ขอรบกวนท่านผู้รู้หน่อยค่ะเวลาที่ดิฉันนั่งสมาธิแล้วเทำไมห็นพระพุทธรูปบ้าง เห็นพระสงฆ์บ้างค่ะ ขนาดบางครั้งฟุ้งซ่านกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนั่งสมาธิ ก็ยังมีภาพขึ้นมาแว๊บนึงค่ะ หรือว่ามันเป็นอาการหนึ่งของความฟุ้งซ่านค่ะ (ดิฉันฝึกนั่งสมาธิแบบ กำหนดท้องพอง ท้องยุบนะค่ะ)

ขอตอบอย่างผู้ อะไร ไม่รู้ นะครับ

หลังจากท่านเห็น พระพุทธรูป หรือ พระสงฆ์แล้ว ท่านคิดอะไรต่อครับ หากท่านไม่คิดอะไร ขอให้ท่าน นอบน้อม ลง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ด้วยนะครับ ทำไปๆ จะได้ วิตก วิจารณ์ ปิติ สุข ตามมาอย่างรวดเร็ว
หากท่านเห็น จนท่านไม่เลือนหายในขณะนั่งสมาธิช่วงนั้นๆ ท่านจะได้ เอกัคคตารมย์ ครับ
ทำให้ชำนาญ จนสามารถ ย่อ ขยาย หรือ เปลียนสี องค์ท่านได้ ท่านจะทำสมาธิได้ทุกที่ ทุกเวลา เข้าออกสมาธิได้สบาย
หลังจากนี้ ท่านสามารถ พัฒนาไปเพื่อ มโนมยิทธิ ได้
แต่ผมหวังว่า จะเป็นไปเพือ การนำปัญญา มา วิปัสสนา เพื่อพ้นทุกข์ นะครับ

ขอบคุณ คุณฝึกจิตมากๆนะค่ะ ที่ให้คำแนะนำดีๆ ดิฉันจะพยายามฝึกเพื่อให้เกิดปัญญา เพื่อการพ้นทุกข์ค่ะ

เรียกว่า นิมิตครับ

เป็นเครื่องบอกว่า จิตเริ่มจะมีสมาธิแล้ว เฉพาะคุณจิราพรเท่านั้น เป็นทางแยก คุณจะเดินไปทางไหน จะไปทางสมถะล้วนก็พึงรักษานิมิตคือภาพพระพุทธรูปนั่นไว้ ฯลฯ แต่ถ้าจะไปทางสมถะกับวิปัสสนา (สมาธิกับปัญญา) ควบคู่กันไป คุณต้องกำหนดสิ่งที่เห็น ได้ยิน ได้กลิ่น เป็นต้น ตามที่มันเป็นของมัน ตัวอย่าง เช่น ขณะเห็นนิมิตเป็นต้นนั้น เห็นปุ๊บ กำหนดรู้ปั๊บ "เห็นหนอๆๆๆ" ทุกครั้งทุกขณะ เมื่อกำหนดรู้ตามสภาวะของมันแล้วๆกัน จบ ดึงความรู้สึกมาเกาะจับอาการพองกับยุบให้ทันต่อ คือ พองหนอ ยุบหนอ ต่อไป ปฏิบัติทำนองนี้สมาธิกับปัญญาจะทำงานร่วมกันไป และนิมิตดังว่านั้นจะค่อยๆจางคลายและหมดไปในที่สุด

อ่านเสริมความรู้เข้าใจ แต่มิใช่นำไปคิดตอนกำลังกำหนดนามรูปหรือขณะกำลังทำกรรมฐานอยู่



จุดยอดปรารถนา หรือความต้องการสูงสุด ก็อันเดียว คือ ต้องการเข้าถึงความจริงทีมีอยู่ตามธรรมดานี่เอง แต่มนุษย์ก็วนเวียนอยู่กับแง่มุมต่างๆของมัน


