รู้เห็นตามที่มันเป็นนั้นสัมผัสอยูเป็นประจำแล้วแต่

รู้เห็นตามที่เราอยากให้มันเป็น ...ดังที่กรัชกายแนะนำมาบ้างนิดหน่อยนั้นมันยังไม่กระจ่าง ดูวกวน ลองอธิบายและยกตัวอย่างที่มีจริงให้ดูพอเข้าใจด้วยครับ

เห็นอยู่โทนโท่ แต่กลับมองไม่เห็น แล้วจะไปสัมผัสธรรมารมณ์ที่ลึกซึ้งซับซ้อนได้ยังไงล่ะ อโศกเอ๋ย

บอกว่า ให้นำมาให้หมดๆ
กรัชกายรู้ว่าตัวเองพูดอะไร พูดยังไง แล้วผู้ถามตัดมาเท่าไหร่ กรัชกายจะยกมาทั้งประโยค แล้วอธิบายให้ฟังเสียเองก็ได้ แต่ต้องการให้รู้จักพินิจพิจารณา จึงให้ก๊อบมาแล้วถามใหม่ แน่ะ คิกๆๆ ยากครับยาก


ที่อโศกสัมผัสนั่นแหละ เรียกว่า รู้เห็นตามที่ตัวเองอยากให้มันเป็น คิกๆๆ

โยนิโสมนสิการ


ภิกษุ ท. ! เปรียบเหมือนรอยนิ้วมือ หรือรอยนิ้วหัวแม่มือ
ย่อมปรากฏอยู่ที่ด้ามเครื่องมือของพวกช่างไม้ หรือลูกมือของพวกช่างไม้

แต่เขาก็ไม่มีความรู้ว่า ด้ามเครื่องมือของเรา
วันนี้สึกไปเท่านี้ วานนี้สึกไปเท่านี้
วันอื่น ๆ สึกไปเท่านี้ ๆ คงรู้แต่ว่ามันสึกไป ๆ เท่านั้น,
นี้ฉันใด;

ภิกษุ ท. ! เมื่อภิกษุตามประกอบภาวนาอยู่ ก็ไม่รู้อย่างนี้ว่า
วันนี้ อาสวะของเราสิ้นไปเท่านี้ วานนี้สิ้นไปเท่านี้
วันอื่น ๆ สิ้นไปเท่านี้ ๆ

รู้แต่เพียงว่า สิ้นไป ในเมื่อมันสิ้นไป ๆ เท่านั้น,
ฉันใดก็ฉันนั้น.

สตฺตก. อํ. ๒๓/๑๒๘/๖๘.




หมายเหตุ:

ที่พระองค์ ทรงตรัสสอนแบบนี้ เพราะเหตุว่า
ตราบใด ที่ยังไม่ใช่พระอรหันต์ อวิชชา ยังไม่ถูกทำลายจนหมดสิ้น เหตุของการเกิด ย่อมยังมีอยู่

จึงสอนไม่ให้ยึดมั่นถือมั่น ในสภาวะที่เกิดขึ้น โดยใช้หลัก โยนิโสมนสิการ ได้แก่

ดูตามความเป็นจริง รู้ตามความเป็นจริง ของสิ่งที่เกิดขึ้น
อย่าใส่อะไรๆ ลงไป ในสิ่งที่เกิดขึ้น

เพราะ เมื่อใส่อะไรๆลงไป ในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว
เป็นเหตุให้ สิ่งนี้มี สิ่งนั้นจึงมี เกิดขึ้น ตามเหตุปัจจัย

เมื่อไม่ใส่อะไรๆ ลงไปในสิ่งที่เกิดขึ้น
เป็นเหตุให้ สิ่งที่เกิดขึ้น ดับลงเอง ตามเหตุปัจจัย
คือ สิ่งใดเกิดขึ้น สิ่งนั้น ย่อมดับลงไป เป็นธรรมดา

สุดท้ายก็เป็นไปตามคาดคือกรัชกายต้องการให้ทุกตนเห็นอย่างที่กรัชกายอยากจะให้มันเป็น

