เล่นมุขเดียวกับหลานยายมัทเลยนะ นู๋ไบกอน
ประมาณว่า มากอดขา นู๋กลัวแล้ว อย่าตีนู๋เลย
นู๋ผิดไปแล้ว....ทีหลังนู๋จะไม่ทำอีกแล้วค่ะ

โถ...โถ อย่างงี้ ใครจะใจร้ายตีนู๋ได้ลงล่ะจ๊ะ
แต่...!!! มีทีหลังอีกนับครั้งไม่ถ้วนเลยล่ะจ้า...ขอบอก

ทวดทักทาย....
ยายมัทเองก็ซาบซึ้งใจในรสชาติก้านมะยมมาแล้วเหมือนกัน

เด็กๆ เคยโดนเป็นฟ่อนเลย...
โดนฟาดทีงี้ขาขึ้นเป็นริ้วๆ แสบสุดบรรยายจริงๆ !!!
แต่ก็ยังดีกว่าโดนหางกระเบนนะ

น่านสิ...ป่านนี้ตา-dd-ขว้างค้อนเข้าให้แล้วมั้ง
พาเขาออกนอกเรื่องจนได้

ยายมัทว่า เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่ามั้ย....
ตา-dd- และเพื่อนๆ ว่า "ช่างมัน" กับ"อุเบกขา" นี่ เหมือนกันมั้ยนะ?

เย้....ยายมัท ไม่ตีแย๊วววว...
มาเถอะค่ะ คุณตาดิ่ดี๋ คุณยายมัทเปิดประเด็น "ช่างมัน" กะ "อุเบกขา" ต่อแล้ว

อ้อมารวมพลกันแถวนี้เอง ..มิน่าเอะอะเชียว..!

จิ้มก้อง.... รำพึง:



นี่มิใช่ประสบการณ์"ตรง"หรอกหรือ ?? ท่าทางเอาเรื่องน่ะตอนเด็กๆง่ะ รับมาซะ-dd-...

จี้โกง.. .. รำพัน:



...เหอๆๆ !!ก้อ..."weigh the potatoes"ดิค้าบ......


มัทโนหิ มัทโนนาโถ... กล่าว:



เพิ่งเข้าเรื่องเหรอขอรับ แหม..รอ"มัน"อยู่ตั้งนาน ต้มละยังล่ะ ฮุ้ย...ออกนอกอีกแล้ว..!! ..

ขอตอบว่า เหมือนและต่างกันครับ เอ้า! คนต่อไปอธิบาย... ...(ไม่ต้องมองหาหรอก ก็ตรงนี้มียายมัทฯอยู่ ก็เป็น"คนต่อไปล่ะจ้า...อิอิ โยนเผือกร้อนของท่านอมิตาฯใส่ซะเลย )..

มันแปลว่าอารายอ่ะ บาลีสำนักไหนเนี่ยะ!!!





แหมมันก็ต้อง "โหมโรง" กันหน่อยสิตา!!!

แต่...ยายมัทไม่ชอบกินเผือกร้อนอ่ะ...กลัวปากพองอ่ะ!!!

แล้วก็เกรงว่าจะไม่เหมาะสม....เกรงใจตาน่ะจ๊ะ
จึงขอเรียนเชิญท่านเจ้าของกระทู้อรรถาธิบายต่อ
เพื่อเป็นเกียรติเป็นศรีแก่ลานธรรมจักรก่อนดีกว่า....

ตาว่าทั้งเหมือนและต่างกัน ก็ขยายความซะก่อนเลยเป็นไง
มันเหมือนและต่างกันยังไงนะ....อยากรู้จัง?!?
(ติ๊ก ต่อก ติ๊ก ต่อก)

มัทนา ณ หิมะวัน:



บาลียุคจรวดไงยายมัทฯ




.....อย่าอมภูมิเลยยาย สงเคราะห์หลานๆไว้เขาจะได้มานวดยายทีหลังเป็นการขอบคุณ.....

แต่เอาละบางทียายอาจคุ้นกับการเป็นเท้าหลัง ฉันก็พยายามจะเดินหน้าก้อได้ บางทีจะช่วยเป็นเกราะบังภัยหากเจอ"จระเข้" นะยาย..

เอาสั้นๆไปนะ เขียนมากชักปวดแขน.. ..

