ใช่ครับ คุณกามโภคี..ตอนนี้ผมก็ตึง ๆ อยู่กับกามราคะ กำลังสู้กับมันอยู่..แต่ก็สู้อย่างคนขี้เกียจ ๆ บางทีก็เบื่อตัวเองเหมือนกัน..ทำไม่..ขี้เกียจแท้..

นี่ไง บางสภาวะต้องข่ม ปล่อยก็เผลอ

ขอหัวเราะให้กำลังใจค่ะ

คุณชาติสยาม
คำแนะนำของคุณ อ่านแล้วรู้สึกดีค่ะ
คุณเป็นคนที่น่ารักซ่อนลึกจริง ๆ เลยนะคะ
แต่เวลาป่วน คุณก็ช่างเปรี๊ยวซะเกิน...

ขอบคุณ สำหรับกำลังใจครับ..
มันยาก จริง ๆ นะคุณ..

คุณกามโภคีครับ..กดก็แล้ว..ข่มก็แล้ว..นะครับ..กดจนตัวลอย..เอาไม่อยู่ ตาเห็นปั๊ป..ใจมันแว๊บ.ใจมันแว๊บ..เลย..รำคาญนะครับ..ไอ้ แว๊บ ๆ นี้นะ..

ก่อนหน้านี้..เป็นไม่มากอย่างนี้..เราก็คิดว่า..อสุภะของเราพอใช้ได้แฮะ..แต่ตอนนี้..โอ้ย..อสุภะเราเอาไม่ทัน..

ภิกษุผู้รู้จักข่มจิตในเวลาที่ควรข่ม รู้จักประคองจิต ทำจิตให้ร่าเริง และเพ่งดูเฉยในเวลาที่ควรทำ

เช่นนั้นๆ ชื่อว่าเป็นผู้ยินดีในนิพพาน สามารถบรรลุนิพพานได้

(องฺ.ฉกฺก.22/356/486)

(รู้จักข่มจิต รู้จักยกจิต รู้จักประคองจิต รู้จักทำจิตให้ร่าเริง)

โหวว ขนาดกดจนตัวลอยเลย

ถ้ากดไม่อยู่ ข่มไม่อยู่ ต้องมาทวนดูว่าใช้วิธีอะไร เครื่องมืออะไรแล้วอ่ะดิ
ตาเห็นใจแว๊บเนี่ย คงเพราะกดไม่อยู่ข่มไม่อยู่

สภาวะมีขึ้นมีลง ก่อนหน้าไม่เป็น ตอนนี้เป็น แท้ที่จริงจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม มันเป็นมาก่อนตลอดเลย
เพราะก่อนหน้าอาจไม่ใส่ใจสังเกตุ เลยไม่เห็นอาการที่เป็น การหยุดไม่ให้ใจแว๊บไปกับสิ่งที่เห็น มีการห้าม
หรือหยุด ๓ ระดับ ถ้าหลุด ๑ แล้ว ๒ จะมาหยุด ถ้า ๒ หยุดไม่ได้ ๓ จะมาขั้นเอง ไม่เคยพ้น ๓ ขณะสักที
ก็หยุดได้นะครับ ดูไป รู้ไป ครับ

*การหยุด ๓ ขณะวาระนี้ หมายถึง การห้ามจิตสู่ชวนะวิถีในขณะที่จิตน้อมไปเพื่อรู้อารมณ์ ห้าม ๓ขณะ
คือ ชวนะวิถี อาวัชชนะวิถี และโวฏฐัพผนะวิถี จัดขณะตามลักษณะของวิปัสสนาญาณครับ

ถามผู้รู้ค่ะ พอดีเราไม่รู้ จริง ๆ
เมื่อตอนเด็ก ๆ เรามักจะตกเข้าไปสู่ความรู้สึกอย่างหนึ่งค่ะ
มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกค่ะ ...

