แต่งงานกับสามีมา 5 ปีแต่ไม่ได้จดทะเบียนกัน เมื่อ 3 ปีที่แล้วสามีไปทำงานที่เขมรแต่กลับมาบ้านทกเดือนๆละ 1 สัปดาห์ พอหลังจากจบงานสามีกลับมาอยู่บ้านเหมือนเดิม แต่มารู้ความจริงทีหลังว่าเค้าไปมีลูกกับผู้หญิงเขมร (หัวหน้าของสามีเรียกเราไปคุยบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงทำงานกลางคืน แต่สามีพลาดไปทำเค้าท้องเลยต้องรับผิดชอบ ขอให้เราให้อภัยให้สามีอย่าเลิกกัน) เด็กที่เกิดมาเป็นลูกสาวตอนนี้อายุได้ 1 ขวบแล้ว ตอนที่ยังไม่รู้เรื่องก็เคยไปหาสามีที่เขมรบ้าง 2-3 ครั้ง ครั้งละ 3-4 วัน ระหว่างที่เราอยู่กับสามีที่เขมรผู้หญิงคนนั้นกลับไปอยู่ที่บ้านเค้า ไม่รู้เค้าทำใจได้ยังไงเหมือนกันที่ต้องหลบๆซ่อนๆแบบนั้น เราเลยไม่รู้เรื่องอะไร พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร สามีก็จะกลับมาอยู่กับเรา แต่ขอเอาเด็กมาเลี้ยงด้วย เราก็ตกลงถ้าจะเอาเด็กมาเลี้ยงเพราะว่าเด็กจะได้มีอนาคตที่ดี แต่ผู้หญิงคนนั้นเค้าไม่ยอมเค้าจะมาอยู่ด้วย เค้าบอกว่าขออยู่ด้วยคน เพราะเค้าไม่มีใคร ถ้าเอาผู้หญิงมาอยู่ด้วยเราก็ทำใจลำบากอีก (แต่ถ้าเอาเด็กมาคนเดียวก็เป็นการพรากลูกพรากแม่เค้าอีก) ปัญหานี้มันซับซ้อนเหลือเกิน ดังนั้นเราควรจะเลิกให้เค้าไปอยู่ด้วยกันไหม ถ้าเรายังอยู่กับสามีเราจะทำบาปกับเด็กคนนั้นหรือไม่ อยากหาทางออกที่เป็นการตัดกรรมไม่มีเวรมีกรรมกันทั้งสองฝ่าย ท่านผู้รู้ช่วยแสดงความคิดเห็นและให้เหตุผลที่เป็นทางออกที่ดีที่สุดในการประกอบการตัดสินใจด้วยค่ะ เครียดมากๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

น่าเห็นใจครับ ปัญหานี้ไม่เจอกับตัวเองก็ไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกที่แท้จริงได้
สู้ๆ คิดว่า อีกไม่นานก็ตายจากกันแล้ว

ดิฉันก็เคยเจอปัญหาคล้ายคุณค่ะแต่ไม่หนักเท่าแน่ๆ
ดิฉันแค่กำลังจะแต่งงาน ก่อนแต่งประมาณ 7-8 เดือน
ก็รู้ข่าวว่าแฟนไปทำผู้หญิงที่เค้าแต่งงานแล้ว มีสามีแล้วท้อง
ปัจุบันเค้าก็ไปอยู่ด้วยกัน
ผู้หญิงคนนั้นเค้าเลิกกับสามีเค้า ดิฉันก็เลิกกับแฟน
ดิฉันเข้าใจดีค่ะว่าความทุกข์แบบนี้มันทรมานแค่ไหน
แต่วันนึงเราจะผ่านไปได้ค่ะ ไม่ว่ามันจะเจ็บหรือว่าทรมานแค่ไหนก็ตาม
ขอให้มีสติพิจารณาทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตให้ดี
พยายามเจริญสติ เข้มแข็งและอดทนนะคะ
เรามีเพื่อนร่วมทุกข์อยู่บนโลกนี้อีกมาก บางคนทุกข์กว่าแสนสาหัส
อะไรๆ ในชีวิตเราไม่ว่าสุขที่สุดหรือทุกข์ที่สุด
สุดท้ายแล้วมันก็ผ่านไป
อยู่ที่เราจะยอมเข้าใจใน "ธรรม" นี้แค่ไหน
ขอให้คุณเข้มแข็ง และมีสติที่ดีนะคะ

เรามีความเห็นแบบเดียวกับ คุณญาณ+คุณdi_dee

ในฐานะที่เราเป็นแม่ เราไม่สนับสนุนความคิดเรื่องแยกแม่แยกลูกค่ะ!

ขอแนะนำให้คุณใช้ทางธรรมแก้ปัญหาค่ะ!

น่าเห็นใจมากเลยนะครับ สำหรับหัวอกลูกผู้หญิง เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับสามีจริงๆ ครับ และความใจกว้างของคุณเจ้าของกระทู้เองด้วย มันจะเป็นไปในลักษณะความห่วงใย+ความรัก+ความผิดพลาดที่ต้องให้อภัยกันและกัน+มนุษยธรรมด้วย

จริงๆ ถ้าไปตั้งกระทู้นี้ในหมวดสนทนาธรรมทั่วไปจะดีกว่านี้ครับ จะมีคนมาช่วยตอบ ทำให้ตัวเราเองไม่ได้คิดอยู่ฝ่ายเดียว จะได้พิจารณาไปพร้อมๆ กับผู้รู้หลายท่านที่มาช่วยตอบด้วยครับ

ค่อยๆ คิดไปเรื่อยๆ ครับ มันหนักตอนแรกแค่นั้นแหละ เพราะต้องใจยอมรับความจริงและสภาพปัญหาที่เกิดขึ้นแบบตั้งตัวไม่ติด เหมือนมีสองครอบครัวในครอบครัวเดียว....... เมื่อคิดพิจารณาอย่างดีแล้วด้วยเหตุผลทางพุทธศาสนาก็จะย่อมได้รับคำตอบที่ชัดเจนกับ จขทก. เองครับ

: น่าเห็นใจมากเลยนะค่ะ แต่เรื่องแบบนี้ไม่เกิดขึ้นกับใครก็ไม่มีทางรู้หรอก แต่ละคนก็มีหลายความคิด หลายเหตุผลที่จะใช้แก้ปัญหา แต่ไม่สามารถที่จะแนะนำอะไรได้เลย เพราะเรื่องนี้มันขึ้นอยู่กับพวกคุณทั้ง 3 คนค่ะ แต่จะเป็นกำลังใจให้สามารถแก้ไขปัญหาทุกอย่างได้ด้วยดีนะค่ะ ขอให้มีสติในการตัดสินใจทุกอย่างค่ะ

ความห่างไกลภรรยา ความเหงา ...

เพียงจะบอกว่า หญิง ชาย ล้วนไม่มีความแตกต่างกันเลยในเรื่องนี้ เหมือนหลักไม้เลื้อย เพียงแต่อยู่ที่ว่าคนไหนจะหนักแน่น มั่นคงทางจิตใจได้มากกว่ากัน หวั่นไหวง่ายก็ไปง่าย ความเหงาไม่เข้าใครออกใคร แถมอยู่ไกลภรรยาด้วย บรรยากาศอีก ความใกล้ชิดอีก ...

คุณสายฝนไม่ได้มีลูกด้วยกันไม่ใช่หรือคะ ก็ลองนั่งทบทวนดูดีๆแล้วกันค่ะ .. ว่าใจจริงแล้วตัวเองต้องการอะไร ... ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ ..