เราลองสังเกตุสิ พวกที่เป็นพุทธจริต คือรู้เยอะรู้กว้าง มักกว่าจะเข้าเมืองอริยมรรคนั้นยากมากๆ

แต่ยุคพุทธภูมิ สำเร็จง่าย เพราะสะสมอินทรีย์ มามากเป็น4อสงไขย

แต่ยุคสาวกภูมิสิ ยุคหลวงปู่มั่น ใครมาแนวสติปัฐฐาน4 อย่างเดียว ไม่มีพื้นฐานสมถะ นั่นสำเร็จยากมาก

อย่างพวกเรียนมหา มา นี่ยิ่งยาก เพราะรู้เยอะ เถียงเยอะ เลยอ้อมๆ ประตูอริยมรรค ไม่เชื่ออะไรง่ายๆ

แต่บางคนไม่รู้มาก ท่านรู้ไม่กี่คำก็เข้าเมืองอริยมรรค ไม่ลงนรกแล้ว

#คิดเยอะป่วนเยอะ
#คิดน้อยไปถึงเร็วกว่า

เฉพาะยุคที่จิตส่งออกนอกเป็นว่าเล่นนะ ผืนนาก็ไม่สงบเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

สติปัฏฐาน 4 คืออริยมรรค มีครบทั้ง สมถะและวิปัสสนา

เหมาะสำหรับผู้ทำอินทรีย์แก่กล้ามานานแล้วครับ

เหมือนนักมวยที่มีกำลังวังชา(สมถะ) มาแล้วครับ

แต่ยุคนี้ เหมือนมีแต่ปัญญา แต่ไม่มีกำลัง คิดหลบได้ แต่ไม่มีกำลังหลบพ้น
คิดต่อยได้มุมต่างๆ แต่ไม่มีกำลังต่อย

เจอกิเลสมวยหมัดหนัก น๊อคตาย

มาหมั่นทำอินทรีย์ให้แก่กล้า...กันดีกว่าค่ะ คุณดีคับ
เพราะเราก็ไม่รู้อยู่ดี...ว่าตอนนี้..ของเรานั้น..กำลัง..มัน "กล้า" แค่ไหน
จะรีบตัดสินไปไย..
หรือว่าได้ลองทำทุกวิธี...มาแบบ..แน่วแน่..มั่นคงแล้วหรือคะ
เลย "กล้า" พูดมาแบบนี้
คือ...ไอเดีย...คิดว่า
รีบสรุปซะแบบนี้
เดี๋ยวจะทำให้คุณดีคับ........เดินอ้อมๆ.........ประตูอริยมรรคไปอ่ะค่ะ

กำลังมากๆ....หรือกำลังแค่อุปจาระ...กลับขึ้นอยู่กับว่า..กัลยาณมิตรของเราและเราเอง...ทำมาแบบจริตไหน...

ถ้ากัลยาณมิตรของเราบำเพ็ญมาในแนวพุทธภูมิแบบ..ปัญญาธิกะ...และละพุทธภูมิมา..แล้วเราเองผู้ตามก็ทำมาแบบสุขวิปัสสโก...แค่อุปจาระก็สงบพอสำหรับปัญญาเข้าถึง โสดา..สกิทา...ได้แล้วนะครับ..แต่หากจะเข้ามากกว่านี้...ต้องลึกกว่าอุปจาระ...ครับ

สมัยนี้ ปัญหาใหญ่ของพุทธสาวกคือ ลังเลสงสัย คือ ไม่ถึงกับเชื่อไม่เชื่อ อยู่ระหว่างกัน เช่น

พระพุทธเจ้ามีจริงไหม คือสงสัยต่างๆนาๆ เลยแบ่งเป็นนิกายนั่น นิกายนี่ หนักเข้าไปใหญ่คือกึ่งเทพ หรือยังมีชีวิตอยู่ แต่รอที่ประตูนิพพาน นี่คืออาการลังเลสงสัย

