เป็นการสอนแบบ step by step จริงๆ ครับ ซึ่งหาอ่านหาฟังได้ยาก.....

วันที่ 25

felling says (10:38 PM):
เดิน 80 นั่ง 40 ค่ะ ตอนเดินวันนี้เดินช้าๆ ค่ะ ค่อยๆทำ ใจเย็นๆ กำหนดถี่ยิบ
พยายามไม่ปล่ยความรู้สึกเล็กๆน้อยๆ กำหนดหมดค่ะ อันไหนหลุด

ก็เริ่มใหม่ แต่ไม่เครียด ทีนี้ข้อแตกต่าง เห็นว่า ความง่วง
จะเกิดขึ้นนิดเดียวก่อน พอเราไม่ละเลยว่าเล็กๆ ดูเฉยๆก็ได้ แต่หันมากำหนดสนใจมัน
มันก็ไม่โตค่ะ มันก็ลดลงไป ไม่ใหญ่ขึ้น การเดินครั้งนี้เลยไม่ง่วงค่ะ

แต่เห็นอาการเล็กๆของความง่วงมาตลอดนะคะ รีบกำหนดก็เลยไม่ลาม
ความคิดด้วยค่ะ ความคิดกำหนด ถี่ค่ะ

เป็นคนละเรื่องกัน กำหนดแล้วมันดับลง เรื่องใหม่ขึ้น ก้กำหนดแล้วดับอีก
แต่ละอันเลยอยุ่ไม่นานค่ะ แต่เกิดตลอด

ลมหายใจ เบาๆสั้นๆระหว่างเดินค่ะ และตอนสุดทางจงกรม
พอกำหนดรุ้หนอหายใจยาวๆ มันเผลอไปจะหายใจแรงๆ

นึกขึ้นได้ก่อน เลยหายใจยาวๆทัน
ทีนี้ตอนที่หายใจยาวๆ ในว่าช่วงที่เราหายใจเข้ายาวๆ จิตมันก็เกิดขึ้นหลายสภาวะค่ะ

เช่น หลงไปคิด เรื่องที่หนึ่ง -รู้การหายใจยาวๆ-เบลอ-รู้
ทั้งหมดนี้เกิดในชั่วแค่เพียงลากลมหายใจเข้า

สุขที่แท้จริง says (10:46 PM):
ค่ะ สติไวขึ้น

felling says (10:46 PM):
ทีนี้ กำลังได้ที่เลยค่ะ -*- โทรศัพท์ดัง
โทรศัพท์ที่ห้องน่ะค่ะ ปกติปิดมือถือ จะไม่รับ ก็กลัวที่บ้านมีปัยหา
เลยโทรกลับไปเช็ค สรุปที่บ้านไม่มีเรื่องอะไร เลยดึงสายออกเลย มาเริ่มเดินใหม่

เห็นว่า มันจะไม่สามารถกำหนดละเอียดๆแบบเดิมได้ ต้องค่อยๆปรับ
เดินไปอีกระยะ ค่อยดีขึ้น เริ่มปรับได้ค่ะ ตอนเดิน วันนี้ เห็นกิเลส น่าเกลียดๆ ค่ะ

สุขที่แท้จริง says (10:48 PM):
ค่ะ ดีค่ะเห็นกิเลส

felling says (10:48 PM):
มันเกิดเบาๆ แต่รู้ว่ามันคือตัวไหน
เดินๆไปอีก ปรามาสซึ่งเป็นอีกตัวขึ้นมาแล้ว ทำตามพี่น้ำบอก

ก็มีกังวลบ้างแต่น้อย ดูมันไป มันก็ละได้ค่ะ
แล้ว จิตมันก็ไปคิดว่า เรากำลังขูดกิเลส ตัวนี้ก็คือกิเลส

สุขที่แท้จริง says (10:50 PM):
ค่ะ ความคิด

felling says (10:50 PM):
ใช่ค่ะ มันคิดดีให้เห็นค่ะ จากที่ตอนแรกคิดร้าย
มันคิดดีว่า เรากำลังขูดกิเลส ก็ถ้าเราไม่ปรามาส ดีทุกอย่าง จะมาปฎิบัติทำไม

มันก็หลงไปรู้สึกดีแวบหนึ่งนะคะ ใจสงบขึ้น แล้วก็มารู้สึกได้ ว่าเมื่อกี้คิดร้าย
ตอนนี้กลับมาคิดดี แล้วก็เดินต่อสังเกตสภาวะอื่นต่อไปค่ะ

มานั่งนะคะ ตอนนั่งใช้หลักเดียวกับเดินค่ะ อะไรเกิดเล็กๆน้อยกำหนดเท่าที่ทำได้
ทีนี้ ก็เลยกำหนดเยอะเลย โดยเฉพาะความคิด เพราะมันเข้ามาถี่ๆ

ก็เลยไปไม่หลงไปน่ะค่ะ ช่วงต้นๆ นานเหมือนกัน
และระหว่างนั้นเห็นอาการที่จิตมันจะเข้าไปหลงน่ะค่ะ

มันจะค่อยๆจมลงไปในความคิด ความคิดจะชัดขึ้นๆ แล้วมันก็ค่อยๆ ถลำลงไป
พอรู้มันก้อไม่ถลำ มีรู้เวทนาสลับไป่ะ

และก็มีรู้ท้องพองยุบ แต่คราวนี้ไม่รุ้สึกถึงพองอะค่ะ
คือรู้ว่ามันพองยุบ แต่ไปเห็นยุบค่ะ ยุบสั้นๆ แล้วก็รู้สึกว่ายุบสั้นเพราะตัวงอ
ก็เลยค่อยๆ ขยับตัวขึ้นกำหนด รู้หนอๆช้า จากนั้นก็กำหนดความคิดอีกค่ะ

ช่วงหลังๆ เหมือนสติมันเริ่มตก เริ่มจะเฉียดๆหลง
ก็เห็น ว่า จิตมันรู้ตัวนะคะ แต่มันมีเหมือนหลงไป แล้ววูบเบาๆ แต่ตอนนั้นมันรู้สึกตัว ตลอด
ยังงงว่ารู้สึกแล้วทำไมยังหลงเข้าไปได้ เลยหายใจยาวๆ หลังๆ มีสะดุ้งวูบออกมา

