ล้อเล่นหรือเปล่าครับ สันติกบาลบุคคล ดูลมกำหนดลมหากไม่ได้ทำสม่ำเสมอ เพราะอะไรก็แล้วแต่ไม่ว่าจะเป็น นิวรณ์ครอบงำ เป็นต้น เมื่อกลับมาดูต่อทำต่อก็เพ่งกันใหญ่น่ะสิ เหตุไม่ได้ทำต่อเนื่องกันก็ย่อมมีการบังคับให้เป็นไปตามที่ตั้งใจไว้ การบังคับนี้อาจจะไม่พอดีหรือเกินพอดีก็ได้ บางทีก็อาจเกิดความท้อถอยหากไม่เป็นดั่งที่ตั้งใจไว้ ควรจะหาอารมณ์ที่ทำให้เกิดความสุขใจพอใจด้วยการนึกถึงความดีของตน ของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ อันท่านเรียกว่า อนุสสติควบคู่ไปด้วยก็ได้ อันนี้จะเพิ่มรสชาติในการกำหนดดูลมหายใจให้จิตใจชุ่มชื่นปลื้มใจได้อีกวิธีหนึ่ง เมื่อระลึกอย่างนี้ อารมณ์ที่จะรู้สึกว่า ที่ดูลมอยู่นี้ไม่เสียเวลาไปเปล่า นึกเอาไว้ครับ นึกให้เห็นให้ทัน

ผมเคยเป็นเหมือนกันครับ

ผมใช้วิธีท่องพุทโธแทน จนใจสงบลงไปบ้าง ใจจะเลิกสนใจพุทโธไปเอง แล้วไปจับลมแทน ระยะแรกอาจจะดูลมไปได้พักเดียวก็ฟุ้งอีก ก็ถอยกลับไปพุทโธอีกจนสงบลงใหม่แล้วก็ดูลมต่อ สลับไปมาอยู่แบบนี้ แล้วนานๆไป (ของผมคือเป็นหลายเดือน) เราจะเริ่มชินกับลมมากขึ้น ก็จะเลิกบังคับ แล้วก็จะเป็นที่สบายกับการดูลมครับ ก็ดูลมต่อไปจนกว่าใจจะทิ้งลม แล้วค่อยดูค่อไปว่าใจทิ้งลมไปแล้วจะมาอยู่กับอะไร

สบายกับอะไรก็เอาอันนั้นไว้ก่อนครับ พอใจเค้าสบายจนพอแล้วเค้าจะปล่อยของเก่าไปหาอันที่สบายกว่าด้วยตัวเอง ผมคิดแบบนี้นะครับ แต่อย่างไรก็ตาม จะสบาย ไม่สบาย สงบ ไม่สงบ อันนั้นยังไม่สำคัญเท่ากับว่ามีสติ รู้ตัวหรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับใจบ้าง

ขอให้สมหวังดังใจ เอาใจช่วยครับ

ให้ปรับลมหายใจเสียก่อนนะ ให้หายใจแรงๆ ลึกๆ ยาวๆ หลายๆ ครั้ง
แล้วค่อยๆ ผ่อนคลายให้ลมหายใจช้าลงและรู้สึกว่าลมหายใจนั้น "ทั่วท้อง" ไม่ติดขัด
เกิด "ความสบาย" โดยไม่ต้องพะวงว่า ลมหายใจนั้นจะยาวหรือสั้น

ให้กำหนดเอา "ความสบาย" และ "ทั่วท้อง" นั่นแหละเป็นเกณฑ์ ..

การยังสติให้อยู่กับลมหายใจไม่น่าจะเป็นเรื่องขัดข้องสำหรับ สันติกบาลบุคคล เลยนี่ครับ แต่ก็เป็นการดีหากเกิดมีปัญหาให้มาประสบ แล้วหาวิธีแก้เพื่อเป็นแนวทางอีกแนวทางหนึ่งให้หมดความขัดข้องใจ

ส่วนตัวจะดูท้องยุบพอง แต่พอถึงจังหวะหายใจออกสุดจะมากำหนดรู้ที่หน้าอก ไม่ดูลมครับ ดูแต่กาย

ก็อย่าไปบังคับสิ ฝึกบังคับจิตให้แน่วแน่

ลองบริกรรมนิมิตสไตล์กสิณไปด้วยก็ดี
http://book.dou.us/doku.php?id=md306:1

อีกวิธีควรสวดมนต์นำร่อง ก่อน ฟอกจิตใจ ค่อยดูไปไม่สะดุดลมหยุดเอง

สวัสดีค่ะ คุณHanako

เมื่อกายสงบใจก็จะค่อยๆสงบ สมาธิก็จะเกิดเองตามธรรมชาติของเขาเมื่อสร้างเหตุผลย่อมปรากฏเอง...(สถานที่สัปปายะช่วยได้สำหรับผู้ปฏิบัติใหม่)
จะใช้คำบริกรรมหรือกำหนดให้จิตจดจ่ออยู่กับอะไรก็ได้ ถ้าสิ่งนั้นๆ ทำให้จิตไม่สัดส่าย..จิตยอมอยู่กับสิ่งนั้นๆ ได้นาน...ก็ควรจะใช้สิ่งนั้นๆ เพราะเราต้องการผลคือจิตตั้งมั่นเป็นสมาธิที่จะใช้เป็นพื้นฐานในการเดินปัญญา(ถ้าต้องการต่อวิปัสสนา)...
โดยส่วนตัวเราไม่มีคำบริกรรม ใช้วิธีการกำหนดรู้กับปัจจุบันอารมณ์...

อิอิ คุณปลีก มาแอบวิเวกแถวนี้เอง

มาให้กำลังใจ ฮานาโกะ

อิอิ และรอคิวจะถามต่อ