มี เพื่อนทางธรรม ท่านหนึ่ง ปารภให้ฟัง ในทำนองที่ว่า

เป็นคนดี ไม่เห็นได้ดี...
คนชั่ว กลับได้ดี...
จะ ขอสิ้นสุด การเป็นคนดี ที่แสนยากเสียที



เป็นคนดี มันก็ยังมีทุกข์ได้???


จริงครับ

เป็นคนดี มันก็ทุกข์ มันก็ยาก ครับ...

ดังนั้น อย่าไปเป็นอะไร เลยครับ...

เป็นอะไร มันก็เป็นทุกข์ทั้งนั้น ละครับ



เป็นคนชั่ว ไม่ต้องพูดถึงละ มันทุกข์แน่ๆ เพราะบาปกรรมที่ทำมันย้อนมาให้ผลเอา

เป็นคนดี ทำความดี หรือ พยายามทำความดีก็จริง แต่ถ้าไม่รู้จักสัจจธรรม ไม่รู้จักการวางใจ ...มันก็ทุกข์เหมือนกันนะครับ ขอบอก
บางครั้ง เวลาเรา-ท่านทำดี มันก็ไปเผลอยึดมั่น ลึกๆในใจ ว่า ฉันทำดี ฉันก็ต้องได้ดีสิ...เอ ทำไม ไม่ได้ดีสักที?...
คนทำไม่ดี มันทำไมได้ดี?...
มันก็ ทุกข์สิครับ ....

อย่าเข้าใจผิดว่า....เช่นนั้น ทำดี ไม่ได้ดี... หรือ?

ทำดีนั้น ต้องได้ดีแน่นอน น่ะครับ... แต่ บางครั้ง กรรมดี มันก็รอเวลาให้ผล...
บางครั้ง มันก็ตอบสนองมาในรูปแบบที่เราคาดไม่ถึง... เช่น ทำดีแล้วจิตใจเบิกบานเดี๋ยวนั้นเลย...
หรือ บางครั้ง ความดีตอบสนองแล้ว แต่เราดันไม่รู้ในเรื่องการให้ผลของกรรมที่สลับซับซ้อนเสียอีก...
มัน ก็เลย ทุกข์ และโวยวาย ว่า กฏแห่งกรรมไม่มีจริง ไปเสียอีก



ใน โอวาทปาฎิโมกข์ ท่านสอนให้

ละเว้นความชั่ว
ทำความดี
ทำใจให้ผ่องแผ้ว...

ไม่ได้บอกว่า จงไปเป็นคนดีเสียหน่อย...

จริงอยู่ ผู้ที่ทำดี หรือ พยายามทำความดี โลกเขาสมมติเรียกว่า คนดี.. และ ความดี ก็เป็นสิ่งที่พึงกระทำ เพราะเป็นเหตุให้ทั้งตนเองและผู้อื่นเป็นสุข อีกทั้งการทำความดีเป็นปัจจัยส่งเสริมในการก้าวไปสู่การสิ้นทุกข์

แต่ ที่เหนือกว่าการทำดี ขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง นั้นคือ ทำใจให้ผ่องแผ้ว ....ให้สิ้นทุกข์
คือ เหนือดี-เหนือชั่ว ไปเลย...
มันจึงจะ อยู่เหนือโลก เหนือโศกเศร้า เหนือความทุกข์ ได้



ควรพยายามทำดี ต่อไปน่ะครับ
แต่ ควรทำดีแบบปล่อยวาง
คือ ประกอบด้วยปัญญาสัมมาทิฏฐิ

อย่า ไปทำความดีแบบยึดมั่นถือมั่น..มันทุกข์จริงๆน่ะครับ

บางท่านเคย ปารภว่า

เวลาที่เราตั้งใจจะละกิเลส...
จะรู้สึกว่า มีความยากลำบาก นานับประการ

ไม่เห็นเหมือน ที่เคยทำตามกิเลส???



