เวลาผมนั่งสมาธิก็จะกำหนดรู้ลมหายใจ บริกรรมพุทโธ อยู่ตลอด พอนั่งๆ ไปก็เหมือนจิตมันอยู่ในภวังค์ลืมการบริกรรมไป แล้วก็จะสะดุ้งแต่ไม่ลืมตานะครับ ท้วงตัวเองอยู่ในใจว่าลืมบริกรรมได้ไง จากนั้นก็จะเริ่มบริกรรมต่อ แล้วมันก็จะเป็นแบบแรกอีกอ่ะครับ ไปอ่านในหลายเว็บแต่ก็ไม่แน่ใจว่าที่เป็น มันคือจิตเข้าสู่สมาธิให้ปล่อยไป หรือว่าเป็นเพราะเราจะหลับจริงๆ กันแน่ ใครพอจะทราบช่วยให้ความรู้หน่อยนะครับ

ไม่ถึงกับหลับ แต่มันไม่รับรู้ พูดให้เข้าหลักก็คือสติสัมปชัญญะไม่ทำงาน จะต้องปลุกต้องฝึกสติเข้าอีก

ถาม จขกท.หน่อยว่า จะเจริญภาวนาเพื่ออะไรครับ

"อยากทำครับ" ไม่มีเหตุผลอื่นประกอบ

อ๋อ เพราะฉันทะเป็นเหตุนั่นเองถึงได้ทำสมาธิภาวนา

มีสติรู้ลม ไม่ต้องบริกรรมก็ได้ครับ

แต่ฉันทะก็มีการเห็นประโยชน์เป็นเครื่องสนับสนุน
แล้วอะไรคือประโยชน์ของอานาปานสติ ?

ธรรมรักษาครับ

ประโยชน์ของอานาปนสติก็พอทราบ
แต่ถ้าถามว่าเห็นประโยชน์อย่างไรจึงปฏิบัติขอตอบว่า ไม่ได้สนใจเรื่องประโยชน์เลยครับ ใจมันอยากจะทำ ประกอบกับมีเวลาปิดเทอมก็เลยทำ ใช้ความรู้สึกล้วนๆ เลย ฮ่าๆ

แวะมาชม ก็อ่านพบคำตอบ ที่ให้แก่สหายธรรม ของท่าน BENZiNE

อุปมาเหมือนกับ ยิงปืน เพราะอยากยิง
ตักลมใส่ปาก เพราะอยากตัก

แต่
การเจริญสมาธิในพระศาสนานี้ เป็นอธิจิตสิกขา
สิกขา หรือศึกษาย่อมด้วยเป้าประสงค์อย่างใดอย่างหนึ่งครับ

ความพยายามจึงเพื่อไม่สูญเปล่า

คุณBENZiNE ใคร่ครวญอีกสักหนว่า ท่านเจริญสมาธิ โดยไม่มีเป้าหมายจึงหรือ?

เจริญธรรม

ถามอีกก็ตอบ ว่า แค่อยาก "ความอยาก" อยากจะทำให้สำเร็จ ก็น่าจะเป็นเหตุผลให้คนเราปฏิบัติสิ่งต่างๆ ได้แล้วนะครับ เป้าประสงค์ที่ ท่าน เช่นนั้น อยากจะทราบก็คือ การบรรลุผลสำเร็จในความอยากนี้ไงครับ

ความอยาก ...เป็นเพียงองค์ประกอบของจิต และเจตนาของจิตครับ
การบรรลุผลสำเร็จของความอยาก สำเร็จแล้วครับเมื่อ มีความอยากครับ

แล้วทั้งหมดที่ถามๆ กันมานี่เกี่ยวข้องอะไรในแง่การปฏิบัติหรอครับ ?

คุณBENZiNE...
การปฏิบัติธรรม โดยไม่มีเจตจำนงค์ คือความเลื่อนลอย ครับ

แวะมา...เพื่อหาคำตอบ..ดี ๆ ...

หวังว่า..จะมีอีก..

สติ และ สัมปัชฌัญญะ....

คุณ จขกทครับ ก่อนอื่นคุณต้องเข้าใจ เรื่องรูปนามก่อนครับ การอธิบายความเราต้องแยกกัน
ความอยาก มันเป็นเรื่องของนาม ส่วนการกระทำให้สำเร็จมันเป็นเรื่องของรูปหรือกายครับ

ความอยากมันไม่ได้เกิดจากการที่เรามีความอยากครับ
มันเกิดของมันเองตามเหตุปัจจัย ซึ่งเหตุปัจจัยของความอยาก
มันก็คือตัวเวทนา ทั้งหมดล้วนมาจากต้นเหตุคืออวิชา
ถ้าพูดกันในเรื่องจิตแล้ว ผลสำเร็จของมันก็คือ ความทุกข์ครับ(จขกทไปไล่ดูในปฏิจสมุบาท)

เมื่อจิตมีทุกข์ ก็หาทางปลดเปลื้องให้เกิดการกระทำทางกายขึ้น
อันนี้ล่ะครับที่ต้องดูถึงผลสำเร็จ แล้วอะไรคือผลสำเร็จ
ผลสำเร็จนั้นก็คือ การได้กระทำให้ความทุกข์ทางใจได้ปลดเปลื้องไปครับ
ดังนั้นถ้าดูให้ดีแล้ว การกระทำทางกายมันไม่ได้เกิดจาก ความอยากแต่อย่างเดียวครับ
ความอยากเป็นแค่เหตุปัจจัยหนึ่งในหลายๆเหตุปัจจัยครับ

คำที่จขกทบอกว่า "อยากทำ ไม่มีจุดประสงอื่น" เป็นเพราะจขกท
ยังไม่เข้าใจในเรื่องของปฏิจจสมุบาท ไม่รู้ว่าทุกข์เกิดขึ้นที่ใจแล้ว
จุดประสงค์ที่แท้จริงคือต้องการปลดเปลื้องทุกข์

การกระทำของจขกทเป็นเพียงส่วนประกอบ ที่เกิดจากการปรุงแต่งของสัญญาบางส่วน
ที่ไปจำมา ดูได้จากการที่จขกทตอบว่า "ก็แค่อยากทำ"

รู้ กับ ไม่รู้ สุดท้ายให้ผลต่างกันยังไงหรอครับ ยังไม่ค่อยเข้าใจ