห่งปัญหา กล่าวคือ ความทุกข์ (๓๙)

ถ้าพ้นจากการเกิดแห่งตัวกูเสียได้
ย่อมพ้นจากปัญหาและความทุกข์ทั้งปวงได้
และจะพ้นจากปัญหาแห่งการเกิดทางกายทั้งหมด ได้เองด้วย (๔๐)

คัดลอกจากพุทธทาสดอทคอมครับผม ยิ้ม

[/b]