กบนี้ท่าทางจะไปไม่ถึงไหนละมั้ง แค่คำตอบที่พระองค์ตอบกลับก็ยังไม่เข้าใจ สงสัยต้องเคาะกะบานสักหน่อยแล้ว

ตรงนี้..สำคัญ..นะครับ



คนเราจะหลับหูหลับตา...ยอมตายเพราะอยากเป็นอริยะ..ก็คงไม่ใช่

อริยะต้องเห็นอะไร..แหละนะ..

อโสกะว่า...ยังงัยละ?

อกุศลกรรมบถ 10 คืออะไร
in หลักธรรมะ July 17, 2013

อกุศลกรรมบถ 10 หมายถึง หนทางแห่งกรรมที่เป็นอกุศล หรือการกระทำอันเป็นทางนำไปสู่ทุคติ ความเสื่อมทั้งปวง พระพุทธองค์ทรงบัญญัติอกุศลกรรมบถไว้ 10 ประการด้วยกัน
อกุศลกรรมบถ 10 สามารถแบ่งออกได้เป็น 3 หมวดใหญ่ๆ คือ อกุศลทางกาย (กายกรรม) อกุศลทางคำพูด (วจีกรรม) และ อกุศลทางจิตใจ (มโนกรรม) ดังนี้
อกุศลทางกาย (กายกรรม) มี 3 ข้อ ดังนี้
1. ปาณาติบาต หมายถึง การฆ่าสัตว์
2. อทินนาทาน หมายถึง การลักทรัพย์
3. กาเมสุมิจฉาจาร หมายถึง การประพฤติผิดทางกาม
อกุศลทางคำพูด (วจีกรรม) มี 4 ข้อ ดังนี้
1. มุสาวาท หมายถึง การพูดปด พูดเท็จ โกหก หลอกลวง
2. ปิสุณวาจา หมายถึง พูดส่อเสียด คือพูดยุยงให้เขาแตกแยกกัน
3. ผรุสวาจา หมายถึง พูดคำหยาบ
4. สัมผัปปลาปะ หมายถึง พูดเพ้อเจ้อ
อกุศลทางจิตใจ (มโนกรรม) มี 3 ข้อ ดังนี้
1. อภิชฌา หมายถึง ความละโมบ อยากได้ของของผู้อื่นมาเป็นของตน
2. พยาบาท หมายถึง คิดร้ายปองร้ายมุ่งร้ายต่อผู้อื่น มีความปรารถนาที่จะทำลายประโยชน์และความสุขของผู้อื่นให้เสียหายไป
3. มิจฉาทิฏฐิ หมายถึง เห็นผิดจากคลองธรรม เช่น เห็นว่าทำดีได้ชั่วทำชั่วได้ดี มารดาบิดาไม่มีบุญคุณ ไม่เชื่อเรื่องกรรมและผลของกรรม เป็นต้น
จะเห็นว่าถ้าเราหลีกเลี่ยงหรือปราศจากอกุศลกรรมบถ ทั้ง 10 ประการข้างต้น ชีวิตก็จะมีแต่ความสุข คนรอบข้างก็มีความสุข ครอบครัวก็มีความสุขและสังคมก็จะมีความไปด้วย…

กบไม่สงสัยเหรอว่าอกุศลกรรมบททำไมไม่มีเรื่องราวความเลวที่กบคิดว่ามันเลวซะขนาดนั้น.(เรื่องกินเหล้า การพนัน) กบไมนึกคิดบ้างเหรอเหตุผลคืออะไร. ทำไมพระองค์ไม่เอามาใส่ครับกบช่วยตอบหน่อยซิ

ก็นะแสดงปัญญาของคนที่จะลงนรกดีๆนี่เอง จิตน่่ะไม่รู้อะไรเลย
ท่านประธานตามใจแล้วแต่ลูกน้องจะจัดเตรียมการให้นี่ขนาดวางแผน
แบบโจรแยบคายอย่างแท้จริง ไอ้ที่ไม่เจตนานั่นแหละคือเจตนาเจตสิกไงชั่วแล้ว

นี่เขาเรียกว่าเข้าไม่ถึงคำว่าธาตุ พวกเปลือกน๊า. เปิดตาดูซะ. มีมั้ยอกุศลกรรมบถ 10 คืออะไร
in หลักธรรมะ July 17, 2013

