ขอบคุณค่ะ คุณกล้วยไม้ม่วง ที่เป็นห่วงและคอยให้กำลังใจตลอดมา ในวันนี้รู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ได้เปิดใจคุยกับสามีจริงจังเมื่อหลายวันก่อน แต่ยังคงลังเลว่าจะตัดสินใจยังไงดี กับคำพูดของเขา แต่ก็พยายามที่จะรักษาใจตัวเอง เหมือนที่คุณและหลายๆคนบอก ไม่คิดถึงสิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวด ในตอนนี้รู้ใจตัวเองแล้วว่าเรามิอาจยอมรับความจริงและไม่พร้อมที่จะให้ทุกอย่างจบ และเขาเองก็เช่นกันเขาก้ไม่พร้อมที่จะให้ทุกอย่างพัง เพียงแต่เราเองที่ไม่เด็จขาดพอ เมื่อเรารักตัวเอง เขาเองก็รักตัวเองและอยากมีความสุขที่เขาต้องการตามประสาผู้ชายที่หลายๆคนก็เป็น ซึ่งเมื่อเราไม่พร้อมที่จะจบทั้งคู่มันก็ต้องมีคนที่เสียสละ ซึ่งมันก็คงต้องเป็นเราเองที่ต้องปรับใจ และปล่อยวางให้ได้ เพราะบางทีการเชื่อในสิ่งที่เขาพูดแม้บางครั้งเขาจะโกหกแล้วสบายใจ ก็ยังดีกว่ารู้ความจริงแล้วเจ็บปวดไม่ใช่หรือ หลายคนอาจจะมองว่าฉันโง่มาก ฉันเองก็ยอมรับว่าโง่ แต่มันเป็นวิธีที่ฉันจะยังมีครอบครัวเพื่อลูกเพื่อตัวเอง และเป็นทุกข์น้อยลง ที่จะไม่ต้องเสียเขาให้คนอื่นไป ถ้าเขายังมีความรักความผูกพันธ์กับฉันและลูกบ้างเหมือนที่เขาบอกสักวันฉันกับลูกคงจะมีความสุข

ความรัก ถ้าแยกตามหลักพระพุทธศาสนา ก็แบ่งง่ายๆ ก่อนว่า มี ่๒ แบบ


ความรักแบบที่หนึ่ง คือ ความชอบใจอยากใ้ด้เขามาเพื่อทำให้ตัวเรามีความสุข เป็นความปรารถนาต่อบุคคลหรือสิ่งที่จะเอามาบำรุงบำเรอความสุขของเรา ชอบใจคนนั้นเพราะว่า จะมาสนองความต้องการ ช่วยบำรุงบำเรอ ทำให้เรามีความสุขได้ อะไรที่จะทำให้เรามีความสุข เราชอบใจ เราต้องการมัน นี่คือ ความรักแบบที่หนึ่ง ซึ่งมีมากมายทั่วไป


ความรักแบบที่สอง คือ ความอยากให้เขามีความสุข ความต้องการให้คนอื่นมีความสุข หรือความปรารถนาให้คนอื่นอยู่ดีมีความสุข


ความ รัก ๒ อย่างนี้ แทบจะตรงข้ามกันเลย แบบที่ ๑ ชอบใจเพราะว่าจะเอาเขามาบำเรอความสุขของเรา แต่แบบที่ ๒ อยากให้เขาเป็นสุข ความรักมี ๒ แบบอย่างนี้ ซึงเห็นได้ในชีวิตประจำวัน


ความรักที่เด็กหนุ่มสาวพูดกันมาก ก็คือ ความรักแบบที่ว่านี้ ชอบใจอยากจะได้เขามาสนองความต้องการของตน ทำให้ตนมีความสุข


แต่ ในครอบครัวจะมีความรักอีกแบบหนึ่งให้เห็น คือ ความรักระหว่างพ่อแม่กับลูก โดยเฉพาะความรักของพ่อแม่ต่อลูก คือ ความอยากให้ลูกเป็นสุข

ฉะนั้น ตอนแรกจะต้องแยกระหว่างความรัก ๒ แบบนี้เสียก่อน ความรักชอบใจที่จะได้คนอื่นมาบำเรอความสุขของเรานี้ ทางพระเรียกว่า ราคะ ส่วนความรักที่อยากให้คนอื่นเป็นสุข ท่านเรียกว่า เมตตา


ความรัก ๒ แบบนี้ ไม่เหมือนกัน แล้วอะไรจะตามจากความรักทั้ง ๒ แบบนี้ ความรัก ๒ แบบนี้ มีลักษณะต่างกัน และมีผลต่างกันด้วย


ถ้ามีความรักแบบที่หนึ่ง ก็ต้องการได้ ต้องการเอาเพื่อตนเอง เมื่อทุกคนต่างคนต่างอยากได้ ความรักประเภทนี้ ก็จะนำมาซึ่งปัญหา คือ ความเบียดเบียนแย่งชิงซึ่งกันและกัน เข้าลักษณะเป็นความเห็นแก่ตัว


ส่วนความรักแบบที่สอง อยากให้ผู้อื่นเป็นสุข เมื่ออยากให้ผู้อื่นเป็นสุข ก็จะพยายามทำให้เขาเป็นสุข เหมือนพ่อแม่รักลูก ก็พยายามทำให้ลูกเป็นสุข และเมื่อทำให้เขาเป็นสุขได้ ตัวเองก็จึงจะเป็นสุข

ความรักของพ่อแม่ คือ อยากทำให้ลูกเป็นสุข และมีความสุข เมื่อเห็นลูกเป็นสุข


ความรักแบบที่หนึ่งนั้น ต้องได้จึงจะเป็นสุข ซึ่งเป็นกระแสกิเลสของปุถุชนทั่วไป มนุษย์อยู่ในโลกนี้ เมือยังเป็นปุถุชนก็ต้องการได้ต้องการเอา เมื่อได้เมื่อเอาแล้ว ก็มีความสุข แต่ถ้าตอ้งให้ต้องเสีย ก็เป็นทุกข์


วิถีของปุถุชนนี้ จะทำให้ไม่สามารถพัฒนาในเรื่องของคุณธรรมเพราะว่าถ้าการให้เป็นทุกข์เสีย แล้ว คุณธรรมก็มาไม่ได้ มนุษย์จะต้องเบียดเบียนกัน ความรักแบบที่หนึ่ง จึงเพิ่มปัญหาสังคม

....เข้าใจมากมาย.....เพราะว่าจิตใจมันเป็นเรื่องละเอียดอ่น บังคับยาก เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ตามเหตุปัจจัย สภาวะการณ์ต่างๆๆ...
...เหตูการณ์ฉันก็เช่นกันค่ะ.....เดี๋ยวก็โทรฯคุยปกติ...เล่าเรื่องทั่วไป....น้ำเสียงพูดคุยดีค่ะ..บางคร้งดูอ่อนโยน มีเยื่อใย บางครั้งห่างเหิน เหมือนคุยธุรกิจ...ก็ไม่ปานค่ะ....ช่างเค๊าเถอะค่ะ......
มันเรื่องของเค๊า.....ไม่เกี่ยวกับเรา...

ใช่ค่ะ บางครั้งเหมือเขากลับมาเป็นคนเดิม บางครั้งห่างเหินเย็นชา เหมือนคนอื่น ไม่รักษาน้ำใจของเราเลยปรับไม่ทัน สรุปแล้วเขาก้ไม่ต้องการที่จะเสียใครสักคน ตอนนี้ยอมรับว่าเหนื่อย จนไม่คิดที่จะสุ้ต่อไปแล้ว อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด