พระพุทธศาสนาคือที่พึ่งทางใจที่ดีที่สุด

ตอบเมื่อ: 19 เม.ย.2008, 9:32 pm

ศาสนาพุทธเป็นศาสนาเดียวในโลกที่มุ่งสอนให้พุทธบริษัททั้งหลายหมายมีว่า ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา ให้ปฏิบัติตามทางสายกลางคือ มัชฌิมาปฏิปทา เพื่อจะได้สร้างความเจริญแบบเรียบง่ายไม่เคร่งหรือหย่อนจนเกินไป ฉะนั้นศาสนาพุทธจึงเป็นศาสนาที่รักสงบและสอนให้หลุดพ้นจากวัฏฏสงสารและกิเลสตัณหาทั้งหลายทั้งปวง อีกทั้งยังสอนให้คนเป็นคนดี คนที่เคยไม่ดีสามารถกลับตัวเป็นคนดีได้ ซึ่งในศาสนาอื่นบางศาสนาทำได้ยากกว่าที่คิด แต่พระพุทธศาสนาของเราสามารถทำได้อย่างง่ายดายมากที่สุด ประดุจดอกบัวที่พ้นน้ำและพร้อมที่บานสะพรั่งในวันรุ่ง ยกตัวอย่าง มหาโจรผู้ยิ่งใหญ่ อหิงสกะ หรือที่เรียกว่า องคุลีมาล โจรพันนิ้วฆ่าไม่เว้น ยังสามารถกลับตัวกลับใจได้ ฉะนั้นเราควรปฏิบัติตามแบบอย่างพระพุทธศาสนาของเราสืบไปเถิด
ข้อคิด "ท่านทั้งหลาย จงภูมิใจเถิดที่เราได้ปฏิบัติอยู่พระพุทธศาสนา"
หากท่านใดสนใจที่จะสนทนาธรรมกับผม ก็ขอเชิญที่กระทู้นี้ได้เลยนะครับ ยินดีต้อนรับเสมอ

จงยึดมั่นในพระไตรสรณคมณ์แล้วท่านทั้งหลายจะพบทางสว่าง
"ตาสว่างเพราะแสงไฟ ใจสว่างเพราะแสงธรรม"

"อาจารย์สันตมโน"

ตอบเมื่อ: 20 เม.ย.2008, 10:19 pm

ขอเรียนถามว่า ท่านสันตมโน เป็นพระภิกษุหรือเปล่าคะ

หรือเป็นฆราวาสเหมือนกัน อยากทราบน่ะค่ะ (กลัวใช้คำไม่ถูก)

ตอบเมื่อ: 21 เม.ย.2008, 2:17 pm

เป็นฆราวาสครับ เคยเป็นอาจารย์สอนนักธรรม และสอนกัมมัฏฏฐาน
และพร้อมที่จะให้ความรู้และสนทนาธรรมกับท่านผู้ที่สนใจครับ

ตอบเมื่อ: 22 เม.ย.2008, 9:18 am

ถามท่านสันตมโนว่า สมาธิในระดับที่ใช้ในการอ่านหนังสืออย่างตั้งใจนั้นคือขณิกสมาธิ ขณะที่อ่านนั้นพิจารณาตามไปด้วยจนเกิดความรู้สว่างวาบขึ้นเป็นขณะๆค่ะ

เรื่องที่กำลังอ่านคือเรื่องกายและจิต เนื่องจากดิฉันพอจะเข้าใจและมองเห็นว่ากายไม่ใช่เรา แต่จิตไม่ใช่เราด้วยนั้นยังมองไม่ค่อยออก

สิ่งที่เกิดคือ ขณะที่กำลังอ่านอยู่นั้น จู่ๆเกิดเห็นสภาวะอย่างหนึ่งในจิต ไปค้นคว้าต่อมาทราบว่าเป็นธาตุรู้ เห็นอยู่ครู่หนึ่งค่ะ เลยแจ่มแจ้งตรงนั้นว่าจิตไม่ใช่เรา เกิดเพราะปรุงแต่งและดับไป อย่างต่อเนื่อง จนบางทีจับตาดูไม่ทัน แต่ถ้าไม่ปรุง มันจะลอยเด่นอยู่คอยรับรู้สภาวะรอบๆอยู่เฉยๆ ไม่สุขไม่ทุกข์ และต่างจากอทุกขมสุขเวทนาตรงที่มันไม่มีลักษณะซึมๆ เฉื่อยๆ ซึ่งเป็นเพราะเราข่มไว้โดยไม่รู้ตัวเกือบตลอดเวลา เว้นแต่เวลาที่จิตมีการงานให้คิด

