เช่นนั้นเขียน

เน่าจริงๆ กรัชกาย
ไม่อ่านพระสูตร ยังมาตะแบงซ้ายตะแบงขวา
การปฏิบัติของกรัชกาย
เอาศัพท์ มา บวก(+) กันก็เป็นอันเสร็จ
ถามจริงๆ นะกรัชกาย ชีวิตนี้ทั้งชีวิตไม่คิดจะเปิดพระสูตร ศึกษาเลยรึ
หรือ เพียงเอาตัวหนังสือมาตะแบง แล้วเที่ยวบอกว่า "รู้หมดแล้ว" .......

แปลก็มั่ว สติกำหนดลมหายใจเข้า-ออก ........ เออเองคิดเอง ......
ใครอ่านแล้วหลงเชื่อ บ้าแน่ๆ

เช่นนั้นเขียน
นั่นสินะ จิตใจทดลองกันไม่ได้
จึงเสนอให้คุณน้องศึกษาจากสิ่งที่ถูกต้อง
ไม่ต้องมัวมา กำหนดบ้าๆ บอๆ อย่างที่กรัชกายตะแบงอยู่และเที่ยวบอกคนนู้นคนนี้ล่ะครับ
ทำเจตนาฟุ้ง โดยคิดไปว่า ใช่หนอ ใช่หนอ ใช่หนอ

viewtopic.php?f=1&t=47846&start=90

เรารึเปิดโอกาสในพูดให้อธิบาย ศึกษา พระสูตรแบบๆๆไม่ต้องอ่านที่เช่นนั้นว่า มันยังไง ก็ได้อย่างที่เห็น คือบอกใครไม่ได้ว่า ศึกษา ฉบับเช่นนั้น ยังไงแบบไหน นี่แหละคนเกินเยียวยาของจริง ตายเป็นตายเจ๊งเป็นเจ๊งพี่น้อง

วนเวียนแบบนี้ กรัชกาย ....หรือ กรัชโก๊ะ

ถามถั่วบอกถั่ว ตอบจบไปไม่เป็น ถามเงาะ 55555

เช่นนั้นหมดตูดแล้ว สมองเหลือแต่ความว่างเปล่า พระสูตรนั่นนี่ที่ตนเคยยึดเคยเกาะไว้นานสองนานหวังใจว่า จะช่วยตนเองให้พ้นทุกข์พ้นภัยได้ ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เห็นแล้วว่า ช่วยอะไรตนเองไม่ได้เลย จึงสละพระสูตรโดดลงน้ำลอยคอหวังไปตายเอาดาบหน้า คิกๆๆ

กรัชโก๊ะ....จะถาม เอาเงาะไหมต่อป่าว

หมดแล้วจริง ๆ
อโศกขอรับ มาหัวข้อ "จิตสร้างคำหยาบ..." นี้เถอะ หัวข้อนิวงนิวรณ์อะไรทิ้งไว้ก่อน มานี่มา

พอๆ กรัชโก๊ะ
หมดถั่วถาม จะไปถามหาเงาะกับอโศกะ
หมดมุกแล้ว ก็พอ นะกรัชโก๊ะ

คิกๆๆ เจริญธรรม

ก่อนหน้านี้ผมมีโอกาสทำสมาธิด้วยวิธีการฝึกเพ่งกสิณสีแดง และขาว กำหนดลมหายใจเข้าออกบ้าง หรืออาจจะเพิ่มในส่วนของจาคานุสสติอีกนิดหน่อย แต่จะเน้นหนักไปทางกสิณเนื่องจากการแนบสนิทของจิตนานกว่า และสบายใจ ไม่รู้สึกฝืนที่จะทำมากกว่ากรรมฐานกองอื่น ๆ ที่กล่าวมาทั้งหมด ตลอดระยะเวลาของการฝึกสมาธิ ผมไม่เคยเอาชนะกับนิวรณ์ของตัวเองได้เลยง่วงก็พอ เมื่อยก็พอ หิวก็พอ