หลวงปู่ แหวน สุจิณโณ
ท่านเคยกล่าวไว้ อย่างน่าสนใจ ดังนี้

ส่วนจิตเป็นผู้รู้ เมื่อละสมมติวางสมมติได้แล้ว ก็เย็นต่อไป กลายเป็นวิมุติความหลุดพ้นไป เพราะสมมติทั้งหลายวางได้แล้วก็เป็นวิมุตติ

แต่ถ้าเอาเข้าจริง ๆ แล้วมักจะหลง
ถ้าเราตั้งใจเอาจริง ๆ พวกกิเลสก็เอาจริง ๆ กับเราเหมือนกัน

เพราะฉะนั้น ต้องอาศัยความหมั่น ความเพียร ไม่ท้อถอย ถ้าละพวกกิเลสตัณหาได้แล้วก็เย็นสงบสบาย...

ที่จริง การอยากทำความดี ก็ทำไปตามกิเลสเหมือนกันนะคะ คือความอยากทำความดี
อยากได้รับผลดี อยากให้ใครๆชมว่าทำดี ทำดีแบบนี้ จะรู้สึกว่าทำอยาก เนื่องจากเราคาดหวังผลตอบแทน เมื่อไม่ได้ดั่งใจ จึงเป็นทุกข์

ละความชั่วทั้งมวล ทั้งในที่ลับและที่แจ้ง คือถ้าคิดว่าสิ่งนั้นไม่ดี ให้งดที่จะทำเสียเลยอย่าลังเล
ทำความดีในที่ทุกสถาน แม้บางครั้งจะทำไม่ได้ ก็ให้คิดดีเข้าไว้
ทำใจให้ผ่องแผ้ว หายใจเข้าลึกๆ จิตใจจะสงบเร็ว สดชื่นเร็ว แล้วจะชื่นชมและเป็นสุขได้กับสิ่งทั้งปวง

ทำดี ทำไม่ยากค่ะถ้าเริ่มคิดเรื่องดีๆ

อนุโมทนาสาธุกับคุณตรงประเด็น
และทุกท่านที่แสดงความเห็นไว้ข้างต้นด้วยค่ะ



ขออนุญาตเสริมโดยอ้างอิงหลักธรรมประจำใจเกี่ยวกับการ “ทำดีให้ได้ดี” (โดยสรุป)
ที่ท่าน พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต)
ได้กล่าวไว้ใน “ทำดีอย่างไร จึงจะได้ดี” ว่ามีอยู่ด้วยกัน ๓ วิธี ได้แก่

๑.ทำดีให้ "ถูกดี"

หมายถึง มีหน้าที่อะไร ก็ขอให้เราทำให้ดีที่สุด

๒. ทำดีให้ "ถึงดี"

หมายถึง ทำความดีอย่างต่อเนื่อง ให้นานพอที่ความดีจะเห็นผล
เพราะคนที่จะประสบความสำเร็จนั้น มักเป็นผู้ต่อสู้อุปสรรคอย่างไม่ย่อท้อ

ดังที่พระพุทธองค์ทรงตรัสไว้ว่า

วาทเทเถว ปุริโส ยาว อตฺถสฺส นิปฺปทา
เกิดเป็นคน ต้องพยายามร่ำไป จนกว่าจะได้สิ่งปรารถนา

๓. ทำดีให้ "พอดี"

หมายถึง อย่าตึงเกินไป หรืออย่าหย่อนเกินไป ให้เดินตาม ทางสายกลาง (มัชฌิมาปฏิปทา)

อย่างไรจึงเรียกว่า “สายกลาง”

ให้พิจารณาที่เป้าหมาย
เมื่อตั้งเป้าหมายแล้วก็ต้องทำงานให้บรรลุตามเป้าหมายนั้น
งานอาจจะหนักบ้าง
แต่เมื่อตั้งเป้าหมายแล้วก็ต้องทำให้เหมาะสมกับเป้าหมายที่ตั้งไว้
ซี่งหมายถึง การกระทำควรจะพอดีกับจุดมุ่งหมาย

เหมือนเวลาจะขึ้นตึก ๕ ชั้น โดยการพาดบันไดจากภายนอกอาคาร

ถ้าพาดบันไดแค่ ๓ ชั้น ก็ต่ำเกินไป
ถ้าพาดสูงถึง ๗ ชั้น...ก็เลยเกินไป
ไม่สนองวัตถุประสงค์ของการจะขึ้นตึก ๕ ชั้น

