เป็นเพียง 1 ตัวอย่างเท่านั้น
อารมณ์โยคีแต่ละคนไม่เหมือนกัน พื้นฐานที่สร้างสมมาก็แตกต่างกัน ต้องแก้ไปตามอาการที่สอบรู้ แต่หลักกลางๆเป็นแนวเดียวกัน
เพราะผู้ปฏิบัติใหม้่ 3-5 วันแรกมักจะติดอยู่ในนิวรณ์ 5 และผลของสมาธิ คือ ปีติ ปัสสัทธิและนิมิต คล้ายกันหมด ประเด็นเหตุสำคัญก็
สติไม่ทันปัจจุบัน สติหลุดจากองค์กรรมฐาน ฟุ้งไปในอดีตและอนาคต
สัมปชัญญะขาด ลืมตัว ลืมหน้าที่
โมหะครอบหลงปรุงไปตามอารมณ์แทรก ปีติ ปัสสัทธิ นิมิต หรือ วิปัสสนูกิเลส(สำหรับผู้ที่เคยกำหราบนิวรณ์และผลสมาธิได้)
อุปาทานผูกจิตครอบงำจิต
นิวรณ์แรงเพราะสร้างวิบากไว้เยอะ
ต้องแก้ไปตามเหตุปัจจัยของแต่ละคน ไม่มีสูตรสำเร็จตายตัว

อุปาทานผูกจิตครอบงำจิต
นิวรณ์แรงเพราะสร้างวิบากไว้เยอะ

อารมณ์โยคีแต่ละคนไม่เหมือนกัน พื้นฐานที่สร้างสมมาก็แตกต่างกัน ต้องแก้ไปตามอาการที่สอบรู้ แต่หลักกลางๆเป็นแนวเดียวกัน

รวมมิตร....เรยนะ... ....ไม่โดนดอกนี้..ก็โดนดอกนั้น..ว่างั้นเถอะ..อิอิ

มีใครไม่เคยสร้างวิบาก....
มีใคร..อุปาทานไม่ครอบจิต...
ไม่มีหรอก...แล้วจะพูดไปทำไม..

ยังจับไต๋กรัชกายไม่ได้อีกหรือ...หลงตอบนั้นตอบนี้ให้เปรอะไป...ทำไม
ตอบ..อย่างที่กรัชกายชอบ..ซิ
เกือบทั้งหมดที่กรัชกายยกมาให้อโศกะ..แก้...แก่ชอบกำหนดรู้มันไป...อย่าไปใส่ใจ...เพราะมันเป้นปกติของมันอย่างนั้น....
เดียวมันก็ดับ...
กรัชกายไม่มีอะไรมากหรอก..แก้แค่นี้แหละ....

ตอบ..อย่างที่กรัชกายชอบ..ซิ

มีปัญหาทำให้การนั่งสมาธิ กลัวมาก รบกวนขอคำแนะนำจากผู้รู้ด้วยค่ะ


มีปัญหาในการนั่งสมาธิค่ะ เพิ่งจะเกิดอาการตอนปีนี้ เป็นทุกครั้งที่นั่งสมาธิเลย รู้สึกกลัวที่จะนั่งไปเลย
คือว่าพอนั่งไปสักพัก พอจิตเริ่มจะนิ่งๆ แขนซ้ายเราก็จะขยับได้เอง แรกๆเราก็ตกใจสงสัยว่าจะขยับไปไหน
เราเลยปล่อยให้มันขยับแล้วส่งจิตตามดูค่ะ ปรากฏว่ามือขยับไปปิดหู เลื่อนมาปิดปาก จมูก ตา แล้ววนมาปิดหู
วนไปวนมาอย่างนั้น ไม่ยอมหยุด เราเมื่อยมากค่ะ บางทีครึ่งชั่วโมงผ่านไป แขนเราก็ยังไม่ยอมหยุดหมุน
เราเคยใช้มืออีกข้างดึงมือซ้ายเราลงมาทำท่านั่งสมาธิใหม่ แต่พอเราปล่อยมือ มือเรามันก็เหมือนโดนปัดกลับไปทำแบบเดิมๆอีก
บางทีเราเริ่มโมโหดึงแขนเรากลับมา แต่มันก็ปัดกลับไปปิดหูตาจมูกปากเราเหมือนเดิม ซึ่งตัวเราเองก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

ถ้ามองแบบวิทยาศาสตร์ เราว่าเราก็คงมีปัญหาตรงที่จิตไม่สามารถควบคุมการเคลื่อนย้ายของร่างกายได้ สรุปว่า เราเป็นผู้ป่วยโรคจิต??

