พอรู้ขึ้นมาอย่างนั้น..ทีนี้ก็รู้อีกแหละ
ปล่อยละ..กลับมาปฏิบัติปกติได้
เบ๊า..เบาไปเลยละ

เช้ามาสอบอารมณ์
พระอ.คะ....ปฏิบัติไปก็จะได้เห็นละเอียดขึ้นจริงๆ
เดี๋ยวนี้เวลาสัปหงก มันรู้ด้วยว่าสัปหงกตอนพองหรือยุบ
กายไปด้วย เอนหรือหงาย หรือแค่วืบอยู่ภายใน
หนูเข้าใจไม่ผิดนะมันเห็นจริงๆ..สัปหงกไปตอนพองหรือยุบ
เล่าไป..แต่เข้าใจเอาเองนะ..
เหมือนว่ามันไม่จำเป็นต้องเห็นขนาดนี้
บางทีมันก็ก็แค่สัปหงก
บางทีความรู้สึกก็หายไปชั่วครู่
บางทีก็ค้างอยู่สว่างนิ่งว่างๆ
มันเริ่มเห็นชัดเลย

รอบนี้..เรื่องยาวไปหน่อย5555
เพราะมันมีเรื่องราวชวนให้ยึด..เห็นกิเลสเยอะ

มันก็แปลกดีนะ..คืนสุดท้าย
อธิษฐานคราวที่แล้ว
มันมีความรู้ตัว..ดับเงียบไปจริงๆ..
ลองกำหนดเวลา..ก็น่าจะได้นานสุด30นาที..
ก็ยังไม่เข้าใจหรอกมันคืออะไร??
แต่โดยส่วนตัวไม่ว่าจะดับหายไปนานหรือคอยจะเอาแต่สัปหงกวูบวับๆๆๆ
มันก็รู้สึกส่วนตัวถึงความไม่เที่ยง..สลายไปๆ
ก็เข้าใจเอาเองว่าเป็นปัญญาอย่างหนึ่ง
ก็มันช่างน่าเบื่อหน่ายสะท้อนใจจริงนะ
กำหนดปัจจุบันแหละ
อธิษฐานก็แค่อธิษฐาน
ต่อจากนั้นก็เริ่มกำหนดตามปกติ..มันก็เป็นไปเอง
ที่นี้จะรู้หรือไม่รู้ก็ไปบังคับมันไม่ได้อีก
ก็มันไม่เที่ยง...บังคับบัญชาไม่ได้
แตกสลายไป..ไม่มีตัวมีตนอยู่จริง
ก็เนาะ..ค่อยศึกษาไป
วันนี้รู้อย่างนี้..วันหน้าก็อาจจะรู้อีกอย่างนั้น
ระหว่างศึกษาความรู้ก็เปลี่ยนไปเรื่อยแหละ
ใช่/ไม่ใช่ยังไม่มี...มีแต่น่าจะใช่/น่าจะไม่ใช่
เปิดทางให้ตัวเองไปก่อนตามแต่ละโอกาส

มาคราวนี้..หลับตากำหนดปกติไป
จิตมันวูบ2,3,4,ครั้ง..ประมานนะไม่ได้นับ..
แทนที่จะขาดความรู้ตัวเงียบไป

มันสว่างโพลง..แต่.....
ร่างมันก้มไปด้วยเล็กน้อย..ค้างไว้..กายภายนอกมันรู้สึกตัวแข็ง

ก็งงๆนะ...กลับมาบ้านก็ยังค้นหาคำว่า..สมาธิตัวแข็ง
แต่ก็ค้นเจอแต่คำที่ไม่ชวนให้เข้าใจเลย
เดี๋ยวนี้ปลงขึ้น..เรื่องอยากรู้อยากเห็น..มีตามใจมันบ้างนิดๆหน่อยๆ
แต่ไม่เจอง่ายๆก็จบ..คิดว่าถึงเวลามันก็คงจะได้รู้เอง

แต่คงช้าหน่อยนะ
เพราะถ้าไม่ปฏิบัติสม่ำเสมอ..กำลังมันก็ไม่พอเข้าไปเดินตรงจุดนี้ซ้ำๆ
นี่แหละ..ที่เข้าใจเองว่า..เจอบ่อยๆเข้ามันก็จะรู้เอง

