บทความเรียกน้ำตาแด่คนเป็นพ่อ

ตอบเมื่อ: 22 ม.ค. 2007, 3:56 am

(พ่อลืมไปลูก) ฟังนะ...ลูกของพ่อ พ่อพูดเรื่องนี้ระหว่างลูกกำลังหลับ อุ้งมือเล็กๆ ซุกแนบใต้แก้มของลูก และผมสีบลอนด์ม้วนตัวติดแนบหน้าผากที่เปียกชื้นของลูก พ่อย่องเข้ามาในห้องของลูกตามลำพัง...แค่ไม่กี่นาทีที่แล้วนี่เอง ขณะที่พ่อนั่งอ่านงานของพ่อในห้องสมุด ความรู้สึกเสียใจต่อการกระทำของตนเองก็แล่นท่วมท้นจิตใจจนทำให้พ่ออึดอัด และด้วยความรู้สึกผิด พ่อจึงมาหยุดยืนอยู่ข้างเตียง ลูกของพ่อ มีหลายสิ่งที่พ่อกำลังคิด...

ลูกเอ๋ย พ่อโกรธฉุนเฉียวเอากับลูก ดุลูกตอนแต่งตัวไปโรงเรียน เพียงเพราะลูกใช้ผ้าขนหนูแค่แตะๆ ซับที่หน้า พ่อเอ็ดตะโรที่ลูกไม่ทำความสะอาดรองเท้าตัวเอง พ่อตวาดลุกด้วยความโมโหตอนที่ลูกปาสิ่งของตัวเองลงพื้น

ช่วงอาหารเช้า พ่อก็พบข้อบกพร่องของลูกอีก ลูกทำอาหารหกเลอะเทอะ ลูกกินอย่างมูมมาม ตักอาหารจ้วงเข้าปาก ลูกเอาข้อศอกทั้งสองข้างขึ้นมาวางบนโต๊ะ ลูกโปะเนยใส่ขนมปังหนาเกินไป และตอนที่ลูกจะออกไปเล่น ขณะพ่อจะไปขึ้นรถไฟ ลูกก็ยังหันมาโบกมือให้ ร้องเรียกว่า "หวัดดีครับ พ่อ ! "

ส่วนพ่อก็คงขมวดคิ้วทำหน้านิ่วคิ้วขมวดตอบกลับไปว่า "ทำท่าให้มันอกผายไหล่ผึ่งอีกหน่อยสิ !" แล้วทุกอย่างก็เริ่มอีกครั้งตอนบ่ายแก่ๆ...ระหว่างที่พ่อเดินไปตามถนน พ่อแอบเห็นลูกคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อเล่นลูกหิน ถุงเท้าของลูกขาดหลายรู พ่อดุ ทำให้ลูกต้องอับอายขายหน้าเพื่อนๆ ด้วยการต้อนให้ลูกเดินนำหน้าพ่อกลับบ้าน

ถุงเท้าน่ะของแพงนะ ถ้าลูกต้องซื้อมันเองล่ะก็ คงจะต้องระมัดระวังกว่านี้อีก ลองคิดดูสิลูก...นั่นน่ะจากคนผู้เป็นพ่อ !

และลูกจำได้รึเปล่า ตอนหลังจากนั้น...ช่วงที่พ่อกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด ลูกเดินเข้ามาด้วยท่าทางอันหวาดกลัว แววตาของลูกบอกถึงความน้อยเนื้อต่ำใจ พอพ่อเงยหน้าจากงาน หงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ ลูกชะงักอยูตรงประตู "ต้องการอะไร" พ่อตวาดถาม ลูกไม่พูดอะไรเลย แต่วิ่งลิ่วโผเข้ามาราวกลับพายุพัด ทุ่มตัวพลางโอบสองแขนรอบตัวพ่อแล้วจูบพ่อ แขนเล็กๆ ของลูกตวัดแน่นรอบคอพ่อด้วยความรักที่พระเจ้าประทานให้เบ่งบานอยู่ในหัวใจลูก ซึ่งแม้แต่การละเลย ขาดความเอาใจใส่ ก็ไม่อาจทำให้หดหายโรยราไปได้ และลูก็ออกไป วิ่งตึง ๆขึ้นบันได

