เคยเจอค่ะ คุณกรัชกาย คือตอนนั้น เป็นช่วงที่เรา เพิ่งเริ่มสนใจฟังเทปธรรมะ เราก้อ เลยโหลดmp.3 ของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ หลายแผ่นมากๆ เวลาที่เราว่าง เราจะเปิดฟัง เพราะท่านจะเทศน์ เกี่ยวกับเรื่องสวรรค์แล้วก้อนรก แล้วก้อสอนเรื่องสมาธิ เกือบจะทุกๆคืน ที่จะฟังท่านจนถึงตี1ถึงตี2 ก็ไม่รู้ว่าฟังมากเกินไป หรือยังไง มีอยู่วันหนึ่งจะไปกินกาแฟกับเพื่อน พอลงรถ เราก้อได้ยินเสียงท่าน ดังจากบนท้องฟ้านะ เรางงๆเหมือนกัน เราคิดว่าหูเราแว่วไปหรือปล่าว แต่เสียงท่านก้อดังมาจากท้องฟ้า ก้อเป็นคำสอนที่บอกให้ทำความดีกับสวดมนต์น่ะ แล้วเราก้อมองหน้าเพื่อนๆ ว่าเค้าจะถามอะไรเรามั๊ย เราเห็นพวกเค้าเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไร แต่เราก็ยังได้ยินเสียงท่าน พอเราเข้าไปนั่งในร้านเราก้อมองทุกๆคนในร้าน ว่าเค้าสงสัยไม๊ ว่าเป็นเสียงอะไร เ ราก็เห็นทุกๆคน ก้อคุยกันปรกติเราก้อเลยถามเพื่อนว่า เธอได้ยินเสียงอะไร ดังมาจากท้องฟ้ามั๊ย เพื่อนเราก้อมองไปบนท้องฟ้าเค้าบอกว่า ไม่เห็นได้ยินเสียงอะไรเลย แดดร้อนอย่างนี้ จะมีเสียงฟ้าร้องได้ยังไง เสียงที่เรา ได้ยินท่านพูดประมาณ10กว่านาทีนะ ที่เจอนี่เป็นตอนกลางวันนะ
แล้วเราก้อไม่ได้นอนหลับนะ เราไปกินกาแฟนะ
ประมาณบ่ายโมงกว่าๆ แล้วคุณช่วยวิจารณ์หน่อยได้มั๊ย ว่าสมองของเรา อยู่ในระดับที่เริ่มจะกินยาได้หรือยัง........(เปิดมาเจอที่คุณ2คนเขียนแล้วหายเครียดเลยค่ะ)

คุณ bbby ไม่ต้องเครียดครับ กรัชกายกำลังนึกสนุก

หลังจากอ่าน คห. ก่อนหน้าของคุณ เป็นต้นว่า- (....เราเคยนั่งแล้ว รู้สึกตัวลอยไปเรื่อยๆ....รู้สึกว่าเป็นสวรรค์นะ.......เพราะเราไปเจอ....เหมือนเป็นพระประธานที่อยู่ในโบสนะ....องค์ใหญ่มากๆ...แล้วก้อมีพระหลายๆองค์นั่ง......ในท่าทำสมาธิ....เยอะมากๆ เราก้อ...เลยไปนั่งสวดกับเค้าด้วย)

อ่านจบนึกยิ้มในใจ เอาแล้วๆ จึงถามคุณว่า (ไปถึงสวรรค์เลยหรือครับ แล้วแล้วได้พบกับหลวงพ่อฤๅษีลิงดำไหมครับ)

คุณไม่สงสัยบ้างหรือว่า ทำไมกรัชกายจึงเจาะจงหลวงพ่อฤๅษีลิงดำ ทั้งที่มีพระอีกหลายองค์
ที่เขาว่าอยู่บนสวรรค์นั้นอีก เช่น ธัมมชโย เป็นต้น
คุณ bbby ลองทายสิครับ ทำไมจึงเจาะท่านนี้ ไม่ถามองค์อื่น
ลองตอบเล่นๆก่อน แล้วจะเฉลยทีหลัง หนังยาวครับ