ก็ค้นเจอแต่..ตัวแข็งหมดความรู้สึก
_ไม่ใช่อ่ะ..เวลานั้นรู้สึกดี..ใสเชียว..หลับตา/ลืมตามีค่าเท่ากัน_
ก็ค้นเจอแต่..ตั้งใจมากไป..เกร็งเกินไปจึงเกิดขึ้นลักษณะนั้น
_ก็ไม่ใช่อีก..มันไม่อึดอัด..มันสบายๆ..ผ่องใสทั้งอารมณ์..
การเห็นทุกอย่างเลย_

แล้วคืออะไร?...อยากรู้...ใครรู้บอกหน่อยสิ555
ตัวมันรู้สึกชาแข็งค้าง..ภายนอกนะ...ทุกอย่างหยุดนิ่งหมด...ก็ได้...
คือหมายถึง...เรายังเลือกจะจัดการมันได้...ปรับระดับมันได้ด้วย...
ก็คนมันซนๆอ่ะนะ...มันไม่ยอมปล่อยสภาวะไปเฉยๆหรอก...
สภาวะที่มันแปลกและไม่เคยเจอแบบนี้..ก็ต้องเล่นกันแป๊ป

ทีแรกที่มันเป็น..เรากำหนดเวลาไว้สั้นๆ..ไม่แน่ใจว่า30นาทีรึเปล่า
คือ..ก็ไม่รู้หรอกนะว่าสภาวะที่เกิดกับการกำหนดเวลาจะเกี่ยวกันอ่ะเปล่า
แต่มันก็พอไปกันได้

พอมันเกิดขึ้นก็ตื่นเต้นนิดๆ...อะไร?
ความรู้สึกมันเต็มอิ่มอยู่ภายในก็จริง
แต่หลังจากปล่อยให้มันนิ่งสักพัก..ก็เริ่มค้นหา..
อะไร?ยังไง?...กวาดไปทั่วตัวสภาวะ..รู้สึกเราอยู่เหนือมันนะตอนนั้น555

ตอนนั้นมีความรู้สึกตัวชัดดี
แต่เริ่มอยากรู้อยากเห็น..เอ้ จะเป็นลักษณะนี้ไปนานถึงไหน?
นานๆก็ดีสิ555....คิดไม่ดี....
จากที่ไม่มีความรู้ใดมากวนร่างกายและจิตใจ..
คือแม้ความคิดมันก็รู้สึกเองว่าเป็นลักษณะเหมือนตั้งใจคิด..ไม่ได้ลอยๆเข้ามา

เริ่มรู้สึกตึงๆเหมือนปวดขามาอ่อนๆ..ทีนี้มาเยอะขึ้น
ก็มองไปก่อน..คือเวลาทุกข์มานี่เริ่มหยุดกำหนดเองเลย
ไม่ค่อยอยากหลงไปกับมันละ..แต่ก็พ้นบ้างไม่พ้นบ้าง

ก็เริ่มคิดจะออก..ทำยังไงดี??
จริงๆก็คิดเอาเองว่า..คล้ายๆเข้าฌานอีกแบบมั้ยน๊อ
แต่นั่นตัวไม่แข็งชา..จิตมันจับอยู่อารมณ์นั้นๆและรู้ตาม
แต่นี้มันรู้นำ..อ้าว!!เอาเข้าไป..อันนี้แค่พยายามทำความเข้าใจเองนะ55

จริงๆ2-3รอบหลังนี่รู้สึกก็เป็นนะ..แต่ไม่รู้จัก..มันแค่เหมือนจะเป็น
ริมฝีปากมันจะชาๆเหมือนโดนยาชา เป็นบ้างอยู่นะ
แต่มันไม่แข็งทั้งตัว..บางทีมันก็ไม่รู้สึกถึงกายเลย..เบาลอยอยู่
นิ่งสว่างอยู่อย่างนั้นเอง..แล้วก็ถอนออกมาเอง..
อยากออกก่อนก็แค่นึกถึงพองยุบตรงท้อง/ลมหายใจ
แต่นี่อะไร??