ทั้งๆ ที่มันก็ยังรู้สึกตัวตลอดค่ะ
แต่ว่าจิตมันจะไม่เข้มแข็งเท่ากับช่วงแรกของการนั่ง มันจะอ่อนกว่า แล้วก็สะดุ้งออกมา

สุขที่แท้จริง says (10:58 PM):
เข้าใจค่ะ

felling says (10:58 PM):
เนี่ยค่ะจบแล้วค่ะพี่ งงๆเหมือนกันค่ะ

สุขที่แท้จริง says (10:59 PM):
เดิน 80 นั่ง 40 ค่ะ

felling says (10:59 PM):
เดินรอบนี้ กำหนดยากค่ะ มีแต่เวทนา เจ็บ ปวดไปทั้งตัว
สลับกับความคิดขึ้นเร็วมาก เหมือนมันมาไวกว่าปกติ
เวลากำหนด อารมณืมันเด่นกว่าคำกำหนด

สุขที่แท้จริง says (1:02 AM):
ค่ะ ดูทันใช่มั๊ยคะ

felling says (1:02 AM):
ทันค่ะ แต่ว่าไม่ทั้งหมดอะค่ะ

สุขที่แท้จริง says (1:03 AM):
ค่ะ ดีค่ะ กำหนดไม่ทันไม่เป็นไร แค่รู้พอ

felling says (1:03 AM):
คือเท่าที่จะทำได้น่ะค่ะ

สุขที่แท้จริง says (1:03 AM):
ค่ะ แบบนั้นแหละค่ะ จะได้ไม่ไปกดดันตัวเอง

felling says (1:03 AM):
คะพี่ แล้วก็สังเกตนะคะ
รอบนี้จะหลงไปคิดนานหน่อยตอนเดิน เดินไปคิดไปน่ะค่ะ
มารู้สึกอีกทีก็ 1รอบขาไป ตอนหลงไป สภาวะเจ็บปวดไม่มี ไม่มีเวทนา
แต่พอกลับมารู้สึก เวทนามาอีกแล้ว เวทนามีหลายอย่างอะค่ะ
ปวดท้องบ้าง เมื่อยหัว เมื่อยใจ ใจรอนๆ เหมือนถูกกด เจ็บขา

สุขที่แท้จริง says (1:05 AM):

รู้หนอหรือเปล่าคะ

felling says (1:05 AM):

แต่ก็เห็นว่า มันสับเปลี่ยน รู้หนอ มันไม่ค่อยได้ค่ะ
กำหนดแล้ว แต่ว่ามันไม่สัมพันกับสภาวะเท่าไร

สุขที่แท้จริง says (1:06 AM):

ค่ะ งั้นแค่รู้ลงไป ทำเท่าที่ทำได้

felling says (1:06 AM):

ค่ะพี่ รอบนี้สภาวะมันแรงกว่าคำกำหนด มันโดดขึ้นมาเลย

สุขที่แท้จริง says (1:07 AM):

ค่ะ ถ้าสภาวะชัด คำกำหนดมันจะหาย ให้เราแค่รู้ลงไป

felling says (1:07 AM):

อ้อ แล้วเหมือนมันเร่งสปีดด้วยอะค่ะ ทั้งเวทนา ความคิด มาเร็ว แรง

สุขที่แท้จริง says (1:08 AM):

ค่ะ ค่อยๆเรียนรู้สภาวะไป มันจะเปลี่ยนสลับไปมา ไม่แน่นอน

felling says (1:08 AM):

ค่ะพี่ ก็มีความหงุดหงิด ความเลิกด้วย

สุขที่แท้จริง says (1:08 AM):

เข้าใจค่ะ พี่ก็เคยเป็น

felling says (1:08 AM):

ค่ะพี่ ความหงุดหงิดนี่ยังพอกำหนดง่ายหน่อย แต่มันลืมกำหนดไปช่วงแรกๆ
มาช่วงท้ายๆ ถึงพึ่งนึกได้ มานั่งนะคะ รอบนี้ หลงไปอะค่ะ
หลงไปไม่ค่อยรับรู้มันเงียบๆ แต่เหมือนไม่ได้หลับนะคะ แต่ไม่รู้สึกตัวข้างใน

มารูสึกอีกทีก็ หายใจลึกๆ กำหนดรู้หนอๆ นั่งต่อแล้วก็ดูกาย เห็นแป๊ปเดียวค่ะ
ไม่เห็นท้องพองยุบ และลมหายใจ มันเห็นกายได้แน่ มันไม่ชัดเจน ไม่จับที่กาย
เห็นแล้วมันก็ไปรู้สึกถึงเวทนา ก็รู้เวทนาได้

ดูๆเวทนาอยู่ดีๆ อ้าวรู้สึกตัวอีกทีเมื่อกี้หลงไปแล้ว ไม่รู้สึกตัวเมื่อครู่ หายไป
หลังๆก็หลงไปไม่รู้สึกตัว อะค่ะ จบแล้วค่ะ

สุขที่แท้จริง says (1:14 AM):

สภาวะมันมาสอน หมูพอจะได้อะไรจากสภาวะที่ผ่านๆมาทั้งหมดบ้างคะ

felling says (1:14 AM):

ได้ความไม่แน่นอนค่ะ แหะๆ คือรอบแรกดี

สุขที่แท้จริง says (1:14 AM):

เป็นทุกข์มั๊ยคะ

felling says (1:15 AM):

เป็นค่ะ รอบหลังทุกขื รอบแรกสุข แล้วบทจะหลง มันก็หลงคาตา

สุขที่แท้จริง says (1:15 AM):

แต่สุดท้าย ไม่ว่าจะกำหนดทันหรือไม่ทัน มันก็หายของมันไปเอง

felling says (1:15 AM):

มันหายค่ะ

สุขที่แท้จริง says (1:16 AM):

