10 พ.ย 2552 เราเสียสามีไปแบบไม่มีวันกลับ แบบกระทันหัน ไม่มีล่างบอกเหตุ
ไม่ไทันได้ดูใจค่ะ เค้าเสียที่ทำงาน วูบแล้วเสียไปเลยค่ะ
ตอนนี้เราเองยังทำใจไม่ได้ เราทั้ง 2เพิ่งแต่งงานกันได้ 3ปีกับ8เดือน
ทรมารมากเลยค่ะ พยายามสวดมนต์ ทำสมาธิ ทำบุญ ตักบาตร แต่จิตใจไม่ดีขึ้น คิดถึงเขามาก คิดว่าเขาไปอยู่ไหน ภพไหนเป็นยังไง
ชาติหน้าเราจะได้เจอเค้่ไหมเรายังร้องไห้ทุกวันค่ะ ทรมารมากๆเลยค่ะ

สวัสดีค่ะ คงอยากจะระบาย และมีเพื่อนคุย

ที่นี่มีกัลยาณมิตรหลายท่านค่ะ

เมื่อรักมาก ก็ผูกพันมาก ทุุกข์มาก เป็นธรรมดาค่ะ

คงต้องใช้เวลาเพื่อให้ทุกข์คลาย

หมั่นสร้างกุศลไว้ดีแล้วค่ะ ขออนุโมทนาสาธุด้วยนะคะ

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ
เราก็เป็นคนหนึ่งที่เคยเจอเหตุการณ์คล้าย ๆ กัน คือเสียน้องไป กว่าจะทำใจได้ก็ต้องใช้เวลา
ทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงอยู่เสมอ
เวลาจะช่วยรักษาใจค่ะ เราคิดว่าสามีของคุณต้องไปสวรรค์แน่ค่ะเพราะเขาไม่ได้เจ็บปวดอะไร
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
มีพบก็ต้องมีจาก อย่าท้อแท้ค่ะ เว็บนี้มีเพื่อนมากมายที่เป็นกัลยาณมิตร สู้ สู้นะค่ะ

คุณยังโชคดีที่ได้แต่งงานอยู่ร่วมชีวิตกับเขา 3 ปี 8 เดือน ดิฉันนี่สิ เพิ่งแต่งงานได้ 7 วัน เขาก็เสียชีวิต แบบสามีคุณ คือ หัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน ไม่มีโอกาส พูด สั่งเสีย ทั้งที่เราวางแผนชีวิตร่วมกัน เหลือเพียงแค่สานต่อเท่านั้นเอง สามีดิฉัน เสีย วันที่ 1 พย 2552 ตอนนี้ดิฉันก็เศร้าไม่แพ้คุณ นึกถึงเขาทีไร ร้องไห้ ทุกครั้ง เพราะเขาดีกับดิฉันมากๆ และไม่เคยคิดว่า โรคนี้จะพรากเราจากกัน เพราะเขาไม่มีอาการอะไรเลย ร่างกายปกติทุกอย่าง เสียใจกับคุณมากจริงๆ เพราะดิฉันเข้าใจการสูญเสียนี้ดี ยิ่งมใกล้เทศกาลเขามีความสุขกัน แต่เราเศร้ายิ่งนัก เสียใจด้วยนะ เราจะสู้ไปพร้อมๆกัน

คุณจะกลับมาเจอกันอีกค่ะ น่าจะไม่นาน เพราะคุณทำบุญร่วมกับสามีมา สามีคุณบุญดีนะคะที่เสียแบบสบาย

ทำใจให้ได้ค่ะ ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อ จุฬาภินันท์เชื่อว่าคุณจะพบกับสามีคุณอีก หมายถึงว่าสามีคุณมีจิตที่แยกไปอยู่อีกร่างนึงด้วยน่ะค่ะ แล้วคุณจะพบเขาค่ะ เขาไม่ได้ตายจาดคุณทั้งดวงจิต

