เหมือนเราไปซื้ิอหนังสือท่องเที่ยวมาสักเล่มหนึ่งนะ
เช่นจะไป "เวนิส"

อ่านจนจำได้หมดนะ ถามว่าแล้วมัน"ถึง" เวนิสหรือยัง
อันนี้ตอบได้ว่ายัง

เมื่อไม่ถึง ก็ย่อมไม่รู้จริง ก็จะคอยหาหนังสืออื่น
ข้อมูลจากแหล่งอื่นๆมาคิดอยู่ร่ำไปว่าเวนิสเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้
แต่ถ้าเราไปถึงเวนิสนะ ตำราว่ายังไงนี่เราก็จะร้องอ๋อหมดเลย

ถ้า"คู่มือ"มันมั่วนะ เราก้จะรู้ได้เลยว่ามันมั่ว เพราะว่าเราอยู่กับ"ของจริง"

ถามว่า "ถึง"ธรรมไหม ถ้าอ่านมากๆ ลืมบ้าง
ตอบว่า ไม่มีทาง"ถึง"

อยากถึงต้ิองแพ็คกระเป๋า ณ บัด now
ออกเดินทางด่วนนน...

ที่ให้หันมาอ่านพระธรรมโดยตรงจากพระไตรปิฎกนั้น มันหาคนอ่านจบยากนะตอนนี้ มีอยู่ 45 เล่ม ที่ให้อ่านมีเจตนา 3 ประการ

1. ให้มีภูมิธรรมพอที่จะรู้ว่าคำสอนที่ได้ยินได้ฟังหรือมีผู้นำมาแผยแพร่นั้นน่าจะเป็นคำสอนของพระพุทธเจ้าจริงหรือไม่ เพราะในระยะ 2552 ปีที่ผ่านมา พระธรรมนั้นถูก blend เข้ากับคำสอนของลัทธิอื่นแทบจะแยกกันไม่ออกอยู่แล้ว อ่านไปเรื่อยๆ จำได้มั่ง ไม่ได้มั่ง อย่างน้อยก็เคยผ่านหูผ่านตา

2. ตอนอ่านพระธรรมจิตคุณเป็นกุศล เป็นการเจริญธรรมเพื่อสร้างบุญาบารมี

3. สำหรับผู้สนใจจริงๆ ที่จะเผยแพร่พระธรรม ถ้าอ่านพระไตรปิฎกยังไม่จบ แล้วไปสอน บางทีก็ไปเอาอันโน้นมาปนอันนี้ สุดท้ายกลายเป็นการสร้างกรรมหนักอย่างที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ เอาคำสอนของคนอื่นมาปนกับคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้วอ้างว่าเป็นของพระพุทธองค์ น้องๆ อันตริกรรมเลยนะครับ

จริงๆ การเข้าถึงธรรมอยู่ที่การปฏิบัติมากกว่าการเรียน อยู่ที่จะเริ่มต้นถูกต้องหรือเปล่าเท่านั้น