แน่ะ ตรงไหน ที่กรัชกายสื่อย่างอโศกพูด ยกมาหน่อยสิขอรับ คิกๆๆ




ปรึกษาคุณอโศกหน่อย สองตัวอย่างนี้ เขาเป็นอะไร แล้วทำไงต่อ







พอมองออกไหมครับ เกิดอะไรขึ้นแก่เขา

อดใจรอสักวันสองวันได้กลับไปนั่งหน้า PC.เคาะคีย์บอร์ดได้จะติอบมาให้จุใจเลยนะครับ แทบคีย์นี่คัดลอกไปวางยังไม่เป็นครับกำลังศึกษาอยู่

ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร นำมาเพิ่ออธิบายคำพูดก่อนหน้าที่ว่า "รู้เห็นตามที่มันเป็น ไม่ใช่รู้เห็นตามที่เราอยากให้มันเป็น" ผู้ฝึกอบรมจิต หรือปฏิบัติธรรม หรือปฏิบัติกรรมฐาน หรือปฏิบัติตามแนวสติปัฏฐาน (เรียกมันทุกชื่อเลย) พึงกำหนดรู้ตามที่มัีนเป็น (ของมัน) เป็นยังไง รู้สึกยังไง ก็กำหนดรู้ยังงั้น ทุกๆครั้ง ทุกๆขณะ เดี๋ยวนั้นขณะนั้น ไม่ใช่รู้เห็นตามที่ตัวเองอยาก (วาดภาพ) ให้มันเป็น แล้วก็ว่านั่นนี่ใช่นั่นไม่ใช่นี่ตามความยึดความอยาก (ของตน) พอเข้าใจมั้ยขอรับ

อ้าว!
ก็เข้าใจดีแล้วนี่

มีข้อให้สังเกตนิดหนึ่งว่าหากยังมีคำว่า

"ให้กำหนด พึงกำหนด หรือ กำหนด" อย่างนี้อยู่

มันจะยังเป็นเราหรือกู กำหนด อยู่ร่ำไป ต้องขยับขึ้นไปอีกนิดหนึ่งคือยกให้สติกับปัญญาเขาทำหน้าทีเองตามธรรมชาติคือ

กำหนดนิดหนึ่งครั้งแรกครั้งเดียวให้สติ รู้ทันปัจจุบันอารมณ์ไป ปัญญาก็สังเกต พิจารณาไปตามหน้าที่ของเขา

ทำได้อย่างนี้จะเกิดอาการไร้เจตนา ไม่ใส่เจตนา หรือที่เขานิยมว่า

"รู้ซื่อๆ..รู้เฉยๆ"

ทำได้อย่างนี้อาการที่บอกว่า "รู้ตามที่เขาเป็น"จึงจะเกิดโดยสมบูรณ์และเป็นวิปัสสนาภาวนาแท้ๆ

อย่างที่อโศกว่านั่นแหละต้องการให้มันเป็นตามที่ตนเองต้องการ ไม่ใช่ตามที่ธรรมะชาติมันเป็น

ดูๆอโศกยังแค่จินตนาการเอาว่า เป็นนั่น เป็นนี่ ไม่ใช่นี่ เป็นนั่น นี่แหละเรียกรู้ตามที่ตนเองต้องการให้มันเป็น
คิดไปจะเอาอะไรจะไปไหนก็เอาทำนองนี้

ปัญหาหลักของคนปฏิบัติคือ การมุ่งหวังความสงบ โดยแยกไม่ออกว่าความสงบเป็นสมาธิ กับความตั้งมั่นของจิตแตกต่างกันอย่างไร เมื่อเกิดสภาวะเสพอารมณ์เพราะเกิดการกระทบเป็นผัสสะ การที่อยู่ๆมีเสียงในใจที่พูดว่า "ความทุกข์เกิดที่ใจใช่ไหม ก็ดับที่ใจสิ" ความเห็นผมคือผัสสะที่เกิดจากมโน เป็นความคิดที่เป็นกุศล จึงทำให้เกิดความโล่งสบาย คือเป็นความเพลิดเพลินในธรรมที่ปรุ่งแต่ง แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่รู้ความเกิดดับตามปสาทรูป

