ไบกอนเล่าประวัติการปฏิบ้ติกรรมฐานของคุณหน่อยดิ เริ่มต้นยังไง และมีความต้องการอะไรจึงทำกรรมฐาน

ทุกวันนี้ยังทำอยู่ไหม แล้วทำอิท่าไหน ถึงได้อยากเข้าศรีธัญญา

ทำใครคนหนึ่ง เฝ้าไข้ใกล้เตียง

นี่...โชว์ตัวก่อน

น่ารัก น่ากินจริงๆ เจ้า ปูกิม

จ้า...เขียนไว้แล้ว สามหน้ากระดาษ
เดี๋ยวต้องไปทำงานค่ะ แล้วจะมาเขียนต่ออีก สองหน้ากระดาษตอนเย็น ๆ
แล้วจะส่งไปหลังไมค์ค่ะ เพราะหน้าไมค์ ไม่กล้าแน่นอน...
เพราะ มันล่อแหลม...

อืมมม...ถ้าแบบนี้ยังไม่บ้าหร๊อก

เมื่อความคิดความรู้สึกประมาณนั้นแหละ นักปฏิบัติธรรมหลบเลี่ยง ไม่กล้าเผชิญหน้าดูมัน

ที่ไม่กล้าเผชิญ เพราะตนเห็นคุณเห็นโทษแล้ว แต่ยังไม่เห็นทางออก

ก็จึงติดวนอยู่กับความคิดนั้น ไม่พ้นไปได้สักที

เรื่องอยากเข้าศรีฯ นั้นตั้งแต่ตอนเป็นเด็กนักเรียนเจ้าค่ะ...
เพราะตอนนั้น ไบกอนมีอาการ... และตอนนั้นไบกอนยังไม่ได้ศึกษาธรรมนะ

ตอนเรียนมัธยม ไบกอนได้ยินเสียงคนมาปลุกตอนเช้ามืด แต่เป็นเสียงผู้ชายและพูดเป็นภาษาอังกฤษ
ไบกอนรู้สึกได้ว่ามีใครบางคนคุยกับไบกอน เป็นผู้ชาย
ไบกอนมักฝันเห็นภาพภูมิประเทศในต่างประเทศ...และการสนทนาเป็นภาษาอังกฤษ
เหมือนคนกำลังจะเป็นโรคจิตมั๊ยล่ะ...จานป้อ...
เคยไปหาหมดคลีนิค หมอบอกว่า มีอาการ...
และดูเหมือนคนที่บ้านจะเป็นกังวลมาก...
ไบกอนไม่กินยา และหลังจากนั้นก็ไม่เคยคิดจะพูดถึงเรื่องพวกนี้อีกเลย...

นี่คือเหตุที่ไบกอน...ระวังกับการสอดส่องดูแลจิตตัวเองมาก...
คอยสังเกตตลอดว่า ตัวเองจะออกลีลาไม่น่าไว้ใจตอนไหน...

หลังจากนั้นสองปี ไบกอนเห็น guideline ที่ค่อนข้างชัดเจน...
และเพื่อนของไบกอนคนหนึ่งก็ปรากฎตัว ตาม guideline ที่ไบกอนเห็น
เขาเพิ่งเรียนจบมาจากต่างประเทศ เมืองที่ไบกอนเห็น...

ทันทีที่สบตา ไบกอนรู้ทันทีว่า ระนาบคลื่นจิตของเขากับเรา ตรงกัน...
ทำให้สัญญาณมาชนกันและสื่อสารกันได้...
เพราะสองกำลังมาเจอกันทำให้เกิดสภาวะเสริมกำลัง
ไบกอนปรากฎนิมิตขึ้นในโสตประสาททันที
มันเป็นเรื่องของรูปแบบกระแสพลังงานจิตล้วน ๆ
ไม่มีคำพูด... แต่ภาพและความรู้มันกระจ่างอยู่ในสมองราวกับว่า
จริง ๆ แล้วมันอยู่ของมันอยู่... การนั่งมองมัน ไม่มีภาษาที่จะมาอธิบายได้
รู้แต่ว่า เหมือน space ที่เหมือนจะว่างเปล่า แต่ไม่
มันคือพื้นที่ปฏิกริยา ที่กฏทางวิทยาศาสตร์ทุกกฎ ถูกรวมเป็นหนึ่ง และมันเป็นได้ทุกอย่าง...
มันเหมือนประหนึ่งไบกอนกำลังนั่งมองแบบจำลองรูปแบบพลังของธรรมชาติที่เป็นมวลรวม...

และความสัมพันธ์ระหว่างเรากับสรรพสิ่ง...
ทุกการไหวของจิต มันมีการส่งพลังงานออกไปสู่ระบบ
ไบกอนไม่ได้เรียนจากพุทธศาสนา แต่สิ่งที่ไบกอนเห็น ไบกอนตระหนักได้เองว่า
ศีลต้องรักษากันตั้งแต่ใจเลย แล้วพึงยังจิตให้เป็นกุศล
เพราะไบกอนเห็นระบบผลกระทบที่เป็นลูกโซ่ของมัน และมันก็ค่อนข้าง... น่าสลดใจ...
สิ่งที่ไบกอนเห็น ไม่รู้ล่ะว่าเป็นอะไร
แต่มันสร้างแรงสะเทือนไปถึงก้นบึ้งแห่งจิตใจ
นับแต่วันนั้น ไบกอนเรียนรู้ที่จะดูแลการไหวของจิตตนเองอย่างมากที่สุดเท่าที่จะมากได้...
เพราะระบบมวลรวมบอบช้ำมามากแล้ว...

กับคู่กรณีของไบกอน...