ก็เป็นรอบแรกนี้..ยังดิ้นไม่เป็น..เริ่มยุกยิกๆๆภายใน..
จะให้ท้องพองยุบมันก็แข็งไปนึกไม่ได้
ก็ภายนอกแข็ง..แต่ภายในมันไม่น่านะ..ขยับลิ้นไม่ค่อยได้
บังคับตรงในคอ..ให้กลืนน้ำลายลงคอ..เอ้!..ได้

ลมมันเหมือนหยุดสนิทเลยนะ..มันไม่มีเลย
ถ้ามันจะต่างจากฌานที่เคยเป็น
อย่างหลังนี่..มันมีสิ่งยึดเหนี่ยว...มันนิ่งละเอียดอยู่มันก็เหมือนเอาอันนี้แหละ
รู้อันนี้แหละ..จึงรู้สึกว่าลมมันเหมือนไม่มี..มันไม่ไปสนใจ
แต่อย่างแรก..มันรู้สอดส่ายไปได้หมด..จึงเห็นว่ามันไม่มีเลย
ไม่เห็นเลยว่ามันเข้าออก..ก็รู้ตัวอยู่ชัดๆ..มันก็อยู่ได้ของมัน..

ก็เป็นลักษณะอย่างนี้เกือบทั้งวันกะคืนเลยเวลานั่ง
กำหนดภาวนาปกติ..มันคล้ายสัปหงกไม่กี่ครั้งก็
เข้าไปอยู่ข้างในแบบนั้น
ใหม่นั่งในช.ม...เข้าๆออกๆอยู่2-3รอบ
จนเกือบรอบเดียวยาวเลยก็มี
ก็มัวแต่เข้าไปทำความรู้จักมัน
..เสียท่ากิเลสอีกจนได้5555..

ก็มัวแต่สำรวจ..เรียกว่าเล่นเลยหล่ะ..นิสัยเนาะ..เฮ้อ!
มันชอบเป็นลักษณะก้มไปข้างหน้า
ก็ดูลู่ทางจนให้มันท่านั่งตรงได้
เริ่มชามาหน่อยๆก็ยืดหลังยืดคอ..ฝืดๆหน่อยหนึ่งนะ..
ตอนเห็นท่ามันใหม่..พอนั่งอีก..
มันมาละๆๆๆ..เตรียมยืด..มันก็เลยคลายไปซะ
เพลินซะจนกะรอจังหวะมันอยู่ได้..มีอยู่รอบหนึ่งนี้แหละ..
ที่ไม่เป็นเลย..เพราะเอาแต่รอ

มีอยู่รอบเหมือนกันนะ
ตอนนั้นจิตสงบมาก
รู้ถึงวันตายของตัวเอง
แค่รู้สึกขึ้นมาเอง..ไม่มีเสียงบอก,ไม่ได้นึกเป็นคำพูด
แต่รู้อยู่ในใจขึ้นมา
สักพักภาพป้ายพื้นสีฟ้าเข้มเล่นขอบทองลายไทย
กับตัวอักษรสีทอง.....
เลื่อนเข้ามาทางด้านฝั่งขวา
18 มกราคม พ.ศนี้..โห..ช้า..กว่าจะเห็น2585
ก็เหมือนคิด..อีกนาน..
แล้วก็ปล่อยไม่ได้สนใจติดใจหรอก
เดี๋ยวภาพคนเดินมากันเป็นขบวนกลุ่มใหญ่
..มันเป็นภาพด้านข้างอ่ะนะ..มาทางขวาเหมือนเดิน
ตอนนั้นก็รู้สึกอีก..นี่งานศพของเรา..
คนเดินมากลุ่มใหญ่...ลากจูงคล้ายนกหัดนะ
ภาพมันเข้าผ่านมาแค่เกือบครึ่งตัว..นิมิตก็หายไป
ก็ช่างมัน..ไม่ได้สนใจ

แต่........พอออกจากนั่งสมาธิ
คำนวน......2585.......เอ้..ไม่นานนี่.........
อีกแค่27ปี
เราเกิด2525......ถ้า2585ก็อายุ60เอง
เหงื่อตกเลย5555
ยังจะมัวแต่เล่น....ยังประมาทอยู่เลย

