ไม่อยากตายต้องรู้จัก...เติมบุญ "จิ๊บ รด."-วสุ แสงสิงแก้ว

"เรามีนิสัยรักในการออมหรือรู้จักเก็บแค่ไหน ที่เราเก็บนี้ไม่ใช่เงินแต่เป็นบุญความดีที่เราต่างหาก ถ้าคนเราประมาทกับชีวิตอยู่ไปเรื่อยๆ ให้เวลาผ่านไป อายุ ๒๐ ปี เผลอแผลบเดี๋ยวก็ ๔๐ ปี แล้วก็ ๖๐ - ๗๐ ปี บางคนตายก่อนหน้านี้ก็มี ถ้ายังคิดว่ากลัวตายชีวิตคนเราสั้น พอเรากลัวตายก็จะทำให้เราป้องกันด้วยการทำบุญเติมบุญ ให้มั่นใจว่า ถ้าตายไปจะได้ไปดีแน่ แม้ไม่ได้ไปดีที่สุด แต่ก็ขอไปดีบ้าง"

นี่เป็นสัจธรรมชีวิตที่ได้จากการบวชของ จิ๊บ-วสุ แสงสิงแก้ว อดีตนักร้องนำวงพลอย ในฐานะผู้ช่วยผู้อำนวยการกรมสารนิเทศ กระทรวงการต่างประเทศ



จิ๊บ รด. เล่าว่า ในช่วงวัยรุ่นได้ไปฝึกนั่งสมาธิกับอาจารย์เกรียงไกรที่พุทธมณฑลนานพอสมควร ต่อมาอายุประมาณ ๒๕ ปี ได้บวชเป็นเวลา ๔ เดือนที่วัดสระเกศฯ เนื่องจากที่ครอบครัวเป็นโยมอุปฐากวัดสระเกศมาตั้งแต่รุ่นคุณยาย(อ.อวยพร เปล่งวานิช) ทำให้มีความคุ้นเคยกับพระสมเด็จพระพุฒาจารย์(เกี่ยว) ก่อนจะสึกท่านจึงได้ประทานพระปิดตารุ่นที่ลูกศิษย์ท่านอยากได้กันมาก นี่ก็ถือว่าเป็นมงคลก็ได้นำมาเลี่ยมห้อยติดตัว


ในขณะที่บวชพระอยู่นั้น ก่อนฉันจะต้องอาราธนาศีล สวดบาลีให้ได้ ถ้าสวดไม่ได้ก็อดฉัน ช่วงเวลานั้นยังได้เรียนธรรมะอย่างถูกวิธี หรือ ธรรมวิภาค นวกภูมิ กระทั่งจำพรรษาครบ ๓ เดือน จึงได้ขออนุญาตไปจำพรรษาที่วัดหนองป่าพงเป็นเวลา ๑ เดือน ตรงนี้ทำให้ได้เห็นบางสิ่งบางอย่างที่เล่าให้ฟังได้และไม่ได้ เพราะถ้าเล่าให้ใครฟังบางครั้งเขาอาจว่าเราฟุ้งซ่านก็ได้ แต่สิ่งที่ได้แน่ๆ คือ ความเย็น ความสงบลงของจิตใจ เพราะก่อนบวชก็เข้าทำงานที่ก.ต่างประเทศแล้ว ส่วนอีกใจก็ยังห่วงเรื่องแสงสีของวงการบันเทิง พอบวชแล้วมันก็ทำให้เราปล่อยวางกับสิ่งเหล่านี้ลงได้ จัดระเบียชีวิตประจำวันเป็นระบบมากขึ้น