ไม่สงสัย...อะไรเลยค่ะ....เพราะว่าเรา...ก็มีเล่าให้แฟนฟัง...เค้าก้อยิ้มหัวเราะ.....แล้วบอกว่า"you crazy".....เราก้อเลยคิดว่าคุณ2คน......คงจะเป็นแบบแฟนเราอีก
คงจะถามแบบตลกนะ.....ถึงตอนนี้คิดไม่ออกหรอกค่ะ....เพราะไม่ค่อยได้คุยเรื่องธรรมะ.......กับใครซักเท่าใหร่.....ส่วนใหญ่...คือจะฟังจากการโหลดmp.3นะ....คุณช่วยตอบได้มั๊ย...ว่าทำไมคุณถึงถามถึงหลวงพ่อฤาษีองค์ดำ.....คุณเฉลยมาให้เราฟังก่อนสิ.....แล้วเราจะเล่าเรื่อง.............เกี่ยวกับหลวงพ่อฤาษีองค์ดำ.....ให้คุณฟังอีก

คุณไม่ได้บ้า แต่ขณะนั้นจิตตกจากปัจจุบันอารมณ์ คือตามปัจจุบันไม่ทัน แล้วไปเกาะติดกับภาพหรือโลกแห่งจินตนาการ
ที่บอร์ดหนึ่งเขาเห็นกันเป็นกัน เกือบทั้งบอร์ดเพราะเขา...

เพราะคุณศรัทธามั่นยิ่งได้ฟังเสียง...ชอบใจติดใจยึดติดถือมั่นต่อคำพูด....เกี่ยวกับเรื่องนรกสวรรค์
เป็นต้น อุปาทานเกิดแล้ว จิตก็คลอเคลียพัวพันกับภาพ...หรือสิ่งที่ตนให้ความสนใจเป็นพิเศษ

ขณะนี้คุณเจริญสมาธิภาวนาจนจิตละเอียดถึงระดับหนึ่ง คือ ความฟุ้งซ่านลดลง มันจึงเสพธรรมารมณ์
คือ เรื่องที่อยู่ในใจที่เคยคิดเคยยึดติดเก่าๆนั่น ซึ่งเหมือนตะกอนนอนก้นอยู่ภายใน
ใครคิดภาพนรกชำนาญก็จะเห็นเป็นภาพนรก ใครนึกคิดเกี่ยวกับสวรรค์คล่องก็จะเห็นภาพสวรรค์ ได้เห็นคนนั้นคนนี้นั่งหรือยืนอยู่ทางด้านนั้นด้านนี้ตามที่ใจวาดภาพไว้

กรณีผู้เลื่อมใสพระอื่นๆ จากนี้ก็ทำนองเดียวกัน นั่งๆ ไปก็จะเห็นภาพสวรรค์ชั้นนั้นชั้นนี้
เห็นคนนั้นคนนี้ นั่งยิ้มอยู่ทางด้านนั้นด้านนี้ ของผู้นั้นผู้นี้



อ้อ เกือบลืมประเด็นเจาะจงไป ก่อนหน้ากรัชกายเห็นคุณยกคำพูดของหลวงพ่อฤๅษีลิงดำขึ้นแนะนำ
สมาชิกท่านหนึ่ง กรัชกายก็พอรู้แล้วว่า พื้นฐานความคิด ปกติจิตคุณเป็นยังไง เมื่อได้ทำกรรมฐานถึงระดับหนึ่งแล้ว จิตก็จะคายพลังความคิดความทรงจำเก่าๆ ออกมา เห็น (ในใจ) ปรากฏเป็นรูปร่างแม้ผ่านมานมนานแล้วก็ตาม