ถ้ามองแบบศาสนาการฝึกปฏิบัติธรรม: อุปสรรคระหว่างนั่ง จิตปรุง เกิดได้กับทุกคน?? เราอยากทราบว่าอาการแบบนี้หมายถึงอะไร
เราควรหยุดชั่วคราวก่อน หรือฝึกต่อไป ทำอย่างไรดี?

ตอนนั่งเราก็พิจารณาคิดถึงลมหายใจเข้าออกๆ พอมันเป็นแบบนี้เราก็กลัว เพราะเรามั่นใจว่า กายเรามันไม่ได้ไปด้วยกันกับจิต
เราสวดมนต์นั่งสมาธิเดินจงกรมตลอด อาจไม่ได้ทำทุกวันแต่ก็ฝึกตลอดสม่ำเสมอมาสิบกว่าปี
ยิ่งตอนนี้เราปฏิบัติเองอยู่ที่บ้านเรายิ่งกลัว ไม่ทราบว่าเราควรแก้ไขอย่างไรดีคะ
ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ ดูว่าจะทำไปได้แค่ไหน หรือว่าถ้าเป็นแบบนี้อีกให้ลืมตารีบออกจากสมาธิเลย

รวมมิตร....เรยนะ... ....ไม่โดนดอกนี้..ก็โดนดอกนั้น..ว่างั้นเถอะ..อิอิ

มีใครไม่เคยสร้างวิบาก....
มีใคร..อุปาทานไม่ครอบจิต...
ไม่มีหรอก...แล้วจะพูดไปทำไม..

ยังจับไต๋กรัชกายไม่ได้อีกหรือ...หลงตอบนั้นตอบนี้ให้เปรอะไป...ทำไม
ตอบ..อย่างที่กรัชกายชอบ..ซิ
เกือบทั้งหมดที่กรัชกายยกมาให้อโศกะ..แก้...แก่ชอบกำหนดรู้มันไป...อย่าไปใส่ใจ...เพราะมันเป้นปกติของมันอย่างนั้น....
เดียวมันก็ดับ...
กรัชกายไม่มีอะไรมากหรอก..แก้แค่นี้แหละ....

มีใครชอบบ้าง ไม่มีเลย ตัวเองก็ไม่ชอบ แต่ถ้าต้องการพ้นทุกข์ก็พึงกำหนดรู้จักมันตามที่มันเป็น

ที่ปฏิบัติธรรมกันไม่ได้ผลเพราะเลี่ยงหนีความจริง

ไม่มีใครเลี่ยงหนีความจริงหรอกกรัชกาย
แต่ไม่อยากร่วมบ้า ไปกับกรัชกาย
จะบ้า ก็บ้าไปคนเดียว ^ ^

คิกๆๆ เช่นนั้น กำลังจะบอกว่า สัจธรรมบ้า แหมๆ จะแยกตัวออกจากปัญหา เช่นนั้นขอรับ สัจธรรมทนต่อการพิสูจน์น้า

สัจธรรมทนต่อการพิสูจน์ เป็นความจริง

เพราะอสัทธรรม ที่กรัชกายแสดง พิสูจน์แล้วว่าไม่ทน
เช่น มนสิการ คือสมาธิ
ขันธ์ใหม่ ก็คือสติครึ่งสัญญาครึ่ง
คนมีนิวรณ์ไม่มีสมาธิ
คนฟุ้งซ่านไปกับนามรูป ก็แนะนำมั่วๆ ให้บ้าไปกับนามรูป

อย่าแนะนำอะไรมั่วๆ ต่อไปเลยครับ
ไปทำความศึกษาพระสูตรให้ดี กรัชกาย

มีปัญหาทำให้การนั่งสมาธิ กลัวมาก รบกวนขอคำแนะนำจากผู้รู้ด้วยค่ะ


มีปัญหาในการนั่งสมาธิค่ะ เพิ่งจะเกิดอาการตอนปีนี้ เป็นทุกครั้งที่นั่งสมาธิเลย รู้สึกกลัวที่จะนั่งไปเลย
คือว่าพอนั่งไปสักพัก พอจิตเริ่มจะนิ่งๆ แขนซ้ายเราก็จะขยับได้เอง แรกๆเราก็ตกใจสงสัยว่าจะขยับไปไหน
เราเลยปล่อยให้มันขยับแล้วส่งจิตตามดูค่ะ ปรากฏว่ามือขยับไปปิดหู เลื่อนมาปิดปาก จมูก ตา แล้ววนมาปิดหู
วนไปวนมาอย่างนั้น ไม่ยอมหยุด เราเมื่อยมากค่ะ บางทีครึ่งชั่วโมงผ่านไป แขนเราก็ยังไม่ยอมหยุดหมุน
เราเคยใช้มืออีกข้างดึงมือซ้ายเราลงมาทำท่านั่งสมาธิใหม่ แต่พอเราปล่อยมือ มือเรามันก็เหมือนโดนปัดกลับไปทำแบบเดิมๆอีก
บางทีเราเริ่มโมโหดึงแขนเรากลับมา แต่มันก็ปัดกลับไปปิดหูตาจมูกปากเราเหมือนเดิม ซึ่งตัวเราเองก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

