รบกวนขอคำแนะนำด้วยครับ

ผู้เยี่ยมชม

1. เมื่อถึงจุดหนึ่งขณะนั่งสมาธิรู้สึกว่าตัวเองไม่มีลมหายใจ ตกใจมากจึงปลอบตัวเองว่าไม่มีอะไรหรอก แต่นั่งไปสักพักเดียวไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอย่างไรต่อ มีแต่ความนิ่ง,สงบและความว่างเปล่าเท่านั้น จึงออกจากสมาธิ คำถามคือ ผมควรทำอย่างไรต่อหลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีลมหายใจ

2.บางครั้งขณะนั่งสมาธิ รู้สึกว่าตัวเองนั่งเอียงๆเบี้ยวๆ ทั้งๆที่ตัวเองนั่งตัวตรง เป็นเพราะอะไรหรือครับ

ขอขอบคุณทุกท่านที่ร่วมให้ความกระจ่างนะครับ

ผู้เยี่ยมชม

คุณเป็นคนมีวาสนา เจริญอนาปานสติจนถึงฌาณ

คุณสามารถไปต่อได้เรื่อย ๆ จนถึงอรูปฌาณ

แต่หากคุณสนใจในวิปัสสนากรรมฐาน พื้นฐานของจิตที่มีกำลังนี้ สามารถนำไปพิจารณารูปนาม จนเห็นในการเกิดดับ เข้าไปตามประตูไตรลักษณ์ จนเกิดวิปัสสนาญาณในลำดับต่อ ๆ ไป

หากสนใจ ขอเชิญคุยกันผ่าน MSN ที่ gaotawan@hotmail.com

หรือ ติดต่อท่านเจ้าคุณจันทโชตทาง MSN ก็ได้ ที่ good_luck914@hotmail.comหลวงพ่อท่านก็ได้อ่านข้อความของคุณแล้วเช่นกัน

นับเป็นวาสนาค่อกันหากได้มีโอกาสพูดคุยกัน

ผู้เยี่ยมชม

1.มันเป็นสภาวะธรรมของมันเองน่ะหลาน ไม่มีอะไรหรอก ครั้งต่อไป นั่งไปแล้ว เกิดอาการนี้อีก (ลมหายใจหายอีก) ให้หลานบริกรรมภาวนาในใจว่า รู้หนอๆๆ .(รู้อาการที่ลมหายใจหายนั้นแหละ)

2 ข้อนี้ก็เหมือนกัน เป็นสภาวะธรรม ต่อไปถ้ารู้สึกว่า ตัวเอียงอีก ให้บริกรรมภาวนาในใจว่า เอียงหนอ ๆ ๆ มันก็จะคืนดังเดิม ไม่มี

>สรุปว่า ถ้าหลานเกิดความรู้สึกอย่างไร ให้ภาวนไปตามอาการนั้นๆ ฯลฯ ดังทียกตัวอย่างไป

หลานคนมีวาสนา ทีทำถึงตรงน้ได้ ถ้ามีปัญหาในการปฏิบัติอีก ไปคุยกะหลวงพ่อได้ที่อี-เมล นี่น่ะ good_luck914@hotmail.com

ผู้เยี่ยมชม

1. เป็นอาการปกติครับ ไม่ควรใส่ใจ ไม่ทำให้เสียชีวิตได้หรอกครับ อย่ากังวล

2. เป็นอาการที่สติเริ่มรับรู้อายตนะภายในเริ่มแยกออกจากอายตนะภายนอก อายตนะภายในนั้นคือจิต อายตนะภายนอกคือกายสังขาร(ประสาทสัมผัสต่างๆของกายสังขาร) แต่ไม่ได้หมายถึงจิตจะออกจากร่างนะครับ เป็นเพียงแค่เรื่องของสติรับรู้เท่านั้น

ศึกษาแล้วพิจารณาให้ดีๆนะครับ อย่าไปเชื่อคำพูดของผู้อื่นให้มากจนเกินไป พิสูจน์ใหเข้าใจได้เห็นได้ด้วยตัวเองก่อนครับ

