กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีเจ้าหญิงเล็ก ๆ องค์หนึ่ง ทรงชอบหยดน้ำค้างมาก เพราะหยดน้ำค้างตอนเช้าตรู่นั้นมีประกายสดใสสวยงามเหมือนไข่มุกที่ทำด้วยเพชรที่มีชีวิตชีวาทีเดียว

"ฉันต้องการเอาหยดน้ำค้างมาทำมงกุฏ" เจ้าหญิงทรงกล่าว และพระราชบิดาก็อยากจะตามพระทัย จึงทรงกล่าวกับมหาดเล็กว่า "ให้ไปหาคนทำมาให้ได้ ไม่ว่าจะราคาแพงเท่าไหร่ก็ยอม"

ช่างทองมือหนึ่งทั่วประเทศ ได้รับเชิญมาที่พระราชวังเพื่อนำหยดน้ำค้างมาทำมงกุฏให้เจ้าหญิง แต่ไม่มีใครสามารถทำได้

"เราต้องรักษาน้ำใจของเจ้าหญิง และพระราชา อย่าให้พระองค์ต้องเสียพระทัยเพราะไม่ได้สิ่งที่ต้องการ" หัวหน้าช่างทองผู้สูงอายุบอกกับมหาดเล็ก "โปรดไปกราบทูลเจ้าหญิงว่า เรายินดีทำมงกุฏจากหยดน้ำค้างให้ แต่เจ้าหญิงต้องเลือกหยิบหยดน้ำค้างเม็ดที่ทรงต้องการมาให้ข้าพเจ้าด้วยพระหัตถ์ของพระองค์เอง"

เจ้าหญิงทรงเลือกหยดน้ำค้างที่สวยที่สุดที่ติดอยู่กับใบไม้ตอนเช้าตรู่แล้วใช้พระหัตถ์หยิบขึ้นมา แต่ทรงหยิบไม่ได้ เพราะเม็ดน้ำค้างละลายกลายเป็นน้ำเหลวเสียก่อนทุกครั้ง

และแล้ว เจ้าหญิงน้อยก็ทรงเรียนรู้ด้วยด้วยพระองค์เองว่า "ไม่มีใครที่จะสามารถทำมงกุฏจากหยดน้ำค้างได้ตามที่ทรงต้องการ เหมือนกับความจริงที่ว่า คนเราไมสามารถทำ หรือได้สิ่งที่ต้องการอยากได้ทุกครั้งเสมอไป"

เกิดมาเป็นมนุษย์ปุถุชน
ความทุกข์มิได้พ้นจนสักหน้า
สุดแท้แต่กรรมที่ทำมา
ถึงเวลาสิ้นสุขก็ทุกข์ไป
ถ้าถึงคราวพ้นเข็ญที่เป็นทุกข์
ก็กลับมีความสุขสืบไปใหม่
เป็นธรรมดามานี้แต่ไรไร
จะหวาดหวั่นพรั่นใจไม่ต้องการ



เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ให้ข้อคิดที่ดีมากมายค่ะ
อ่านแล้วต้องนำไปเล่าต่อ

ขออนุโมทนาบุญด้วยนะค่ะ