สวัสดีค่ะ เพิ่งเป็นสมาชิกใหม่ได้วันนี้(ตอนนี้หนูอยู่ชั้นม.4ค่ะ)
อยากจะถามเกี่ยวกับเรื่องการนั่งสมาธิค่ะ

จากที่หนูได้ไปอ่านตามเว็บต่างๆมาเกี่ยวกับการนั่งสมาธิ
หนูก็รู้สึกว่าเริ่มต้นไม่ถูกเลยค่ะ
แล้วเวลาที่หนูฝึกนั่งสมาธิ ก็มักจะร้องเพลงอยู่ตลอดเวลาหยุดไม่ค่อยได้
และมักจะคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ตลอดเวลา แล้วเพียงแค่เสียงของตก เสียงเปิดประตู สติของหนูก็เหมือนแตกกระจายไปหมดเลยค่ะ คือออกจากสมาธิเลยทันทีเพราะความตกใจและความกลัว
และอยากถามอีกว่าถ้าจะเริ่มต้นปฏิบัติธรรมต่างๆควรจะเริ่มต้นอย่างไรดีค่ะและทำอย่างไรต่อไป

ขอคำปรึกษาด้วยนะค๊ะ

หนู samati ค่อยๆทำความเข้าใจการฝึกอบรมจิต (หรือจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่ตั้งชื่อเอา) ให้ถูกต้องเป็นพื้นฐานก่อน เบื้องต้นอ่านๆที่นี่

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?board=24.0


หรือดูตัวอย่างที่นี่

viewtopic.php?f=2&t=24320&start=15

ให้เวลาอ่านทำความเข้าใจสักนิดนะครับ อย่าใจร้อน

มีอะไรสงสัยค่อยถาม

และที่สำคัญ คือ พึงคิดว่า เราไม่มีสมาธิปัญญาเป็นต้น จึงต้องฝึกจิตให้มีสมาธิมีปัญญา
อาการที่หนูsamatiเล่ามาทั้งหมดนั่นแหละคือจิตไม่มีสมาธิปัญญา ฯลฯ จึงเป็นอย่างนั้น เพราะเหตุนั้นแหละเราจึงต้องฝึกมัน เมื่อเป็นดังนั้น หนูไม่พึงกลัวความเป็นอย่างนั้นของมัน พอเข้าใจคำพูดนี้ไหมครับ

ใช้สติระลึกให้มีความรู้ตัวก่อนก็ได้ เพียรหมั่นขยันทำส่งสติให้มีความรู้อยู่กับอารมณ์ภายในใจนั้น ภายในนั้นรู้จากภายนอกหรือภายใน ทำไปรู้ไปจนถึงขนาดว่า ใครจะทำอะไรช่างเถอะ ขออยู่กับตัวกับใจนี้ก่อน เมื่อใจไม่วอกแวกเพราะปราศจากสิ่งรบก่อน จึงมาภาวนาต่อ พุท โธ นึดตามลมหายใจเข้าออกนั้น

การเริ่มต้นฝึกสมาธิ ก็คล้ายกับการเรียนหนังสือที่หนูทำอยู่นั่นแหละหลาน
๑.ทำความเข้าใจด้วยการศึกษา อ่าน หรือ ฟัง ในเรื่องของการปฏิบัติสมาธิให้เกิดความเข้าใจว่า
การปฏิบัติสมาธิคืออะไร ปฏิบัติอย่างไรจึงเรียกว่า ปฏิบัติสมาธิ ปฏิบัติอย่างไรเป็นเงาของสมาธิ ปฏิบัติอย่างไรเรียกว่า ปฏิบัติถูกต้อง ปฏิบัติอย่างไรปฏิบัติไม่ถูกต้อง ที่เป็นเช่นนั้น ก็เพราะ หลักการปฏิบัติสมาธิมีเพียงหนึ่งเดียว แต่พวกคงแก่เรียน(แต่รู้น้อยชอบบิดเบือน) มีมากหน้าหลายตา ต่างคนก็คิดว่า อย่างนั้นถูก อย่างนี้ถูก ของฉันถูก ของท่านผิด อะไรทำนองนี้ อันข้าพเจ้าเขียนไม่ได้นะคุณหลาน ว่าของใครผิด ของใครไม่ถูก เพราะเขาอาจจะกล่าวหาว่า ข้าพเจ้าอิจฉา กลัวพวกเขาได้ดีเกินหน้าบ้าง ทำลายศาสนาบ้าง
แต่ข้าพเจ้าจะแนะนำคุณหลานว่า ให้หา มรรคมีองค์ ๘ ในข้อ "สัมมาสมาธิ" อ่านและคิดพิจารณาทำความเข้าใจด้วยตัวเอง ไม่ต้องสนใจหลักธรรมอื่นใด เอาแค่ทำความเข้าใจในข้อ "สัมมาสมาธิ" ก่อนเป็นอันดับแรก เมื่อเข้าใจแล้ว ก็ไปอ่านเรื่อง กสิณ และเวลาปฏิบัติ ก็อย่าลืมตานะหลับตานั่นแหละ จากนั้นก็ทำความเข้าใจในเรื่องของ "ฌาน"(ชาน) ซึ่งจะต้องทำความเข้าใจควบคู่กับ "สัมมาสมาธิ" เพราะไม่อย่างนั้นจะเข้าใจผิด ข้าพเจ้าแนะนำเท่านี้นะคุณหลาน