เวลาที่ไบกอนคุยกับรุ่นพี่คนนี้ จริง ๆ แทบไม่ต้องคุยเลย...
ถ้าช่วงไหนเขาจะส่งเมล์มา ไบกอนจะเห็นในฝัน คือจะมีสัญลักษณ์มากมาย
ที่จะทำให้ไบกอนถอดใจความออก...โดยไม่ต้องเปิดอ่าน...
คือทุกครั้งที่เห็น mail เขา ไบกอนจะสรุปใจความก่อนเสมอ แล้วค่อยเปิดอ่าน...
เพื่อวัดความเพี้ยนของตัวเอง...

มีอยู่ครั้ง ไบกอนนั่งอ่านหนังสืออยู่แถวบางกะปิ
คือ อยู่ ๆ ก็เหมือนสนามพลังงานสะเทือน ไบกอนนั่งหลับตาพิจารณาสักแป๊บ
จุดที่สะเทือน คือ เข็มยาวสี่สิบนาฬิกา ระยะรัศมี 1 กม.
กระแสที่สัมผัส คือ รุ่นพี่คนนั้น...
ไบกอนลุกออกจากที่นั่ง เดินไปตามทิศที่สัมผัส ก็พบเขา....

มีครั้ง อยู่ ๆ ไบกอนได้ยินเสียง และเห็นภาพสถานที่...แว๊บเข้ามาในหัว
แปลระหัสแล้ว บ่งบอกว่าเขาอยู่ที่นั่น..
ไบกอน ก็ลองไปดู ก็พบเขาอยู่ที่นั่น...

ทุกครั้งที่เกิดสภาวะ ไบกอนจะ ไม่รีรอที่จะพิสูจน์
เพราะมันเหมือนเป็นเส้นด้ายบาง ๆ ที่ทำให้เรารู้ว่า เราไม่ได้คิดไปเอง...มันมีเหตุการณ์จริงมารองรับ
แต่เราไม่แน่ใจเท่านั้นเอง...ว่าเรากำลังเผชิญหน้ากับอะไร...

นี่เป็นตัวอย่างของสิ่งที่ไบกอนประสบ...หง่ะ

ไบกอนสังเกตสิ่งที่เกิด เหมือนนักวิทยาศาสตร์สังเกตการทดลอง...

ไบกอน...ไม่เคยเห็นผี สิ่งที่ไบกอนเห็น (นิมิต) ล้วนเป็นสิ่งที่เกี่ยวโยงกับธรรมชาติ...
แต่เป็นมิติในรูปของพลังงาน...
ประกบกับหลักคำสอนของศาสนาพุทธ......

ไบกอนจึงลองมาศึกษาพระธรรม...

การทำสมาธิของไบกอน
ไม่สม่ำเสมอนะ
ก็ลมหายใจ...
ตอนนั่งช่วงต้น มันก็มีเรื่องฟุ้ง ๆ ลอยมามากมาย...
ไบกอนก็มองผ่าน ๆ มันไป คือในสมาธิ จับสิ่งใดได้ก็เอาสิ่งนั้นมาเป็นอารมณ์ต่อ...จนมันนิ่ง
คือลมหายใจเงียบหาย ทุกอย่างนิ่งเหมือนอยู่ในถ้ำ
สักพักก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดักแด้ที่อยู่ในเปลือก
และสักพักเปลือกหาย โล่ง ๆ ว่าง ๆ สักพักความรู้สึกแผ่ว และเหมือนไม่รู้สึก...
ไบกอนทำได้เท่านี้...

แต่ไม่ค่อยได้ทำหรอก ขี้เกียจ...

ไม่เห็นล่อแหลมตรงไหน ธรรมดาๆ

จริง ๆ ตอนแรกจะส่งไปหลังไมค์ แต่พอเห็นประโยคนี้ของจานป้อ...

จริง ๆ ... อย่างจานป้อว่า ไบกอน ยังไม่รู้จะเอายังไงกับตัวเอง...ดีหว๋า...
จะเผชิญหน้ากับมันอีท่าไหน...
ไบกอนต้องไปให้อาจารย์สำนักไหน...ปรับกระบวนยุทธดีล่ะนี่...

ถ้างั้นส่งหลังไมค์มาดูดิขอรับ จะเก็บไว้เป็นความลับ

พระพุทธศาสนามีวิมุตติ หรือความมีอิสรภาพเป็นจุดหมายสำคัญ และไม่ใช่เป็นเพียงจุดหมายเท่านั้น

แต่มีอิสรภาพเป็นหลักการสำคัญทั่วไปทีเดียว

ในทางธรรมท่านใช้คำว่า วิมุตติรส กับวิมุตติสาระ

สำหรับวิมุตติรสนั้น พระพุทธเจ้าตรัสเป็นคำอุปมาว่า มหาสมุทรแม้จะกว้างใหญ่เพียงใดก็ตาม

แต่น้ำในมหาสมุทรที่มากมายทั้งหมดนั่นมีรสเดียว คือ รสเค็ม ฉันใด

ธรรมวินัย ของพระองค์ที่สอนไว้มากมายทั้งหมด ก็มีรสเดียวคือวิมุตติรส ได้แก่ความหลุดพ้นจากทุกข์

และบ่วงกิเลส ฉันนั้น


แม้นพระพุทธเจ้าจะตรัสว่า คำสอนของพระองค์จุดหมาย คือ วิมุตติรส คือ ความหลุดพ้นจากทุกข์

แต่ทั้งเราและท่านก็ยังวนๆเวียนๆ อยู่กับทุกข์ เป็นเพราะอะไร ?

สหายแม่มด นั่งอ่านทำท่าเป็นจะหลับเลย..เหร๋อ....