อกุศลกรรมบถ 10 หมายถึง หนทางแห่งกรรมที่เป็นอกุศล หรือการกระทำอันเป็นทางนำไปสู่ทุคติ ความเสื่อมทั้งปวง พระพุทธองค์ทรงบัญญัติอกุศลกรรมบถไว้ 10 ประการด้วยกัน
อกุศลกรรมบถ 10 สามารถแบ่งออกได้เป็น 3 หมวดใหญ่ๆ คือ อกุศลทางกาย (กายกรรม) อกุศลทางคำพูด (วจีกรรม) และ อกุศลทางจิตใจ (มโนกรรม) ดังนี้
อกุศลทางกาย (กายกรรม) มี 3 ข้อ ดังนี้
1. ปาณาติบาต หมายถึง การฆ่าสัตว์
2. อทินนาทาน หมายถึง การลักทรัพย์
3. กาเมสุมิจฉาจาร หมายถึง การประพฤติผิดทางกาม
อกุศลทางคำพูด (วจีกรรม) มี 4 ข้อ ดังนี้
1. มุสาวาท หมายถึง การพูดปด พูดเท็จ โกหก หลอกลวง
2. ปิสุณวาจา หมายถึง พูดส่อเสียด คือพูดยุยงให้เขาแตกแยกกัน
3. ผรุสวาจา หมายถึง พูดคำหยาบ
4. สัมผัปปลาปะ หมายถึง พูดเพ้อเจ้อ
อกุศลทางจิตใจ (มโนกรรม) มี 3 ข้อ ดังนี้
1. อภิชฌา หมายถึง ความละโมบ อยากได้ของของผู้อื่นมาเป็นของตน
2. พยาบาท หมายถึง คิดร้ายปองร้ายมุ่งร้ายต่อผู้อื่น มีความปรารถนาที่จะทำลายประโยชน์และความสุขของผู้อื่นให้เสียหายไป
3. มิจฉาทิฏฐิ หมายถึง เห็นผิดจากคลองธรรม เช่น เห็นว่าทำดีได้ชั่วทำชั่วได้ดี มารดาบิดาไม่มีบุญคุณ ไม่เชื่อเรื่องกรรมและผลของกรรม เป็นต้น
จะเห็นว่าถ้าเราหลีกเลี่ยงหรือปราศจากอกุศลกรรมบถ ทั้ง 10 ประการข้างต้น ชีวิตก็จะมีแต่ความสุข คนรอบข้างก็มีความสุข ครอบครัวก็มีความสุขและสังคมก็จะมีความไปด้วย…

คงคิดว่ายกกรรมบท 10 จะเป็นไม้เด็ด..ละซิ

เด็ก ๆ...หมู..ๆ...แก้ง่าย..จะตาย



ท่าจะแต๊วแตก..อีกคน

ผมว่า...มันเลวซะขนาดนั้น...ตั้งกะเมื่อไรคับป่ม..

ส่วนกินเหล้า...อยู่นศีล 5 แต่ไม่อยู่ใน กรรมบท 10 นั้น...Bigtoo แยกไปตั้งกระทู้ใหม่เลยไป...เด้วจะไปตอบให้...อย่ามาทำกระทู้นี้รกออกนอกประเด็นเลย...

กลับมาเข้าประเด็น..ดีกว่า..



รอฟังความเห็นอโสกะ..ดีกว่า..ท่าจะมีประโยชน์...

แหล่งอโคจร สถานบันเทิงเริงรมย์ ปาร์ตี้และสังคมห่วยแตกน่ะ นำไปสู่อบายน๊า
คำว่าสุราเมระยะ มัชชะ ปะมา ฯ เพิ่มผิดข้อมุสาอีกพูดเท็จบอกไม่กินแต่เอาเข้าปาก
มัชชะไม่เว้นทุกสิ่งที่ทำให้ติดเที่ยวติดดื่มสุราเคล้านารีพาเข้าม่านรูดครบสูตร
อันที่ละไม่ได้คือความมีตัวตนที่ติดข้องก่อนแล้วแสดงทั้งต่อหน้าและลับหลัง
ต่อหน้าว่าไม่ลับหลังก็ต้องไม่ ถ้าต่อหน้ายังทำลับหลังจะขนาดไหนคิดเอาเอง
ไม่งั้นจิบพอเป็นพิธีไม่เป็นบาป พระพุทธเจ้าก็ต้องบัญญัติสิ ไม่งั้นก็ตอแหลน่ะสิ

