คนไร้สาระ คงหายตื่นธรรมแล้วกระมัง

หากจะเปรียบก็เหมือน คนกระหายน้ำต้องการน้ำ ใครบอกว่ามีน้ำที่โน้นก็วิ่งไปอย่างวดเร็ว
พบน้ำดีใจสุดๆ ตื่นเต้นขนลุกชัน ดื่มกินจนอิ่มหน่ำ เมื่อเจ้าของบ่อน้ำ บอกว่าน้ำมีอยู่ใต้ดิน
ตรงที่ตนยืนอยู่ก็มีน้ำ หากเรารู้จักขุดดินลงไปก็จะพบน้ำ โดยไม่ต้องวิ่งเที่ยวหาน้ำมาถึงที่นี่ฉันใด
ก็ฉันนั้น

แรกๆคนไร้สาระ กระหายธรรม ไม่เคยพบเคยเห็นข้อความข้อคิดข้อเขียนทำนองนี้ ครั้นเห็นก็ตื่น อยากรู้อยากเสพ แต่ครั้นได้รู้ได้เสพจนอื่มแล้ว ก็คลายตืนลง และก็พอมองเห็นว่า ยิ่งวิ่งหาแสวงหาออกไปนอกกายใจก็ยิ่งใกล จึงมองความรู้สึกของตนอยู่เงี้ยบๆ ฉะนั้น

กรัชกายก็สัมผัสอารมณ์เช่นนี้ ทุกวันนี้หยุดวิ่งหาแล้ว

คงจะจริงอย่างที่อาจารย์บอกน่ะค่ะ คงจะอิ่ม
แล้ว เลยไม่กระวนกระวายหาอะไรอีก เมื่อก่อนรู้อะไร
อะไร เกิดสภาวะธรรม ก็อยากจะบอกคนอื่น
สงสัย อยากรู้ไปหมด

เห็นแต่ความไร้สาระ ของการกระทำหลาย ๆ
อย่าง กลายเป็นโพสต์กระทู้ออกแนว ต๋อง ๆ ไร้สาระไปเลย
รู้อยู่ แต่ไม่รู้ว่ารู้อะไร เมื่อก่อนเขียนบทความธรรมะ
ได้วันละหลาย ๆหน้า แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรให้เขียนเลย

อนุโมทนาสาธุค่ะ อาจารย์ที่เคารพ

นี่ก้เช่นกัน กรัชกายคิดเลิกหลายครั้งแล้ว เพราะอิ่ม นี่หากไม่มีอารมณ์ภายนอก
กระตุ้นเร้า เลิกไปแล้ว แต่เมื่อมีสิ่งเร้า มีแรงขึ้นมาอีก

...ว่า สักวันหนึ่งคนไร้สาระ คงจะเลิกไปเอง เพราะอื่มตัว และได้รู้อะไรเป็นอะไรแล้ว

เคยสังเกต ห้องความรัก-ความผูกพัน ฯ ไหม คนที่ทำใจได้แล้ว ความเสียใจจางไปแล้ว
มักหายไปเลย แต่คนที่ยังเสียใจอยู่ ยังทำใจไม่ได้จะมาโพสต์อีก (หรือเขาอาจสังเกตอยู่เงี้ยบไม่รู้นะ)

ตรงนี้เลยค่ะ อาจารย์มีหลายครั้งเข้ามาในเวปบอร์ด
เกิดอาการเบื่อหน่าย บอกไม่ถูก มีสิ่งหนึ่งกระตุ้นคือ ความรับ
ผิดชอบต่อหน้าที่ ได้รับปากในเรื่องการปฏิบัติหน้าที่ไปแล้ว
และพูดไว้ว่า จะทำให้ดีที่สุด และมีความรู้สึกยินดีที่เอ่อล้น
ขึ้นมาอีก และจิตบอกตัวเองว่า นั่นล่ะวิบากและปัญญามา
พร้อมกัน

คนไร้สาระเข้าใจแล้วค่ะ มีอยู่ระยะหนึ่งอาจารย์เคย
พูดไว้ประมาณเหมือน เบื่อ ๆ ขอกราบอนุโมทนาสาธุให้
อาจารย์แทนกัลยาณมิตรและตัวเอง ขอบพระคุณอย่างที่สุด
ที่อาจารย์ยังไม่ทิ้งที่นี่ไป

อนุโมทนาสาธุ อาจารย์ที่เคารพ