ความจริงแล้วกระผมก็เคยไปมาครับสวรรค์น่ะ....แต่ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง (ไม่กล้าเล่า ) ต่อมาก็เห็นว่าสวรรค์มันไม่เที่ยงครับ เห็นท่านกรัชกายถามเลยนึกขำครับ

เรื่องนรกสวรรค์ ถ้าคุยกับคนที่ไม่เชื่อ หรือไม่เข้าใจ ก็จะเกิดอาการยิ้ม ขำ (ในใจก็นึกว่า ไปแล้ว..)
เหมือนชาวคริสต์คุยเรื่องชีวิตนิรันดร์ในโลกหน้า

เรื่องแปลกๆที่รู้ได้เฉพาะตน ก็เป็นความรู้เฉพาะตนจริงๆ
จิตทำงานได้สารพัด แม้จะเอากรุงโรมมาใส่ในขวด ก็ทำได้
ถ้าไม่ยึดติดในความแปลก ความประหลาดมหัศจรรย์ แล้วกรองเอาสาระได้จากความรู้นั้น
จิตก็จะได้เรียนรู้ พัฒนายิ่งๆขึ้นไป
ก็คงจะเหมือนๆกับการสนทนาในบอร์ดนะคะ
ถ้าไม่ยึดถือความเห็นของตนเป็นใหญ่ แบบน้ำล้นแก้ว ก็จะได้เรียนรู้อะไรที่ดีๆ จากทุกๆคน
แม้จะเป็นคนที่เพิ่งมาใหม่ และไม่เคยเรียนรู้เรื่องธรรมะมาก่อนเลยก็ตาม

บรรดาความเชื่อ ไม่ว่าจะเชื่อเรื่องนรกสวรรค์ หรือ เชื่อเรื่องอื่นใดก็ตาม แยกไว้ส่วนหนึ่งต่างหาก
ใครจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ย่อมได้ เพราะเป็นเพียงแค่ความเชื่อ ขีดเส้นแบ่งกันให้ชัด กับ การเจริญสติ
ปัฏฐาน ไม่พึงนำมาปนกับความเชื่อดังกล่าว

หากนำมาคิดสับสนปะปนกันเมื่อไหร่จะเป็นอย่างที่เห็น คือ นั่งหลงอารมณ์ความคิดตนเองอยู่ตรงนั้น
จิตลอยฟ่องอยู่ตรงนั้น เพราะสติตามปัจจุบันอารมณ์ไม่ทัน เมื่อเป็นอย่างนี้น้ำที่มีอยู่ในแก้ว ก็เป็นน้ำมีพิษ
หรือเป็นน้ำครำไปฉะนั้น

พิจารณาพุทธพจน์ซึ่งเป็นหลักฐานสำคัญ ในมหาสติปัฏฐานสูตร “ภิกษุทั้งหลาย ทางนี้เป็นมรรคาเอก เพื่อความบริสุทธิ์ของสัตว์ทั้งหลาย เพื่อข้ามพ้นความโศกและปริเทวะ เพื่อความดับไปแห่งทุกข์และโทมนัส เพื่อบรรลุโลกุตรธรรม เพื่อกระทำให้แจ้งซึ่งนิพพาน นี้คือสติปัฏฐาน ๔ ”

(ที.ม. 10/273/325; ม.มู.12/131/103; สติปัฏฐาน ๔ มาใน อภิ.วิ.35/431-464/257-279 ด้วย)

ก่อนตอบคำถามนั้นโดยละเอียด
ตัดตอนตอบชัดๆ ครั้งหนึ่งก่อน กันสับสน

ในชีวิตปกติประจำวัน คุณจะเลื่อมใสไม่เลื่อมใสผู้ใด เชื่อ-ไม่เชื่อคำพูดของใคร
ข้อนี้ไม่เป็นไร เป็นสิทธิ์ส่วนตัวเรา