เป็นกำลังใจให้ค่ะ พระนิพพานโปรด เพราะคุณเป็นคนดีค่ะ

น้ำตาของสัตว์โลกที่ต้องหลั่งไหลมาแต่ละชาติๆที่ผ่าน มา เพราะเหตุแห่งการประสบทุกข์นานาประการ มี ทุกข์เพราะการพลัดพราก เป็นต้น...หากรวมกันแล้วมหาสมุทรทั้งสี่ย่อมไม่เพียงพอที่จะรองรับเลย... ทั้งๆที่ ทุกคนก็รู้ดีว่า ...สักวันหนึ่ง...วันนั้นก็ต้องมาถึงตนอย่างแน่นอน
ความตายเป็นของเปิดเผย เป็นของจริง ไม่เป็นของปกปิด เป็นธรรมที่ไม่ลี้ลับ ....แต่เพราะสัตว์ทั้งหลายไม่ยอมรับ ไม่ชอบ ไม่อยากให้เป็นไปในธรรมที่ต้องเป็นไปโดยธรรมชาติ.... ดังนั้น น้ำตาแห่งความทุกข์โศกจึงต้องหลั่งไหลทุกภพทุกชาตินั่นแล...
พึงทราบว่า...นี่เป็นความจริงที่ท่านพึงมองเห็นและยอมรับ เพราะความตายนั้นเป็นของเปิดเผย ใครๆก็รู้ก็เห็นในทุกๆวัน

บุคคลอันเป็นที่รักของเราจากไปแล้ว จะได้กำเนิดอย่างไร หรืออยู่อย่างไรก็ต้องสุดแท้แต่กรรมของเขา...เราผู้มีชีวิตอยู่ พึงสร้างกรรมดี ฉกฉวยโอกาสในยามที่ชีวิตอันเป็นของน้อยนี้ สร้างประโยชน์ตน สร้างที่พึ่งตนให้มากที่สุด มิใช่หรือ?
ประโยชน์อะไรๆในโลกนี้ จะพึงมีเพราะความเศร้าโศกด้วยเล่า?
มาดแม้ว่าบุคคลอันเป็นที่รักของเรา ได้ปฏิสนธิด้วยกรรมดี ไปเกิดเป็นเทวดาในเทวโลกแล้ว หากเขาจะพึงทราบว่า เราตกจมอยู่กับความเสียใจอย่างนี้ ถามว่า เขาจะเบิกบานหรือไม่หนอ?
หรือมาดแม้ว่า เขาไปเกิดอยู่ในภูมิที่เดือดร้อน ที่ต้องคอยรอผลบุญที่ทางญาติและเราคอยอุทิศไปให้....แล้วไซร้ ....จนบัดนี้ บุญที่แช่มชื่น ที่มีกำลังมาก มีผลมาก จะเกิดได้อย่างไรในเมื่อจิตใจของผู้อุทิศบุญนั้น ...มืดมนอยู่อย่างนี้ ..
หรือแม้ว่าเขา จะได้ไปเกิดในภูมิมนุษย์ หรือภูมิอื่นๆที่ไม่จำเป็นต้องรอผลบุญของทางญาติอุทิศไปให้...เขาก็ย่อม เสวยผลแห่งกรรมที่ตัวเขาทำไว้เองนั้นแหละเป็นผู้กำหนด
ในเมื่อเหตุผลเป็นอย่างนี้ เหตุใด เรา จึงไม่กระทำใจให้ยอมรับความเป็นจริงแล้วขวนขวายทำประโยน์ตนด้วยเล่า?

จิตใจที่ตกจมกับความเสียใจ ย่อมก่อให้เกิดความเศร้าหมองยิ่งนัก หดหู่ หมดชีวิตชีวา...จิตใจย่อมเป็นไปกับบาปโทสะอย่างใหม่ นี่หรือคือ คือทางเดินของชีวิตที่เราจะเลือกเดินเพื่อความเดือดร้อนแม้ในชาตินี้ แม้ในชาติหน้า และแม้ในชาติต่อๆไป..?

บุคคลอันเป็นที่รักของเราย่อมไปตามกรรมของเขา เองนั่นแหละ..
และ เรา ก็ย่อมต้องไปตามกรรมของเราเองด้วย..
ใครๆก็ช่วยกันไม่ได้เลยในยามที่ต้องจากไป..
ดังนั้นเราพึงยุติความเสียใจเถิด....
ทำใจให้สงบ เบิกบานเพราะรู้ว่า ตนเองยังมีโอกาสเตรียมตัวที่จะเดินทางไปสู่จุดหมายใหม่ มีโอกาสเลือกเส้นทางเดิน ...เรากำหนดจุดหมายใหม่ได้ด้วยกรรมใหม่ของเราที่จะสืบเนื่องเป็นไปอย่าง ขันแข็งในบุญเป็นอันมาก..
บุคคลที่ปล่อยชีวิตไปกับความทุกข์โดยไม่คิดจะช่วยตัวเองให้ พ้นจากทุกข์อย่างนี้ ย่อมประสบความเดือดร้อนยิ่งแล้ว ..เป็นคนที่ไม่มีโอกาสเลือกเส้นทางเดินชีวิตที่ดีแก่ตนได้... เพราะทุกขณะจิตของชีวิตนั้นคือ การเดินทาง.... จะเดินไปทุคติ หรือเดินไปสู่สุคติ? ขึ้นอยู่กับจิตใจของตนนั่นแหละ ..

จริงอย่างที่พระท่านแสดงไว้ ...เว้นเสียแต่กรรมหนักที่พวกเราไม่ได้ทำกันเช่น การฆ่าพ่อฆ่าแม่เป็นต้น หรือการได้ฌาณ...เป็นต้นนั้น.....ก่อนตายนั้นอำนาจแห่งอาสัณกรรม (กรรมก่อนตาย)ย่อมมีกำลังที่จะมีผลต่อปฏิสนธิจิตในภพต่อไป
หากประสบความเจ็บปวดรวดร้าวทุรนทุราย ย่อมมีจิตใจเป็นไปกับโทสะโดยมาก ก็ถ้าอย่างนั้น โอกาสที่จะเข้าถึงความลำบากก็มีมาก ..
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น หากอาจิณกรรม(กรรมที่ทำบ่อยๆ)ของเขาดีและมีกำลังมาก ก็มีโอกาสแซงหน้าอาสัณกรรมเข้าส่งผลนำเกิดได้ก็ย่อมมีเช่นกัน

เรื่องนี้แสดงให้ทราบเพื่อเป็นการเตือนสติว่า ไม่มีใครช่วยใครได้ในยามสุดท้ายแห่งชีวิต ...เพราะสัตว์ย่อมไปตามกรรม..
ท่านที่เสียคนรักต้องถามตนเองว่า ณ บัดนี้ ท่านทำกรรมอะไรอยู่? ท่านกำลังพาชีวิตไปสู่คติไหน?
เพราะความตายมาถึงใครในยามไหน ไม่มีใครรู้...

เสียใจด้วยนะค่ะ

ขอเป็นกำลังใจให้นะคร้า

ขอบคุณทุกๆคนค่ะที่ให้กำลงใจเรา เราก็พยายามค่ะ อาจต้องใช้เวลา
เราเองยังไม่มีลูกค่ะ มีหลายคนบอกว่าโชคดีนะที่ไม่มีลูก แต่เราอยากมีมาก
เราเองอยากปฎิบัติธรรมมากค่ะ มีที่ไหน ที่แนะนำบ้างค่ะ เราอยู่นนทบุรีค่ะ

เสียใจด้วยค่ะ เราเข้าใจคุณมากเลยค่ะ สามีของเราเองเสียเพราะโรค Brugada syndrome คือหัวใจเค้าเต้นผิดปกติค่ะ คือหัวใจไม่มีอาการอะไรเหมือนกันค่ะ เพื่อนที่ทำงานบอกว่า เค้าวูบไปเฉยเลย เราสู้ด้วยกันนะค่ะ เราเองกำลังเดินเข้าสู่ธรรมะค่ะ เพราะเราคิดว่าธรรมะจะช่วยให้เรา จิตใจสงบนิ่งได้ค่ะ เป็นเพื่อนกันนะค่ะ

