แล้วทำให้เกิดความเข้าใจไขวเขวอย่างไร ถามหน่อยนะครับ
"ลักษณะสามกับไตรลักษณ์" นี่ต่างกันอย่างไรครับ

ไปอ่านกระทู้เก่าๆ ที่ โฮฮับทำลิงค์ให้
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=45451&start=135

แล้วอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ

หลังจากอ่านกระทู้นั้นแล้ว
ถึงจะมาที่คำถาม


พึงทำความเข้าใจว่า
ลักษณะ เป็นการอธิบายสภาวะ
ซึ่ง
อนัตตา ก็มีสภาวะธรรม ของอนัตตาเอง
และ
อนัตตา ก็เป็นส่วนของมรรคปัญญาในการทำวิปัสสนา เป็นส่วนแห่งวิชชา เพื่อทำลายโมหะ ทำลายสักกายทิฏฐิ ทำลายความยึดความถือ ทำลายมานะ
อนัตตา เป็นญาณในธรรม

อนัตตา เกิดดับได้
อนัตตามีความปรากฏ
อนัตตาจึงมีความแปรปรวน

ดังนั้นอนัตตา จึงมีสภาวะเดียว

ไม่ใช่ สังขตะธรรม ก็มีอนัตตาสภาวะหนึ่งที่อยู่ในไตรลักษณ์
พอ อสังขตะธรรม ก็พ้นไตรลักษณ์ อนัตตาก็เป็นอีกสภาวะหนึ่ง

เพราะความไม่รู้จัก สภาวะธรรม ของอนัตตา
จึงได้แต่กล่าว ไตรลักษณ์อย่างเลื่อนลอย
การเจริญวิปัสสนา
พระองค์แสดง แต่ อนิจจสัญญา ทุกขสัญญา อนัตตสัญญา
กล่าวโดยย่อ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

จำไว้ ว่า ไม่มีพุทธพจน์ บทไหนที่แสดงว่า "ไตรลักษณ์ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา"
และสังขตะลักษณะทั้ง 3 คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ไม่มีแน่นอน

จะอธิบายแทนคุณวิริยะ คำว่าไตรลักษณ์ในพระสุตรแปล มันไม่ได้ทำให้ไขว้เขว
แต่มันช่วยทำให้เราเข้าใจเข้าถึงสภาวะธรรมได้มากขึ้น

ที่เช่นนั้นบอกทำให้ไขว้เขว เพราะเช่นนั้นไปจำโวหารคนอื่นมา ที่ว่า"พุทธวจนะๆๆๆ"
เช่นนั้นเข้าใจผิดไปว่า ต้องยึดตัวอักษรห้ามขาดห้ามเกิน แบบนี้มันผิดหลักภาษา
ผิดหลักของการแปล

กับคำพูดของเช่นนั้นที่ว่า...ต้องยึดหลักพุทธวจนก่อน เช่นนั้นพูดทั้งๆที่ไม่เข้าใจ
ว่าการยึดหลักเป็นอย่างไร........
ความหมายของคำแปลที่ต้องยึดหลักพุทธวจนะ นั้นก็คือ คำแปลจะต้องมีที่มาที่ไป
คือมีคำศัพท์หรือประโยคที่มาของคำแปล
อย่างเรื่องนี้ก็เช่นกัน ต่อให้"ไตรลักษณ์"เป็นคำที่อรรถกถาแต่งขึ้นในภายหลังตามที่เช่นนั้นบอก
อรรถกถาจารย์ท่านก็แปลตามหลักของพุทธวจนะ
เพราะท่านกำหนดคำศัพท์ของท่านว่า ....ไตรลักษณ์หมายถึง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ซึ่งคำสามคำนี้เป็นพุทธพจน์มีอยู่ในพระสูตรจริงๆ

ถ้าในพระสูตรหรือพุทธพจน์ไม่คำกล่าว อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาไว้ แต่อรรถกถาจารย์
ไปเขียนเพิ่ม"ไตรลักษณ์"เข้าไป นั้นแหล่ะถึงจะเรียกว่า ไม่ใช่พุทธวจนะ
กล่าวไว้ในตอนต้นแล้วว่า พุทธวจนะก็คือพุทธวนะ อรรถกถาก็คืออรรถกถาฯลฯ
ดังนั้น"อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา" เป็นพุทธพจน์ "ไตรลักษณ์"เป็นอรรถกถา
แต่เหล่าอรรถกถาจารย์ ท่านกล่าวไว้หรือกำหนดไว้ว่า "ไตรลักษณ์"ที่บัญญัติขึ้น
ท่านหมายถึง...อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ถึงได้บอกว่า จะคุยกันในระดับ ความเห็นก็ต้องเป็นความเห็น อรรถกถาก็ต้องเป็นอรรถกถาเหมือนกัน
ภาษาตัวอักษรที่ในในแต่ล่ะระดับมันไม่เหมือนกัน

