ธรรมะหรรษา ตอน ความสุขเล็ก ๆ

ที่มา : ผ้าเหลืองเปื้อนยิ้ม ผู้เขียน : กิตติเมธี

เป็นธรรมชาติที่ใครต่อใครมักจะหาเวลาว่างเพื่อหาความสุขจากการทำกิจกรรมส่วนตัว เช่น เล่นกีฬา ออกกำลังกาย ไปดูหนัง เที่ยวสวนสาธารณะ สวนสนุก หรือแม้แต่ไปเที่ยวห้าง

แต่สำหรับพระเณร ไม่มีที่ไหนที่จะให้ไปได้ หรือมีกิจกรรมอะไรให้ทำมากนัก นอกจาก สวดมนต์ กวาดวัด นั่งสมาธิ ปลูกต้นไม้ เลี้ยงหมา เลี้ยงแมวไปตามเรื่อง

และกิจกรรมที่สามเณรน้อยมักจะอาศัยผ่อนคลายจากกิจวัตรหลักคือ การนอน ไม่ว่าจะที่ไหน เมื่อไร สามเณรน้อยสามารถหลับได้ตลอดเวลา จนหลายครั้งที่พระอาจารย์ต้องไปปลุก พร้อมแซวสามเณรน้อยบ่อย ๆ

“กลัวเณรนอนจนเหนื่อย เอ้า...ตื่นมาพักบ้างสิ”

และหลายครั้งที่การนอนนี่เอง ทำให้สามเณรน้อยสร้างปัญหาให้พอควร บางทีขึ้นรถเมล์ก็หลับจนเลยป้าย หรือขนาดไปสอบ ยังเข้าไปหลับจนเกือบหมดเวลาก็มี พระอาจารย์จึงต้องแก้ไขด้วยการมอบนาฬิกาปลุกเรือนเล็ก ๆ ให้เป็นของใช้ที่จำเป็นอีกอันหนึ่ง

โดยให้สามเณรพกติดตัวตลอดเวลา และตั้งปลุกทุกครั้งที่จะหลับ ไม่ว่าจะขึ้นรถหรือเข้าห้องสอบก็ต้องนำไปด้วย “เอาไว้ปลุก ถ้าคิดจะหลับ” พระอาจารย์เตือนอีกครั้ง หลังจากผ่านไปไม่นาน สามเณรน้อยก็เอามาคืนพร้อมกับบอกพระอาจารย์

“ผมไม่ใช้แล้วครับ”

“อ้าว...ทำไมล่ะ”

“ก็พระอาจารย์คิดดูสิครับ เวลาอยู่บนรถ แล้วนาฬิกาดังแต่ละครั้ง คนหันมามองกันหมดทั้งคัน เพราะไม่ได้ปลุกแต่ผมคนเดียว คนอื่นเขาตื่นกันหมด...”

“อายทำไมทีนี้ ทีหลับยังไม่อายเลย”

“ก็อายสิครับ ก็เวลานาฬิกาปลุกทีไร ผมไม่เคยตื่นเลยมีคนอื่นเขาเดินมาปลุกแล้วบอกว่า...เณร ต่อไปไม่ต้องใช้แล้วนะนาฬิกาน่ะ บอกให้คนข้าง ๆ ปลุกให้ง่ายกว่า...นั่นล่ะครับ ต่อไปผมจะขึ้นรถก็บอกกระเป๋ารถให้ปลุกด้วย หรือเข้าห้องสอบก็ให้คนคุมคอยปลุก สบายกว่าเยอะเลยครับ”
สามเณรพูดเมื่อพบเจอวิธีใหม่ในการปลุกตนเอง

“เฮ้อ...นึกว่าเณรจะสำนึก แล้วไม่หลับอีก” พระอาจารย์ถอนหายใจ
คนที่ชอบนอนจะแสวงหาความเจริญรุ่งเรืองได้ยาก ซ้ำร้ายยังจะสร้างแต่ความขี้เกียจ ทำให้ยากที่จะประสบความสำเร็จในชีวิต

เคยอ่านผลงานของท่านมาบ้างเหมือนกัน
อนุโมทนาครับ

อนุโมทนาสาธุด้วยครับ