ลูกเอ๋ย...เพียงครู่เดียวหลังจากนั้นไม่นาน กระดาษที่พ่อถืออยู่ในมือก็ร่วงหล่นลงพื้น พร้อมๆ กับจิตใจของพ่อที่วูบลึกลงด้วยความหวาดกลัว การปฏิบัตแบบนี้ทำให้เกิดอะไรขึ้นกับพ่อ นิสัยที่ชอบจับผิด ชอบดุด่ากล่าวโทษ นี่คือรางวัลของพ่อที่มอบให้ลูกที่ลูกเป็นลูกผู้ชาย ไม่ใช่ว่าพ่อไม่รัก แต่เป็นเพราะพ่อคาดหวังจากลูกมากเกินไป พ่อกำลังวัดลูกจากมาตรฐานของตัวพ่อเอง และในตัวของลูกก็มีมากมายหลายอย่างที่เป็นสิ่งที่ดีงาม...หัวใจดวงน้อยของลูกนั้นยิ่งใหญ่พอๆ กับแสงอรุณฉายฉาบเนินเขาอันกว้างใหญ่ไพศาล จากการที่ลูกแสดงออกโดยวิ่งเข้ามาหาและจูบราตรีสวัสดิ์กับพ่อ

คืนนี้...ไม่มีสิ่งใดสำคัญอีกแล้วลูก...พ่อมาอยู่ข้างเตียงลูก ท่ามกลางความมืด...และคุกเข่าด้วยความละอายใจ ! นี่เป็นช่วงเวลาแห่งการขออภัย...พ่อรู้ว่าลูกคงไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้ถ้าพ่อจะบอกลูกระหว่างที่ลูกตื่น แต่วันพรุ่งนี้พ่อจะเป็นพ่อที่แท้จริงของลูก !

พ่อจะเป็นเพื่อนของลูก จะเจ็บปวดทรมานเมื่อลูกเจ็บปวดทรมาน...จะหัวเราะเมื่อลูกหัวเราะ...พ่อจะกัดลิ้นตัวเองไว้ก่อนคำพูดเพราะความฉุนเฉียวจะเปล่งออกมา พ่อก็จะย้ำกับตัวเองราวกับเป็นคำสวดมนต์ว่า..."ลูกเป็นเพียงเด็ก...ยังเป็นเด็กเล็กๆ คนหนึ่ง !"

พ่อเกรงว่าพ่อมองลูกเหมือนคนโตๆ แต่ขณะที่พ่อเห็นลูกในตอนนี้...ลูกเอ๋ย...ลูกนอนอย่างเหนื่อยอ่อน ขดตัวอยู่บนเตียงเล็กๆ ของลูก พ่อได้ประจักษ์แล้วว่าลูกยังเป็นเพียงเด็กยังเล็กนัก เมื่อวานนี้เอง ลูฏยังเป็นเด็กอ่อนอยู่ในอ้อมแขนของแม่ เอาหัวพิงซบอยู่บนบ่าของแม่

พ่อขอมากเกินไป...มากเกินไปแล้ว

ผู้เยี่ยมชม

ลูกทุกคน ถ้ามีพ่อที่คอยดูแล เช่นอา พวกเราก็ดีใจที่ยังมีญาติที่สนิทที่สุดนั้นคือพ่อนั้นอยู่ใกล้ ๆ หากถามคนที่ขาดพ่อเช่นหนู หนูคงร้องไห้ และอยากบอกพ่อว่าหนูรักพ่อมากที่สุดในโลกค่ะ หลับ