อาการแบบนี้คืออาการของจิตที่เกิดขึ้นเพราะความเคยชินครับ เช่น การร้องเพลงในใจเมื่อใช้ชีวิตประจำวัน พอจู่ๆ มานั่งสมาธิ อาการร้องเพลงในใจนั้นก็ดำเนินต่อไปตามความเคยชิน แม้มุ่งหวังความสงบก็ไม่สามารถระงับอาการนี้ได้ในช่วงวันสองวัน ตัวผมเองเรียกจิตหลอน เหมือนตัวผมเองเริ่มนั่งช่วงเดือนแรกๆ เหมือนทุกลมหายใจต้องพูดในใจทุกครั้ง ห้ามไม่ให้หยุดพูดในใจไม่ได้เพราะจิตอ่อนในเรื่องสติ แล้วเหมือนมีคนมานั่งข้างๆ เป็นเพื่อน หรือจ้องหน้าเราใกล้ๆ เหล่านี้ตัวผมเองเรียกจิตหลอน หรือสติอ่อนกำลัง ไม่สามารถทำความสงบขึ้นมาได้
สติจะมีกำลังมากขึ้นเมื่อนั่งสมาธิติดต่อกันเป็นกิจประจำวันหรือวันเว้นวันแล้วแต่ความพร้อมหรือ วิริยะ แปลว่าความเพียร แล้วอาการร้องเพลงจะหายไปครับ อนุโมทนาครับ

พี่กรัชกราย ตรงนี้หมายความว่ายังไงเหรอค๊ะ
พอดีหนูงงนิดหน่อยค่ะ คือหมายความว่า ไม่ควรกลัวความคิดที่เราคิดว่าเราทำไม่ได้รึเปล่าค๊ะ
แล้วก็หนูได้เข้าไปอ่านตามลิงค์ที่พี่ให้มาแล้วนะ่ค๊ะ
บทความที่พี่เขียนดีมากๆเลย
หนูจะลองศึกษาไปเรื่อยๆนะค๊ะ
ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจจะถามใหม่

อยากถามเพิ่มด้วย คือ หนูไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับการภาวนาในการนั่งสมาธิเลย
หนูได้ลองไปอ่านตามบทความที่พี่กรัชกรายตอบแล้วก็เห็นที่พี่ตอบว่ายังมีคนเข้าใจผิดๆอยู่มาก
ซึ่งการเข้าใจผิดที่พี่กรัชกรายหมายถึง นั้นหมายถึงยังไงค๊ะ
คือเวลาที่หนูนั่งสมาธิหนูก็จะท่องแต่พุธ-โธ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีสมาธิเลย (ที่บ้านไม่มีห้องพระค่ะ เลยต้องทำสมาธิบนที่นอนที่เป็นเบาะ แต่ก็จะมีเสียงรบกวนอยู่เรื่อยๆเช่น เสียงโทรทัศน์ เสียงพูดคุย คือหนูหาห้องที่จะทำสมาธิไม่ได้เลยค่ะ ต้องทำที่ห้องนอนเท่านั้น) หนูก็เลยไม่ค่อยที่จะมีสมาธิ มักจะไปฟังเสียงต่างๆที่ได้ยินอยู่ตลอด และไปคิดนั่นคิดนี่ตลอดเลยค่ะ หนูลองทำตามหลายๆวิธีที่ไปอ่านมา เช่น เคาะนิ้ว แต่ก็ไม่ได้ผลเลยค่ะ คงเป็นเพราะหนูไม่ค่อยเข้าใจอะไรต่างๆและเพิ่งจะเริ่มศึกษาเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็เลยไม่ค่อยเข้าใจใช่ไหมค๊ะ