ข้าพเจ้าว่ามันเหมือนกันตรงที่ไม่ไปจัดการหรือเกี่ยวข้องกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ..
แต่ต่างกันตรงอาการและเหตุผลง่ะยาย....

นี่ยายว่าฉันกำลัง"ล่อตะเข้"อยู่ละป่าว เหอๆ...

taktay:



อุ๊ย นึกว่าจะเข้.. ...ที่แท้ย่าทักทายนี่เอง..

หมดเวลาบรรยายแล้วย่า ขอตัวไปทำธุระก่อน..เด๋วนายวาง"อุเบกขา"ด้วย"พรหมทันฑ์..แล้วผมจะเป็นยังไงล่ะ!!? นายก็คงบอกว่า"Chang mun!"...น่ะC..

อมภูมิอะไรกัน...ไม่มีภูมิจะให้อมหรอก
ก็แค่อยากฟัง ตาสาธยายก่อน ว่าจะเห็นตรงกันหรือไม่ อย่างไร

คำตอบของตาเนี่ยะ hit the point มั้กๆๆ สั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความ
(แถมล่อตะเข้...เป็นฝูงเลย
ยายมัทว่าตาคงต้องเตรียมตัวเป็นไกรทองได้ตั้งแต่บัด now เลยนะจ๊ะ)



เออ..แล้วที่ว่าบางทีอาจคุ้นเคยกับการเป็นเท้าหลัง
อันนี้ขอแก้ข่าว...แบบว่าพอฟังแล้วมานะมมังการมันขึ้นปรี๊ด!!!
จริงๆแล้วยายมัท...ไม่ชอบเป็นเลยทั้งช้างเท้าหน้า หรือช้างเท้าหลัง
แต่ชอบเป็น "ควาญช้าง" น่ะตา!!!

แต่ยังไงก็ thanks a million นะจ๊ะตา
ที่เป็น gentleman มากๆ...
ช่างหายากเสียยิ่งกว่างมเข็มในมหานทีสีทันดรอีกนะ....ขอบอก!!!

เดี๋ยวมาเสวนาต่อใหม่วันพรุ่งนะตา...

อ้าว....เอ๋อ...เออ...คุณตาต้องไปตรวจสายตาละม้างง
เห็นตัวกลมๆ หัวขาวๆ อย่างย่าเป็นจะเข้ไปด้ายยย.....

แต่ย่าว่า...ยังไงก็ไม่น่ากลัวเท่า...ผู้วิเศษนา...
เพราะคุณตามีสิทธิ...ถูกซัก...ก่อนถูกสาป...บรือสสส์


อนุโมทนา สาธุ สำหรับคำตอบนะค่ะ

มาแล้ว....มาเสวนากันต่อเถอะ!!!

สาธุกับคำตอบของตาอย่างยิ่ง
ยายมัทว่า....เห็นจะจริงเมื่อพิจารณาดู

ยายมัทเลยขออนุญาตตา
ลองขยายดูตามความเข้าใจของตัวเองนะจ๊ะ

แต่ไม่รู้ว่าถูกรึเปล่า วานตา-dd-
และ เพื่อนทุกท่าน ช่วยกัน ตัด ต่อ เติม ให้ข้าพเจ้าด้วยนะเจ้าคะ

ช่างหัวมัน

อาการ :

เป็นสภาวะของจิตที่อาจจะยังหงุดหงิด คับข้อง กังวล หรือสะใจ
จิตอาจยังมีความยินดียินร้ายอยู่ลึกๆ แบบว่ายังปล่อยไม่จริง แต่กดข่มไว้!?!

เหตุผล :

เพราะไม่รู้จะทำอย่างไรให้ดีกว่านี้
เพราะคิดก็แล้ว พูดก็แล้ว ทำก็แล้ว
(ประมาณว่าปวดหัว มึน เครียด ก็เลยจำต้องตัดทิ้งในที่สุด)

อุเบกขา

อาการ :

เป็นสภาวะของจิตที่มีความเป็นกลางในทุกสภาวการณ์
คือไม่ว่าจะมีเหตุการณ์รุนแรง หรือเหตุสุดวิสัย
ที่เกี่ยวกับตน หรือเกี่ยวกับใครที่เกี่ยวข้องหรือไม่เกี่ยวข้องมากระทบ
จิตก็ยังมั่นคงไม่หวั่นไหว ยังทรงความวางเฉยอยู่ได้ คือไม่ยินดี ยินร้าย

เหตุผล :

เพราะตระหนักและเข้าใจในเหตุปัจจัย และวิบากกรรม
อันเป็นเหตุของสัตว์โลกที่ยังต้องวนเวียนอยู่ในวัฏฏสงสาร

ไม่ง่ายเลยนะ...