ค่ะ นี่แหละไตรลักษณ์ เพียงแต่ว่ามันยังไม่แจ้งออกมาจากจิตของหมูเอง

felling says (1:16 AM):

ใช่ค่ะหมูจะบอกอย่างนั้น

สุขที่แท้จริง says (1:16 AM):

วันใดมันแจ้งออกมาเอง หมูจะเห็นสภาวะที่ชัดเจนกว่านี้มากๆ
felling says (1:16 AM):
จิตมันยังไม่เชื่อว่านี่คือสภาวะที่แท้จริงของมันน่ะค่ะ

สุขที่แท้จริง says (1:17 AM):
เข้าใจค่ะ พี่ถึงบอกไงว่ามันยังไม่แจ้งออกมาเอง
ถ้าแจ้งแล้วมันจะยอมกันเลย มันปล่อยวางได้ไวขึ้น
มันจะแค่รู้ โดยไม่ต้องกำหนดหนอ

felling says (1:18 AM):
อืมๆๆ หมูรู้สึกว่าเดินนี่ ช่วยหมูได้เยอะเลย

สุขที่แท้จริง says (1:18 AM):
ใช่ค่ะ การเดินจงกรมมีประโยชน์มากๆ

felling says (1:19 AM):
แล้วก็รู้สึกว่าสำหรับหมูต้องเดินนาน เพื่อเก็บเกี่ยวสติ

สุขที่แท้จริง says (1:19 AM):
ค่ะ พี่เลยเพิ่มเวลาเดินให้
เพราะว่ามันเดินนานจริงแต่ เวลาที่จะถุกสภาวะ มันน้อย
คือเหมือนเอาปริมาณมากๆ เพื่อได้คุณภาพ บ้าง
สภาวะมันสอนเราเองแหละค่ะ ถ้าเดินน้อย สภาวะก็น้อย บางทีมีแต่ความคิด

felling says (1:20 AM):
อย่างนี้เราเดินอย่างเดียวไม่นั่งจะเป็นอย่างไรคะ

สุขที่แท้จริง says (1:21 AM):
ไม่สนับสุนนค่ะ เพราะเราต้องใช้สมาธิด้วย จริงอยู่ เดินก้มีสมาธิ
แต่กำลังมันน้อย ต้องสะสมนาน

felling says (1:21 AM):
ต้องเดินเป็นกิโล อิ อิ

สุขที่แท้จริง says (1:21 AM):
เป็น 100ๆ โลมากกว่าค่ะ ก็กี่ปีล่ะพี่น้ำทำมา เดินกับนั่ง มีอยู่แค่นี้

felling says (1:23 AM):
เห็นกิเลสกับทุกข์ มันมาเรื่อยๆนะคะ

สุขที่แท้จริง says (1:23 AM):
นี่แหละค่ะถูก ไม่ใช่ทำแล้วสบาย

felling says (1:23 AM):
แต่ก่อนเวลาทุกข์หมูก็รุ้นะคะ แต่ทำไม ไม่มีสติละคะ

สุขที่แท้จริง says (1:24 AM):
สติมีค่ะ แต่ยังไม่มากพอ มันคนละระดับกันค่ะ

felling says (1:24 AM):
อืมๆ วันนี้ตอนทำงาน มันก็มีทุกข์จากสังคม ก็รู้ว่าใจมันร้อนรน
แต่ว่ามันไม่ทรมานมาก รู้อาการมัน มากกว่าที่จะไปทรมานกับมันเหมือนในอดีต
ที่รู้อาการแล้วเกลียดมันหลุดจากมันไม่ได้

ตอนนี้มันรู้แล้วพอแก้ปัญหา มันก็ละไปได้ไวไม่เก็บมาคิดมาก
แต่ก่อนเหตุการณืจบแล้วยังเก็บมาคิดปรุงต่ออีกยาว

สุขที่แท้จริง says (1:26 AM):
เข้าใจค่ะ ทำไปเรื่อยๆค่ะ ยังมีอะไรอีกมากมายที่มันซุกซ่อนอยู่ในจิตของเรา

felling says (1:27 AM):
ธรรมมะ นี่ เหนือคำบรรยาย ขนาดหมูเพ่งเตาะแตะยังไม่ได้ตั้งไข่

ขที่แท้จริง says (1:27 AM):
ใช่ค่ะ ไม่ลงมือทำอย่างต่อเนื่องไม่มีทางรู้ได้อย่างเด็ดขาด
เอานะ มีอะไรจะถามเพิ่มมั๊ยคะ

felling says (1:28 AM):
ไม่มีอะค่ะ

สุขที่แท้จริง says (1:28 AM):
เพราะรู้สึกว่าหมูเองก็ได้คำตอบไปหลายๆคำตอบที่เคยสงสัยด้วยตัวเองแล้วนี่
ไม่ต้องไปถามใครเลยเห็นป่ะ

felling says (1:29 AM):
อืมม ค่ะ บางครั้งถึงเรามีคำตอบแล้ว จิตมันก็ยังหลงไปค้นคว้านะคะ ตลกจัง

สุขที่แท้จริง says (1:29 AM):
ธรรมดาค่ะ เพราะจิตมันยังไม่ปลงใจเชื่อ

felling says (1:30 AM):
ตอนที่หมูนั่งรอบแรก ที่หมูรู้กตัว รู้สึกตัวอยู่ แต่จิตมันก็หลงไป หมูเห็นความหลง
ชัดๆ เห็นการออกจากหลง เห้นการสะดุ้งตลอดเวลา ทำไมมันเป็นยังงั้นอะคะ
ปกติถ้ารู้เราก็ไม่น่าจะหลงนีคะ