ขอบคุณที่มาให้คำปรึกษานะค๊ะ
ดีใจมากๆเลยที่พี่มาตอบ
ขอบคุณจริงๆค่ะ

หมายความว่าถ้าได้ยินเสียง ก็กำหนดได้ยินหนอ ถ้าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก็กำหนด คิดหนอรึเปล่าค๊ะ



ตรงนี้หมายความว่ายังไงเหรอค๊ะ
ขอบคุณที่มาให้คำปรึกษานะค๊ะ
ขอบคุณจริงๆค่ะ

ขอบคุณพี่ sriariya ที่มาตอบนะค๊ะ
ถ้าหนูไม่เข้าใจจะมาถามเพิ่มนะค๊ะ

คือหนูรู้เลยค่ะว่าไปไม่ได้แน่ๆ หนูอยากไปนะค๊ะ
หนูต้องการคนที่จะให้คำปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องต่างๆที่หนูสงสัยมากๆ
เพราะมีอะไรหลายอย่างที่หนูไม่เข้าใจเลย เหมือนยังจับจุดเริ่มต้นไม่ได้
แต่ไปไม่ได้แน่นอนเลยค่ะ
ตอนนี้ก็ใกล้จะเปิดเทอมแล้วด้วย อีกอย่างทางบ้านก็คงไม่ให้หนูไปแน่ๆ
หนูควรจะทำอย่างไรดีค๊ะ

หนูมีอาการเหมือนพี่ student เลยค่ะ
ทั้งร้องเพลง คิดเรื่อยเปื่อย และกลัวสิ่งต่างๆค่ะ

แล้วตอนนี้พี่ student ไม่มีอาการนี้แล้วใช่มั๊ยค่ะ
เพราะพี่ฝึกบ่อยๆสิ่งเหล่านี้เลยหายไปใช่มั๊ยค่ะ
พี่ฝึกประมาณกี่เดือนค๊ะถึงหายไป

ขอบคุณที่มาตอบนะค๊ะ

ไม่ควรกลัวสิ่งที่ปรากฏทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ ในขณะนั้นๆ อย่างที่เล่ามานี่ =>




แต่พึงกำหนดรู้ตามเป็นจริง
เพราะธรรมชาติ คือ ตามีหน้าที่เห็นรูป หูมีหน้าที่ได้ยินเสียง ฯลฯ จิตใจมีหน้าที่คิด
หน้าที่ของเราคือกำหนดรู้ตามที่มันเป็นของมัน





หน้าที่ของจิต คือคิด ได้แก่คิด (รับ) อารมณ์ซึ่งกระทบทางตา ทางหู ฯลฯ ก็ในเมื่อจิตมีหน้าที่อย่างนั้น...แล้วหนู samati จะนั่งห้ามธรรมชาติ (ความคิด) ได้อย่างไร (แต่ท่านก็มิได้ปล่อยให้มันคิดเตลิดเปิดเปิงไปไหนต่อไหนอย่างไร้จุดหมาย) คือท่านให้เราคิดนึกอยู่บนฐาน 4 ฐาน (สติปัฏฐาน 4) หมายความว่าผูกจิตไว้กับฐานเหล่านั้นแต่ละขณะๆไป

เมื่อตามรู้ดูทันกาย-ใจนี่บ่อยๆแล้วๆเล่าๆสมาธิเป็นต้นก็เกิดตามมา องค์ธรรมทั้งหลายเกิดจากการรู้ดูทันกาย-ใจนี่

ตัวอย่างภาคปฏิบัติ เมื่อหูได้ิยินเสียง พึงใช้เสียงนั้นนั้นเป็นอารมณ์ ภาวนาว่า เสียงหนอๆๆๆ ดังนี้เป็นต้น

มิใช่ท่องแต่พุท-โธๆๆๆ ลูกเดียวแล้วอารมณ์อื่นไม่รับรู้ อย่างนั้นมิใช่การเจริญวิปัสสนา

วิปัสสนา (ปัญญา) ต้องกำหนดรู้อายตนะภายนอกซึ่งกระทบกับอายตนะภายในทุกๆอย่าง ไม่จำกัด เช่น เห็นหนอ เสียงหนอ กลิ่นหนอ ฯลฯ คิดหนอ กลัวหนอ ตกใจหนอ

สรูปก็คือ รูํ้สึกอย่างไร เป็นยังไง ไม่ว่าทางใจ ทางกาย พึงกำหนดรู้อย่างนั้นตามที่ธรรมชาติมันเป็นของมัน

ได้เลยขอรับ คุณหลาน ถามปู่มาได้เลยขอรับ จะตอบให้ตามความรู้ที่มี ไม่ปิดบัง ถ้าไม่กระทบต่อการหากินของผู้อื่นนะขอรับ