คนที่ปฎิบัติในแนวรู้แจ้งเห็นจริงอย่าง สติปัฐฐาน4 จะเป็นความเห็นตรงยิ่งขึ้น ไม่ลังเลสงสัยในธรรม เพราะตรงกับคำสอนของพระศาสดาอยู่แล้ว เมื่อตรงกับคำสอน ก็แสดงอย่างชัดเจนว่าพระพุทธเจ้ามีตัวตนจริงๆ

แล้วคนที่เชื่อในเหตุในผล ธรรมใดๆล้วนเกิดแต่เหตุ ก็เป็นคนที่พิจารณาเป็น เช่น ชาตินี้มีภพ เพราะชาติที่แล้วทำเหตุแห่งภพเอาไว้ เป็นต้น

ไม่ใช่แนวความเชื่อว่า ตัดผมวันพุทธแล้วจะไม่ดีกับตน อันนั้นไม่ใช่ความเชื่อตามแนวปฎิบัติ แต่เป็นอาสวะ4

ความเชื่อตามแนวทางจึงจะเป็นทางแห่งอริยมรรค

อริยมรรค ไม่ใช่แค่ความเห็นอย่างเดียว ยังมีเรื่องอารมณ์ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ด้วย รวมทั้ง อาชีพชอบ การงานชอบ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ และปัญญา ก็ต้องสมบูรณ์

รู้มากนะ...คุณกบ

ชะอุ้ย...มาลบไม่ทัน..

ทุกท่านกล่าวมาล้วนมีเหตุผล เป็นเหตุและปัจจัย ในการบรรลุธรรม ดิฉันคิดว่าบารมีเดิมที่พวกเราสะสมมามากน้อยแตกต่างกันก็มีส่วนสำคัญมิใช่น้อย บางท่านความรู้น้อยปฏิบัตินิดหน่อยก็บรรลุเร็ว บางท่านความรู้มากปฏิบัติมากทั้งชาติก็ไม่บรรลุธรรม รู้มากตัวอัตตายิ่งมากตามค่ะ

บางท่านอธิฐานมาไม่เหมือนกัน....บางท่านจะเป็นพระพุทธเจ้า..บางท่านก็อยากจะรู้เองแบบปัจเจกพุทธเจ้า..บางท่านจะไปยุคหน้า...ยุคนี้ก็เอาบุญบารมีอย่างเดียว..ฯลฯ

บางคนก็อยากรู้มาก....บางคนก็อยากรู้น้อยๆพอแค่ไปนิพพานได้..ทั้งหลายเหล่านี้....เราไปว่าแบบไหนดีแบบไหนไม่ดี...ไม่ได้หรอกครับ....หมดกิเลสได้ก็ดีหมดครับ...หมดชาติไหนก็เรื่องของเขา...เรื่องของเราทำให้ดีก็แล้วกัน

คุณdeecupใช้อะไรไปชี้วัดว่าคนยุคนี้ไม่ได้สะสมอินทรีย์บารมีมามาก ไม่มีพื้นสมถะ หากชี้ข้างลบได้อย่างไร ข้างบวกก็มีสิทธิ์ที่จะชี้ได้อย่างเดียวกัน

มีแต่สิ่งแวดล้อมหรือปัจจัยทั้งหลายเขาเปลี่ยนไปตามยุคสมัยเท่านั้น เขาจะเปลี่ยนไปสนับสนุนสมถะหรือวิปัสสนา นี่เป็นเรื่องปัจจัยของยุคสมัย

ภาวนาเยอะๆ ปฏิบัติจริงให้เต็มที่ ต้นทุนเก่ามีไว้อย่างไรเขาจะแสดงออกมาเองเมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม

จึงไม่น่าจะมีกฏเกณฑ์ตายตัวอะไรมาชี้วัดการบรรลุธรรมของคนยุคใหม่ยุคเก่านะครับ