ถ้ามองแบบวิทยาศาสตร์ เราว่าเราก็คงมีปัญหาตรงที่จิตไม่สามารถควบคุมการเคลื่อนย้ายของร่างกายได้ สรุปว่า เราเป็นผู้ป่วยโรคจิต??

ถ้ามองแบบศาสนาการฝึกปฏิบัติธรรม: อุปสรรคระหว่างนั่ง จิตปรุง เกิดได้กับทุกคน?? เราอยากทราบว่าอาการแบบนี้หมายถึงอะไร
เราควรหยุดชั่วคราวก่อน หรือฝึกต่อไป ทำอย่างไรดี?

ตอนนั่งเราก็พิจารณาคิดถึงลมหายใจเข้าออกๆ พอมันเป็นแบบนี้เราก็กลัว เพราะเรามั่นใจว่า กายเรามันไม่ได้ไปด้วยกันกับจิต
เราสวดมนต์นั่งสมาธิเดินจงกรมตลอด อาจไม่ได้ทำทุกวันแต่ก็ฝึกตลอดสม่ำเสมอมาสิบกว่าปี
ยิ่งตอนนี้เราปฏิบัติเองอยู่ที่บ้านเรายิ่งกลัว ไม่ทราบว่าเราควรแก้ไขอย่างไรดีคะ
ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ ดูว่าจะทำไปได้แค่ไหน หรือว่าถ้าเป็นแบบนี้อีกให้ลืมตารีบออกจากสมาธิเลย

s004
เรื่องแบบที่กรัชกายถามนี้ไม่มีในพระสูตร แต่อาการของผู้ภาวนาที่วิปริตแปรปรวนไปด้วยอำนาจของนิวรณ์และผลของสมาธิ นั้นมีอยู่ แก้ไขอย่างไรพระบรมศาสดาก็ทรงแสดงสอนไว้ในสูตรต่างๆซึ่งสามารถนำมาประยุกต์เทียบเคียงได้กับอารมณ์ที่เกิดกับผู้คนในยุคปัจจุบัน เพราะความเกิด แก่ เจ็บ ตาย ดีใจ เสียใจ สุข ทุกข์ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส เมื่อครั้งพุทธกาล กับ สมัยปัจจุบัน ก็ไม่แตกต่างกัน แต่อาจใช้ศัพท์บัญญัติ บอกกล่าวต่างกันไปบ้างเท่านั้นเอง

การตอบแก้ปัญหาคงต้องตอบตามตัณหาของกรัชกายมันจึงจะจบ ตัณหาความชอบให้ตอบอย่างไรของกรัชกายเป็นอย่างไรคุณกบก็เฉลยให้ดูตอนต้นแล้ว



นั่นแหละคือคำตอบสำหรับปัญหาที่กรัชกายถามคุณเช่นนั้น

อย่างนี้คงยุติคำถามซอกแซกของกรัชกายได้แล้วนะครับ

ที่ถามเนี่ยะ ถามเผื่อศิษย์สำนักอโศก ถ้าศิษย์ในสำนักที่อโศกดูแลอยู่ เป็นอย่าง่นั้น อโศกจะแนะนำอย่างไร เพื่อที่จะหลุดพ้น (เข้าใจสภาวะนั้นๆ) นี่ประเด็นอยู่ตรงนี้ ไม่ใช่นำมาถามเล่นสนุกสนานสำราญใจ เข้าใจอะไรยากจริงๆ

นี่ ๆ ๆ ๆ กรัชกาย เกิดภาวะลืมตัวลืมตนไปด้วยความเมาวิชาการแล้วนะนี่

ธุระอะไรต้องไปก้าวก่ายถามเผื่อลูกศิษย์ของอโศกะ ๆ แก้ปัญหามาได้ดีตลอดแล้ว ศิษย์ก็ได้ดีไปตั้งเยอะตั้งแยะแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอก

ทำของตัวเองให้ดี แก้ปัญหารศิษย์ตัวเองให้ได้เสียก่อนเถิด ไม่ใช่เอาปัญหาไปเที่ยวถามผู้คนทั่วบ้านทั่วเมืองอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ไม่อายผู้คนเขาบ้างหรือ พูดธรรมะเป็นไฟ รู้ไปหมดศัพท์แสงธรรมะใหญ่น้อย แต่แก้ปัญหาให้ศิษย์ตัวเองก็ไม่ได้ ทั้งๆที่เป็นปัญหาพื้นๆ ธรรมดา ๆ แล้วนี่ยังจะ ...ส... ไปช่วยแก้ปัญหาให้คนอื่น

การนั่งสมาธิของผมไม่มีอะไรมากครับ แค่กำหนดลมหายใจ เข้า-ออก พุทธ โธ ๆๆ คือไม่ได้ไปศึกษาที่ใหนครับเรียนมาตั้งแต่เด็ก ครูสอนแบบนี้


ในขณะนั้น นั่งไป 2 ชม. พอออกจากสมาธิแล้ว รู้สึกกระปี้กระเปร่า สดชื่น ไม่เหนื่อย ไม่เพลีย ไม่ปวดเมื่อยเลยครับ

...เข้าเรื่องเลยครับ พอย่างเข้าเดือนที่ 3 มันจะมีอาการตกค้างหลังจากการนั่งสมาธิ คือว่า มันมีอาการเต้นตุ๊บๆ อยู่จุดๆ หนึ่งตรง กึ่งกลางหน้าผากระหว่างคิ้วทั้งสองข้าง และมีเหมือน กลุ่มก้อนพลังงานบางอย่าง คือเรียกไม่ถูก ที่เคลื่อนใหวไปมา เคลื่อนที่ได้เอง บริเวณส่วนหัวของผมทั้งหมด คือมันจะวิ่งไป-มา ตรงหน้าผาก สันจมูก โหนกแก้ม ท้ายทอย ตรงปลายคาง บางครั้งก็วิ่งขึ้นกลางหัวแล้วไปจุกๆ อัดแน่นกัน เหมือนหัวผมจะระเบิดเลยครับ

เลยอยากรู้ว่า มันคืออะไร หรือ เป็นโรคอะไรหรือเปล่า ผมจะได้ไปหาหมอทัน หรือท่านใดพอจะเมตตาแนะวิธี

:b38:




กรัชกายเดาสุ่มอีกแล้ว.......

อโศกะ ไม่ได้สอนพุทโธหรือหนอ กรัชกายน่าจะรู้ชัดตั้งนานแล้ว แต่ยังกลับมาเดาสุ่มว่าอโศกะสอนศิษย์ให้บริกรรม พุทโธ หรือหนอ

ที่แนะนำไปนั้นเพราะน้องที่มีปัญหาเขาเจริญพุทโธ มา ก็เลยโยงว่าจะเชื่อมต่อกับกรรมฐานที่เขาเคยทำอย่างไร

แล้วปัญหาของน้องคนถัดมาที่ท่องพุทโธมาจนเกิดจิตละเอียด รู้สึกอาการเต้นตอดที่หน้าผาก แล้วเกิดปรากฏการณ์อื่นตามมา นี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาของผู้ใหม่

สรุปว่าเขาเกิดสมาธิเบื้องต้น จนจิตละเอียด รู้ชัดอาการในกาย ที่ระหว่างคิ้ว ซึ่งถ้าสังเกตให้ดีๆ มันก็คือปฏิกิริยาของการเต้นของชีพจรที่ไปชัดเป็นช่วงๆบริเวณนั้น เป็นของแปลกสำหรับเขาเขาก็เลยเพ่งมากไป
เพ่งมากก็เกิดความตึง เครียด และปรากฏการณ์อื่นๆอย่างที่เขาเป็น ตามมา

วิธีแก้ ก็ต้องอธิบายให้เขาทราบเหตุผล แล้วให้เขาหยุดเพ่ง ให้แตะหรือสัมผัสรู้เพียงเบาๆ จะเอาการนิ่งรู้นิ่งสังเกตจนอาการต่างๆเหล่านั้นดับไป เงียบไปเสียก่อนก็ได้ แล้วค่อยกลับมาเจริญพุทโธตามลมเข้าออกต่อ

หรือจะอาศัยสมาธิที่ได้ต่อยอดเจริญวิปัสสนาภาวนาต่อไปเลยก็ได้ ซึ่งก็ต้องสอนวิธีวางพุทโธ ไปเจริญปัญญาต่อไป