ผู้เยี่ยมชม

1. สภาวะที่รู้สึกว่าไม่มีลมหายใจ แสดงว่าใจเริ่มจะหยุดแล้วล่ะครับ เมื่อคนเริ่มทำสมาธิ ใจจะเริ่มสงบ มีผลให้ร่างกายสงบตามไปด้วย อัตราการเผาผลาญพลังงานในร่างกายจะช้าลง การหายใจเอาอากาศเข้าใจก็จะช้าลงไปด้วย พอช้าลงไปเรื่อยๆ จนเกือบจะไม่หายใจ แต่จริงๆ ยังหายใจอยู่ แต่หายใจแบบช้ามากๆ จนแทบไม่รู้สึก

เมื่อถึงตรงนี้ ผู้ฝึกใหม่ๆ มักจะเกิดความกลัว แต่หายทำเฉยๆ เป็นผู้เฝ้าดูที่ดีครับ จนกว่าใจจะหยุด พอใจหยุดความสว่างจะเกิดขึ้นครับ

2. เป็นประสบการณ์ตอนใจเริ่มจะหยุดเท่านั้นเองครับ บางคนรู้สึกตัวเบี้ยวๆ ไปมา บางคนรู้สึกตัวยืด บางคนรู้สึกตัวขยาย บางคนรุ้สึกตัวลอย ฯลฯ มีได้หลากหลายครับ เช่นเดียวกัน เมื่อเป็นเช่นนี้ให้เราทำตัวเป็นผู้เฝ้าดูที่ดี อะไรจะเกิดก็ดูไปเรื่อยๆ แต่ไม่ยึดติด เหมือนเราดูหนัง แต่ไม่ได้ไปแสดงหนังเองน่ะครับ

สภาวะที่ใจเริ่มหยุดนี้ ยังไม่ต้องรีบไปทำวิปัสสนาครับ เพราะการทำวิปัสสนาควรทำหลังจากที่ใจรวมเป็นหนึ่งแล้ว ถ้าตอนนี้ทำวิปัสสนา ใจก็จะถอนออกมาอีกล่ะครับ เหมือนดูหนังไปแค่กลางเรื่องเอง ก็ตีความวิเคราะห์เนื้อเรื่องแล้ว ทำนองนี้ล่ะครับ

ผู้เยี่ยมชม

...การฝึกจิต แรกๆ มันเดินไปด้วยกัน ไม่แยกกันเหมือนในหนังสือขอรับ

ในหนังสือเค้าแยกว่า สมถะ-วิปัสสนา แต่ทำกัมมัฏฐานนี่เดินไปด้วยกัน จะไปแยกจากกัน

เอง ตอนถึงอุทยพพยญาน ตอนนั้นแหละมันแยกกัน

ภาวะจิตของเจ้าของกะทู้นี้ ใกล้เป็นวิปัสสนาแล้ว

ถ้าได้ผู้แนะที่เคยปฏิบัติมา ไม่ใช่จากการอ่านหนังสือเพียงอย่างเดียว เพราะตอนนั้นเขา

กำลัง..........เผชิญอยุ่กะหมู่กิเลสมีความสงสัยบ้าง อารมณ์วูบวาบเป็นต้นบ้างซึ่งเป็นของ

ใหม่สำหรับเค้า จะพูดว่าไม่เทียงเป็นทุกข์อนัตตาก็ไม่รู้ว่าเปงอย่างไร ..........

.......ผู้อ่านหนังสือมาก ๆ พออ่านไปๆ ก็จำได้จากหนังสือว่า สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ไม่ควรยึด

มั่นถือมั่น สิ่งทั้งปวงเป็นไตรลักษณ์ แต่ไม่เคยเห็นว่า ไตรลักษณ์หน้าเปงไง แต่ก็นึกว่า

มันไม่เทียงเป็นทุกข์อนัตตา พอไปเจอไตรลักษณ์ อยู่ตรงหน้า ก็สงสัยอะไรว่ะ นี่ไม่เคย

เห็น ซึ่งมันต่างจากที่ได้จินตนาการไว้.........

.......ผู้แนะนำต้องมีอารมณ์ของสักปฏิบัติ และเคยผ่านด้วย.............

ผู้เยี่ยมชม

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้ความรู้นะครับ แล้วผมจะลองนำไปปฏิบัติดู

ติดขัดอย่างไรจะกลับมารบกวนถามใหม่นะครับ