อาจจะเกิดจากอินทรีย์ไม่สมดุลย์ ก็เป็นได้ครับ

ผมเคยเป็นจะมีลักษณะอาการคล้ายๆกับ จขกท.เล่า ครับ
เวลาร่างกายไม่ค่อยสมดุลย์กับสมาธิ มักจะตกภวังค์บ่อย

ผมแก้ไขโดย การไปออกกำลังกายให้แข็งแรง
อย่างสม่ำเสมอเป็นประจำ เป็นการปรับสมดุลย์
แล้วอาการเหล่านั้นจะไม่ค่อยเกิดและหายไปครับ

ลองพิจารณาดูนะครับ
อาจจะตรงหรือไม่ตรงกับสภาวะที่เกิดกับท่านก็ได้ครับ

อืมม เราก็คิดว่าเป็นสิ่งที่ดี เราก็ละเลยเรื่องการออกกำลังไปมาก
ส่วนใหญ่จะนั่งแต่กับโต๊ะทำงาน

เรื่องของฌาน จิตของผู้ฝึกแตกต่างจากผู้ไม่สนใจทำสมาธิในขั้นสูงขึ้นไป เมื่อไม่เคยประสบย่อมไม่เข้าใจ และไม่เชื่อเป็นธรรมดา

อะไรคือ สิ่งที่บ่งบอกถึงว่า นั่นคือการปฏิบัติในขั้นสูง ที่ท่านเข้าใจ

ฌาน เป็นหนึ่งในเรื่องอจินไตย

สมาธิมีหลายระดับ นิมิตที่เิกิดขึ้นในสมาธิ ถึงไม่เจตนาจะให้เกิด ก็เกิดเพราะจิตก็เป็นสิ่งที่บังคับไม่ได้ คุณเคยได้ฟังที่หลวงพ่อพุธ ที่ท่านพูดถึงตอนที่จิตออกร่างเมื่อมองลงมาอาจเห็นร่างกายที่เน่าเหม็น นอนขึ้นอืด อะไรประมาณนี้ไหม แต่ดิฉันไม่ได้ฝึกเรื่องอสุภะ จึงไม่ได้เห็นเช่นนั้น

เพราะฉะนั้นจิตของผู้เคยฝึกสมาธิสมถะอย่างเดียวมาก่อน แล้วค่อยมาเจริญด้านวิปัสสนาทีหลังมันเป็นอย่างนี้แหละ

ดิฉันยังไม่เคยตามเห็นความเกิดดับในฌาน แต่ชอบเจริญวิปัสสนาในชีวิตประจำวันมากกว่า เพราะมันอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริงที่อิงสมมุติ

หลวงพ่อพุธ
เพิ่งได้อ่าน เมื่อสองสามวันมานี่ล่ะ

โลกของความเป็นจริงของผู้ไม่ได้สดับธรรมของพระพุทธเจ้า เขามองว่านักปฏิบัติธรรมอยู่ในโลกของความเพ้อฝัน อยู่ในโลกสมมุติที่เลื่อนลอย
โลกแห่งความเป็นจริงของนักปฏิบัติธรรม คือการรู้ในอริยสัจสี่ แล้วมองว่าปุถุขนทั้งหลายที่ไม่ได้ปฏิบัติธรรม ไม่รู้อริยสัจ หลงยึดคิดกับโลกสมมุติจนทำให้ตนเดือดร้อนวุ่นวาย ฯลฯ

พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนให้คนเป็นผู้วิเศษเหนือธรรมชาติ
พระพุทธเจ้าสอนคนให้เข้าใจเข้าถึงธรรมชาติ ผู้ใดพยายามทำให้
ตัวเองอยู่เหนือธรรมชาติ คือผู้ที่ไม่รับฟังคำสอนของพระพุทธเจ้า
คนผู้นั้นกำลังฟังและปฏิบัติตามความเชื่อเก่าๆก็คือลัทธิพราหมณ์นั้นเอง

พระพุทธเจ้าทรงเน้นเรื่องการปฏิบัติโดยมรรคมีองค์แปด
พระองค์ทรงสอนว่าการปฏิบัติให้เกิดผลต้องปฏิบัติมรรคมีองค์แปดไปพร้อมกัน
ดังนั้นผู้ที่ชอบยึดเอาความปรุงแต่งของจิตของตัวเอง แล้วเข้าใจไปว่าเหนือกว่าคนอื่น
บุคคลนั้นคือผู้ที่ไม่ได้ฟังคำสอนของพระพุทธเจ้า หรืออาจฟังแต่ไม่เข้าใจครับ

อริยสัจสี่ คือเรื่องราวที่ทำให้เราเข้าใจเรื่องทุกข์
ท่านสอนให้เราดับทุกข์ ไม่ได้สอนให้เราหนีทุกข์
ทุกข์มันเกิดที่ใจตนเอง ผู้รู้ผู้ปฏิบัติที่แท้จริงย่อมเข้าใจว่า
การดับเป็นอย่างไร การหนีเป็นอย่างไร

กลางวันเจริญวิปัสสนา เพราะเมื่อลืมตาขึ้นมาตั้งแต่เช้าจรดเย็น มันเกิดผัสสะมากมาย
ส่วนกลางคืนเจริญสมถะเพราะต่อไปคือการนอน ผัสสะทางตา หู จมูก ลิ้น กาย มันน้อยแล้ว ยังเหลือใจนี่แหละที่ต้องการความสงบ การเจริญสมถะ อาจเกิดนิมิตมากมาย หรือไม่เกิดเลย มันแล้วแต่คน แต่นิมิตก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรยึดติด แม้แต่อิทธิฤทธิ์ปาฏิหาร์อะไรก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรยึดติด เพราะพระพุทธเจ้ามิได้สรรเสริญสิ่งเหล่านี้

ที่เล่ามานั้นแค่ประสบการณ์ของตนเอง ไม่ได้บอกว่าเป็นสิ่งวิเศษอะไร

ขอบคุณ กษมมาตา ที่มาเล่า มาแบ่งปันประสพการณ์

เช่นนั้น

ช่วงนั้นท่านป่วยเป็นวัณโรค
ถ้ามีโอกาสอ่านบทความนี้ ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่
เราก็คงจะถามในสิ่งที่เราตั้งข้อสังเกต
เพราะท่านเป็นผู้เห็น ท่านย่อมเห็นปัจจัย

คุณกษมมาตา

บางอย่าง ไม่ใช่แค่นิมิต และ ไม่ใช่ นิมิตด้วย

สงสัย โปรดขยายความ ไม่เข้าใจที่คุณพูดค่ะ คุณหลับอยู่

คุณหลับอยู่ก็อธิบายไปตรงๆเลยสิครับ