“เรือแตก”

ตอบเมื่อ: 15 ก.พ.2007, 10:45 am

เรือเก่าๆ ขนาดใหญ่ลำหนึ่งจอดรอผู้คนอยู่ริมฝั่งหน้าแม่น้ำ ทุกๆ เช้าผู้คนในหมู่บ้านจะอาศัยเรือลำนี้ ซึ่งเป็นเรือเพียงลำเดียวที่มีอยู่ ข้ามฟากกลับมาหมู่บ้านอีกแห่งหนึ่งที่เจริญกว่า และตกเย็นก็พากันพายเรือข้ามฟากกลับมา ช่างต่อเรือที่สร้างเรือลำนี้ขึ้นไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านนี้แล้ว คงทิ้งเรือไว้ให้ผู้คนได้อาศัยใช้สอยกันต่อไป

เวลาผ่านไปหลายปี เรือลำนี้ก็ผุพังไปตามกาลเวลา แต่ก็ไม่มีผู้ใดสนใจหรือใส่ใจจะช่วยกันซ่อมแซม แม้ว่าชายชราที่เป็นผู้สูงอายุของหมู่บ้านจะเคยบอกกับชายหนุ่มในหมู่บ้านหลายคนให้มาช่วยกันซ่อมแซมเรือลำนี้ แต่ก็ได้รับคำปฏิเสธกลับมา

“ท่านไปบอกให้คนที่ใช้เรือช่วยกันซ่อมเถอะ เพราะข้าไม่เคยใช้เรือนี้เลย”

“ถึงแม้ข้าจะใช้เรือข้ามฟาก แต่ข้าก็ไม่มีเวลามานั่งซ่อมเรือหรอก ข้าต้องรีบทำมาหากิน”

“ข้าไม่ได้ใช้เรือทุกวันนะ ใครที่ใช้ทุกวันก็ให้คนนั้นมาซ่อมก็แล้วกัน”

“โอ๊ย...ข้ามกันไปตั้งหลายคน จะให้ข้าคนเดียวไปซ่อมเรือ ไม่ไหวแน่”

“อย่ามาบอกข้าเลย ข้าไม่มีความรู้ทางซ่อมเรือ ซ่อมไม่เป็นหรอก”

“เรือมันรั่วนิดหน่อยเอง อย่าตกใจไปเลยน่า”

ชายชรารู้สึกหมดหวังในการชักชวนคนในหมู่บ้านให้มาร่วมกันซ่อมแซมเรือ ดังนั้นแกจึงไม่อยากอาศัยเรือลำนี้ข้ามฟากอีกต่อไป สิ่งที่แกทำได้เท่าที่เรี่ยวแรงเหลืออยู่ก็คือตัวแกกลับหลานชายตัวน้อยคนเดียวที่มีอยู่ จะนำไม้ไผ่เล็กๆ มาสานต่อกันจนได้เป็นแพเล็กๆ ลำหนึ่งที่พอนั่งกัน 2-3 คน ซึ่งแกจะเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็น

หลังจากชายชราต่อแพสำเร็จได้ไม่นาน วันหนึ่งขณะที่ชาวบ้านกำลังนั่งเรือเพื่อข้ามฟากกลับบ้านในตอนเย็น ก็เกิดพายุฝนฟ้าตกกระหน่ำ ทำให้เรือที่เริ่มผุพังค่อยๆ แตกออก จนกระทั่งแตกเป็นเสี่ยงๆ ผู้คนในเรือต่างจมหายไปในกระแสน้ำอันเชี่ยวกราก กระทั่งรุ่งเช้าฝนซาลง ชายชราก็ได้ยินเสียงโจษจันของผู้คนในหมู่บ้านถึงเรื่องเรือแตก และญาติพี่น้องสูญหายไป ชายชรารู้สึกใจหายกับเรื่องที่เกิดขึ้นแม้ว่าแกจะคาดเดาได้ล่วงหน้าแล้วก็ตาม แต่ด้วยความมีน้ำใจ แกจึงไปบอกให้ชายหนุ่มที่เหลืออยู่ในหมู่บ้านนำแพของแกออกค้นหาคนที่สูญหายซึ่งเหลือรอดชีวิตมาเพียงไม่กี่คน

จากเหตุการณ์วันนั้น ทำให้คนในหมู่บ้านไม่มีเรือใช้ จึงต้องหันกลับมาช่วยกันต่อเติมแพไม้ไผ่ของชายชราให้ใหญ่ขึ้น แข็งแรงขึ้น และคอยดูแลให้แพมีสภาพแข็งแรงสมบูรณ์มั่นคงอยู่เสมอโดยที่ชายมิต้องเอ่ยปากบอกอีกเลย..........

หากกิจกรรมใดที่ต้องการความร่วมไม้ร่วมมือของผู้คนในสังคม แต่ผู้คนในสังคมนั้นๆ คิดเพียงว่า “ไม่ใช่ธุระของฉัน” แล้วปล่อยปละละเลย

ดังนี้ย่อมเชื่อได้ว่า ความหายนะย่อมมาสู่สังคมนั้นๆ อย่างแน่นอน

ดอกไม้

คัดลอกจาก....
http://www.watkamphang.com/story_detail.php?menu=&id=4

สาธุ

ตอบเมื่อ: 02 มิ.ย.2008, 5:07 pm

เป็นเรื่องที่ดีมากเลยครับ ยิ้ม