ความยาวของบันไดจะต้องพอดีกับชั้นอาคารที่เราจะปีนขึ้นไป...นี่คือทางสายกลาง



อย่างไรก็ตาม...
การสร้างเหตุปัจจัยที่ดี ก็ย่อมได้รับผลที่ดี...อันนี้เป็นกฏที่จริงแท้แน่นอน
ขอเพียงไม่ท้อถอย สักวันก็ย่อมได้รับผลแห่งกรรมดีที่ตนสร้างขึ้นแน่นอน (อีกเหมือนกัน)

เอวัง..ก็มีด้วยประการฉะนี้น่ะค่ะ

เมื่อก่อนเราก็คิดแบบนี้นะ จนท้อ ไม่เห็นความดีที่ทำมา ตอบสนอง
เราเลย เคยคิดที่จะไม่ทำอะไรดีๆเพื่อใครๆแล้ว เคยทะเลาะกับพี่สาวที่คอยบอก
ว่าให้เราสวดมนต์ นั่งสมาธิ เราบอกเค้าเลยว่า สวดมาตั้งนานแล้วไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นเลย
จะไม่สวดอีกแล้ว แต่เมื่อเราได้มาถึงจุดหนึ่ง เหมือนสมองมันเหนื่อย
มานานมันอยากจะพัก เราก็เริ่มเข้ามาหาธรรมะ และก็ได้เจอสัจธรรมของชีวิต
เราก็เหมือนเริ่มต้นนับ 1ใหม่ แต่การนับหนึ่งของเราครั้งนี้ นับด้วยใจค่ะ
เวลาเราทุกข์ เราก็จะมานั่งอ่านโพสต์มากมาย ที่เต็มไปด้วยคำตอบที่เหมือนยา
ชูพลัง แล้วนำมาปรับเข้ากับตัวเองค่ะ แล้วเราก็เป็นผู้ชนะในวันนี้
อยากขอบคุณที่ได้อ่านทุกข้อความที่เป็นกำลังใจดีๆ
ที่ท่านผู้ปฏิบัติธรรมนำเสนอมาค่ะ และเราก็จะทำดีต่อ
ไป

ชอบกระทู้นี้ค่ะ
อยากให้ทุกคนเชื่อมั่นว่าทำดีต้องได้ดี
ทุกวันนี้ที่จิตคนเราตกต่ำก็เพราะท้อใจในการทำความดี เพราะทำความดีหวังผลในระยะสั้น จึงไม่เชื่อว่าทำดีต้องได้ดี ถ้านักการเมืองและข้าราชการ ไม่คดโกง กินสินบน เพราะเห็นแก่ประโยชน์ในกาลสั้น(พวกคิดสั้น) รายได้ในการพัฒนาประเทศที่แท้จริงก็จะกระจายไปสู่ท้องถิ่น ที่ยากไร้
ทำความดีแล้วทำไมต้องทุกข์ เพราะเนื้อแท้ของการทำความดีก็ทำเพื่อใจตัวเอง มากกว่าจะหวังวัตถุภายนอกไม่ใช่หรือ......
"อย่าท้อแท้ใจในการคิดดี พูดดี ทำดี นะคนดี
และอย่าทำชั่วเพียงเพราะหวังผลระยะสั้นนะคนเลว(ระยะยาวให้ผลเจ็บปวดกว่าเพราะมันมักจะมีดอกเบี้ยด้วยเสมอ)"
ขอบคุณเจ้าของกระทู้ที่แบ่งปันสิ่งดีๆเป็นน้ำหล่อเลี้ยงใจคนที่อดทนทำดี

บางทีกระผมก็คิดครับว่าทำดีไม่เห็นจะได้ดี เลวไปเลยดีกว่า แต่พอตั้งใจจะเลวกลับมีความรู้สึกว่ามันทำยากว่าทำดีอีกอะครับ มันจะประหม่าและกังวลไปหมด

ถ้าคุณเหนื่อยกับการทำดี ก็พักก่อนก็ได้ครับ....ไม่ต้องรีบ....เหนื่อยนักก็พักก่อน....ระยะทางนิพานยังอีกยาวไกล....แวะชม ข้างทางนิดหน่อยคงไม่เป็นไร
แต่ก็อย่าออกนอกเส้นทางให้ตกเหวก็พอ
ผมคิดงั้นนะ......เพราะทุกวันนี้ก็นอนตีพุ่งใต้ต้นไม้ระหว่าทางไปนิพานขอรับ

ขอบคุณ ทุกๆความเห็นครับ