เรื่องราวมีอยู่ว่าตอนสมัยเรียน ม.4
ผมเป็นผู้ชาย ธรรมดาคนหนึ่ง ซึ่งหลงรักหญิงสาวที่สวยคนหนึ่ง สำหรับผมแล้ว เธอคือคนที่สวยที่สุดสำหรับผม เราต่างอยู่คนละห้องกันครับ
ในตอนนั้น ผมเป็นผู้ชายที่ไม่หล่อ แถมยังขี้อายมากครับ จีบสาวก็ไม่เป็น ได้แต่ทักคำสองคำ ไหนจะเพื่อนกันอีก.. ก้ได้แต่อาศัยคุยโทรศัพท์
จากก็ ไปเรียนมหาลัย แต่ก็มีแฟน จนเรียนจบ ทำงาน ส่วนผมก็มีแฟนเหมือนกัน.. แต่ผมก็ยังโทรหาเธอเรื่อย.ๆ

จนเมื่อเวลาผ่านไป 16 ปีแล้ว..
เธอ ทำงาน และปัจจุบันเธอเลิกกับแฟนแล้ว ส่วนผม ก็เลิกกับแฟนเมื่อปีที่แล้วเหมือนกัน ....
วัดเกิดแทบทุกปี ผมจะโทรหา
หรือ งานรับปริญญาโทปีที่แล้ว ผมก็ไปงานเธอ

จนอาทิตย์ที่แล้ววันเกิดเธอ ผมเอาดอกไม้สีชมพูไปให้เธอ
แทนความรู้สึกว่าผมยังรู้สึกกับเธอเหมือน เดิม...
และอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอยอมให้ผมไปหาที่ร้านของเธอ แม่เธอเปิดร้านขายน้ำกะขายก๊วยเตี๋ยวครับ

ซึ่งโดยปกติแล้ว ผมพยายาม ขอเจอเธอ หลายต่อหลายครั้ง เธอไม่ยอมเจอครับ จนมาตอนนี้
ผมได้มาเจอเธอ แล้วครับ ผมแปลกใจมากว่าทำไมเธอถึงให้ผมเจอได้

ปัจจุบัน เราต่างก็อายุเข้าเลขสามแล้วครับ ตอนนี้ผมก็ไม่ได้เป็นคนขี้อายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ...
เธอเป็นผู้หญิง ที่ผมหลงรักมากครับ รักมากเสียจนผมอยากขอแต่งงานด้วย
รักเสียจนหมดหัวใจ น้องจากแม่และน้องสาวแล้ว แทบจะไม่เหลือให้ใคร
ผมพยายามดูจิต ดูใจ ศึกษาธรรมะก็แล้ว สวดมนต์ทุกวัน

ชีวิตเหมือนฝัน ดูเหมือนนิยายครับ

เสียดายกรัชกายเป็นผู้ชาย ไม่มีสิทธิ์ตอบ ได้แต่มองๆแล้วก็ผ่านไป พร้อมกับความอิจฉาตาร้อน

มีเพลงฝรั่งชื่อ It takes two.
หมายความว่า ความรัก เป็นอะไรที่ต้องเป็นความยินยอมพร้อมใจของทั้งสองคน

ไม่เดือดร้อนใคร ไม่แย่งใคร ก็จีบสุดใจไปเลยครับ
ความรักนั้น Toshiba ครับ
เพราะว่า "โต่ชิีบ้าาาา....นำสิ่งที่ดี สู่ชีวิต"

ถ้ามีบุพเพสันนิวาสกันมาแต่ก่อน
ยังไงก็ "รอริอัล ปารีส" ครับ.... " คุณค่า ที่คุณคู่ควร"

คุณอา.....ขา....สุนทรีย์..... ซึ้งๆๆๆๆค่ะ

อิอิ...ทำเป็นซื่อบื้อ... เค้าเปิดโอกาสให้กับตัวเองและคุณแล้ว

เพื่อได้ลองศึกษาซึ่งกันและกันว่าจะพัฒนาไปได้มากกว่าเพื่อนละป่าวมังค่ะ

รักเค้าสุดหัวใจ ก็ทำตามหัวใจตัวเองจิ ทำให้เค้ารักเราสุดหัวใจบ้างจิ...อิอิ

แต่ถ้าอยากพ้นทุกข์ ไม่อยากเวียนว่าย...ก็รู้เจ๋ยๆๆ รู้เจ๋ยๆ ว่ารักเธอสุดหัวใจ

แล้วก้อเจ๋ยยย อิอิ

คริ คริ คุณศรีสมบัติรู้...

ก็พาเธอไปฟังเพลงจิ...อภินันทนาการ โดย คุณศรีสมบัติ อิอิ

แล้วทำไมไม่บอกเธอไปตรงๆเลยล่ะ แล้วก็ขอใช้ชีวิตคู่กับเธอ
ถ้าครอบครัวเธอปฏิเสท ก็บอกครอบครัวเธอว่า เธอลิขิตชีวิตเธอเอง ไม่ใช่ครอบครัวลิขิตชีวิตให้เธอ

รู้สึกเหมือนว่าเธอ กำลังเริ่มเปิดใจให้.....

ถ้าคุณแน่วแน่ คุณก็มีโอกาสบอกความในใจแล้วหล่ะ

น่าจะไปได้สวย ขอให้ Happy นะคะ

พอมีประสบการณ์ค่ะ แต่ ตอบให้หลังไมค์แล้วค่ะ

วัย..ก้อล่วงเลยมามากแล้ว..มันคือคำตอบแล้ว..ถามกันตรงๆก้อได้คำตอบแล้ว..ขอให้สมหวัง