อีกท่านที่เหมือนถูกลมเป่าที่หน้า อันนี้ไม่รู้ครับไม่มีความเห็น

ก็สภาวธรรมปรากฏตัวมันยังงั้น (อย่างที่นำั 2 ตัวอย่างให้ดู) มันก็เป็นยังงั้น (คุณจะเอายังไงกับมัน) แต่นักปฏิบัติเช่นพวกเรา กลับปฏิเสธความจริง คิดวาดภาพ นั่น นี่ โน่น โน้น อะไำรต่ออะไรก็ว่ากันไปวาดภาพ (จินตภาพ) กันไป ...จะเอาตามที่ตนเองต้องการ คุณ student ชัดเจน วาดภาพตามที่ตนเองต้องการ

ส่วนคุณอโศกก็วาดภาพ นิพพาน วาดภาพวิปัสสนา วาดภาพตัวกู บทกลอนคำคม...ตะบอย ตะบี้ตะบันอะไรของตนก็ว่าไป จะเอานั่น เอานี่ ตามที่ตัวเองอยากได้

ขอพูดดังๆ ผู้ปฏิบัติภาวนา (หรือตั้งชื่อเอา) คิดทำอย่างคุณ student คุณอโศกเนื่ยะ ให้คิดให้ทำจนวันตาย ไม่มีทางพบเห็นสัจธรรมความจริง เพราะคิดสวนปรมัตถสัจจะหมดเลย

ลงท้ายด้วยคำพูดที่ว่า "รู้เห็นตามที่มันเป็น มิใช่รู้เห็นตามที่ตัวเองอยากให้มันเป็น"

คุณกรัชกายเอาคำสองคำมาต่อกันครับ ความหมายสองคำนี้พิจารณาได้เป็นกุศลทั้งคู่

รู้เห็นตามที่มันเป็น ก็บอกอยู่แล้วว่ารู้เห็น

รู้เห็นตามที่ตัวเองอยากให้มันเป็น ไปในทางที่ควรจะเป็นก็ได้ ไม่ขัดแย้งกันครับ

คุณกรัชกายเหมือนจะชี้ออกมาให้เข้าใจว่าขัดแย้งกัน ครับ

ธรรมที่ขัดแย้งกัน ยกตัวอย่าง ความกรุณา ขัดแย้งกับความอาฆาตพยาบาท นี่เรียกว่าขัดแย้งกันครับ

เวลาปฏิบัติธรรม เกิดความอาฆาตขึ้นในจิตใจ คุณกรัชกายจะทำอย่างไรครับ จะตามอารมณ์ความอาฆาตจนถึงที่สุด หรือ จะหาแนวทางดับความอาฆาตนั้นลง

คุณกรัชกายจะเอาธรรมที่พิจารณาแล้วเกิดกุศล มาเป็นอยากให้มันเป็นอย่างนั้นเหรอครับ

คุณกรัชกายจะเอาข้อความมาต่อกันก็ต้องพิจารณาว่า เป็นแนวทางได้ทั้งสองทางสิครับ ไม่ใช่ให้เกิดความขัดแย้งของความหมาย

พูดจากใจนะขอรับ เราสองคนเนี่ยะนะ ต่อให้โต้เถียงกันจนตาย ก็ไม่มีวันบรรจบกันได้ เหมือนเส้นทางขนานกัน คือ คุณคิดเอาแบบนั้น แต่กรัชกายเอาสภาวธรรมซึ่งปรากฎ ณ ขณะจิตนั้นๆ ประกอบคำพูดคำอธิบาย เช่น ตัวอย่างนี้




กับตัวอย่างนี้




หรือพูดอีกอย่างหนึ่งเราสองคนเหมือนขมิ้นกับปูน คิกๆๆ

http://www.youtube.com/watch?v=BZVGuy5K0bA

เอาอีกเอ้า