46113.เรื่อง "เพ่งโทษผู้อื่น" (สมเด็จพระญาณสังวรฯ)

วิริยะ

ปรกตินั้น เมื่อโกรธก็มักจะไป "เพ่งโทษคนอื่น" ว่าเป็นเหตุให้ความโกรธเกิดขึ้น
คือมักจะไปคิดว่าผู้อื่นนั้นพูดเช่นนั้น ทำเช่นนั้นที่กระทบกระเทือนถึงผู้โกรธ

"การเพ่งโทษผู้อื่น" เช่นนี้ ไม่ใช่การทำให้จิตใจตัวเองสบาย ตรงกันข้าม
กลับเป็นการเพิ่มความไม่สบายให้ยิ่งขึ้น ยิ่งเพ่งเห็นโทษคนอื่นมากขึ้นเพียงใด
ใจตัวเองก็ยิ่งจะไม่สบายยิ่งขึ้นเท่านั้น

แต่ถ้า "หยุดเพ่งโทษผู้อื่นเสีย" เขาจะพูดจะทำอะไรก็ตาม ที่เป็นการกระทบกระเทือน
ถึงตนเองจริงหรือไม่ก็ตาม อย่าไปเพ่งดู ให้ย้อนเขามาเพ่งดูใจตนเอง ว่ากำลังมีสุข
ทุกข์อย่างไร มีอารมณ์อย่างไร ใจจะสบายขึ้นได้ด้วยการเพ่งนั้น

กล่าวสั้น ๆ "การเพ่งโทษผู้อื่น" ทำให้ตัวเองไม่เป็นสุข แต่ "การเพ่งดูใจตนเอง"
ทำให้เป็นสุขได้ แม้กำลังโกรธมาก

หากเพ่งดูใจตัวเองให้เห็นว่ากำลังโกรธมาก ความโกรธก็จะลดลง
หากเพ่งดูใจตัวเองให้เห็นว่ากำลังโกรธน้อย ความโกรธก็จะหมดไป

สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช
สกลมหาสังฆปริณายก

:b8:

Hanako

สาธุ อะนุโมทามิ :b8:

เรื่องเพ่งโทษคนอื่น
ได้ยินปุ๋บย้อนมานึกถึงตัวเอง
เวลาหาของใช้อะไรไม่เจอ เมื่อก่อนคำพูดที่รำพึงขึ้นมาทันที
คือ.."ใครเอาไปอีกเนี่ย??"

นั่น...มันเพ่งโทษคนอื่นทันที ก่อนอะไรอื่นเลย
เลยฝึกใหม่ หาอะไรไม่เจอให้ถามตัวเองแค่ "เอาไปตั้งไว้ไหนน้า...??"
ฝึกมันแบบนี้ ฝึกโจษตัวเองไว้บ่อยๆ

พอเกิดอาการโกรธปุ๋บ ก็คิดทันที
"ใครทำไรน่ะช่างเขา...แต่ที่เราโกรธขึ้นมาเนี่ยใช้ไม่ได้"

ฝึกไปทุกๆที จิตมันต้องอ่อนให้เราสักวัน :b20:

วิริยะ

น้องพลอย

ขอขอบคุณและขออนุโมทนาค่ะท่าน วิริยะ
ติดตามผลงานมาตลอดค่ะ :b8:

กฎการใช้บอร์ด

46113.เรื่อง "เพ่งโทษผู้อื่น" (สมเด็จพระญาณสังวรฯ)

ผู้ใช้งานขณะนี้


ทั่วไป เว็บธรรมจักร