ลืมไปเลย เวลาเกิดตัวแข็ง..จะออกนี่ใหม่ๆ..
รวบรวมกำลังใจ..เหมือนโผล่พรวดจากใต้น้ำ
ออกมาเอาลมหายใจ
เหมือนกลั้นลมหายใจมานานจนที่สุดแล้วก็สูดลมอย่างนั้นเลย
คือไม่ใช่ไปตั้งใจสูดลมนะ..มันเป็นอาการต่อเนื่องกันเอง
หลังจากผ่าน2-3รอบแรก..ก็เริ่มนิ่มนวล

สรุปแล้ว..มารอบนี้เห็นข้อบกพร่องตัวเอง..มัวแต่เล่นมากไปหน่อย
แทนที่จะนิ่งรู้กำหนดไป..กลับไม่สนใจเลย..
เอาแต่ตามความอยากรู้..สอดส่อง

มีอีกเรื่องเหมือนกันนะ..ที่เริ่มสังเกตุบ่อยๆในการเข้าร่วมปฏิบัติในคราวนี้
เรื่อง.....ความดับ
ดับแบบนั้น......ดับแบบนี้
คือที่ผ่านมาช่วงหลังมานี่เคยได้ยินมาบ้าง
แต่ไม่ได้สนใจ..ไม่คิดว่าจะเข้าใจได้
คือ...ไม่ยอมทำความเข้าใจมากกว่า
ว่าการดับนั้น..มีเหตุอะไรบ้าง?

คือจากการปฏิบัติที่ผ่านมา..มีบ้าง
แต่อย่างที่เคยว่าแหละ..........เราเรียกว่า..หายไป
การภาวนามันมีบางช่วงที่หายไป
หายไปเพราะง่วงบ้าง...ไม่รู้ตัวบ้าง
แต่เราก็จะยังยืนยันแบบที่เข้าใจ
ว่ามันขาดหายไปเพราะสติไม่พอ
ไม่ยอมรับ..ไม่ยอมทำความเข้าใจว่ามันก็มีชื่อเรียกของมัน
ในลักษณะนั้นๆ
แล้วทำไม๊ทำไม..ทั้งที่พูดอยู่ได้ว่าอยากศึกษา
กลับละเลยที่จะทำความเข้าใจเอาจริงๆ

ก็นี่แหละ..
มาคราวนี้..ความดับในหลายๆลักษณะ
ก็เวียนเข้ามาให้ทำความเข้าใจ
สติคงจะดีขึ้นด้วยจึงเริ่มสังเกตุเห็นได้
และวกกลับไปทำความเข้าใจในเรื่องที่อยู่ในสัญญา

มีอีกเรื่องนะ
มาคราวนี้..ได้เผชิญความตายอีกหน..แค่เหมือนจะตายนะ
โห..วันนั้นมันสุดๆ
ใจสั่นๆวับๆหวิวๆ..ชวนไม่เป็นสุขเอามากๆ..
เหมือนจะตายอีก
คราวนี้เหมือนจะตายจริงๆนะ..ไม่ได้เอาความทรมานมาปรียบเทียบ
ตอนนั่งสมาธิในรอบหนึ่ง
คิดว่าจะตายจริงๆซะแล้ว..รู้สึกไปจนถึงหัวใจกำลังจะหยุดเต้น
แผ่วลงๆ..แน่นทรมานตรงกลางอก
หยุดค้างไปจริงๆด้วยก็มี..ก็เต้นแผ่วคืนมาอีก...
คิดจริงๆ..ว่าต้องตายแน่..มันทนมาทั้งวันละ
สงสัยคราวนี้คงไม่รอดจริงๆ
คิดว่าจะหยุดดีใหม?ลุกออกจากที่นี้
จะไปกินยาหาหมอก็ว่ากันไป..ขืนนั่งต่อ..ตายแน่!คิดแต่ว่าต้องตายท่าเดียว
และคิดในใจออกมาดังๆด้วยคราหนึ่ง
เกี่ยวกับการตัดสินใจว่า"ยอม"
ประมานว่าจะตายก็ยอม..สำรวจตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
นั่งในลักษณะไหน?ยังไง?
ตายตรงนี้!ท่านี้!ภาวนาอย่างนี้!
สำรวจใจตัวเอง...
ห่วงหวงแหนตัวใหม?..ใครใหม?
ไม่มีอะไรให้ติดใจเลย
บุคคลอันเป็นที่รัก..ทุกคนล้วนมีกรรมเป็นของตน
ส่วนตัวเราเองจะตายวันนี้?พรุ่งนี้?หรือเมื่อไหร่?
ก็หนีไม่พ้นอยู่ดี
ถ้าจะมันจะต้องมาตายตอนนี้จะเสียหายอะไร