สุขที่แท้จริง says (1:31 AM):
มันเป็นสภาวะค่ะ พี่บอกได้แค่นี้
แล้วอีกหน่อยหมูจะได้คำตอบเอง สติ มันยังไม่ทันน่ะค่ะไม่มีอะไร

felling says (1:31 AM):
อ่าค่ะ นึกว่าตอนนั้นมีสติอยู่ งงเลย

สุขที่แท้จริง says (1:32 AM):
มีค่ะ แต่ยังไม่พอ ถ้ามีพอมันจะไม่สะดุ้ง

fellig says (1:32 AM):
ไอ้ที่สะดุ้งอะค่ะ มันคือจิตรู้สึกตัวใช่ไหมคะ

สุขที่แท้จริง says (1:33 AM):
เคยเห็นคนสัปปะหงกมั๊ย

felling says (1:33 AM):
เคยค่ะแบบนั้นเลย

สุขที่แท้จริง says (1:33 AM):
ค่ะ สติไม่พอ

felling says (1:33 AM):
แต่หมูไม่ได้หลับง่ะพี่

สุขที่แท้จริง says (1:33 AM):
พี่เปรียบเทียบให้เห็นภาพค่ะ

felling says (1:33 AM):
อ้อ รู้สึกตัวแบบไม่ค่อยมีแรง

สุขที่แท้จริง says (1:33 AM):
สมาธิมันยังล้ำอยู่ มันโหวงๆ

felling says (1:34 AM):
อืมๆค่ะ เหมือนเวลามีเวทนามา แล้วจิตมันจะไม่ค่อยยอมรับรู้เลยนะคะ
ที่หมูบอกว่าหลงไป ไม่ได้หลับแต่ไม่ได้ตื่นข้างใน เมือนมันหนีๆ

สุขที่แท้จริง says (1:35 AM):
ค่ะ เข้าใจค่ะ พักนะคะ พรุ่งนี้เจอกันใหม่ ยังมีอีกเยอะสภาวะ



อ่านต่อที่นี่ค่ะ
viewtopic.php?f=7&t=28216&st=0&sk=t&sd=a

ยาวมากมาย แต่สุดยอดจริงๆ ><~~~

วันที่ 117

uchree says:
เดินวันนี้ก็พยายามอยู่กับกายกะเท้าที่เดิน ก็รู้ได้ แต่ตอนต้นๆ จะยังฟุ้งๆ ค่ะ
มันจะไม่สงบ แล้วพอเดินๆไปสักพัก ก็สงบขึ้น

จากนั้น ก็เริ่มมีความกังวล ขึ้นมา ในเรื่องต่างๆ ที่เราเคยกังวล มาก่อน
มันขึ้นมาค่ะ ก็รู้ๆไป แล้วคอยสังเกต

ก้เห้นว่าอารมเหล่านั้นมันจางเลือนไปค่ะ ก็ระหว่างนั้นก็จะรู้เท้าไปด้วยน่ะค่ะ
แล้วก็เปลียนไป คิดเรื่องโน้นเรื่องนี้อีก พร้อมๆกะรู้เท้าค่ะ

สิ่งที่เจอวันนี้ คือความอวดดี ความเอาดี และตัวรู้ค่ะ พอมีความคิดเห็นหลังดูสภาวะ
ก็เหนื่อยค่ะ แล้วมันก็เปลี่ยนไปอีกค่ะ ตัวพวกนี้ก็หายไปค่ะ

ก็กลับไปวนๆ คิดๆ รู้เท้าเหมือนเดิมค่ะ เวทนาที่เกิดก็มีเจ็บเท้าแปล๊บๆ แล้วหายไป
พอมานั่งค่ะ ก็จับกายนั่งค่ะ ก็รู้สึกถึงก้นที่สัมผัสที่นั่ง

แล้วก็มารู้เวทนาที่เกิดกะกายตามจุดต่างๆ จะเป็นความรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ หลายๆจุดค่ะ
สลับไป แล้วก็พวกความร้อน ขา ตามเข่า แบบผ่าวๆค่ะ

แล้วก็จะรู้ว่าคิดด้วยค่ะ นั่งไปสักพักจิตก็เริ่มนิ่งขึ้น ลงไป อีกชึ้นน่ะค่ะ
บอกไม่ถูกคือมันนิ่งแบบลงไปอีกระดับข้างในน่ะค่ะ แต่ก็ยังรู้กายได้ด้วยค่ะ

ไม่หลับ มันยังไม่นิ่งมาก มีจิตที่จะฟุ้งและคิดไม่ดีจะขึ้นมา ก็กำหนดรู้เบาๆ
ตอนท้ายจะหมดเวลาก็ขึ้นมาจะอกุศลอีก ก็กำหนดไป

วันนี้ทั้งนั่งและเดิน ไอ้ตัวนี้มันจะพยายามขึ้นมาบ่อยๆค่ะ ไอ้ตัวฟุ้งซ่านและจะไปอกุศล
ก็ส่วนใหญ่รู้ทันยังไม่ชัดเจนค่ะ มันก็เลยไม่ขึ้นมามาก หมดแล้วค่ะพี่

สุขที่แท้จริง says:
ต่ออีกรอบป่ะคะ

nuchree says:
ค่ะพี่

nuchree says:
เสร็จแล้วค่ะพี่ ตอนเดินก็ รอบหลังนี้ตั้งแต่ต้น มันจะฟุ้งหน่อยค่ะ เริ่มต้นมา
จะมีเวทนา เหมือนโดนอะไรสากๆ เหมือนเนื้ออ่อนๆที่ถูกสีและเจ็บๆ น่ะค่ะ
แล้วก็อยู่นานพอควร เดินไปๆ อ้าวมาระลึกได้ว่าหายไปล้ว
แล้วก็ หลังๆก็คิดไปรู้เท้าไปน่ะค่ะ มีภาพแวบๆ ขึ้นมา แล้วหาย หลายๆครั้ง

เป็นภาพ ทีเห็นตอนกลางวันน่ะค่ะ แล้วก็พอมานั่ง ก็รู้กายนั่ง แบบเห็นกายในภาพรวม
โดยจะรู้สึกเห็น กายตรงโน้นตรงนี้มีเวทนาอ่อนๆ

ตามจุดต่างๆของกายที่นั่งอยู่น่ะค่ะ แล้วจากนั้นก็มีไป สงบลงแล้วก็มีปรามาสขึ้นมา
แต่ยังไม่แรง หรือชัดมาก แต่มี