ผมเริ่มที่จะฝึกการพิจารณาอารมย์ตัวเองได้เมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง จนเมื่อสองสามวันก่อนผมลองนั่งพิจารณาตัวเองในเรื่องการนั่งขัดสมาธิ จะลองดูว่ามันจะทนได้ซักแค่ไหนเมื่อยมากใช่ไหมได้ๆๆ จะพิจารณามันอยู่แบบนั้นไม่ไปไหนก็เมื่อยหนอ เมื่อยหนอ เมื่อยหนอมันอยู่แบบนี้ จนมันรู้สึกว่าจากคนที่ทรมานเหลือเกินเวลานั่งสวดมนต์แต่ละครั้งขยับแล้วขยับอีกทุก ๆนาที จนกลายเป็นว่าผมนั่งสวดมนต์ตั้งแต่บทแรกยันบทสุดท้ายกว่าชั่วโมงโดยที่ไม่ขยับเลย และไม่รู้สึกว่าทรมานเลยซักนิด และ

อยู่มาวันนึงหลังจากสวดมนต์เสร็จผมลองนั่งทำสมาธิต่อโดยนำจาคานุสสติที่เคยพาพ่อไปปล่อยปลา ตักบาตร และเหตุการณ์ที่เคยร่วมหล่อระฆังเข้ามาเป็นกรรมฐาน สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ คือ พอผมเริ่มนึกภาพระหว่างปล่อยปลากับพ่อ ตักบาตร หรือร่วมหล่อระฆัง ผมรู้สึกว่าผมมีความสุขมาก ผมอยากจะร้องไห้ในความดีครั้งนี้ ผมรู้ตัวว่าผมกำลังยิ้มปากฉีกอยู่ พอผมรู้สึกแบบนี้นั้นผมรีบอุทิศบุญทันที ให้คนนั้นคนนี้ ผลปรากฎว่าผมขนลุกและความรู้สึกต่าง ๆ ไม่ว่าจะมีความสุข อิ่มเอม อยากร้องไห้ มันเพิ่มจากครั้งแรกมากกว่าเดิมในเสี้ยววินาทีนี้

ผมเห็นลำแสงของย้ำว่าลำแสงจาง ๆ เคลื่อนไหวอยู่ สำแสงนั้นไม่เชิงเป็นสีขาวเอาเป็นว่าเป็นสีควันบุหรี่จะใกล้เคียงที่สุดการเคลื่อนไหวของลำแสงนั้นเป็นแบบแสงออโรร่าของขั้วโลกเหนือหรือภาพพักหน้าจอวินโดว์มันจะหยิกย้วยแบบนั้นเลยครับ

พอครั้งที่สองพอมีโอกาสทำสมาธิอีกครั้งคราวนี้เป็นภาพต้นไม้บ้าง เกล็ดเลื่อมอะไรบ้าง คล้าย ๆ เวลาคนส่องกล้องจุลทรรศน์อ่ะครับตอนแรกมันจะไม่ค่อยชัดเจนพอปรับความละเอียดแล้วภาพมันจะชัดขึ้น ๆ แบบนั้นเลย บางทีก็เป็นต้นไม้ บ้านคนที่ไหนไม่รู้ สถานที่ที่ไหนก็ไม่รู้ภาพไม่ซ้ำและไม่ต่อเนื่องกัน

คือผมอยากสอบถามผู้รู้ว่า

1 อาการแบบนี้มันคืออะไรครับ คือผมจินตนาการไปเองหรือเปล่า และถ้าเป็นสมาธิจริงมันอยู่ในระดับไหนกันครับ ผมจะได้รู้ตัวว่าผมควรจะต้องจัดการหรือต่อยอดมันยังไงที่จะไม่ทำให้ผมหลงทาง

2 ลำแสงนั้นจะทรงตัวให้เห็นก็ต่อเมื่อผมดูมันเฉย ๆ และเมื่อไหร่ที่เริ่มเห็นหนอ เห็นหนอ ลำแสงนั้นจะหายวั๊บไปกับตา (บางครั้งผมยังแอบคิดเลยว่าผมลืมตาอยู่หรือเปล่าเพราะถึงแม้ว่าลำแสงที่เคลื่อนไหวจะไม่ใสแจ๋วแนวHD แต่ก็ชัดพอที่จะให้เรารู้ว่าเรากำลังเห็นอะไรอยู่)

ขอความกรุณาด้วยครับ หากเรื่องราวของผมมีส่วนทำให้ใครคิดว่าผมอวดตัว อวดรู้ อวดเก่งต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ

ท่านเช่นนั้นศึกษา (ไม่อ่าน) พระสูตรมามากเคยพบคำแนะนำแก้ "จิตสร้างคำหยาบ..." บ้างไหมครับ (ถามเป็นงานเป็นการนะ) อย่ามาโก๊ะนะ