แหม..คิดปลงตกแน่ๆเท่านั้น...
อาการทุกข์ทรมานทั้งหลาย..ที่คิดว่ามีคิดว่าเป็น
ทรงอยู่มาตั้งหลายวัน
และจะทรุดขาดใจตายซะเดี๋ยวนี้
หายไปเลย

นี่คงสมกับที่เคยได้ยินบ่อยๆ ประมานว่า
..หัดตายก่อนตาย..
มันมาบ่อยจริงๆ

เช้ามืดวันลากลับบ้าน..มีสอบอารมณ์รอบสุดท้าย
พระอ.ยิ้ม..
ยกบางประโยคช่วงสนทนาประมานว่า
คือ..มันเริ่มผ่านมานาน..จำไม่ชัดเจนตรงคำแบบเป๊ะๆนะ

"กลับบ้านไปถามตัวเองนะ..ถามตัวเองบ่อยๆ
จะเดินไป..หรือ..จะนั่งเครื่องบินไป"

ไอเดียยิ้มแห้งๆ..คำพูดสั้นๆ..แต่เข้าใจเอาคนเดียวนะ
จู่ๆท่านก็พูดขึ้นมา..ซึ่งเราก็เหมือนจะรู้ความหมาย
และจริงๆคิดว่าตอบได้ทันทีเลยหละ..
แต่ท่านบอก..ให้กลับไปถามตัวเองที่บ้าน..

"ถ้าเลือกได้แล้วจริงๆ..ก็ต้องยอมรับ..ก็อย่างที่เข้าใจ
ถ้าขึ้นเครื่องไปก็ถึงเร็วกว่า..แต่ถ้าเดิน..ก็แน่นอนว่าต้องช้ากว่า"

"ถ้าเลือกอย่างแรก..ก็ให้เชื่อฟัง..กำหนดแต่ปัจจุบัน
อะไรจะเกิดขึ้น,ผ่านเข้ามา....ก็ให้กำหนด"

"แต่ถ้าเลือกอย่างหลัง..เวลามีปฏิบัติก็ให้มาอย่างนี้..ไปเรื่อยๆ
เดี๋ยวมันก็จะค่อยๆรู้มากขึ้น..มันจะรู้เอง"

ท่านย้ำ..เรื่องทางนี้..ซ้ำๆ6-7รอบได้
..จะขึ้นเครื่องหรือจะเดินไปนี่..
และย้ำ..ถ้าเลือกแล้ว..ให้ยอมรับว่ามันจะต้องช้า

..เราก็มีพูดไปว่า..
คือ..ท่านถามมาหลายรอบละเนาะ..จะเลือกทางไหน?

"คือ..หนูพอเข้าใจบ้างนะคะ..ว่า..ธรรมทั้งหลายทั้งปวงไม่ควรยึดถือ
แต่หนูชอบเล่น..มันอยากรู้..มันยังทิ้งไม่ได้
ให้ปล่อยๆได้..แต่พอเจอสภาวะแปลก..ก็จะเล่นอีก..
มันคอยแต่จะเป็นแบบนี้..ทั้งที่รู้ว่า..มันไม่ดีเลย..แต่ก็ยังจะทำ..ยังมีอยู่"

คือ..เข้าใจมั้ย
ไม่ได้สงสัยในการเกิด-ดับ..สภาวะธรรมทั้งหลายไม่ได้มีไว้ให้ยึดถือ
เกิดขึ้น..ตั้ง..อยู่..ดับไป ของมันแค่นั้น
แต่ที่ว่าสงสัยๆๆคือมันอยากจะรู้ในขั้นตอน..วิธี
ยังมีความเป็นเราเข้าไปอยากรับรู้ตรงนี้
ก็ถามตัวเองบ่อยๆนะ..จะเสียเวลาทำไม?