หลังจากได้เห็นขณะนี้จิตจำภาวะนั้นได้ ปัญหาที่ขอถามคือ
- ขณิกสมาธิพอเพียงที่จะพิจารณาสภาวะธรรมหรือคะ
- จิตจำภาวะที่เป็นธาตุรู้ได้ เมื่อทำอีก ไม่แน่ใจว่าเป็นสัญญาเก่า หรือ เข้าไปหาธาตุรู้นั้นได้แล้ว

ถามเพียงเท่านี้ก่อนค่ะ (ออกจะยาวไปหน่อย)
ขอบคุณนะคะ

ตอบเมื่อ: 22 เม.ย.2008, 12:24 pm

ขณิกสมาธิ คือ อารมณ์ที่ทรงสมาธิระยะแรกนี้จะทรงไม่ได้นาน เพราะเพิ่งเริ่มใหม่หรือสมาธิเล็กน้อย ความจริงสมาธิถึงแม้ว่าจะทรงอารมณ์ไม่ได้นานก็มีอานิสงส์มาก
อารมณ์ทรงสมาธิ ถึงแม้ว่าจะทรงไม่ได้นานแต่ท่านทำด้วยความเคารพก็มีผลมหาศาล
แต่ถ้ารักษาอารมณ์ได้นานกว่า มีสมาธิดีกว่าจะมีผลมากกว่านั้นมาก การฝึกทรงอารมณ์ให้อยู่
นาน หรือที่เรียกว่ามีสมาธินานนั้น ในขั้นแรกคุณ ratchadapa ให้ทำดังนี้
ให้ท่านภาวนาควบกับรู้ลมหายใจเข้าออก หายใจเข้านึกว่า"พุท" หายใจออกนึกว่า
"โธ" ดังนี้ นับเป็นหนึ่ง นับอย่างนี้สิบครั้งโดยตั้งใจว่าในขณะที่ภาวนาและรู้ลมเข้าลมออกอย่างนี้
ในระยะสิบครั้งนี้เราไม่ยอมให้อารมณ์อื่นเข้ามาแทรก คือไม่ยอมคิดอย่างอื่นจะประคองใจให้อยู่
ในคำภาวนา และรู้ลมเข้าลมออกทำครั้งละสิบเพียงเท่านี้ ไม่ช้าสมาธิของท่านจะทรงตัวอยู่อย่าง
น้อยสิบนาทีหรือถึงครึ่งชั่วโมง จะเป็นอารมณ์ที่เงียบสงัดมากอารมณ์จะสบายจงพยายามทำ
อย่างนี้เสมอๆ ทางที่ดีทำแบบนี้เมื่อเวลานอนก่อนหลับและตื่นใหม่ๆ จะดีมากบังคับอารมณ์
เพียงสิบเท่านั้นพอใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนจะสามารถทรงอารมณ์เป็นฌานได้เป็นอย่างดีและคุณ ratchadapa จะสามารถพิจารณาได้เองครับ
จิตจำภาวะที่เป็นธาตุรู้ได้ ต้องดูที่อารมณ์ด้วยเพราะการที่จิตจำภาวะที่เป็นธาตุรู้ได้นั้น สาเหตุที่ของภาวะที่จิดจำคืออะไร แล้วเขาไปหาธาตุรู้ได้หรือไม่แล้วเราจะสามารถรู้ได้อย่างแจ่มแจ้งเองครับ

ตอบเมื่อ: 22 เม.ย.2008, 8:05 pm

ขอบคุณมากค่ะ สาธุ

เมื่อก่อนเคยทำมาสมาธิแบบดูลมหายใจ แต่ปัจจุบันมีอุปสรรคทางร่างกาย ไม่สามารถนั่งขัดสมาธิได้นานนักค่ะ ยอมรับว่ากลัวความเจ็บปวดอยู่มาก

ต่อมาลองนั่งเก้าอี้ พิจารณาผมขนเล็บฟันหนัง เพียงอนุโลมและปฏิโลม 1 รอบ ปรากฏว่ามันตัดเข้าภวังค์ เหมือนดับสวิทช์ไฟปุ๊บไปชั่วขณะก็เลย
คิดว่าจะกลับมาตั้งต้นใหม่หลังจากว่างเว้นมานานมาก

ที่ผ่านๆมาดิฉันมักจะเกิดตัวรู้เวลาอ่านหนังสือ หรือเอาธรรมะที่ฟังที่อ่านมาใคร่ครวญมากกว่าจะเกิดขณะนั่งสมาธิค่ะ

ถ้ามีปัญหาจะเรียนถามใหม่นะคะ