"ความแตกต่างชีวิตพระภิกษุสงฆ์ในเมืองหลวงรับบิณฑบาตจะได้ข้าวมันไก่ กระเพาะปลาทุกเช้า พอไปจำพรรษาที่วัดหนองป่าพงเรียกไว้ว่าเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เนื่องจากต้องเดินออกบิณฑบาตตั้งแต่ตีห้าถึงเจ็ดโมงเช้าโดยเดินไปตามคันนาของหมู่บ้านต่างๆชีวิตค่อนข้างลำบากไม่น้อย ภาพที่ไม่ค่อยได้เห็นคือ มีคุณยายทำผมทรงดอกกระทุ่มเวลาใส่บาตรจะนั่งคุกเข่าลงกับพื้นยกมือจบแล้วก็ยื่นมือสุดแขนจนสูงเหนือศรีษะแล้วก็ใส่บาตรผมรู้สึกดีมากๆ" นี่คือภาพความประทับใจที่อยู่ในความทรงจำที่ไม่เคยลางเลือน

ระหว่างจำพรรษาอยู่ที่วัดหนองป่าพง จิ๊บ รด. เล่าว่า ทางพระอาจารย์ได้ให้เข้าไปนั่งพิจารณาศพกลางป่าช้าทั้งคืน การนั่งผมเจอหรือไม่เจอผมขอไม่เล่าดีกว่า ไม่เช่นนั้นมันจะกลายเป็นความเชื่อและไม่เชื่อ แต่เป็นเรื่องที่ดีของศาสนาพุทธเตือนให้เราเห็นว่า อานิจจัง ทุกขัง อนัตตา ความไม่เป็นตัวตน คือ เกิดขึ้นตั้งอยู่เสื่อมสลายไปอยู่ตลอดเวลา ทำให้เราถึงพร้อมซึ่งความไม่ประมาทในชีวิต หรือที่เรียกว่า มรณานุสติ ที่ทำให้เราคิดถึงความตายตลอดเวลา ตระหนักให้รู้ว่าทำอย่างไรให้เราไปดีที่สุด สบายที่สุดให้ตัวเราเบาที่สุด ดังนั้น ก็ต้องเตรียมตัว เตรียมในที่นี้เหมือนกับเราหยอดเงินลงกระปุกออมสินวันละบาท แต่พอถึงเวลาที่เราทุบกระปุกออกมาจะเห็นว่าเงินเต็มแล้วหรือจะว่างแค่ไหน

สำหรับการบูชาพระกับวิถีของคนไทยคงแยกกันไม่ออก ที่สามารถแบ่งออกได้เป็น ๒ ประเภท คือ
๑.พระพุทธรูปบูชาไว้ในที่ทำงานและที่บ้าน
๒.พระเครื่องที่แขวนติดตัว เป็นสิ่งที่พิเศษอยู่ในจิตใจของคนไทย บางคนไม่มีพระแต่มีเหรียญบาทที่พระบรมรูปในหลวงก็ถือว่าศักดิ์สิทธิ์แล้ว

สิ่งเหล่านี้ก็ล้วนเป็นสิ่งที่คอยยึดเหนี่ยวจิตใจ จนมีคำกล่าวที่เอาไว้เตือนใจเสมอว่าอย่าให้พระเครื่องบังพระพุทธ ในความหมายนี้ก็คือ อย่าไปยึดติดกับอะไรที่เป็นวัตถุสิ่งของมากเกินไป สุดท้ายก็อยู่ที่ตัวเรา คือการกระทำ และความคิดของเรานั่นเอง

ส่วนตัวมีความคุ้นเคยพระเครื่องพระบูชามาตั้งแต่เป็นเด็ก ตั้งแต่สมัยที่คุณปู่(ศ.น.พ.ฝน แสงสิงแก้ว)คุณตา(ศ.นพ.สงัด เปล่งวานิช) ท่านก็เป็นคนเก็บสะสมพระเครื่องเอาไว้มากมาย เช่น แร่บางไผ่ คลองตะเคียน นารายณ์ทรงปืน เม็ดข้าวเม้า ทำให้เกิดความสนใจ จนต้องไปซื้อสมุดคล้ายกับสมุดสะสมแสมป์เอามาใส่เหรียญ ตะกรุด หรือวัตถุมงคลที่ได้มา แล้วยังไปหาซื้อหนังสือเกี่ยวกับประวัติพระเครื่องมาอ่าน ไม่ว่าจะเป็น ร้อยพระเครื่อง สุดยอดพระเครื่อง