แล้วก็กำหนดข้างในอันโนมัติค่ะ มันไม่ด้ขึ้นมาเป็นคำแต่จิตมันรู้ว่าคิดหนอ
แล้วก็หายไ ก็มีความทุกข์อ่อนๆ กะการปรามาส แล้วก้ละไป

แล้วก็ลืมสภาวะทุกข์ไป หลงไปค่ะ มารู้ว่าหลงไปคิดลอยๆ อีกที
เพราะอยู่ๆมันก็มารู้สึกที่พองยุบ เหมือนพองยุบเรียกกลับมาจากหลงน่ะค่ะ

แล้วก็มารู้ที่น้ำหนักายเป็นก้อนค่ะ แขน และกายช่วงร่างเหมือนมันจะรวมกัน
ใจมันก็ก็ดูแล้วก็มีคิดด้วย คิด ถึงสภาวะนี้แหละค่ะว่าทำไมมีความคิดอยู่
แล้วก็ยังเห็นเป็นก้อน ก็ปล่อยมันน่ะค่ะ แล้วมันก็หายไปอีกลืมไปอีก หมดแล้วค่ะพี่

ถึงไม่ใช่งูพิษ แต่ก็ไม่คิดจะเป็นกระต่ายขนฟ says:
พี่คะ สภาวะมีโอกาสถอยไหมคะ หมูนึกว่าพอเราไม่ปฎิบัติ มันจะถดถอย

สุขที่แท้จริง says:
ก็ถดถอยนะหมู ถ้าพูดตรงๆนะ แต่พี่ไม่อยากให้เสียกำลังใจกันเวลาที่ไม่ได้ทำ
ถ้าไม่ได้ทำวันหรือสองวันนี่ ยังพอไหว แต่ทางที่ดี ไม่ควรหยุดเลยสักวันเดียว
แค่หยุดวันเดียวนี่ยังพอลุ้นนะ
เพราะเรากำหนดเวลานอนเข้ามาช่วยได้ แต่บางคนหยุดแล้วไม่เอาอะไรเลยนี่สิ

ถึงไม่ใช่งูพิษ แต่ก็ไม่คิดจะเป็นกระต่ายขนฟ says:
ค่ะพี่ อืมม พูดถึงกิเลส ไอ้ตัวอวดดีนี่ สมัยก่อน เรียกว่า ศักดิ์ศรี
จริงสิเมื่อกี้เห็นพี่น้ำถามว่า หมูยังหยุด ก็หมูหยุด ถึงวันอาทิตย์ค่ะ แต่ว่าเดินทาง คืนนี้ ตี 5.30

ส่วนคืนวันเสาร์หมูปฎิบัติ ที่ตจว. แล้วจะจดบันทึกไว้ค่ะ แล้วมาอัพ แล้วก็วัน อาทิตย์ถึงกลับหอ ค่ะพี่ แล้วมาส่งการบ้านอีกทีวันอาทิตย์นะคะ

วันที่ 118

ถึงไม่ใช่งูพิษ แต่ก็ไม่คิดจะเป็นกระต่ายขนฟ says:
เสร็จแล้วค่ะพี่ วันนี้ตอนเดินก็ฟุ้งซ่านน่ะค่ะ แต่ก็ยังจับความรู้สึกที่เท้าได้ค่ะ แล้วก็มีหลงไปด้วย
ไม่นานค่ะ ก็กลับมาอยู่ที่การเดินได้ มีความคิดอกุศล แต่มันไม่ได้ปรามาสโต้งๆ
มันมาเนียนๆเป็นความคิดเห็น แต่เป็นความคิดที่ไม่สมควร แล้วจิตอีกดวงมันก็บอกว่าไม่เห็นจะไม่สมควร

ประมาณเรื่องไม่ใหญ่มาก ก็กำหนดรู้หนอ ขอขมาแล้วเดินต่อ แล้วก็
บางช่วงก็อยู่กะกายได้ดีค่ะ แต่แวบเดียวค่ะ

ความไม่พอใจก็ขึ้นมาเนืองๆตามความฟุ้งซ่านค่ะ บางช่วงก็ เห็นจิตมันช้ำๆ และเหนื่อยๆ
พอมันฟุ้ง พอรู้แล้วความเหนื่อยความช้ำก็หายไปค่ะ

พอเดินไปบางช่วง ก็คิดถึงสภาวะที่เราเคยได้พบเจอมาค่ะ แล้วก็เกิดความพอใจ แล้วก็ดับหายไปค่ะ
พอมานั่ง ก็รู้ที่ก้นที่สัมฟัสกะพื้น รู้ท้องพองยุบได้ไม่นาน ก็หลงไปค่ะ ไปคิด ๆ
ลอยๆ แล้วก็งุบลงไป ทั้งที่คิดๆลอยๆอยู่ค่ะ

2 ครั้งได้ แล้วก็มีมารูกายได้ใหม่ค่ะ แล้วก็ไปอีกค่ะ หลงไปอีกจบแล้วค่ะพี่ อ้อ

สุขที่แท้จริง says:
ต่ออีกรอบไหมคะ หรือว่าเหนื่อย

ถึงไม่ใช่งูพิษ แต่ก็ไม่คิดจะเป็นกระต่ายขนฟ says:
โทษทีค่ะ ลืมอีก วันนี้ขอรอบเดียวค่ะเด๋วทำงานต่อ ที่บอกลืมคือ
มีเวทนาความเจ็บปวดด้วยค่ะ

สุขที่แท้จริง says:
จ้ะ ถึงถามก่อน

ถึงไม่ใช่งูพิษ แต่ก็ไม่คิดจะเป็นกระต่ายขนฟ says:
ค่ะพี่ ขึ้นมาเจ็บๆเป็นระยะนานหน่อยแล้วหายไปค่ะ จบละค่ะ

สุขที่แท้จริง says:
ก็หลงไปค่ะ ไปคิด ๆ ลอยๆ แล้วก็งุบลงไป ทั้งที่คิดๆลอยๆอยู่ค่ะ ................ ตรงนี้น่ะ รุ้ตัวมัยคะ