กัมมุนา วัตตะตีโลโก คิดว่าวลีนี้ อาจฟังดูไม่เข้าท่าในบางเวลา... แต่เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องไป เขาก็ต้องไป ไม่มีอะไรที่จะฉุดรั้งได้

เราเป็นคนที่ยังอยู่ ก็ลองมองในแง่ดีที่ยังเหลืออยู่ ว่าอย่างน้อย เขาก็ไปแบบไม่ต้องทนทุกข์ ไปอย่างเต็มเปี่ยมด้วยศักดิ์ศรีแห่งความเป็นมนุษย์
คนเรามีกรรมกำเนิด แต่คนเราจากไปได้ ทั้งกรรมกำหนด และสังขารกำหนด ทั้งเขาทั้งเรา ก็ยังต้องเวียนว่ายในวัฏสงสาร ครั้งนี้เขาไปก่อน วันหนึ่งวันใด เวียนว่ายกลับมาพบกันอีก เราก็อาจจะเป็นฝ่ายที่ไปก่อนก็ได้...

เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ อยู่นนทบุรี ลองแวะไปที่วัดสังฆทาน วัดอยู่ใกล้สะพานพระรามห้าฝั่งธนบุรี ลองเข้าไปดูก่อนก็ได้

ขอแสดงความเสียใจกับคุณ kaylove และคุณ owi ด้วยครับ

มองในแง่ดี การจากไปของสามี เป็นการสอนธรรมะให้กับเราไม่ให้ประมาทในการใช้ชีวิต เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นทุกคน มีคนอุปมาว่า คนเราเกิดมาเหมือนกำลังตกเหว ใครจะถึงก้นเหวเมื่อไรไม่รู้ได้ ที่แน่ๆทุกคนต้องถึงก้นเหวด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น

ดังนั้น เราจึงควรใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท เร่งทำความดีกับบุคคลอันเป็นที่รักของเราอีกหลายคนที่รออยู่ เช่น บุพการี เป็นต้น ก่อนที่อาจมีเหตุการณ์อันไม่คาดฝันอีก

อยากให้แปลงความเสียใจเป็นพลังความมุ่งมั่นในการปฏิบัติธรรม เช่นที่วัดสังฆทาน ก็น่าสนใจ เพื่ออุทิศบุญกุศลให้กับสามี รวมทั้งญาติสนิทมิตรสหายเจ้ากรรมนายเวร เทวดา ครูบาอาจารย์ ฯลฯ บุญจากการภาวนาย่อมส่งผลแรง รวมทั้งใส่บาตรทุกวันโกน วันพระ หรือวันอื่นๆ ที่สะดวก

การปฏิบัติธรรมจะสร้างปัญญาให้ทราบว่า ร่างกายนี้ไม่ใช่ของของเรา ทุกสิ่งล้วนไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แปรปวน และดับไป ทั้งชีวิต อารมณ์ ทุกขเวทนา ความสุข ลาภ ยศ สรรเสริญ

ขอแสดงความเสียใจกับทั้งสองท่านด้วยนะค่ะ เราเองก็เคยประสพชะตากรรมเหมือนกันแต่นานมากแล้วพยายามทำใจนานมาก ๆ ร้องไห้จนตาบวบหลายวันและบ่อยครั้ง ในเมื่อลืมเหตุการณ์ต่างๆ ไม่ได้ ก็คิดว่าเขาจากเราไปอยู่ต่างประเทศ ที่ซึ่งเราไม่สามารถติดต่อกันได้อีกต่อไป แต่เราสามารถระลึกนึกถึงได้ จึงทำใจได้บ้าง

ขอเป็นกำลังใจให้นะค่ะ