ปัจจุบันพระเครื่องที่แขวนติดตัว ประกอบด้วย พระสมเด็จพิมพ์นิยม พระปิดตา พระแก้วมรกต องค์เจ้าแม่กวนอิม ส่วนสมัยเป็นเด็กก็จะแขวนพระหลวงปู่ทวด วัดช้างให้ แล้วได้เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้พ่อ(พล.ร.ต.วิฑูร)โกรธมาก เนื่องจากเป็นเด็กอายุประมาณ ๖ ขวบ ได้ไปเที่ยวพัทยาแล้วมีผู้ใหญ่จะจับตัวเองลงทะเล ด้วยความกลัวจึงวิ่งหนีหายไปเป็นเวลา ๑ วันเต็ม จนมีพลเมืองดีนำมาส่งตำรวจ ทางพ่อแม่ก็ได้มาตามเจอที่สถานีตำรวจ

การหายตัวไปในครั้งนั้นถ้าเป็นสมัยนี้อาจถูกจับเอาไปขายที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ช่วงนั้นไม่รู้เรื่องว่าการหายตัวไปครั้งนั้นเป็นปาฏิหาริย์อะไรหรือเปล่า แต่ตอนนั้นมีพระหลวงปู่ทวดเพียงองค์เดียว มองอีกมุมหนึ่งอาจเป็นองค์พระหรือเปล่าถึงทำให้เราไม่ต้องพลัดพรากจากพ่อแม่ พอโตขึ้นมาได้นึกถึงเหตุการณ์ครั้งนั้น ก็ทำให้มีความนับถือศรัทธาในองค์หลวงปู่ทวดอย่างมาก เมื่อถามถึงหลักธรรมที่ยึดปฏิบัติอยู่ตลอดเวลา

จิ๊บ รด. บอกว่า "พรหมวิหาร ๔ มรรค ๘ ก็สามารถใช้ได้หมด อย่าเอาเป็นหลักธรรม ข้อแรกสุดต้องไม่ทำให้ตัวเราเดือดร้อน จะคิด จะพูดทำอะไรตัวเราต้องไม่เดือดร้อน สองไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน เพื่อนร่วมงาน ผู้บังคับบัญชา และสามถ้ามีโอกาสให้กับสังคม ให้มากให้น้อยให้ในรูปแบบบริจาค หรือแบบทาน ให้ในสิ่งที่เรามีโอกาสมากกว่าเขา กระทำตามวาระ แม้แต่พระเองก็ไม่สามารถทำดีได้ทุกคน เพราะพระก็เป็นมนุษย์เพียงแค่ห่มจีจร แต่อยู่ที่วัตรปฏิบัติเท่านั้นเอง"

"ศาสนาพุทธเตือนให้เราเห็นว่า อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ความไม่เป็นตัวตน คือ เกิดขึ้นตั้งอยู่เสื่อมสลายไปอยู่ตลอดเวลา"



http://www.amulet.in.th/forums/view_topic.php?t=1684

รู้สึกง่วงบ้างหรือยังคะ คุณนู๋เอ
ระวังติดกับดักความหล่อของเทพบุตรนะคะนางฟ้า
....ฝันดีค่ะ

อนุโมทนาครับ

อนุโมทนาสาธุ

ยังไงก็หล่อน้อยกว่าผมนิดนึง

ได้ยินแต่ชื่อ เพิ่งได้มาอ่านประวัตินะเนี่ย

...ท่านชาติสยามไม่ค่อยหลงตัวเองซักเท่าไหร่เลยนะเจ้าคะ...