"ยังไงหนูก็คิดว่าจะ..เดินไป..ทั้งที่รู้ว่าต้องเจอกับความทุกข์"
เราคงพูดหน้าเศร้าๆมั้ง..คือมันก็รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
ตัดสินใจแบบนี้..เห็นมีแต่ทุกข์เท่านั้นที่รออยู่

"มันก็ไม่ใช่ว่า..ไม่ดี..
ขึ้นเครื่องไป..ถึงเร็วกว่า..แต่การได้เห็นทิวทัศน์อะไรมันก็ไม่ชัดเจน
ไม่เหมือนเรา..เดินไป..การเห็นอะไร..มันก็จะเห็นได้ชัดกว่า
เพียงแต่ก็ต้องยอมรับ..ว่า
คนที่เขาเลือกขึ้นเครื่องไป..เขาก็ต้องถึงที่เร็วกว่าเรา
เราต้องยอมรับ"

พระอ.ท่านพูดบ่อยๆว่า...เราเป็นผู้มีปัญญามาก
จนครานี้ก็....บอกว่า
..คนมีปัญญามากก็อย่างนี้..มันติดสงสัย..อยากรู้อยากเข้าใจมาก..
เราจึงอดพูดไม่ได้..ขอสักที

"ไม่อ่ะค่ะ..ถ้าหนูมีปัญญามาก..ทำไมเวลาหนูรู้อะไร
หนูรู้คนเดียวไม่ได้..ต้องหาคนให้ถามตลอด"

"ก็นี่แหละ..คนมีปัญญา..มันชอบสงสัย..ต้องให้แน่ใจเอาจริงๆ
ไม่งั้นมันไม่ยอม..ต้องหาเหตุผล"ดูท่านขำๆ
"รู้มั้ยพระสารีบุตรกับพระโมคคัลลานะใครบรรลุธรรมก่อนกัน"
ท่านก็ยกตัวอย่าง
ว่าท่านพระสารีบุตรท่านเป็นผู้มีปัญญามาก..เวลาปฏิบัติยังช้ากว่า....ฯลฯ

ให้ไปศึกษาดูปฏิปทาของพระสารีบุตร
..เอ้า อะไร?..ยังไง?..อะไรคือปฏิปทา..

เขียนค้างไว้นาน..พยายามจะจบให้ได้..
สะเปะสะปะน่าดู..มันเลือนเรื่องเรียงลำดับ..จบซะที


ไม่กี่วันมานี้..ทบทวน
จากที่ชอบพูดเรื่อง..อินทรีย์5..
ที่ว่าพอรู้จัก..และนำมาปรับเวลาปฏิบัติ
..ตัววิริยะ..สติ..สมาธิ..เราจะรู้ช่วงจังหวะของมัน
ในลักษณะที่คอยปรับ..พอจะทำได้อยู่บ้าง
แต่คือ..จะไม่ค่อยสนใจหันมาใส่ใจ..
กับ..สัทธา..ปัญญา
คิดว่า..เราเข้ามาปฏิบัติได้..ความเชื่อเราก็ต้องพอมี
ปัญญา..เราก็ต้องพอมี..ไม่งั้นจะพิจารณาธรรม
อันทำให้ลดละเลิกกิเลสไปทีละน้อยๆแบบนี้เหรอ
{อิๆ..แต่ตัว..มานะ..นี่เริ่มรู้จักมาอีกคำ..จากพระอ... }

แต่วันนี้..ที่ทบทวน..เริ่มหันมามอง
..สัทธา..
คงต้องเรียกว่า..จากรู้จักพื้นๆก็คงต้องเริ่มเพิ่มกำลังขึ้นอีก
..เพราะปัญญามาก..สัทธาจึงน้อย..
คิดเอาเองนะ
เราอาศัยบุญบารมีเก่า..มาทางปฏิบัติได้ด้วยความชอบ..
ทั้งที่ไม่ค่อยมีความรู้..ไม่ค่อยมีความใส่ใจหาความรู้เพิ่มเติม
เป็นแค่ความสนใจที่อยู่ในสันดานติดมา
..ชอบคิดใช้ปัญญา..ค้นหาอยู่กับกายใจนี้..มีคำถามแต่ว่า..
ทำไมๆมาตั้งแต่เด็ก..แม้ไม่ค่อยรู้ความหมายก็ตาม..

