จากความเดิมตอนที่แล้ว ข้าพเจ้าได้ให้ท่านทั้งหลายลองใช้สมองสติปัญญา คิดพิจารณา เกี่ยวกับหลักธรรมคำสอน เปรียบเทียบ กับคำตอบ ในคำถามที่ถูกถาม ก็เพื่อให้ท่านทั้งหลายได้เกิดมีความเข้าใจทีถูกต้อง ตามหลักความเป็นจริง เพื่อท่านทั้งหลายจะได้ไม่หลงเข้าใจผิดกันอีก ไม่ว่าท่านทั้งหลายจะครองเรือนอยู่ในอาชีพใดใดก็ตาม หากท่านทั้งหลายเกิดความรู้ความเข้าใจอย่างถูกต้องแล้ว หลักธรรมคำสอนทางพุทธศาสนาที่แท้จริง ก็จะเกิดขึ้น ไม่มีผู้ใดคัดค้าน ทุกสิ่งทุกอย่างแก้ไขได้ และความได้แก้ไข อย่ามัวแต่หลงโง่งมงาย โดยไม่ได้ใช้สมองสติปัญญาคิดพิจารณา ให้เป็นไปตามหลักความจริงตามธรรมชาติ ตามสภาพแวดล้อมแห่งสังคมนั้นๆ
เมื่อหลักธรรมคำสอนที่ถูกต้องตามหลักธรรมชาติและการสังคมเป็นอยู่ร่วมกันในสังคมใดใด ปรากฏขึ้น และเป็นหลักธรรมคำสอนที่สามารถนำให้ท่านทั้งหลายผู้ประพฤติปฏิบัติ หลุดพ้น หรือขจัดอาสวะให้สิ้นได้ ซึ่งจริงๆแล้วข้าพเจ้าได้นำเอาหลักธรรมที่ถูกต้องเหล่านั้น มาเผยแพร่นานแล้ว เพียงแต่ยังไม่มีผู้ใด เกิดความเข้าใจ อย่างถ่องแท้ และยังไม่รู้วิธีการปฏิบัติตามหลักธรรมเหล่านั้นว่า ปฏิบัติอย่างไร เพราะข้าพเจ้าไม่ได้เปิดเผยถึงวิธีการทั้งหมด เพียงให้ท่านทั้งหลายได้ อ่านได้พิจารณา ซึ่งความจริงแล้ว ก็เป็นวิธีการประพฤติปฏิบัติธรรม ในรูปแบบหนึ่ง อันสามารถนำให้ท่านทั้งหลาย เกิดความรู้ความเข้าใจ เกิด"ญาณ"อันนับเข้าในวิปัสสนา เป็นชั้นพื้นฐานที่สำคัญยิ่ง
แต่การที่บุคคลจะคิดพิจารณา หลักธรรมแห่งข้าพเจ้าทั้งหลายเหล่านั้นได้ดีได้ครอบคลุม ก็ต้องมีพื้นฐานความหนักแน่น แห่งจิตใจ ต้องมีความมั่นคง และรู้จักควบคุมตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นการควบคุมความคิด และพฤติกรรม การกระทำใดใดของตัวเองก็ตาม อันศาสนาพุทธเรียกว่า "การปฏิบัติสมาธิ" ซึ่งในศาสนาทุกศาสนามักจะมีการฝึกปฏิบัติสมาธิเหมือนกันทุกศาสนา จะแตกต่างกันตรงที่วิธีการ ในที่นี้จะไม่กล่าวถึง
การปฏิบัติ สมาธิ เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับทุกคน ถึงแม้ว่า ปกติในแต่ละบุคคลจะมีสมาธิอยู่แล้วตามธรรมชาติ สมาธิที่แต่ละบุคคลมีอยู่ ย่อมแสดงผล หรือก่อให้เกิดผล อันพุทธศาสนา เรียกว่า "สติ สัมปชัญญะ"
เหตุที่ในหลักศาสนา ทุกศาสนา มีการปฏิบัติสมาธิ ก็เพราะ ตามธรรมชาติของมนุษย์ เมื่อได้การสัมผัสใกล้ชิดกับสรรพสิ่งต่างๆ ก็จะเกิดความเคยชิน และเกิดการประพฤติปฏิบัติ ทั้งทางกาย ทางใจโดยอัตโนมัติ ตามความเคยชินนั้นๆ หมายความว่า เมื่อมนุษย์ได้สัมผัสใกล้ชิดกับสรรพสิ่งอยู่เป็นประจำ ก็จะเกิดพฤติกรรมต่างๆโดยอัตโนมัติ คือทำไปโดยสัญชาตญาณแห่งความเคยชินนั้นๆ อันอาจก่อให้เกิด หรือย่อมก่อให้เกิด ความทุกข์ ทั้งต่อตนเอง และผู้อื่น
ดังนั้น การปฏิบัติสมาธิ คือการฟื้นฟู ทบทวนความจำในการมีสติสัมปชัญญะ มิให้เกิดความเคยชินในการประพฤติปฏิบัติ โดยไม่รู้สึกตัว และระลึกไม่ได้ อีกทั้งการปฏิบัติสมาธิ ยังทำให้เกิดการควบคุม การคิดฟุ้งซ่าน ปรุงแต่ง อันเกิดจากการได้รับการสัมผัสใกล้ชิดกับสรรพสิ่งในชีวิตประจำวัน ซึ่งย่อมหมายรวมไปถึงการควบคุมพฤติกรรมการกระทำ อันเกิดจากการคิด การปรุงแต่ง อีกด้วย

อนุโมทนาสาธุค่ะ