ถึงไม่ใช่งูพิษ แต่ก็ไม่คิดจะเป็นกระต่ายขนฟ says:
รู้ตัวค่ะพี่ รู้ว่างุบลง ก่อนงุบก็รู้อะค่ะ เพียงแต่เหมือนมันไม่มีกำลัง

สุขที่แท้จริง says:
งั้นไม่มีอะไร คิดว่าไม่รู้ตัว จะได้ลดนั่งลงไปอีก

ถึงไม่ใช่งูพิษ แต่ก็ไม่คิดจะเป็นกระต่ายขนฟ says:
ค่ะ ดีนะเนี่ย ทีรู้ ไม่งั้นอีกหน่อยเหลือ 5 นาที

สุขที่แท้จริง says:
สติน่ะสำคัญค่ะ สำคัญกว่สิ่งอื่นใดๆ สมาธิน่ะ สะสมไปได้ วันใดสติมีกำลังดี สมาธิก็จะแข็งแกร่งขึ้นค่ะ

สร้างเหตุอย่างไร ย่อมได้รับผลเช่นนั้น

อตฺตนาว กตํ ปาป อตฺตนา สงฺกิลิสฺสติ

อตฺตนา อกตํ ปาป อตฺตนา ว วิสุชฺฌติ

สุทฺธิ อสุทฺธิ ปจฺจตฺตํ นาญฺโญ อญฺญํ วิโสธเย.

ทำบาปเอง ย่อมเศร้าหมองเอง ไม่ทำบาปเอง ย่อมหมดจดเอง

ความหมดจดและความเศร้าหมองเป็นของเฉพาะตัว คนอื่นทำคนอื่นให้หมดจดหาได้ไม่


บาปเมื่อทำแล้ว ย่อมตกเป็นนมรดกแก่ผู้ทำนั่นเอง จะไปยื่นโยนโอนมอบให้แก่ผู้อื่นหาได้ไม่

หรือจะปัดเป่าชำระล้างโดยวิธีใดๆ ย่อมทำให้หมดไปไม่ได้เช่นเดียวกัน

เพราะบาปไม่ใช่มลทินของร่างกายหรือสิ่งโสโครก จะได้ชำระล้างให้หมดจดไปได้

เอถ ปสฺสถิมํ โลกํ จิตฺตํ ราชรถถูปมํ

ยตฺถ พาลา วิสีทนฺติ นตฺถิ สงฺโค วิชานตํ

สูเจ้าทั้งหลาย จงมาดูโลกนี้ อันตระการตาดุจราชรถที่พวกคนเขลาหมกอยู่ แต่ผู้รู้หาข้องไม่


คำว่า " โลก " ในอรรถกถาหมายถึง อัตตภาพร่างกายอันเป็นที่ประชุมแห่งขันธ์ ๕ คือ

รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อันวิจิตร งดงามด้วยเครื่องประดับมีผ้านุ่งห่มเป็นต้น

ส่วนพระมติของสมเด็จพระพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรส หทรงอธิบายว่า โลก ในที่นี้

โดยตรงได้แก่แผ่นดินเป็นที่อาศัย โดยอ้อมได้แก่หมู่สัตว์ผู้อาศัย คนเขลาผู้ไม่รู้สัจธรรม

ย่อมหมกมุ่นอยู่กับโลก โดยหลงใหลว่า เป็นเรา เป็นของเรา เป็นต้น

ส่วนบัณฑิตผู้ฉลาดรู้เท่าทันในคติของธรรมดาแล้ว จึงไม่ข้องอยู่ในโลก

คลายความยึดมั่นถือมั่นว่าเป็นตัวเป็นตนเสียได้


เย จิตฺตํ สญฺญเมสฺสนฺติ โมกฺขนฺติ มารพนฺธนา.

ผู้ใดจักระวังจิต ผู้นั้นจักพ้นจากบ่วงแห่งมาร

อาการสำรวมจิตมี ๓ อย่าง


๑. สำรวมอินทรีย์ คือ ตา หู จมูก ลิ้น กายใจ มิให้ความยินดีครอบงำในเมื่อเห็นรูป

ฟังเสียง ดมกลิ่น ลิ้มรส ถูกต้องโผฏฐัพพะอันน่าปรารถนา

๒. มนสิการกัมมัฏฐานอันเป็นปฏิปักษ์ต่อกามฉันทะ คือ ..

อสุภะ และกายคตาสติ หรืออันยังใจให้สลดคือ มรณสติ

๓. เจริญวิปัสสนา คือ พิจรณาสังขารแยกออกเป็นขันธ์

สันนิษฐานให้เห็นเป็นสภาพไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา

กิเลสกาม คือ เจตสิกอันเศร้าหมอง ชักให้ใคร่ ให้รัก ให้อยากได้ กล่าวคือ ตัณหา

ความทะยานอยาก ราคะ ความกำหนัด อรติ ความขึ้งเคียดเป็นอาทิ จัดว่าเป็นมาร

เพราะเป็นโทษล้างผลาญคุณความดีและทำให้เสียคน

วัตถุกาม คือ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ อันเป็นของน่าชอบใจ จัดเป็นบ่วงแห่งมาร ..

เพราะเป็นอารมณ์เครื่องผูกใจให้ติดแห่งมาร

บ่วงแห่งมารนี้ ผู้ที่สำรวมระวังจิตด้วยวิธีทั้ง ๓ วิธีดังกล่าวแล้ว

จึงจะสามารถหลุดพ้นจากอำนาจของมันได้


คำว่า พวกคนเขลาหมกอยู่ แต่ผู้รู้หาข้องไม่ นั้นมีลักษณะอาการ และคุณโทษต่างกันอย่างไร?

