ฮร่าาาาาาาาา แถไปไม่เป็น ร่ะ อึ่งอ่างโก๊ะ เอ๊ยยยยย

เอิ๊กๆๆๆ กรัชกายยอมรับว่าจริง ระ ฮร่าาาาา

wink

วนแระหมดทางไป คิกๆ ไม่มีอะไร

เห็นความเน่าซ้ำซากของกรัชกายไง ก็วนเยียงนี้ล่ะ

ภาคปฏิบัติในพรหมจรรย์คือพระศาสนานี้ คือสมถะและวิปัสสนา
หมายความว่า สมถะเด่นกว่าวิปัสสนา วิปัสสนาเด่นกว่าสมถะ หรือสมถะและวิปัสสนามีน้ำหนักเท่ากัน
เช่น :

ตั้งใจฟังธรรมเทศนาเพื่อให้เกิดปัญญา อย่างนี้ คือ สมถะเด่นกว่าวิปัสสนา
ด้วยเหตุว่าต้องมีสติตั้งใจมั่นเพื่อสดับธรรมเทศนา พิจารณาส่งจิตไปตามธรรมให้เกิดสุตตมยปัญญา

เมื่อมีสุตตมยปัญญา จิตน้อมไปในพระธรรมเทศนานำมาพิจารณาปฏิบัติเป็นสติ เป็นสมาธิ รักษาความเป็นปรกติของกายวาจา วิปัสสนาเด่นกว่าสมถะ.

มีความเพียร มีสติ มีสัมปชัญญะ จิตเป็นสัมมาสมาธิเพราะตั้งสงบอยู่ในภายใน ........
สมถะและวิปัสสนา มีกำลังเสมอกัน.
เพราะ ความเพียร สติ สมาธิ เป็นองค์ธรรมในสมาธิขันธ์ ส่วน สัมปชัญญะเป็นองค์ธรรมในปัญญาขันธ์.

สามตัวอย่างคร่าวๆ พอทำความเข้าใจ.
การแบ่งแต่ละสำนักนั้นเกิดขึ้นเอง เข้าใจเอาเอง โดยผู้ปฏิบัติไม่ได้วินิจฉัยถึงสภาพธรรม
สมถะและวิปัสสนา จึงเป็นมรรคสมังคีธรรม ที่ต่างก็เกื้อกูลกันส่งเสริมกันในพรหมจรรย์นี้.

ภาคปฏิบัติในพรหมจรรย์คือพระศาสนานี้ คือสมถะและวิปัสสนา
หมายความว่า สมถะเด่นกว่าวิปัสสนา วิปัสสนาเด่นกว่าสมถะ หรือสมถะและวิปัสสนามีน้ำหนักเท่ากัน
เช่น :

ตั้งใจฟังธรรมเทศนาเพื่อให้เกิดปัญญา อย่างนี้ คือ สมถะเด่นกว่าวิปัสสนา
ด้วยเหตุว่าต้องมีสติตั้งใจมั่นเพื่อสดับธรรมเทศนา พิจารณาส่งจิตไปตามธรรมให้เกิดสุตตมยปัญญา

เมื่อมีสุตตมยปัญญา จิตน้อมไปในพระธรรมเทศนานำมาพิจารณาปฏิบัติเป็นสติ เป็นสมาธิ รักษาความเป็นปรกติของกายวาจา วิปัสสนาเด่นกว่าสมถะ.

มีความเพียร มีสติ มีสัมปชัญญะ จิตเป็นสัมมาสมาธิเพราะตั้งสงบอยู่ในภายใน ........
สมถะและวิปัสสนา มีกำลังเสมอกัน.
เพราะ ความเพียร สติ สมาธิ เป็นองค์ธรรมในสมาธิขันธ์ ส่วน สัมปชัญญะเป็นองค์ธรรมในปัญญาขันธ์.

