แก้ได้ครับ แต่มันต้องไปแก้ความเห็นและความศรัทธาของสตรีผู้ปฎิบัติคนนี้ก่อน เพราะยังยึดสิ่งที่ปรากฎยินดียินร้ายกับมัน

ขณะนั้นเขาก็กำลังตามรู้ดูทันลมเข้าออก (อานาปานสติ) อยู่

แล้วปรากฏสภาวะเช่นนี้



student ลองบอกวิธีแก้สิครับ

เยี่ยม....

หากจะ นำเอา เรื่องแม่นาง เป็นบทสนทนา จึงต้องสมมติเอาว่า กรัชกายเป็นผู้จะไปแนะนำ

แม่นางคนนี้ ได้เลือกที่จะหากัลยาณมิตรมาช่วยแก้ปัญหา แก้ข้อสงสัย
แม่นางคนนี้ ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้วครับ
แต่... นางได้กัลยาณมิตร ถูกคนหรือไม่อีกเรื่องหนึ่ง

ครานี้ มาพิจารณาผู้ที่จะไปอาสาแก้ข้อสงสัย คือ กรัชกาย

ปัญหากลับมาอยู่ที่ กรัชกายเองที่จะต้องแก้ไขปรับปรุง ก่อนที่จะไปแก้ปัญหาให้แม่นางคนนั้น
กรัชกายไม่เข้าใจว่า นางฟุ้งอยู่กับนามรูป กลับนึกว่า แม่นางนั้นทำสมาธิอยู่
จึงให้ความเห็นไป

การให้ความเห็น กรัชกายต้องรู้ที่มาที่ไปของสติปัญญา สติสัมปชัญญะ สมาธิ ให้ถูกต้อง กล่าวคือ
ปัญหานี้ ในความจริงแล้ว สะท้อนให้เห็นปัญหาของ กัลยาณมิตร ผู้นี้มากกว่า ปัญหาของแม่นางคนนี้

ซึ่งคือ กรัชกายเอง ที่เป็นผู้มีปัญหา

เธอคนนี้ก็บอกอาการกลัวออกมา. นั่นคือปัญหาที่จะต้องแก้ก่อนครับ. เพราะว่าจริตในการนั่งสมาธิไปfocusในเรื่องภาพแสงสีที่ปรากฎ.

รู้ล่ะ ภาคปฏิบัติต้องแก้ ถามว่า แก้ยังไง

ท่านเช่นนั้นว่า สติปัญญา เป็นต้น มันมาทางไหน

สติปัญญา ไม่ได้มาจากทางไหน กรัชกาย

การบอกถึงที่มาที่ไป ของสติปัญญา
ด้วยเหตุที่ สติปัญญา เกิดขึ้นเองลอยๆ ไม่ได้ โดยไม่มีเหตุไม่มีปัจจัย

สติปัญญา ไม่ได้มาจากทิศตะวันออก ตะวันตก ทิศเหนือ ทิศใต้ หรือ
ไม่ได้มาจากการยัดตัวสติตัวปัญญา ลงไปให้แก่ผู้ใด

ดังนั้น สติปัญญาจึงไม่ได้มาจากทางไหนๆ แต่ต้องปรากฏแก่จิตเอง ด้วยเหตุปัจจัย

ว่าไปเลยเถอะงั้น เหตุปัจจัยให้สติปัญญาเกิด ว่าไปให้ครบกระบวนของมันเลย เอาให้หายสงสัยเลยเอ้า

เมื่อแม่นางนั้น ฟุ้งไปกับรูปนาม
แม่นางนั้น ไม่มีสติไม่มีสมาธิ
แม่นางจึงเกิดความกลัว และข้อกังขา จึงหยุด และเลือกวิธีการอื่นแต่ก็ด้วยความสำคัญผิดไปอีกว่าเป็นการเจริญสมาธิ
เพราะนางขาดปัญญาขาดสติ ขาดสมาธินั่นเอง

เพราะกรัชกายไม่เข้าใจซึ่งธรรมเหล่านี้ จึงแนะนำให้นางตามดูตามรู้นามรูป ต่อไปให้ฟุ้งมากขึ้นๆ

เหตุปัจจัยให้เกิดปัญญาอย่างไร เหตุปัจจัยนั้นเองก็เป็นเหตุปัจจัยแก่สติ ให้ปรากฏแก่จิต

การแนะนำแม่นาง โดยการไม่ยังเหตุปัจจัยเพียงพอให้แม่นางมีสติมีปัญญา จึงไม่ใช่หนทางแก้ปัญหา

และเพระ กรัชกายเองขาดความรู้ความเข้าใจเรื่องเหตุปัจจัย จึงเป็นปัญหาของกัลยาณมิตรที่ให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ทุกข์

เช่นนั้น แนะนำหน่อยสิขอรับ ทำยังไงให้สติปัญญาเกิดว่าไป เอาเนื้อๆ

เพราะกรัชกาย ไม่แตกฉานในหลักพระธรรมคำสอนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
จึงเป็นเหตุเป็นปัจจัย ให้คำแนะนำแก่แม่นางคนนั้นไม่ได้

สิ่งนี้ เรียกว่า ขาดสุตตมยปัญญา

เมื่อสุตตมยปัญญาขาดไปบางอย่าง ถึงแม้ว่ากรัชกายจะเข้าถึงธรรมใดได้ก็ตาม แต่ก็ได้เพียงเฉพาะตน
ไม่อาจแนะนำบุคคลอื่นได้ทั้งหมด

หากจะให้มีสติปัญญาความรู้ที่เพียงพอ
จึงต้องศึกษาเพิ่มเติม เพื่อให้มีปฏิภาณไหวพริบยักเยื้องปรับคำสอนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่กรัชกายต้องศึกษาไว้ดีแล้ว

นี่จึงเป็นการเพิ่มพูนสติปัญญาของกรัชกาย

ตัวอย่างที่เห็นได้ชัดเจน
คือการเห็นว่า มนสิการ คือการทำสมาธิเป็นต้น เช่นนี้ เรียกว่า ขาดสุตตมยปัญญา

เมื่อความรู้ไม่พอ
จึงแนะนำผิด เลื่อนลอย

แม่นางคนนั้น ก็ได้สุตตผิดๆไปจากความจริง
ย่อมไม่เกิดสติปัญญาแก่แม่นางนั้น

การแนะนำผิดๆ จึงก่อให้เกิดความฟุ้งต่อนามรูปมากขึ้น

ไม่ได้เป็นเหตุเป็นปัจจัยแก่สติปัญญาของแม่นางนั้น

เช่นนั้น ก็ยกศัพท์สวยๆมา เช่น สติปัญญา สติสัมปชัญญะ ฯลฯ แล้วพร่ำเพ้อไปเรื่อย คิกๆ

กรัชกายก็บอกแล้วว่า ให้เช่นนั้นแนะนำมา เหตุปัจจัยอะไรที่ว่าทำให้สติปัญญาเกิดน่ะ ว่าไป เอ้า