พวกคนเขลาไม่เพียรพยายามพิจรณาให้เห็นจริงโดยถ่องแท้ ย่อมเพลิดเพลินในสิ่งอันให้โทษ

ย่อมระเริงจนเกินพอดีในสิ่งอันอาจให้โทษ ย่อมติดอยู่ในสิ่งอันเป็นอุปการะทั้งภายใน ภายนอก

เช่นนี้ชื่อว่า หมกอยู่ในโลกมีโทษคือ ย่อมเสวยสุขบ้าง ทุกข์บ้างตามสิ่งนั้นๆจะพึงอำนวย

เหมือนปลาที่หลงกินเหยื่อที่เกียวติดอยู่กับเบ็ด ย่อมหาอิสระมิได้

ฝ่ายผู้รู้พิจรณารู้เห็นตามความเป็นจริงแห่งสิ่งนั้นๆ ว่าฉันใดแล้ว

ไม่ข้องไม่พอใจหรือพัวพันในสิ่งอันล่อใจ อันใครๆและอะไรๆ

ไม่อาจยั่วให้ติดด้วยประการใดๆ มีคุณ คือ ย่อมมีอิสระแก่ตนเอง ย่อมได้สุขที่ประณีต

สุขภายในอันยั่งยืน ไม่ต้องทุกข์เพราะเหตุไรๆ


ใครเข้ามาอ่านแล้วจะมองเป็นเรื่องลวงโลก ใครจะมองเป็นเรื่องตลก
ใครจะมองอะไรยังไง นั่นคือ กิเลสของแต่ละคน
แล้วเขาก็จะได้รับผลตามที่เขามอง

ไม่ไปคิดแทนใครๆทั้งสิ้น มันคือ วิบากกรรมของแต่ละคนที่เคยกระทำร่วมกันมา
คนบางคนก็มีวิบากกรรมที่ยากจะไปช่วยอะไรเขาด้วย หากคนๆนั้นไม่รู้จักการเจริญสติ
สิ่งเหล่านี้ต้องเรียนรู้ด้วยการเจริญสติ

ไม่ว่าจะจริงหรือไม่จริง เราไม่ควรจะไปว่าใครๆเขา
ผู้ที่มีสติ สัมปชัญญะ จะไม่มีไปว่าใคร
เพราะเขาเข้าใจถึงเหตุที่กระทำ และผลที่ได้รับ
ฉะนั้น ... เหตุอันเป็นก่อให้เกิดอกุศลเขาจึงไม่สร้างมันขึ้นมา

การที่เราว่าเขาเท่ากับเรานั้นว่าตัวเอง
การพูดจะเกิดได้จากการคิด
ถ้าไม่คิดจะพูดออกมาไม่ได้
ทุกอย่างมันมีเหตุ ผลมีรองรับ

นี่แหละผลของความไม่รู้ ความประมาท
อย่าประมาท 1 คำพูด ถ้าพูดผิดล้วนก่อให้เกิดวจีกรรมและกลายเป็นกรรมส่งผลให้ผู้กระทำ

ตราบใดที่ยังส่งจิตออกนอก วิ่งส่ายหาแต่กิเลสชาวบ้าน
ตราบนั้น ย่อมไม่มีวันจะเห็นกิเลสที่มีอยู่ในใจของตัวเอง
ภพชาติจึงเกิดไม่รู้จักจบสิ้น เพราะความไม่รู้ จึงทำให้ก่อเหตุใหม่ที่เป็นอกุศลจิตขึ้นไปเรื่อยๆ
อยู่ก็ร้อน นอนก็ทุกข์ ใครทำให้ล่ะ ล้วนเกิดจากเหตุที่กระทำไว้กันเองทั้งนั้น
ไม่มีใครทำให้เลยนะ ตัวเองทำกันเองทั้งนั้น

เวลาเกิดผลที่ต้องรับ โวยวายแล้ว ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้
พิจรณาสิ เหตุเกิดขึ้นเพราะใครล่ะ
เราทุกรูปทุกนาม ล้วนเคยสร้างเหตุมาร่วมกัน ผลเลยเป็นเช่นนี้
ใครที่รู้แล้ว คนนั้นย่อมหยุดเหตุใหม่ที่จะก่อให้เกิดขึ้นมาได้
เขาจบแค่นั้น และเขาก็รับผลจากการกระทำของเขาแค่นั้น
แต่ผู้ที่ไม่รู้ ยังขยันสร้างก่อใหตุใหม่ไม่รู้จักจบสิ้น
ก็เวียนว่ายต่อไปนะ ..... กองกิเลส .....

สติปัฏฐาน 4 ทางสายเอกมีให้เดิน ใยจึงไม่รู้จักพิจรณา
ทำไมยิ่งปฏิบัติ จิตยิ่งตกต่ำ มีแต่คอยคิดละเมิดผู้อื่นเพราะเหตุใด
ทุกอย่างมันมีเหตุนะ ควรพิจรณา ไม่ใช่สักแต่ว่าบอกว่า เจริญสติ
แต่ขาดเมตตา เมตตาที่จะรู้จักให้อภัย ให้การอโหสิกรรมต่อผู้อื่นนั้นไม่มี
มีแต่โทสะ แฝงไปด้วยความพยาบาท ไม่รู้จักปล่อยวาง

พฤติกรรมทางจิตที่ถูกต้องคือ " สละออก " ซึ่งอาการเป็นมนุษย์
ส่วนใหญ่ไม่คุ้นเคย เนื่องจากเคยชิน
ที่จะเอา " เข้าตัว " กันทั้งนั้น ซึ่งนั่นแหละ
คือการชำนิสัยหวงทุกข์ หวงยางเหนียว
ยึดติดกับปฏิกูลทางอารมณ์โดยแท้

ทำดี ดีส่ง ให้เห็นผล
ทำชั่ว ชั่วก็ดล ชั่วให้
ชั่ว ดี ดุจ บาป บุญ ตีบอก ไว้นา
ใครชั่ว ใครดีไซร้ สืบได้ ด้วยกรรม

มวลมนุษย์ ในโลกนี้ .....
เกิดมา ต่างมี ผลกรรม ประจำตน
ไพร่ผู้ดี มีหรือจน มนุษย์ปถุชน
ไม่อาจ หลุดพ้น ด้วยตัณหา