ผู้ที่หูแจ้งตาสว่างเห็นพาลภายนอก
ต้องย้อนเข้ามาดูพาลภายใน
เค้าพาทำชั่วยังจะอยากทำ
นรกก็ต้มน้ำเดือดปุดๆรอ
น้ำทองแดงประกายไฟ
เอาไว้ให้จิบเข้าปากไง
อ่ะฮ่อยอ่ะฮ่อย

เนี่ยเขาเรียกว่าโง่นะ พระพุทธเจ้าท่านบัญญัติไว้แค่นี้ ไม่รู้จักคิดว่าทำไม่ท่านถึงมีแค่นี้ก็เพราะตรงนี้นั้นเป็นส่วนที่ไม่มีส่วนที่ดีเลยเกิดแต่โทษกับตนเองและผู้อื่น. ส่วนอื่นๆนั้นในตัวมันเองมีทั้งโทษและก็ไม่มีโทษมันจึงต้องแยกออกจากกันแล้วจัดประเภทที่พอจะให้เกิดโทษไปในหมวด การประกอบเนืองๆจึงเป็นเหตุไปในทางเสื่อม ดังที่พระองค์กล่าวไว้นะ อย่าโง่ล่ะ. อย่าไปแต่งเพิ่มใส่เป็นข้อ11ข้อ12นะ อกุศลกรรมบทมีแค่10ข้อ. นี่สงสัยยังต้องนั่งรับศิลเป็นเด็กน้อยละมั้ง ชีวิตบนเส้นทางนี้เห็นขวดเหล้าก็กลัวจนมองไม่ออก คำว่า เจตนานั่นคือกรรม. ดั่งที่เคยยกตัวอย่างไปแล้ว. ที่หมอทำคนตายโดยไม่เจตนานั้นจะเป็นบาปได้อย่างไร เอาเถอะไม่ว่ากันคนเรานั้นมันถึงต่างกันตรงอินทรีย์

บอกว่า...ให้ไปตั้งกระทู้ใหม่..

รก....

กลับมา...

คิดอะไรก็คิดได้นะ แต่ไม่ตรงความจริง. ยังรู้อยู่มั้ยใครเป็นอรหันต์ ยังจินดีรดน้ำมนต์อยู่หรือเปล่า. ยังท่องคาถาเงิรล้านอยู่มั้ย. ขึ้นบ้ายใหม่ล่ะทำมั้ยฯ คงเยอะเลยนะชีวิตจะหลุดพ้นได้ไง

โยงมาให้อโศกะตอบอีกแล้วนะครับ

พระโสดาบัน เห็นโทษและวิบากกรรมที่จะเกิดจากการล่วงศีล 5 แต่ละข้ออย่างชัดเจนแล้วจนละสิ้นซึ่งอุปนิสัยที่จะล่วงศีล 5 กลายเป็นธรรมชาติและอุปนิสัยใหม่ที่ล่วงศีล 5 ไม่เป็น ทำไม่ได้ เป็นปกติวิสัยของพระโสดาบันเองที่จะไม่ล่วงศีล 5

อุปมาเหมือนคนที่เคยได้รับความเจ็บแสบอันแสนจะทุกข์และทารุณจากการไปจับต้องถูกใบตำแยหรือตัวบุ้งร่าน จึงไม่หวนกลับไปแตะต้องมันอีกโดยเด็ดขาดชั่วชีวิต

ก็..ปุจฉา...วิสัชณา...ซิ..สนุกดี...พูดคนเดียวมันจะสนุกตรงไหน...ว่ามั้ย..



ผมเห็นด้วย..ตรงนี้...
เพราะเห็นโทษ...

และ...ขอเพิ่มเติมอีกนิดว่า...เพราะเห็นแล้วว่านรกสวรรค์นิพพานมีจริง...แล้วร่างกายนี้ก็ไม่ใช่เรา...ตาย..ก็ตายแต่รูปร่างกาย...หากต้องตายก็ได้ไปสวรรค์...แล้วเรื่องอะไรจะเอาสวรรค์สมบัติ..นิพพานสมบัติ...มาแลกกับการคงรูปมนุษย์สมบัติ..ละ

โสดาบันเลยไม่โง่...จะเอาเพชรไปแลกกับเกลือ...

