เมื่อคืนสวดมนต์บทพระคาถาพระอาการวัตตาสูตร แล้วรู้สึกตัวเบา ใจเบามาก เหมือนมันโหวงเหวงไปหมดเลยค่ะ พอนั่งสมาธิต่ออาการตัวเบา ใจเบาก็ยังมีอยู่ จนถอยออกจากสมาธิก็ยังรู้สึกอยู่ อย่างนี้เรียกว่าปิติหรือเปล่าค่ะ

อุเพงคาปิติ = ปิติจนเหมือนตัวลอย เกิดโสภณเจตสิก หรืออารมณ์ของจิต
ที่เป็นฝ่ายกุศล จากการทำฌาน ความเบา คือ กายลหุตา จิตตลหุตา
มีความรู้สึกว่าเบากายเบาใจ ในทุติยฌาน

หมั่นภาวนาให้เป็นวสี มีความชำนาญ นึกจะเข้าก็เข้าได้ จะออกก็ออกได้
ส่วนที่ออกจากสมาธิแล้ว เป็นแต่เพียงสภาพ ที่จิตเข้าไปยึดหน่วงอารมณ์ไว้
ก็มี จากกำลังอำนาจของอุปจารสมาธิ ที่ละวิตกวิจารแล้ว เป็นกำลัง
จึงยังมีความรู้สึก กายเบาใจเบาอยู่ และจะค่อยๆ หมดไปดับไป
คลายไปตามเหตุตามปัจจัย ตามผัสสะที่เข้ามากระทบ(ออกจากสมาธิ)

อาศัยบทสวด เป็น ธรรมานุสติ ในการยังฌานจิตให้เกิดขึ้นบ่อยๆ
ทำให้มาก เจริญให้มาก ในอนุสติ ๑๐ ธรรมนุสติ ฯลฯ ยังอุปจารสมาธิ
ให้เกิดขึ้น หลังจากนั้น ก็น้อมจิตไปเพื่อ พิจารณาสติปัฏฐาน ๔
พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรมตามความเป็นจริงต่อไป ให้เห็น
ความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาของปิติ

ของเวทนาที่มีปิติสุขประกอบ และเวทนาที่ไม่มีปิติสุขประกอบ
ตลอดจนพิจารณาจิตที่มีสมาธิ จิตที่ไม่มีสมาธิ ไปตามสภาพ
ธรรมตามความเป็นจริง อนุโมทนา เจริญพร ^^

ขอบคุณ ท่านพุทธฏีกามากเลยนะค่ะ ที่ให้คำแนะนำดีๆ