นี่คือเหตุผลที่ท่านนำไปเป็นธรรมข้อสุดท้ายใน พรหมวิหาร ๔
และ บารมี ๑๐ ทัศ รึเปล่าตาและเพื่อน!?!?

คราวนี้ยายมัทถามบ้างนะ...แล้ว..

อุเบกขาเนี่ยะ เกิดขึ้นได้อย่างไร เกิดขึ้นได้เอง หรือต้องฝึกเท่านั้น?

ผู้วิเศษ..อารายที่ไหนรึ ทวดทักทาย
ขยายความหน่อยสิจ๊ะ...อยากรู้มั่งอ่ะ ?!?

ตาขออภัยนะยายมัทฯที่ขาดความระวัง หาว่ายายมัทฯเป็นเท้าหลัง.. ลืมไปว่าเป็นยุค Women Libแล้ว ขอโทษจริงๆนะยายอย่าโกรธกันนะ .. ..และขออนุโมทนาที่ยายแจงความเหมือนกับต่างของ"ช่างมัน กับ อุเบกขา" เข้าใจได้ง่ายดีจ้า....

ทีนี้ ที่ยายถามต่อไปว่า....

นั้นน่าสนใจมากๆ..เพื่อให้ได้ประโยชน์ตาขอ"ตัดแปะ"เพิ่มเติมจากท่านผู้รู้ดังนี้นะจ๊ะ..

อุเบกขา

อุเบกขา หมายความว่า ความวางเฉยต่อสัตว์ทั้งหลาย
โดยมีจิตใจที่ปราศจากอาการทั้ง ๓ กล่าวคือ ไม่น้อมไปในความ
ปรารถนาดี ในการที่จะบำบัดทุกข์ ในการชื่นชมยินดี ในความสุข
ของสัตว์แต่อย่างใดทั้งสิ้น … พิจารณาในสัตว์ทั้งหลายพอประมาณ
ด้วยการที่ไม่รักไม่ชัง คือ สละความวุ่นวายที่เนื่องด้วยเมตตา กรุณา
มุทิตา … และมีสภาพเข้าถึงความเป็นกลาง

…

การวางเฉยต่อสัตว์ทั้งหลายนั้น มีอยู่ด้วยกัน ๒ อย่าง คือ
เป็นไปด้วยอำนาจแห่งตัตตรมัชฌัตตตา (ความเป็นกลางในอารมณ์
นั้นๆ / ภาวะที่จิตและเจตสิกตั้งอยู่ในความเป็นกลาง) …
นี้เป็นอุเบกขาแท้

ส่วนที่เป็นไปด้วยอำนาจโมหะนั้น เมื่อได้ประสบกับสิ่งที่น่ารัก
ก็ไม่รู้จักรัก น่าขวนขวายอยากได้ก็ไม่มีการขวนขวายอยากได้
เฉยๆ ไป น่าเคารพเลื่อมใสก็ไม่รู้จักทำการเคารพเลื่อมใส
น่ากลัวน่าเกลียดก็ไม่รู้จักกลัวจักเกลียด ควรสนับสนุนส่งเสริม
ก็ไม่รู้จักสนับสนุนส่งเสริม ควรแก้ไขปรับปรุงให้ดีให้สมบูรณ์
ในการงานทั้งปวงก็นิ่งเฉยเสีย นี้เป็นอุเบกขาเทียม (=ช่างมัน- -dd-)