ยกตัวอย่าง กรัชกายให้ดูตั้งนาน
ยังมาถามอยู่ได้

กรัชกายไม่เคารพพระสูตร
มีจิตสร้างคำหยาบ เช่น เปรียบพระสูตรเหมือนท่อนซุงบ้าง
ก็บอกให้กรัชกาย เลิกพฤติกรรมนี้
แล้วศึกษาทำความเข้าใจให้ดี
ให้ความเคารพต่อพระสูตร

ก็เป็นเยี่ยงนี้แล

เอานิสัยไม่ดีของกรัชกาย เป็นอุปมา ง่ายๆ ให้กรัชกายเข้าใจ
ดันไปนั่งนึกว่า เช่นนั้นนั่งด่า กรัชกายอีกแน่ะ

แล้วศึกษาทำความเข้าใจให้ดี

เช่นนั้นเอ้ย...เอ้ย คิกๆ ตำราอยู่ขั้นปริยัติ เมื่ออ่านดูค้นดูรู้ทิศทางชีวิตแล้ว มาลงมือทำลงมือ ปฏิบัติ (เพราะคำสอนของพระพุทธเจ้ารวมอยู่ที่คนในคนนี่) เมื่อปฏิบัติถูกทางแล้ว ก็ปฏิเวธ (ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ) นี่อะไรงมโข่งอยู่กับตัวหนังสือทั้งกะปีกะชาติ พระสูตรลิสซึ่มถึงขั้นเห็นกระดาษเป็นพระอรหันต์ คิกๆๆ

กรัชกาย เอ๊ยยยย
สมองกับการทำความรู้จัก 3 คำ ปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ มีพี่ยงเท่านี้
ถึงต้องบอกให้ไปศึกษาพระสูตรให้มากๆ

อย่ารู้จักเพียงคำศัพท์
ปริยัติ บ้านกรัชกายสอนมาว่า อ่านดูค้นดูรู้ทิศทางชีวิต เองรึ ไปจำมาจากไหน
ปฏิบัติ กรัชกาย ปฏิบัติงมโข่ง มีใส่เหตุผลในวงเล็บกลัวโดนด่าว่าโง่อีก
พอมาถึง ปฏิเวธ คำอธิบายหายไปไหน ปฏิเวธลอยๆ รึ

เพียงมาอธิบายคำสามคำนี้ให้เห็น ก็รู้แล้วว่า กรัชกายนั่งเพ้อนั่งฝัน ไม่เห็นความสำคัญของพระสูตร

กรัชกาย ไปทำบุญตักบาตร ทำวัตรเช้าวัตรเย็น ให้ทาน ทอดผ้าป่า ทอดกฐิน ก็พอนะ
ไม่ต้องมาเที่ยวสอนนู่นสอนนี่ เขียนมั่วๆ ออกมาล่ะ

ส่วนคำว่า "ศึกษา" มีคำตอบอยู่ใน คำสามคำนั้นแล้ว คิดให้ดี
เมื่อปฏิเวธ ก็ไม่ต้องทำความศึกษา

บอกไปกรัชกาย ก็ งง อีก จะบอกไปทำไม .....

นี่ครับคำถามเค้า

จิตสร้างคำหยาบคายลามกกับพระรัตนตรัย ทำไงดีครับ


มันเริ่มจากคำหยาบเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อน แล้วพอมันเกิดขึ้น
ผมจะรู้สึกแย่ แล้วพอเวลาผ่านไป ผมอยากปฏิบัติธรรม
ให้ได้ตามหลักมรรค 8 จิตมันเริ่มรู้ว่าต้องระวังให้มากขึ้น
กลายเป็นเกร็งมากขึ้น มีคำหยาบมากขึ้นกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ ผมก็พยายามทำใจว่าใจจริงเราเคารพ
พระรัตนตรัย กลายเป็นทำศึกสองด้าน ด้านหนึ่งระวัง
ไม่ให้จิตสร้างคำหยาบ ด้านหนึ่งเจริญปัญญา

ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ มันจะทำให้มรรค 8 ด่าง
พร้อยมั้ยครับ ย้ำอีกทีว่าใจผมเคารพพระรัตนตรัย
ในรอบหลายปีมานี่ ไม่เคยมีวาจาหรือการกระทำที่
ลบหลู่พระรัตนตรัยครับ มีแต่คำหยาบที่จิตผลิตมา
หลอกหลอนวันละหลาย ๆ ประโยค