ตอนนี้คงต้องช่วยตัวเองมากขึ้น..
ปัญญาในการค้นหา..มากเกินไป
ในขณะที่สัทธา..มันหลวม..มันกว้างเกินไป..มันอ่อน..มันมองไม่ค่อยเห็นเลย

..เมื่อมาถึงจุดนี้..ตอนนี้เหมือนพายเรือในอ่าง..วนไปวนมา..
ย้อนมาดู...."สัทธา"....
ได้เข้าใจว่า
..เมื่อสัทธาในทางปฏิบัติทางใดทางหนึ่งไม่มี..
ก็คงติดอยู่ตรงนี้..ไปไม่ถึงอะไรนะ ภาวนามยปัญญา

มันก็แปลกนะ...แม้ไม่ต้องไปพิจารณา
ในเรื่องความเป็นธาตุ..ซึ่งไม่ได้ศึกษาเกี่ยวกับด้านนี้..แค่ฟังผ่านๆ
แต่พอการกำหนด..พยายามให้มันเป็นแค่..สักแต่ว่า
ถึงจุดหนึ่งมันก็เหมือนจะสละความเป็นตัวตน
โดยก็เหมือนมีความรู้สึกตัวเป็นผู้ดูอยู่
และรู้สึกสัมผัสได้เองโดยไม่ต้องไปคิดว่า..เป็นอันนั้นอันนี้
เช่นความรู้สึกวูบไหว,ลมหมุนวน
หรือคงที่เรียกกันว่า..ร้อนเย็นอ่อนแข็งแบบนั้นมัง

แต่บางที่ก็เกิดขึ้นมาชัดๆ..เช่น..
นั่งพนมมืออยู่ดีๆ....กายหนักพับลง
ดึงขึ้นมันก็พับลงไปอีก ก็จนต้องยื้อกันอยู่...มันยังไง??
พับจริงๆนะ..ลงวุ๊บเลย..
แข็งทื่อไปหมด..บังคับบัญชาไม่ได้..
พยายามตั้งสตินะ(ตรวจดู)...แต่มันก็ยังทั้งหนักทั้งแข็งทื่อ
ดูเป็นตัวตลกในที่สาธาระณะเลย
เพราะมันออกอาการชัดเกิน..ได้ยินเสียงคนขำๆกันอยู่55

ขนาดกลับมาบ้านแล้ว...ยืนก็แล้ว..นั่งก็แล้ว
มันก็รู้ถึงกายนะ..แต่มันไหล
ความรู้สึกนี้มันชัดกว่า..มันไหล
มันทรงตัวไม่ได้..ก็สังเกตุดูอยู่..สติดี
ความคิดปรุงแต่งไม่มี..ดูอยู่
มันเนียนกว่าแบบแรก............แบบนั้นแข็งหนัก
แต่นี่มันนิ่มเหมือนจะสลายไปหมด
มันเนียนก็คือ..มันไหลแบบช้าๆ..ก็เหมือนลมที่พัดผ่านแหละ
แต่เหมือนมันอันเดียวกัน..จะไหลผ่านไปด้วยกันซะหมด
ความรู้สึกมันเป็นรวมกันอันความเป็นธาตุนั้นหมด
สติคอยพยุงรักษาความรู้ตัว(กาย)อยู่ไว้
แต่ก็ไม่วายกายมันเคลื่อนไปด้วยจริง
มันไหลจนเอียง..ไปทั้งหมดนะ..ไม่ใช่ว่าส่วนไหน
มีสติอย่างเดียวพยายามรู้อยู่ที่ร่างกาย..พยุงอยู่..คอยขยับ..
ไม่งั้นเอาไม่อยู่
ความรู้สึกมันแทบเป็นอันเดียวไหลไปหมด..แต่ก็คอยพยุง