อุเบกขาพรหมวิหาร - อุเบกขาบารมี

ในสองอย่างนี้ แม้ว่าจะมีการวางเฉยต่อสัตว์ด้วยกันก็จริง
แต่อารมณ์ที่จะให้เกิดความวางเฉยนี้ต่างกันคือ
อุเบกขาพรหมวิหาร มีการวางเฉยต่อสัตว์ คือ
ละความวุ่นวายที่เนื่องด้วย เมตตา กรุณา มุทิตา มีสภาพ
เข้าถึงความเป็นกลางในสัตว์ทั้งหลาย
อุเบกขาบารมี นั้น เป็นการวางเฉยในบุคคล
ที่กระทำดีและไม่ดีต่อตน โดยไม่มีการยินดียินร้าย
แต่ประการใด คือ ผู้ที่กระทำความดี มีความเคารพนับถือ
บูชาสักการะ เกื้อกูล อนุเคราะห์ สงเคราะห์ เป็นประโยชน์
แก่ตนสักเท่าใดๆ ก็คงมีจิตใจวางเฉยอยู่ และผู้ที่กระทำ
ความไม่ดี มีการประทุษร้ายต่อตนสักเพียงใดก็ตาม
ก็คงวางเฉยอยู่ได้เช่นกัน ในการวางเฉยทั้ง ๒ อย่างนี้
ฝ่ายบารมีประเสริฐยิ่ง การบำเพ็ญก็สำเร็จได้ยาก

๑.
เมตฺตาทโย โอฬาริกา สตฺตเกลายเนน จ
ยุตฺตา สมีปจาริกา ปฏิฆานุนยานํ จ ฯ
๒.
อุเปกฺขา ตุ สนฺตภาวา สุขุมปณีตา ปิ จ
กิเลเสหิ จ วิทูรา สเวปุลฺลผลา ตถา ฯ
แปลความว่า
(๑)
เมตตา กรุณา มุทิตา ทั้ง ๓ นี้มีสภาพหยาบ เพราะยังประกอบ
ด้วยโสมนัสเวทนา และยังมีความยินดีรักใคร่ในสัตว์ ทั้งยัง
ประพฤติเป็นไปใกล้ต่อความเกลียดและความรัก
(๒)
สำหรับอุเบกขานั้น มีสภาพสงบ สุขุม ประณีต ห่างไกล
จากกิเลสด้วย มีผลไพบูลย์ดีงามมากด้วย

…

อุเบกขา มีลักษณะ คือ มีอาการเป็นไปอย่างกลาง
ในสัตว์ทั้งหลาย - มีการมองดูในสัตว์ทั้งหลายด้วยความเสมอกัน
เป็นกิจ - มีการสงบความเกลียดและไม่มีความรักในสัตว์ทั้งหลาย
เป็นอาการปรากฏแก่ผู้ทำการพิจารณาอุเบกขา - เหตุใกล้ของ
อุเบกขา คือ ปัญญาที่พิจารณาเห็นการกระทำของตนเป็นของ
ตนเอง เป็นไปอย่างนี้ว่า "สัตว์ทั้งหลายมีการกระทำของตนเป็นของ
ตนเอง สัตว์ทั้งหลายเหล่านี้จะมีความสุข หรือ พ้นจากทุกข์
หรือ จักไม่เสื่อมจากทรัพย์สมบัติของตนที่มีอยู่เหล่านี้
ด้วยความประสงค์ของผู้ใดผู้หนึ่งนั้น ย่อมเป็นไปไม่ได้เลย" -
มีความสงบความเกลียดและไม่มีความรัก เป็นความสมบูรณ์
แห่งอุเบกขา - มีการเกิดขึ้นแห่ง อญาณุเปกขาโดยอาศัย
กามคุณอารมณ์ เป็นความเสียหายแห่งอุเบกขา - การวางเฉย
ด้วยอำนาจโมหะ (อวิชชา - ความไม่รู้ตามความเป็นจริง)
เป็นศัตรูใกล้ของอุเบกขา - ราคะและโทสะ เป็นศัตรูไกล
ของอุเบกขา

คัดลอก-ตัดตอน-เรียบเรียงมาบางส่วน
จาก
ปรมัตถโชติกะ ปริจเฉทที่ ๙ เล่ม ๑ สมถกรรมฐานทีปนี
รจนาโดย
พระสัทธัมมโชติกะ ธัมมาจริยะ
หน้า ๑๗๘ - ๒๐๖

source :
http://www.larndham.net/cgi-bin/kratoo.pl/002987.htm

ขอความเจริญในธรรมจงมีแก่ชราสหายทั้งมวลจ้า ยายมัทฯจะเพิ่มอะไร เชิญนะจ๊ะ ขอโทษอีกทีนะ..