แต่ แต่ ขณะที่คุณกำลังฝึกฝนอบรมจิตอยู่ล่ะก็ คุณจะต้อง ต้องมีกรรมฐานที่ใช้ เช่น ลมเข้าออก เป็นที่ระลึกรู้ทุกขณะไป (ลมเข้าภาวนาว่า “พุท” ลมออกภาวนาว่า “โธ” ภาวนาควบไปกับลมนั้นไม่ก่อนไม่หลัง)

ส่วนใครใช้ท้องพองกับท้องยุบก็ใช้สิ่งนี้เป็นสรณะไป (ท้องพอง “พองหนอ” ท้องยุบ “ยุบหนอ”
พองหนอ ยุบหนอ พร้อมไปกับพองกับยุบ ไม่ก่อนไม่หลังกัน คือ พร้อมๆกัน รายละเอียดยังมีอีก)

แต่ธรรมชาติของจิตดิ้นรนกวัดแกว่ง คิดนึกสิ่งที่ล่วงแล้วก็ได้ คิดนึกสิ่งยังไม่มาไม่มีก็ได้
โยคีก็จะต้องกำหนดจิตที่ความคิดนั้นๆ ด้วย ไม่ใช่ปล่อยทิ้งนิ่งเฉย คิดถึงเรื่องอะไรก็ “คิดหนอๆๆ” ในใจ

เห็นภาพสิ่งนั้นสิ่งนี้ในขณะนั้น เป็นต้นว่าเห็นสวรรค์ เห็นนรก เห็นใครบนสวรรค์นั้น ต้องกำหนดอีก
“เห็นหนอๆๆๆ” ไม่ใช่ปล่อยไปตามอารมณ์
กำหนดจิตตามที่เห็นที่เป็นนั่น อย่างนี้แหละเรียกว่า เจริญสติสัมปชัญญะ เจริญสติปัฏฐาน
จุดนี้แหละนักปฏิบัติกรรมฐานตกม้าตายมานักต่อนักแล้ว
(เรื่องนี้ยังมีรายละเอียดอีก)

บอกไว้ก่อนหน้าแล้วว่า คำพูด-ความเชื่อของคน เราเองจะเชื่อหรือยังไม่เชื่อก็ได้
จริงก็มี ไม่จริงก็มี (พิสูจน์ด้วยตนก่อนค่อยเชื่อ) แต่ที่เน้น คือ ขณะที่คุณทำกรรมฐานอยู่
ขณะนั้นๆ เห็นภาพอะไรอย่านิ่ง หรือ ดูเฉยๆ -(เพราะวงจรความคิดไม่ขาด ความคิดก็วน) จะต้องกำหนดจิตตามที่เห็น เห็นหนอๆๆๆๆ 3-4 ครั้ง แล้วไปดึงจิตมารับรู้ลมเข้า-ออก หรือ พอง-ยุบ ต่อไป

ด้วยว่า เมื่อเจริญภาวนาจิตละเอียดถึงระดับหนึ่งแล้ว จะเห็นภาพต่างๆ สารพัดสารพัน
ซึ่งก็แล้วแต่พื้นฐานความคิดของผู้นั้นเองด้วย
พูดให้ชัด ก็คือภาพสิ่งเหล่านั้นเกิดจากความคิดนั่นเอง


หากยังสงสัย หรือ เห็นแล้วเกิดความกลัว ก็ให้ค่อยๆลืมตาได้ ก็จะปกติไม่มีอะไร
ดังที่คุณลืมตา (เราก้อกลัว....เราก้อยกมือไหว้พระองค์ใหญ่ๆนั้น....แล้วก้อบอกว่า....ข้าพเจ้าขอกลับก่อน....แล้วเราก้อลืมตาขึ้น.........ก้อไม่เห็นมีอะไรที่น่ากลัว)