สำหรับธรรมที่เปิดเผยไว้ด้วยปัญญาตรัสรู้ในพระพุทธศาสนานั้น เรามองเห็นกันว่า เป็นความจริงที่ครอบคลุมทุกสิ่งทุกอย่าง ความจริงที่พระพุทธเจ้าค้นพบนั้น เป็นหลักการใหญ่ที่ไม่จำกัดเฉพาะด้านวัตถุอย่างเดียว และไม่จำกัดเฉพาะนามธรรม แต่ท่านมองครอบทุกอย่าง ทั้งรูปธรรมและนามธรรม ที่เราเรียกกันว่า นามรูป

เราถือว่า ชีวิตมนุษย์ เป็นสุดยอดของสิ่งทั้งหลายบรรดามีในโลก ถ้าเราไปค้นพบแต่เพียงวัตถุ เราก็ได้เพียงด้านเดียวของธรรม และเข้ามาถึงตัวเราก็แค่ด้านร่างกายเท่านั้นเอง

ยิ่งกว่านั้น ในเมื่อรูปธรรมกับนามธรรมมันอิงอาศัยกันอยู่ การรู้เพียงอย่างหนึ่งอย่างเดียว ก็ไม่ทำให้เข้าใจแม้แต่อย่างเดียวนั้นได้ถูกต้องถ่องแท้

ชีวิตมนุษย์นี้ เป็นสิ่งที่มีทุกอย่างรวมอยู่พร้อมในตัว จะว่าทางด้านวัตถุ ก็คือส่วนที่เรียกกันง่ายๆว่า ดิน น้ำ ลม ไฟ ซึ่งกลั่นกรองมาสุดยอด จึงมาเป็นร่างกายของเรา

นอกจากร่างกายแล้ว เรายังมีส่วนจิตใจอีก ซึ่งเป็นนามธรรม รวมเรียกว่า ขันธ์ ๕ มีรูป มีเวทนา มีสัญญา มีสังขาร มีวิญญาณ ทั้ง ๕ อย่างนี้ละ เป็นชีวิตของมนุษย์

พระพุทธเจ้าทรงค้นพบธรรม ตรัสรู้ความจริงแห่งกฎธรรมชาติที่ครอบคลุมทั้งเรื่องนามธรรมและรูปธรรม เพราะฉะนั้น จึงเป็นความจริงที่มีความสมบูรณ์ในตัว ไม่ใช่เป็นความจริงเฉพาะด้าน

ตอบให้สั้นๆนะขอรับว่า
เป็นอาการหนึ่งของความฟุ้งซ่านขอรับ และเป็นอาการหนึ่งของความโลภ ความหลงขอรับ

ขอบคุณ คุณกรัชกายมากเลยนะค่ะ ที่ให้คำแนะนำดีๆ ช่วงแรกๆที่เห็นก็กำหนด เห็นหนอๆ ภาพนั้นก็หายไปเหมือนกันค่ะ พอช่วงหลังพอเห็นภาพแล้วไม่ทันกำหนดภาพนั้นมันก็หายไปเองนะค่ะ

ขอบคุณ คุณsriariyaมากเลยนะค่ะ ที่ให้คำแนะนำดีๆ ดิฉันจะพยายามเตือนตัวเองให้มากๆนะค่ะ เวลาเห็นภาพต่างๆ จะได้ไม่หลงค่ะ

ช่วงหลังพอเห็นภาพแล้วไม่ทันกำหนดภาพนั้นมันก็หายไปเอง

สาธุครับ เพียรปฏิบัติต่อไป

ทุกอารมณ์ทุกสภาวะไม่จิรังครับ เมื่อสติสัมปชัญญะสมาธิเข็มแข็งขึ้นๆ พอรู้สึกตัวสภาวธรรมทั้งปวงก็ดับ ตามธรรมชาติธรรมดาของมัน

พอรู้ก็หลุด ไม่รู้จึงติด เพราะความไม่รู้มนุษย์จึงติด พอรู้ความจริงรู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็หลุด นี่ก็เป็นธรรมดาของมันเหมือนกัน

ขอบคุณ คุณกรัชกายมากเลยนะค่ะ และขอขอบคุณท่านผู้รู้ทุกท่านด้วยนะค่ะ ที่ให้คำแนะนำดีๆทุกครั้งที่ดิฉันเกิดความสงสัยเกี่ยวกับการปฏิบัติ ทำให้เข้าใจเกี่ยวกับการปฏิบัติมากขึ้นด้วยนะค่ะ