ก็หมายความว่า ความรู้นั้นน่ะ รู้ได้ด้วยจิตใจจึงเป็นความรู้อยู่ภายใน แต่ความรู้นั้นรู้ได้ว่า มันเกิดมีขึ้นเพราะเหตุอะไร จากภายนอกซึ่งเป็น รูป เสียง กลิ่น รส หรือธรรมารมณ์ หรือภายในปรุงแต่งเอง ทำควงามรู้อยู่อย่างนี้ไปทุกขณะที่ระลึกได้

พี่กรัชกราย
ถ้าหนูได้ยินเสียงก็ให้ภาวนาว่าเสียงหนอๆอย่างนี้ใช่ไหมค่ะ ให้ดูตัวเองไปเรื่อยๆใช่รึเปล่า
แล้วเวลาที่ตกใจหนูจะลืมตาและออกจากสมาธิทันทีเลย เหมือนตกใจมากๆ
พี่กรัชกรายพอจะมีวิธีแก้ไหมค๊ะ

อยากถามว่าเวลาที่นอน สามารถนอนสมาธิได้ไหมค๊ะ
เพราะที่ทำอยู่ทุกวันไม่รู้ว่าทำถูกรึเปล่า

เมื่อวานนี้ เป็นครั้งแรกที่หนูสวดมนต์ใหญ่ค่ะ คือสวดมนต์หลายบทหลายคาถาเลยค่ะ
และเยอะกว่าปกติมาก
พอสวดไปเรื่อยๆก็จะเกิดอาการขาข้างซ้ายชาและเย็นไปทั้งขาเลยค่ะ
แต่ข้างขวาไม่เป็นและไม่เย็นด้วย พอเลิกสวดก็หยุดเป็น
ทั้งๆที่หนูไม่ใช่คนที่เป็นเหน็บชาง่ายๆเลย
และตอนนอนก็ภาวนาเหมือนตอนนั่งสมาธิ เพราะสวดมนต์เสร็จหนูก็นอนเลย
ซึ่งก็ภาวนาไปเรื่อยๆ และก็จิตไม่นิ่งอยู่เช่นเคย แต่สักพักนึง
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงเหมือนจิตนิ่งไปเลย แล้วก็เหมือนร่างกายเป็นอะไรก็ไม่รู้ค่ะ
เหมือนมันนิ่ง แต่รู้สึกตัวอยู่นะค๊ะ แต่อธิบายไม่ถูกเลยค่ะเพราะมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วมาก
แล้วก็เห็นภาพอะไรก็ไม่รู้ค่ะ สีขาวๆคล้ายๆวงกลมหมุนๆเข้าจุดศูนย์กลาง แล้วก็มีภาพอะไรก็ไม่รู้ค่ะเป็นสีขาวๆเคลื่อนไหวไปด้วยเช่นกัน อธิบายไม่ถูกเหมือนกันค่ะ ว่าเป็นภาพอะไร ภาพเคลื่อนไหวเร็วมากๆ
แต่ก็ภาวนาว่าเห็นหนอๆ แป็บเดียวก็เหมือนจิตหลุดออกมาเลยค่ะ ลืมตาตื่นขึ้นมาเลย

ก่อนที่จะนั่งสมาธิเราควรเดินจงกลมก่อนใช่ไหมค๊ะ
แต่หนูมาถึงก็สวดมนต์ และนั่งสมาธิเลย
ทีนี้หนูก็อยากที่จะเดินจงกลมค่ะ แต่เวลาเดิน
หนูจะเดินเร็วมากๆ และไม่นิ่งเลย
หนูควรจะทำอย่างไรดีค๊ะ

ตอนนี้หนูใกล้จะเปิดเทอมแล้วค่ะ พี่กรัชกรายค๊ะ
หนูเป็นคนที่จิตไม่นิ่งเลยจริงๆ เช่น เวลาอ่านหนังสือหนูก็ไม่คิดถึงเรื่องหนังสือเลย
มัวแต่ไปคิดถึงเรื่องอื่น ซึ่งปัญหานี้เป็นปัญหาที่หนูไม่รู้จะแก้ยังไงจริงๆค่ะ
ซึ่งตอนนี้ได้ฝึกสมาธิ ปัญหานี้ก็ดีขึ้นบ้างค่ะ แต่ก็ยังไม่หมดไป

ขอบคุณพี่กรัชกรายมากเลยนะค๊ะ
ที่มาคอยตอบ แต่ก่อนหนูก็ไม่รู้ว่าจะถามใคร
จะปรึกษาใครดี แต่ตอนนี้มีพี่กรัชกรายมาตอบปัญหาให้
ขอบคุณจริงๆนะค๊ะ