สามตัวอย่างคร่าวๆ พอทำความเข้าใจ.
การแบ่งแต่ละสำนักนั้นเกิดขึ้นเอง เข้าใจเอาเอง โดยผู้ปฏิบัติไม่ได้วินิจฉัยถึงสภาพธรรม
สมถะและวิปัสสนา จึงเป็นมรรคสมังคีธรรม ที่ต่างก็เกื้อกูลกันส่งเสริมกันในพรหมจรรย์นี้.

ผมสามารถรับรู้ลมหายใจได้ตลอดสายเป็นเวลานาน แต่ผมก็คิดว่าเวลาจิตเราสงบมากแล้ว แต่ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้ายังไงเราลองเปลี่ยนวิธีกำหนดดูดีกว่า ผมเลยเปลี่ยนวิธีกำหนดในใจเป็นแบบอัปปมัญญา ๔

แล้วกำหนดคำบริกรรมในใจ แผ่เมตตาให้สัตว์ทั้งหลายไม่มีประมาณในทิศเบื้องหน้า จากนั้นก็เบื้องหลัง จากนั้นก็เบื้องบน เบื้องล่าง เบื้องซ้าย แล้วก็เบื้องขวา พอครบทุกทิศแล้ว ก็กำหนดแผ่ไปในทุกทิศพร้อมกันไม่มีประมาณ กำหนดแค่ครั้งเดียวเท่านั้น จากนั้นผมก็รู้สึกเหมือนกายผมขยายตามที่กำหนดแผ่เมตตาไปด้วย รู้สึกว่ากายขยายไปทุกทิศ ความรู้สึกนี้มันเกิดในเวลาแค่แปปเดียว กายขยายไปทุกทิศจนรู้สึกว่ากายหายไป คือไม่มีกาย เวลานี้รู้สึกว่า ความรู้สึกของเราเหมือนจุ่มอยู่ในปิติ มีแต่ความสุขไปหมด

จากนั้นผมก็คิดขึ้นมาว่า "มีความสุขขนาดนี้ในโลกด้วยหรือ ความสุขนี้ดีกว่าความสุขในโลกที่เราเคยพบมาทั้งหมด โอ ความสุขนี้แค่นั่งก็ได้แล้ว คนทั้งโลก มัวแต่วุ่นวายทำอะไรกันอยู่ บางคนทำทุจริตต่างๆ เพื่อหาเงินมาสนองความสุขตน ทำไปทำไมนะ มันเทียบกับความสุขที่เกิดจากความสงบนี้ไม่ได้เลย ความสุขนี้ไม่ต้องไขว่คว้ามาก อยู่กับตัวเองแท้ๆ คน (ส่วนใหญ่ ) ในโลกกลับไม่รู้"


จากนั้นผมก็สังเกตลมหายใจก็รู้สึกว่า ลมหายใจตอนนี้มันละเอียดมาก ถึงค่อยเข้าใจคำว่าลมหายใจหยาบลมหายใจละเอียดว่าเป็นยังไง ก่อนหน้านี้เข้าใจว่าคือลมหายใจแรงๆเบาๆซะอีก


ความรู้สึกจากการเกิดสมาธิครั้งแรกนี้มันเหมือนจุ่มค้างอยู่ปิติ คือปิติเกิดค้างอยู่ แต่ไม่เห็นนิมิตอะไรทั้งสิ้นเลยนะครับ แต่รู้สึกจิตเวลานี้ไม่มีนิวรณ์เลย คือมีความรู้พร้อมอยู่

จากนั้นผมก็รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วคิดไปเรื่อยว่า "นี่คือปฐมฌาณหรือเปล่านี่ ปฐมฌาณเกิดกับเราหรือ" จนจิตเริ่มไม่เป็นสมาธิ เริ่มปั่นป่วน หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงห้องข้างๆตะโกนเสียงดัง ผมก็เลยหลุดออกมาจากสภาวะนั้น

ดูหัวข้อกระทู้ซี่อโศก เป็นฆราวาสให้ได้ก่อนเป็นพระอริยะเถอะ

การรู้จักกาละเทศะ ก็เป็นฆราวาสธรรมข้อหนึ่ง

รบกวนแนะนำ หลักธรรม สำหรับ ฆราวาส