คอยเบียดเบียน ต่อกัน เรื่อยมา
ใช้เล่ห์ ต่างๆนาๆ ไม่นำพา ผลกรรมความดี

มนุษย์เอย .....
อย่าเห็นกงจักร เป็น ดอกบัว
กลัวเวรกรรม กันเถิดหนา
แผ่ความเมตตา ให้กัน ด้วยไมตรี

โปรดได้คิด ....
ชีวิตคน ไม่เห็นใคร จะพ้นหลีก
ไม่พ้น เป็นผี

ควรเร่งคิด สร้างสรรค์ สิ่งดี
เพิ่มบุญ เพิ่มบารมี
เพราะความดี เหมือนเงา ติดตามติดตัว

รอยโค รอยเกวียน ....
วงเวียน แห่งกรรม
ดี - ชั่ว ตัวเราทำ
เป็นกฏแห่งกรรม ของปถุชน


ใครเข้ามาอ่านแล้ว จะคิดอะไรยังไงหรืออย่างไร
นั่นคือความคิดของแต่ละคน ไม่ขอคิดแทนใครๆ
ความคิดก็คือเหตุ ย่อมส่งผลไปที่ตัวผู้คิด
ใครทำอะไร ย่อมได้รับผลเช่นนั้น

แต่เรายอมรับในสิ่งที่เรามี ยอมรับในสิ่งที่เราเป็น
ไม่ใช่แบบแอบๆซ่อนเร้น เลยไม่ยอมรับกิเลสที่มีในใจของตัวเอง
จะไปยอมรับได้ยังไงล่ะ เพราะยังมองไม่เห็น
มัวแต่ไปจ้องมองกิเลสของชาวบ้านเขา
แล้วลงไปเล่นกับกิเลสชาวบ้านเขา แค่นั้นเอง

เราเป็นพวกที่กล้ายอมรับความจริงในสิ่งที่ตัวเองกระทำ
ไม่ใช่คนที่ชอบแปลงร่างแล้วเล่นบทโน้นบทนี้
แต่ไม่ยอมรับตัวตนที่ตัวเองเป็นจริงๆ
หญิงไม่ใช่ชาย ชายไม่ใช่หญิง
จะเป็นอะไรก็ได้ ตามกิเลสของแต่ละคน
เป็นหญิง เป็นชาย สลับกันไปมา คนเดียวเล่นเป็นหลายคน
หลายบุคคลิก นั่นคือ กิเลสที่มีอยู่ในใจของแต่ละคน
เพียงแต่ว่า ใครล่ะ จะเห็นกิเลสในใจของตัวเองที่แท้จริงได้ก่อนกัน
คนไหนเห็นแล้ว เขาย่อมเห็นเหตุทีกำลังจะกระทำ และผลที่เขาจะต้องได้รับมัน


" ขี้นะคะ มันเหม็นค่ะ อย่าเอานิ้วมาจิ้มไปนะคะ เดี่ยวจะเหม็นติดนิ้ว "

กิเลส มันก็คือ ขี้ ที่ไม่มีใครอยากได้มัน
ทุกคนมองว่ามันเหม็น มันสกปรก มันไม่สะอาด
แต่ของสกปรกคนก็ต้องอยู่กับมัน ต้องคลุกเคล้าไปกับมัน

กิเลส ไม่มีการแบ่งชั้นวรรณะ
กิเลสสามารถเข้าแทรกได้ทุกอณูทุกลมหายใจเข้าออก
แต่ทว่า ...
เราจะเห็นกันบ้างหรือเปล่าเท่านั้นเอง
บางคนเห็น แต่เหมือนไม่เห็น
บางคนเหมือนไม่เห็น แต่เห็น
บางคนเห็น แล้วเข้าใจมัน

ที่ทดสอบกิเลสดีที่สุด คือ วัด
บางคนมองว่า วัด คือ สถานที่เราไปสร้างกุศล
แต่อาจจะไม่เห็นว่า นี่แหละที่วัดกิเลส
วัดจิต วัดใจของตัวเอง ว่ากิเลสมีมากน้อยเท่าไร

เมื่อย่างเท้าเข้าสู่เขตวัด
เราจะพบผู้คนมากมาย หลากชั้นวรรณะ
หลากผิวพรรณ หลากหลายศาสนา
บ้างเปิดเผยในสิ่งที่ตัวเองเป็น
บ้างปิดบังซ่อนเร้นในสิ่งที่ตัวเองเป็น
แล้วตัวเราเองเคยสำรวจจิตตัวเองบ้างไหม
ว่าเป็นพวกปิดบังหรือเปิดเผย

ปิดบังคือ ปิดบังอะไร
เปิดเผยคือ เปิดเผยอะไร

จะมีอะไรล่ะ นอกจากใจของเราเอง
หากเรายังปิดบังใจตัวเอง
เราย่อมไม่สามารถยอมรับกิเลสที่มีซุกซ่อนอยู่ในใจ
แต่หากเราเปิดเผย ยอมรับกิเลสที่มีอยู่ตามที่เราเห็นมัน
เราย่อมเห็นตามความเป็นจริงที่เกิดขึ้นได้

นี่นะประโยชน์ของ " วัด "
ที่ไม่ใช่แค่ " วัด " แบบที่เราพูดๆกันมา

ติสฺโส อิมา ภิกฺขเว วิปตฺติโย, กตมา ติสฺโส กมฺมนฺตวิปตฺติ อาชีววิปตฺติ

ดูกรท่านผู้เห็นภัยในวัฏสงสารทั้งหลาย วิบัติมีอยู่ ๓ ประการดังนี้คือ

๑. กมฺมนฺตวิปฺติ วิบัติเพราะการกระทำ

๒. อาชีววิปฺติ วิบัติเพราะอาชีพ

๓. ทิฏฺฐิวิปฺติ วิบัติเพราะทิฏฐิ

ส่วนดีของแต่ละคนมี เรามองส่วนดีของเขา
ส่วนที่เรามองว่าเขาไม่ดีนั้น เขาเป็นผู้รับผลนะคะไม่ใช่เราอย่าลืมข้อนี้
ไม่งั้นจะก่อวิบากกรรมกันไม่รู้จบสิ้น