นึกถึงภาพขั้วแม่เหล็กที่พลิกไปพลิกสลับไปสลับมาออกรึเปล่าคะ
และหมุนด้วย
แล้วนึกถึงทฤษฎีแรงโน้มถ่วงสู่ศูนย์กลาง กับแรงเหวี่ยงออกจากศูนย์กลางออกรึเปล่าคะ
คือด้านเข้าสู่ศูนย์กลางมันรู้สึกเค้น บีบอัด
และ ในด้านตรงข้าม มันเหมือนมันจะดันออก ระเบิดออก
คือมันเป็นความรู้สึกที่ all in one น่ะค่ะ

และเมื่อโตขึ้น ก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะมันอาการนี้มันหายไป จนลืมค่ะ
แต่เมื่อไม่กี่วัน ก็ตกเข้าไปสู่สภาวะนี้อีกครั้ง
และนึกขึ้นได้ว่าเราเคยมีอาการนี้ จึงนั่งพิจารณา
แต่ก็ไม่รู้จริง ๆ ค่ะ ว่ามันคืออะไร

all in one เหมือนเครื่องพริ้นเตอร์สมัยนี้เลย

อาการแบบนี้ สงสัย อาการไม่ลงตัวของ
สภาวะรอบตัว ความคิด อาหาร และกิจกรรม ละมั้งเนี่ย

สู้ๆๆ ว๊อยย

อย่างนี้คงต้องจับคนอย่างคุณมากินเพื่อแก้ทางกัน ละมั้งเนี่ย

สู้ๆๆ ว๊อยย - ค่ะ สู้ก็ได้ ว๊อยยยย...



จำไม่ได้ค่ะ ว่าตอนเด็ก ๆ ถูกพี่เลี้ยงจับให้กินอะไรบ้าง
และพี่เลี้ยงพาทำกิจกรรมอะไรบ้างในแต่ละวัน
เพราะตอนนั้นน่าจะประมาณ 3 ขวบค่ะ
จำอะไรไม่ได้ แต่ความรู้สึกนี้ มันราวกับรอยจารึกค่ะ
ก็เพียงแค่สงสัยค่ะ และอยู่ ๆ ก็เห็นมันมาปรากฎอีกครั้ง

สภาวะรอบตัว ความคิด อาหาร และกิจกรรม
๔ อย่างนี้ เป็นปัจจัยปรุงแต่งให้ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปต่างๆนานาครับ เมื่อ
ไม่ลงตัว ก็จะมีประการต่างๆ อย่าคิดมาก ผมตอบแบบกำป้นทุบดิน

ต้องขออภัยถ้าเข้าใจความปรารถนาดีของผมผิดไป ผมไม่ได้มีเจตนาจะไปเทียบกับครูบาอาจารย์ท่านใด ถ้าท่านอ่านแล้วไม่เชื่อ ก็ไม่เป็นไร อยู่ที่ปัญญาพิจารณาของแต่ละบุคคล ผมปฏิบัติแล้วบรรยายตามที่ผมเข้าใจและรู้สึกจากการเข้าหาครูบาอาจารย์อยู่เสมอ อาจจะไปตรงกับภาษาของครูบาอาจารย์ท่านใด ก็ขออภัย ความจริงแล้วผมก็เพียงต้องการจะแลกเปลี่ยนสิ่งที่ผมปฏิบัติมา ให้สหายธรรมท่านอื่นได้เป็นอีกทางเลือกหนึ่ง ถ้ารอให้สําเร็จก่อน โดยที่เราไม่ได้แลกเปลี่ยนกับผู้อื่นเลย ก็จะเป็นการเห็นแก่ตนเกินไป พระธรรมในพระไตรปิฏกต่างๆ ก็มีผู้นํามาเผยแพร่ โดยที่ผู้นั้นก็ยังเข้าไม่ถึงธรรม แต่เห็นแก่ประโยชน์ สําหรับผู้ที่มีปัญญาเข้าใจได้

แพทย์ก็มีโรคได้เช่นเดียวกับผู้ป่วย แต่สามารถรักษาผู้อื่นให้หายป่วยได้
ยามแพทย์เป็นไส้ติ่ง เขาก็ไม่สามารถผ่าตัดตัวเองได้ แต่ต้องอาศัยแพทย์ท่านอื่นผ่าออกให้ ดังนั้นเราควรอ่านแล้วค่อยๆปฏิบัติและพิจารณาไป จริงหรือไม่จริง จะได้เข้าใจกันอีกต่อไป ขอขอบคุณสําหรับคําสนทนาของทุกท่าน ขอให้เราเป็นสหายธรรมที่ดีต่อกัน