บอกตรงๆ คุณอาจไม่เชื่อกรัชกาย มันเกิดจากสังขารขันธ์ปรุงแต่งไปทั้งสิ้น

พูดเรื่องวิญญาณบ้าง
คำว่า วิญญาณในทางธรรม มี ๖ คือ จักขุวิญญาณ โสตวิญญาณ ฆานวิญญาณ ชิวหาวิญญาณ กายวิญญาณ และมโนวิญญาณ

มโนวิญญาณนี่แหละพิสดาร เรื่องนี้คุณรู้คร่าวๆเท่านี้ก่อนนะครับ

ตอบแบบฟันธงเลย คุณทิ้งกรรมฐาน คือไม่อยู่กับลมหายใจเข้าๆออกๆ
หรือไม่อยู่กับพองกับยุบที่เป็นอารมณ์ปัจจุบัน จิตก็หลุดลอยอยู่กับวงจรเก่าๆ สังขารขันธ์ปรุงแปรไปเรื่อยๆ ภาพนั้นบ้าง ภาพนี้บ้าง เรื่องนั้นเรื่องนี้
เรื่องดีก็หลง เรื่องไม่ดีภาพไม่ดี ก็กลัว มันเท่านี้จริงๆนะขอรับ
เห็นกำหนดจิตไปเลยครับ “เห็นหนอๆๆๆ” ตามหลักที่ให้ไว้ข้างบน

อย่างที่บอกข้างต้น ขณะหลับตาทำสมาธิอยู่แล้วเห็น กำหนดในใจ เห็นหนอๆๆ
หากสงสัยว่า มันอะไรกันแน่ฟ่ะ อยากรู้ๆ ต้องการจับให้ได้คาหนังคาเขา ลืมตาเลยครับ
แล้วจะรู้ว่า ไม่มีอะไร ไม่เห็นอะไรอย่างนั้นเลย นั่งศีรษะโด่อยู่ตรงนั้น มันเกิดจากจินตภาพในใจเราเอง

ขอเน้น ทั้งหมดคุณอย่าเพิ่งเชื่อกรัชกายโดยทันทีทันใด แต่ขอท้าให้คุณพิสูจน์ด้วยตนเองตามนั้นได้เลย


เรื่องสวดมนต์สวดพร สวดชินบัญชร หรือ บทอะไรๆ ขณะนั้นคุณลืมไปได้เลย
แต่ต้องการจะสวด สวดได้หลังจากเลิกทำสมาธิแล้ว อันนี้ โอเค.

กัดฟันบอกคุณว่า (ไม่ต้องการคุย) กรัชกายเห็น เป็นยิ่งกว่ากว่านี้อีก แต่ผ่านมาได้
ส่วนสำคัญที่สุด คือ พระอาจารย์ที่ให้คำแนะนำ จะต้องรู้เข้าใจธรรมชาติ คือ กายใจนี้ตามที่มันเป็น
หากได้อาจารย์ที่เข้าใจเพียงรูปแบบปฏิบัติ แต่ลึกไปกว่านี้ไม่เข้าใจ ข้อนี้ก็ซุ้มเสี่ยงอยู่มากเช่นกัน

ใช่ค่ะคุณกรัชกาย เวลาที่เรานั่งสมาธิ คือพอจิตเรานิ่ง แล้วเราจะไม่มีพุท-โธคือเราจะปล่อย.....ให้ทุกสิ่งนิ่ง....แล้วก้อเงียบ...คือพอจิตเรานิ่ง...แล้วคือใจเราก้อนิ่งด้วย..........คือนิ่ง...แบบทุกสิ่งเงียบ....จะเป็นแบบ....มันจะเป็นลักษณะคือ....เหมือนพูดไม่ออก.....ที่รับรู้ได้คือลมหายใจเข้า-ออกได้เท่านั้น.......
คือแบบ....จิตจะไปไหนก้อไป....แบบนี้เรียกว่า...เรานั่งสมาธิผิดใช่ไม๊ค่ะ...เราพอจะเข้าใจได้เยอะมากๆแล้วค่ะ....คือถ้าเห็น...ก้อให้นึกว่าเห็นหนอๆๆๆ.....ถ้าลอยก้อลอยหนอๆๆๆ

ต้องขอบคุณ....คุณกรัชกายมากๆเลยค่ะ.....ที่ช่วยพูดให้เราเข้าใจได้เยอะจริงๆๆ..

