หลงเงา (พระพิจิตรธรรมพาที)

ตอบเมื่อ: 26 ก.ค.2006, 9:06 pm

เรื่องจาก : นิทานธรรมะบันเทิง
โดย : พระพิจิตรธรรมพาที

คัดลอกจาก...
http://www.dhammathai.org/dhammastory/story01.php

สาธุ

เรื่องของผู้ใหญ่ ถ้าหลงเชื่อคำเชียร์ของบริวารนัก มักจะยุ่ง และคำเชียร์ของบริวารนั้นก็เอาแน่ไม่ได้ ที่เชียร์ด้วยมุ่งร้ายก็มี ที่เชียร์ด้วยหวังดีก็มี แต่ทางที่ดีที่สุดต้องระวังไว้ อย่าลืมว่า เวลาปลูกต้นไม้ เขาใช้เสียมขุดหลุม แต่เสียมเล่มเดียวกันนั่นแหละอาจขุดโค่นต้นไม้ลงก็ได้ ที่พูดนี้ไม่ใช่ให้ระแวง แต่พูดให้ระวัง จะเล่านิทานที่ตายเพราะกองเชียร์ให้ฟัง

ดอกไม้

ตอบเมื่อ: 26 ก.ค.2006, 9:08 pm

มีพญาราชสีห์อยู่ตัวหนึ่ง เป็นใหญ่กว่าบรรดาสัตว์ทุกชนิด เพราะเป็นสัตว์ที่เก่งกล้าสามารถมาก แล้วก็มีสัตว์ที่เก่งๆ มาเป็นบริวารหลายชนิดด้วยกัน พญาราชสีห์จับสัตว์อะไรได้มา ก็กินเนื้อเสียเองบ้าง เหลือเผื่อแผ่เลี้ยงดูบริวารบ้าง พวกบริวารก็ได้กินเนื้อแทบทุกชนิด เป็นที่อิ่มหนำสำราญทั่วถึงกัน

ตามธรรมดาความหิวมักจะทำให้คนฉลาด ตรงกันข้ามความอิ่มมักจะทำให้คนเขลา แล้วคิดอะไรผิดๆ นอกเรื่องนอกราว คราวนั้นพวกบริวารของพญาราชสีห์มีความอิ่มมากไป ครั้นอยู่ว่างๆ ก็คุยกันว่า เราจะหาเนื้ออะไรมากินให้มีรสแปลกๆ ดูบ้าง ครั้นปรึกษากันดูแล้วก็เห็นว่า เนื้อสัตว์ทุกชนิด ราชสีห์ก็จับมาให้กินหมดแล้ว รู้รสแล้วทั้งนั้น ยังเหลืออยู่อย่างเดียวที่อยากจะลองดู คือ เนื้อพญาราชสีห์ มันจะอร่อยแค่ไหน ครั้นแล้วก็ตกลงกันเป็นความลับว่า จะพยายามกินเนื้อราชสีห์ดูสักที

วันหนึ่งเป็นโอกาสเหมาะ สัตว์ที่เป็นบริวารของพญาราชสีห์ก็เข้าไปหานาย ทำมายาเสียอกเสียใจ บอกกะพญาราชสีห์ว่า...

"นาย ! ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ในป่าเขาลำเนาไพรแถบนี้ นายก็เป็นใหญ่อยู่แต่ผู้เดียว พวกข้าก็พากันสุขสบายใจตลอดมา" บริวารเริ่มปั่น

"ก็แล้วเดี๋ยวนี้ มีใครโตกว่าข้างั้นรึ ?" พญาราชสีห์ ถามด้วยความสงสัย

"ถูกแล้วครับนาย ถึงเขาไม่โตกว่า ก็เห็นจะเท่ากัน"

"ท่าทางมันเป็นอย่างไร ? ฮึ" ราชสีห์ชักสนใจ

"ท่าทางสง่า ใหญ่โต เหมือนกับนายทุกอย่าง"

"อือ ! มันก็ผิดไปละซิ !"

"ก็นั่นละซินาย ที่จริงแผ่นดินนี้นายควรจะเป็นใหญ่แต่ผู้เดียว แต่เวลานี้นายใหญ่อย่างก่อนไม่ได้แล้ว ถ้ำเดียวกันเกิดมีราชสีห์สองตัว !" บริวารยุใหญ่

"มันอยู่ที่ไหนหละ พาข้าไปดูหน้ามันหน่อยสิ ! ข้าจะได้จัดการให้เสร็จเรื่องไปเสียที"

บริวารก็พาพญาราชสีห์ไปตามจุดที่กำหนดไว้คือ ที่ปากบ่อลึกแห่งหนึ่ง ซึ่งมีน้ำใสสะอาดอยู่ลึกลงไปที่ก้นบ่อ แล้วก็บอกพญาราชสีห์ว่า

"ท่านจงมองดูลงไปในนี้ซิ เวลานี้มันและบริวารได้มารออยู่แล้ว"

พญาราชสีห์ไปยืนที่ริมบ่อ ในโอกาสเดียวกันพวกบริวารก็ยืนล้อมเรียงรายรอบปากบ่อนั้นด้วย มันเป็นความจริง เมื่อพญาราชสีห์มองลงไปที่ก้นบ่อ ก็เห็นพญาราชสีห์ตัวหนึ่งยืนสง่าอยู่ในโน้น มันจ้องมองมาหาพญาราชสีห์ด้วย แล้วก็เห็นบริวารของมันเรียงรายกันรอบเหมือนกัน พญาราชสีห์อ้าปาก เจ้าราชสีห์ตัวนั้นก็อ้าด้วย พญาราชสีห์แยกเขี้ยว ราชสีห์ตัวนั้นก็แยกเขี้ยวด้วย พญาราชสีห์โมโห

พวกบริวารเห็นเช่นนั้นก็เชียร์ใหญ่ หนักเข้าพญาราชสีห์ หลงลมปากบริวาร ตัดสินใจจะลองดีกับราชสีห์ตัวนั้นให้เห็นฝีมือเสียบ้าง จึงกระโจนใส่ในทันที ร่างของพญาราชสีห์ก็ดิ่งลงสู่ก้นบ่อดังครืน หานึกไม่ว่าราชสีห์ที่เห็นอยู่ก้นบ่อนั้น ที่แท้คือเงาตัวเอง พวกบริวารใจคด ก็ได้กินเนื้อราชสีห์เป็นที่เอร็ดอร่อยสมดังใจ

นิทานเรื่องนี้เรียกว่าราชสีห์หลงเงา คนโบราณท่านพูดไว้ แล้วก็เล่ากันต่อๆ มา เป็นเรื่องสอนใจให้รู้ว่า อย่าเชื่อกองเชียร์จนเกินไป ผลที่สุดจะหลงเกลียดชังแม้แต่เงาตัวเอง

ดอกไม้