พรานป่า กับหมาทั้ง ๗

ตอบเมื่อ: 04 พ.ย.2004, 9:08 am

พรานป่า กับหมาทั้ง ๗

นานมาแล้วมีนายพรานคนหนึ่งชื่อว่าโกกะ แกชอบการล่าสัตว์เป็นชีวิตจิตใจ พอๆ กับท่านที่ชอบดื่มไวน์แทนน้ำเปล่า ทุกวันแกจะต้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่มุ่งสู่ป่าพร้อมด้วยสมุนคู่ใจอีกหลายตัว หมู่สุนัข ๔-๕ ชีวิตคือหมู่มิตรของแก มันเป็นบริวารที่ไว้ใจได้มากกว่ามนุษย์ แกคิดเห็นอย่างนั้น จึงเลี้ยงไว้อย่างไม่เสียดายข้าวสุก เมื่อแกชี้ไปที่วัตถุ หรือคนใด สุนัขเหล่านั้นก็จะกรูรุมเข้าไปทำร้ายกัดวัตถุหรือบุคคลผู้นั้นอย่างกระหายเลือด

วันหนึ่ง แกก็ออกจากบ้านพร้อมกับหมู่สุนัขเช่นเคย ทุกตัวต่างเริงร่าที่จะได้สังหารเหยื่อในป่า นายพรานโกกะเองก็มีอาวุธครบมือ ทั้งมีด ปืนผาหน้าไหม้ สะพ่ายกันจนไหล่ลู่มุ่งสู่ป่าอย่างเริงร่าใจ พอออกถึงประตูหมู่บ้านเท่านั้น ตาแกถึงกับอารมณ์เสีย เมื่อพบกับภิกษุรูปหนึ่งกำลังบิณฑบาต "ชิชะ วันนี้ท่าจะดวงไม่ดีแน่แท้ เจอคนที่เป็นเสนียดจัญไรแต่เช้าเลย..." แกบ่นพึมพำด้วยความไม่พอใจ ก่อนบึ่งเดินไปอย่างอารมณ์เสีย

วันนั้น ด้วยเหตุอะไรไม่ทราบได้ จะเป็นเพราะเป็นวันประชุมสภาของหมู่สัตว์ หรือวันปฏิวัติของหมู่กวาง หรือจะเป็นวันว่างๆ ของหมู่นก ก็ไม่อาจทราบได้ ปรากฏว่าในป่าใหญ่ไม่มีแม้สัตว์ใดเผ่นผ่าน แม้กระทั่งนกกระจาบเล็กๆ ซึ่งเมื่อวันก่อนต่างร้องระงมไปทั่วทั้งป่า มาวันนี้กลับไม่มาแม้สักตัวเดียว ฝูงกวางที่มักลงมากินน้ำที่ริมบึง มาวันนี้ต้องเหตุไรจึง ไม่พึงมีแม้สักตัว...!!

ตาพรานป่าแกหันหน้าไปมองสมุน พวกมันเองก็คงหงุดหงิดไม่แพ้กัน บางตัวทำท่าทางหงุดหงิด เหมือนปลาสลิดถูกไฟลวก...ทุกตัวน้ำลายไหลเยิ้มมาจนถึงพื้นด้วยความกระหายเลือด !

"ต้องเป็นเพราะพระเมื่อเช้าแน่ๆๆ มันเป็นตัวเสนียดแท้ๆ ทำให้เราไม่ได้อะไรเลยแม้สักตัวเดียว..." พรานป่าคิดพลางสายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้าพอดี

เป็นความโชคร้ายของภิกษุนักบิณฑบาตที่บังอาจมาเจอนายพรานป่าเข้าถึง ๒ ครั้ง "อ่า เจอแล้วตัวเสนียดจัญไร วันนี้ไม่ได้ฆ่าแก ข้าไม่หายเจ็บใจแน่ๆ" พูดพลางชี้นิ้วสั่งให้สมุนทั้งหลายเข้าทำร้ายอย่าได้เกรง

สุนัขทั้งหมดต่างกรูหน้าเข้าหาภิกษุรูปนั้นด้วยความกระหาย ภิกษุผู้น่าสงสาร เห็นสุนัขกรูเข้ามาเช่นนั้น ก็ทิ้งบาตรวิ่งหนี เหลือบไปเห็นต้นไม้ต้นหนึ่งเข้าก็รีบปีนป่ายหนีตายอย่างเวทนา ต้นไม้ไม่สูงนักท่านยืนอยู่บนกิ่งไม้ พวกสุนัขเหล่านั้นก็ต่างกระโดดเพื่อจะกัดท่านให้ได้ทีเดียว แต่ก็ไม่อาจกระโดดถึงได้

นายพรานโกกะเห็นดังนั้น ก็ถือหอกเดินดุ่มๆ เข้ามา แล้วใช้ปลายหอกอันแหลมคมทิ่มไปที่ฝ่าเท้าของภิกษุรูปนั้นเต็มแรง ท่านร้องด้วยความเจ็บ พอเท้าข้างขวาถูกแทงก็ยกขึ้น ยืนด้วยขาข้างเดียวบนกิ่งไม้ พออีกข้างถูกแทงก็ยกอีกข้าง แล้วยืนด้วยขาอีกข้างอย่างเจ็บปวด จนเท้าทั้งสองชุ่มไปด้วยเลือดจากฝ่าเท้า ท่านทนเจ็บไม่ไหว จีวรที่ห่มก็หลุดไหลลงมาคลุมตัวนายพรานโกกะอย่างไม่เจตนา

ฝ่ายฝูงมาเข้าใจว่าภายใต้จีวรนั้นเป็นภิกษุจึงกรูเข้าไปภายในจีวรกัดกินนายพรานโกกะ อย่างกระหาย จนสุดท้ายเหลือแต่กระดูก โอ้...อนิจจา

ภิกษุหนุ่มที่อยู่บนต้นไม้เห็นเหตุการณ์อันโหดร้ายตรงหน้า จึงคว้ากิ่งไม้แห้งเขวี้ยงใส่หมานั้นไป พวกมันหันมามองภิกษุบนต้นไม้ แล้วเหลียวกลับไปดูเศษกระดูกก็รู้ทันทีว่า ตนได้ฆ่าเจ้าของเสียแล้ว จึงรีบวิ่งหนีเข้าป่าไป

ภิกษุรูปนั้น ตะเกียกตะกายลงจากต้นไม้อย่างทุลักทุเล โซซัดโซเซหอบร่างอันอิดโรยกลับวัด ท่ามกลางความสนใจของพระเณรในวัดกันทั่วหน้า ท่านเข้าไปเฝ้าพระบรมศาสดากราบทูลเรื่องทั้งหมด แล้วทูลถามว่า "ข้าพระองค์เกรงว่าจะบาปหนักที่นายพรานโกกะตาย"

"ดูก่อนภิกษุ บาปย่อมมีแก่คนที่ทำบาป ส่วนตัวเธอเองไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายใคร บาปย่อมไม่มีแก่เธอหรอ เพราะว่าเปรียบเหมือนมือใครที่ไม่มีแผล เขาก็สามารถที่จะจับยาพิษได้ ฉันใด คนที่จิตใจไม่มีบาป ไม่มีอกุศล ก็ย่อมไม่ได้บาป ฉันนั้นเหมือนกัน"

****************

นิทานธรรมะ จากวัดไตรมิตร
http://www.wattrimit.com

ตอบเมื่อ: 13 มิ.ย.2008, 9:24 am

เป็นเรื่องที่ดีมากครับ มึน