อนุโมทนากับทุกคำตอบค่ะ คุณกรัชกาย

ตัวอย่างคั่นรายการ สังเกตประสบการณ์ของผู้ใหญ่ที่เจ้าของเรื่องนี้คุยด้วย

อาการนี้บอร์ดหนึ่งเป็นกันตรึม เมื่อหาคำตอบที่ถูกต้องเป็นธรรมะให้กันและกันไม่ได้
ก็ลงสรุปเอาว่า เป็นกายทิพย์ ถอดกายทิพย์ออกจากกายเนื้อ แล้วก็ไปไหนต่อไหน
หากให้คุณพลศักด์เล่าเรื่องนี้นะ จะหนุกหนานมั้กๆ

อ่านดูครับ


เมื่อสักสองปีที่แล้ว มีช่วงหนึ่งผมจะนั่งสมาธิทุกวันก่อนนอน ตอนนั้นผมอายุ17-18 นั่งประมาณ10
ถึง15นาที เวลาผมนั่งผมจะนึกถึง ท้องฟ้า ที่โล่งโปร่งสบายๆ
แต่มีอยู่วันหนึ่งระหว่างที่ผมนั่ง ผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบ ไปทั่วร่างกายเหมือนมีอะไรสักอย่างวิ่งวนไปมา
รอบร่างกายด้วยความเร็วมาก จนรู้สึกเหมือนตัวสั่น ทั้งที่ผมก็นั่งเฉยๆ
ผมรู้สึกกลัวมาก เพราะรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะแยก - (รู้สึกเหมือนถอดวิญญาณนะครับ)
ผมกลัวมาก รีบออกจากสมาธิ แล้วก็นั่งๆ คิดว่า สิ่งที่เกิดมันคืออะไร ก็หาคำตอบไม่ได้

มีอยู่วันนั้น ผมได้คุยกับผู้ใหญ่คนหนึ่งแถวบ้าน เรื่องสมาธิ (แต่ผมไม่ได้บอกนะว่าผมนั่งแล้วรู้สึกวูบวาบกลัวเขาว่าว่าบ้า) เขาพูดให้ผมฟังว่า อย่านั่งสมาธิเล่นๆนะ ตอนเขาหนุ่มๆ ก็เคยนั่งสมาธิ เขาบอกในห้องที่เขานอนจะมีเพื่อนร่วมงานด้วย ประมาณ 10 คน
แต่เขาจะนั่งสมาธิก่อนนอนทุกคืน มีวันหนึ่งเขานั่งสมาธิอยู่ แล้วตัวเองก็หลุดลอยออกมาจากร่าง
เขามองเห็นตัวเองนั่งสมาธิอยู่ เห็นเพื่อนร่วมงานนอนหลับกันอยู่
ตอนนั้นเขาก็กลัวรีบเขาร่าง แล้วก็ไม่เคยนั่งสมาธิอีกเลย

ผมอยากถามว่า การที่ผมนั่งสมาธิแล้ว ร้อนวูบวาบ เหมือนมีพลังงานอะไรบางอย่างวิ่งวนไปมาด้วยความเร็วสูงจนรู้สึกเหมือนสั่นไปทั้งตัว คือ อะไรหรอครับ
ทั้งๆที่ตอนนั้นผมนั่งสมาธิได้แค่ประมาณสัปดาห์เดียวเองนะ

(05-02-2009, 11:18 PM)