เรื่องนั้น ไม่คิดมากหรอกค่ะ
แต่ตอนนี้กำลังคิดมากเรื่องนี้ค่ะ
ว่าจะเป็นดินเหนียว ดินทราย หรือดินร่วน ดี



ต้องขอโทษนะ ถ้าชวนคุยไร้สาระ
พอดีช่วงนี้เครียด ๆ ค่ะ
ก็เลยกำลังพยายามหาอุบายให้ตนเองผ่อนคลายลงมา...ค่ะ

คลายเครียด

http://www.bloggang.com/viewdiary.php?i ... &gblog=745

ไม่เป็นไรครับ ผมก็เตือนด้วยความหวังดีเช่นเดียวกัน
เตือนแล้วก้จบ สุดแท้แต่เวรกรรมของใครของใคร

ส่วนเรื่องจะเผยแพร่ธรรมะนั้น ผมไม่ได้หมายถึงว่า
เป้นอรหันต์เสร็จกิจค่อยมาสอน อันนั้นก้สุดโต่ง
ถ้าจะเอาอย่างนั้น ประเทศนี้คงเหลือคนสอนธรรมะไม่ถึง 10 คน

ผมหมายถึงว่าตัวคุณน่ะ รู้แจ้งเห็นจริงในเรื่องการดุจิตไหม
รู้แจ้งแล้วค่อยสอน

แต่ถ้าลำพังเป็นทิฐิความเชื่อ ความเข้าใจของสัญญา อย่าไปสอนใคร
ให้แนะนำครุบาร์อาจารย์ให้เขา

เหมือนเราเป้นหมอ มีเมตตาเจอคนตกยาก ไม่สบาย อยากจะรักษาเขา
ก้เลยรักษาเขา

แต่โรคของเขานั้น เราเองก็ป่วยเหมือนกัน

เรารักาาตัวเองยังไง ก็เลยคิดว่ารักษาคนอื่นอย่างนั้น

ทั้งที่ตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าที่รักษาตัวเองนั้น ถูกหรือยัง
แค่รู้ว่าใช้ยากับตัวแล้วตัวเองสบายดี ก็เหมาว่านี่คงถูกต้องแล้ว
ลึกๆในใจก็ไม่มั่นใจว่าที่ทำอยู่นี่จะนำไปสู่ความหายขาดหรือไม่

แม้จะรู้ว่ามีคนที่เขารักษาโรคนี้ได้ดีกว่าเรา
อยู่แค่ปลายจมูก แต่เราหวง ไม่อยากให้เขารักษา
ไม่อยากให้เขารู้จักกัน

ถ้าเรามีเมตตาจริงๆ ห่วงคนอื่นจริงๆ
เราต้องเห้นประโยชน์ของเขาเป้นใหญ่กว่าเรา
ส่งเขาไปหาคนที่เก่งกว่าเรา ส่งไปหาคนที่เขาสามารถรักษาโรคนี้ให้หายขาดได้จริง ดีกว่า


แต่ส่วนใหญ่หมอไม่เป้นอย่างนั้น เพราะเห้นแต่ประโยชนืของตัวเองเป้นใหญ่
ก้จะหวงไว้กับตัวเรา อ้างว่าหวงไว้เองเพราะความรัก ความเมตตาของตัวที่มีให้เขา
สรุปว่าโยนความผิดให้ความรักความเตตา ว่าถ้าทำอะไรด้วยความรักความเมตตาเจตนาดีแล้วทำไปเถอะ
ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ถูกต้องแน่นอน ไม่มีใครเดือดร้อน

หวงเอาไว้แบบนี้แหละ ให้รู้ว่านี่แหละ เสร้จกิเลสแล้ว
ตัวกุ ของกุ ไม่พอนะ
ธรรมะของกู คนของกู คำสอนของกุ
กุพาไปถูกก็โชคดี กุพาไปผิดก็โชคร้าย
ขึ้นสวรรค์ลงนรกก็ต้องไปกับกู
กูทำทั้งหมดเพราะความรักความเมตตา เชื่อเถอะว่าดี ?!?!

น่ากลัวนะ อย่าทำเลย
สงสารคนป่วย