อโสกะ..ว่าที่ผมเพิ่มเติมมานี้....พอจะเป็นไปได้มั้ย?

การไม่ล่วงศิลห้าของท่านยึดเอากิริยาอาการหรือยึดเอาเจตนาล่ะครับ. ในสังคมแห่งความจริงที่ไม่ใช่ความนึกคิดมันมีบริบทเยอะนะ. อย่างหมอเอามีดจิ้มไปในร่าวกายมีคนตายก็ไม่เห็นผิดศิลเลยทั้วๆมีคนตายนะ. พระองค์ถึงกล่าวว่าเรามีเจตนาเป็นกรรม.

กบรู้มากรู้ลึกเกินไปจนทำให้เรื่องธรรมดาๆที่เรียบง่ายไปกลายเป็นเรื่องสูงส่งลึกล้ำเสียละกระมัง

อภิชฌา โทมนัสสังเป็นภาษาบาลีที่เมื่อแปลเป็นไทยแล้ว ก็คือ ความยินดีพอใจ กับความยินร้ายไม่ชอบ ธรรมดาๆเท่านั้นเอง

การเอาความยินดีกับความยินร้ายออกให้ได้ก็ใช้กำลังและความสามารถเช่นเดียวกันและพอๆกัน ไม่ถึงกับต้องระดับระดับพระอรหันต์ก็ได้

การนำความยินดียินร้ายออกจากใจนั้นมีได้หลายวิธีตามพื้นฐานความรู้ความสามารถของแต่ละคนอาจจำแนกออกเป็นกลุ่มๆได้ดังนี้

๑.โดยใช้สติที่มีกำลังมากตัด ผู้ที่ฝึกสติมานานจนมีกำลังมากเพียงแค่ระลึกรู้ความยินดีหรือความยินร้ายปรากฏขึ้นมาในจิตสติก็ตัดฉับยินดียิร้ายดับลงทันที วิธีนี้จะทำให้ไม่ทันได้เห็นสมุทัยกิเลสตัณหาจะตายด้วยอำนาจเจโตวิมุติ

๒.ใช้คำบริกรรมตัด หรือข่มเช่นยินดีหนอๆๆๆๆๆๆ หรือ ยินร้ายหนอๆๆๆๆ หรือบริกรรมพุทโธๆๆๆๆๆ สัมมาอรหังๆๆๆๆๆๆ อนัตตาๆๆๆๆๆๆถี่ๆไปจนจนความรู้สึกยินดียินร้ายนั้นดับไป

๓.ใช้กรรมฐานตัด คือผูกจิตมัดจิตไว้กับองค์กรรมฐานจนไม่สนใจไม่รับรู้ความยินดียินร้ายนั้น

๔.ใช้ความคิดเหตุและผลตัด

๕.ใช้ขันติ ตบะ วิริยะ ตัด โดยเฝ้ารู้ความยินดียินร้ายที่เกิดนั้นเฉยๆไปไม่ยอมทำอะไรตามอำนาจความยินดียินร้ายจนมันดับไป

๖.ใช้สติและปัญญาวิปัสสนานิ่งรู้นิ่งสังเกต ค้นเข้าไปในความยินดีหรือยินร้ายจนพบ "ผู้ยินดียินร้าย"ที่ซ่อนลึกอยู่ภายในแล้วใช้วิธีตามข้อ ๕ สู้จนผู้ยินดียินร้ายถอยหรือดับขาดไป ตายขาดไป
วิธีที่ ๖ นี้เป็นการสู้ที่เหตุเมื่อสำเร็จแล้วจะทำให้ความยินดียินร้ายหายขาดไม่หวนกลับคืนมาอีก
ส่วนวิธีที่ ๑ ถึง ๕ เป็นวิธีแก้ที่ผลจะประทังปิดบังความยินดียินร้ายไว้ด้วยอำนาจสติ สมาธิ ที่สุดความยินดียินร้ายซึ่งมีผู้ยินดียินร้ายซ่อนตัวอยู่ในนั้นอาจตายขาดไปพร้อมกันได้เช่นกันอันเป็นแนวทางของท่านที่มีอุปนิสัยทางด้านเจโตวิมุติ