ถามหาที่มาของบทกลอนนี้

ตอบเมื่อ: 12 ส.ค. 2007, 4:15 pm

เห็นเสือหมอบ อย่าเชื่อ ว่าเสือไหว้
เผลอเมื่อไหร่ เสือกิน สิ้นทั้งขน
เป็นคนต้อง เกรงเยงยำ น้ำใจคน
เขาถ่อมตน อย่าเหมา ว่าเขากลัว

เขาไม่สู้ อย่าเหมา ว่าเขาแพ้
คชสีห์แท้ หรือจะสู้ หมูชั่ว
วางตนสม คมประจักษ์ ในฝักตัว
ชาติชนชั่ว ลบหลู่ อย่าสู้มัน

เมื่อน้ำไหว ไหลเชี่ยว เป็นเกลียวกล้า
เอานาวา ขวางไว้ ภัยมหันต์
เรื่องของคน ปนยุ่ง นังนุงครัน
ต้องปล่อยมัน เป็นไป ใจสบาย

อวดฉลาด พูดออก บอกว่าโง่
ฟังเขาโอ้ อวดอ้าง อย่างขวางเขา
ขัดคอเขา เขาโกรธ พิโรธเรา
เป็นเรื่องเร่า ร้อนใจ ไม่เป็นการ

ใครมีปาก อยากพูด ก็พูดไป
เรื่องอะไร ก็ช่าง อย่าฟังขาน
เราอย่าต่อ ก่อก้าว ให้ร้าวราว
ความรำคาญ ก็จะหาย สบายใจ

มีผู้ใดรู้ที่มา และบทกลอนนี้ถูกต้องหรือไม่

ตอบเมื่อ: 13 ส.ค. 2007, 1:31 am

เห็นเสือหมอบ อย่าเชื่อ ว่าเสือไหว้

เผลอเมื่อไร เสือกิน สิ้นทั้งขน

เป็นคนต้อง เกรงเยงยำ น้ำใจคน

เขาถ่อมตน อย่าเหมา ว่าเขากลัว

เขาไม่สู้ อย่าเหมา ว่าเขาแพ้

คชสีห์แท้ หรือจะสู้ หมูชั่ว

วางตนสม คมประจักษ์ ในฝักตัว

ชาติคนชั่ว หลบลู่ อย่าสู้มัน

เมื่อน้ำไหว ไหลเชี่ยว เป็นเกลียวกล้า

เอานาวา ขวางไว้ ภัยมหันต์

เรื่องของคน ปนยุ่ง นังนุงครัน

ต้องปล่อยมัน เป็นไป ใจสบาย

อวดฉลาด พูดออก บอกว่าโง่

ฟังเขาโอ้ อวดอ้าง อย่าขวางเขา

ขัดคอเขา เขาโกรธ พิโรธเรา

เป็นเรื่อง เร่าร้อนใจ ไม่เป็นการ

ใครมีปาก อยากปูด ก็พูดไป

เรื่องอะไร ก็ช่าง อย่าฟังขาน

เราอย่าต่อ ก่อก้าว ให้ร้าวราน

ความรำคาญ ก็จะหาย สบายใจ

เป็นคำเตือนสติและโอวาทของท่านธมฺมวิตกฺโก พระยานรรัตนราชมานิต (ตรึก จินตยานนท์)วัดเทพศิรินทราวาส กรุงเทพมหานคร

ตอบเมื่อ: 13 ส.ค. 2007, 9:49 am

ขอบคุณครับ สาธุ

ตอบเมื่อ: 13 ส.ค. 2007, 8:35 pm

สังคมคน แม้นเงียบ เพียงฝ่ายเดียว

ไรไม่เกี่ยว เขาว่ามา ไม่ฟังขาน

ปากต่อปาก เท็จเป็นจริง ใหญ่เอาการ

คำรุกราญ ควรแท้ แก้กลับไป

สาธุ

สำหรับสังคมของมนุษย์แล้ว อย่างนี้คิดว่าถูกไหมครับ

ตอบเมื่อ: 14 ส.ค. 2007, 9:05 am

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๗
ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต

...
ส่วนโทษของตนเห็นได้ยาก เพราะว่าบุคคลนั้นย่อมโปรยโทษของคนอื่น ดุจบุคคลโปรยแกลบ
แต่ปกปิดโทษของตนไว้ เหมือนพรานนกปกปิดอัตภาพด้วยกิ่งไม้
ฉะนั้น อาสวะทั้งหลายย่อมเจริญแก่บุคคลผู้ตามเพ่งโทษผู้อื่น
มีความสำคัญในการยกโทษเป็นนิตย์ บุคคลนั้นเป็นผู้ไกลจากความสิ้นอาสวะ
สมณะภายนอกไม่มี ดังรอยเท้าไม่มีในอากาศ
ฉะนั้น หมู่สัตว์ยินดีแล้วในธรรมเครื่องยังสัตว์ให้เนิ่นช้า
พระตถาคตทั้งหลาย ไม่มีธรรมเครื่องยังสัตว์ให้เนิ่นช้า
สมณะภายนอกไม่มี ดังรอยเท้าไม่มีในอากาศ
ฉะนั้น สังขารทั้งหลายเที่ยงไม่มี กิเลสชาติเครื่องยังสัตว์ให้หวั่นไหวไม่มีแก่พระพุทธเจ้า ฯ

จบมลวรรคที่ ๑๘

http://84000.org/tipitaka/read/v.php?B=25&A=895&Z=945