เข็นครก...ลงเขา “สัญญานั้นเหลือแต่เงา”

ตอบเมื่อ: 16 ม.ค. 2008, 4:16 pm

โดยหลักการแล้ว คำมั่นสัญญาเป็นหลักการที่ช่วยผูกใจไม่ให้ไถลเถล แต่เผลอๆ ก็อาจสร้างความคาดหวังที่กลายเป็นกดดัน ตึงเครียด และบ่มเพาะความบาดหมางได้ง่ายๆ สัญญาที่เริ่มจากการเป็นหลักก็เลยกลายเป็นตัวทำลาย

เป็นที่รู้กันดีว่า ถ้าเรายึดมั่นติดหนึบกับสิ่งใด เมื่อผิดหวังก็จะเจ็บปวดและ/หรือโกรธแค้นตามความลึกและรุนแรงของการยึดติดนั้น สัญญาระหว่างคนที่รักและใกล้ชิดกันมักทำให้ยึดว่าอีกฝ่ายจะไม่ผิดคำมั่นสัญญา ถ้าต่างฝ่ายต่างรักษาสัญญาได้ตลอดก็ดีไป แต่บ่อยครั้งชีวิตและความไม่แน่นอนก็ทำให้ปัดเป๋ ด้วยเหตุฉะนี้จึงมีเนื้อเพลงในสารพัดภาษา สารพัดยุค ที่ครวญคร่ำเรื่องคำมั่นสัญญาที่ระเหิดหาย

สัญญาที่ใครจะขอจากคนใกล้ใจนั้น อย่าให้เป็นพันธนาการที่ทำให้อึดอัดหรือฝีนนิสัยและธรรมชาติของอีกฝ่าย ซึ่งเสี่ยงนักกับการที่เขาจะผิดสัญญาอย่างช่วยไม่ได้

ข้าพเจ้าเชื่อในแง่ดีว่า ไม่มีใครจงใจจะผิดสัญญากับคนที่ตัวรัก ดังนั้นเมื่อผิดสัญญาแล้ว ความเชื่อมั่นในตัวเองก็ลดถอย ความรู้สึกผิดก็ได้กรัดกร่อนความรู้สึก จนบางครั้งใจหันวกมาโทษคนที่เรียกร้องให้สัญญา ความรู้สึกที่ซ่อนลึกนี้อาจกลายเป็นเชื้อระอุที่ลุกโชนขึ้นมาได้ เมื่อมีแรงกระทบในภายภาคหน้า

ด้วยประการฉะนี้ ข้าพเจ้าจึงเชื่อในการตั้งปณิธานมากกว่าการให้สัญญา เพราะการตั้งปณิธารเป็นการตั้งเป้าหมายของตัวเองไว้ เพื่อที่จะได้เพียรพยายามไปให้ถึงจุดนั้น ไม่ใช่เป็นการให้สัญญาที่ผูกมัดตัวเองไว้กับการคาดหวังของใคร หรือแม้กระทั่งตัวเอง

ตั้งปณิธานให้ทั้งตัวเองและคนใกล้ตัวช่วยกันลุ้นด้วยความรักไม่ดีกว่าให้คำมั่นสัญญาที่อาจจะกลายเป็นเงาหรือ

คัดลอก จากหนังสือ เข็นครก...ลงเขา อีกแล้วครับท่าน แลบลิ้น

ตอบเมื่อ: 18 ม.ค. 2008, 6:23 pm