อย่างอรรถกถาเข้าสนทนากัน เขาก็ใช้ภาษาของเขา
การเอาคำพูดของงอรรถกถาไปเปรียบกับพุทธวจนะ มันต้องเป็นการเปรียบในเชิงที่มาที่ไป
ไม่ใช่เอาไปเปรียบในเชิงภาษาหรือตัวอักษร
การที่เช่นนั้นไปปรามาสคนอื่นว่า เอาไตรลักษณ์มาพูดมันไม่มีในพุทธจวนะ
การไม่มีนั้นจะต้องไม่มี อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาบัญญัติเอาไว้ในพุทธวจนะ
ไม่ใช่มาบอกว่า ไม่มีไตรลักษณ์บัญญัติไว้ เพราะอรรถกถาทที่บอกให้เข้าใจแล้วว่า
คำพูดที่ว่า "ไตรลักษณ์ของท่านหมายถึง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

สรุปคำพูดที่เช่นนั้นชอบเอามาปรามาสคนอื่น
ล้วนแล้วแต่เป็นโวหารที่ขาดเหตุผล เอาไว้แค่ข่มขู่ชาวบ้าน

พูดถึงอาการไขว้เขว ผมจะยกตัวอย่างให้ดูว่าเป็นอย่างไร
เอาที่เห็นชัดๆ นัันก็คือ........

เช่นนั้นบอกว่า "ไตรลักษณ์"ไม่ใช่พุทธวนะไม่ควรกล่าวถึง
มันแปลกตรงที่ดันมาบอกว่า....
ไตรลักษณ์ คือลักษณะสามอย่างของ สังขตธรรมและอสังขตธรรม

ในเมื่อรังเกียจแล้วเอามาอ้างทำไมครับ
แบบนี้เรียก เกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลซดน้ำแกง

เล่นซดน้ำแกงเสียงดังโฮก ชาวบ้านเขารู้หมด

อนัตตา ในสังขารธรรม ไม่ใช่เป็นการอธิบายสภาวะ แต่อนัตตานั้นแหละเป็นสภาวะ
อนัตตามีเหตุปัจจัยมาจาก สภาวะเช่นกันนั้นก็คือ การเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปของขันธ์ห้า

การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปของขันธ์ห้า ...ทำให้เกิดสภาวะธรรมตามมา
ธรรมที่ตามมานี้เป็นสภาวะธรรมเดี่ยวๆ แต่มีลักษณะ๓ประการ

นั้นคือเราจะมองสภาวะธรรมนี้ เป็นอนิจจังก็ได้ หรือจะมองเป็นทุกขังก็ได้และจะมองเป็น
อนัตตาก็ได้ ด้วยเหตุนี้ การกล่าวถึงสภาวะธรรมที่มีเหตุปัจจัยมาจากสังขารหรือขันธ์ห้า
จึงต้องกล่าว อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ทั้งหมด

อนัตตาในสังขตะ ไม่ใช่มรรคปัญญา อนัตตาในสังขตะเป็น สมุทัยเป็นเหตุแห่งทุกข์
ส่วนของมรรคปัญญาที่เป็นสังขตะก็คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาเป็นปัญญาในส่วนของสังขตะ

อนัตตาที่เป็นอสังขตะ ไม่เกิดดับ เมื่อตั้งอยู่ไม่แปรปวน เช่นนั้นตั้งสติพิจารณาให้ดีซะก่อน

เช่นนั้นเข้าใจซะใหม่ ไตรลักษณ์ไม่ได้หมายถึงมี ๓ สภาวะ
มันหมายถึง มีสภาวะเดียวแต่มีลักษณะสามประการ เข้าใจมั้ย พุทโธ่เอ้ย!

พูดธรรมยิ่งธรรมสูงๆอย่ายึดบัญญัติ ไม่อย่างนั้นจะพูดกันไม่รู้เรื่อง
พูดลงไปที่สภาวะธรรมและเหตุปัจจัย เข้าใจมั้ยเช่นนั้น

ลองไปดูสภาวะที่เป็นเหตุปัจจัยของสังขตธรรมและอสังขตธรรมมันเหมือนกันมั้ย
ถ้ามันเหมือนอย่างที่เช่นนั้นอ้าง เราจะปฏิบัติไปเพื่ออะไร คิดซิคิด!

เช่นนั้นอย่าว่าชาวบ้านเลย ตัวเช่นนั้นเองแม้แต่เหตุปัจจัยต่างๆเช่นนั้นยังไม่เข้าใจเลย
ดูถูกชาวบ้านไม่รู้จัก สภาวะธรรมของอนัตตา แล้วที่เช่นนั้นพูดมันเป็นสภาวะตรงไหน
เห็นมีแต่บัญญัติ ที่เกิดจากจิตไปยึดอย่างเหนี่ยวแน่น จนตัวเองเข้าใจผิดคิดว่า
บัญญัติที่ตัวกำลังกล่าวเป็นสภาวะธรรม

พูดเหมือนตัวเองรู้จักสภาวะธรรมอนัตตา แต่ดันบอกว่า อนัตตาเป็นญาณในธรรม
อนัตตาถ้าจะกล่าวว่าเป็นสภาวะธรรม มันก็เป็นเพียงสภาววะธรรม
แต่ถ้าจะกล่าวในเรื่องญาน ....มันต้องกล่าวถึงวิชชาความรู้ในเหตุปัจจัย ที่ทำให้เกิดอนัตตา
ไม่ใช่มาบอกว่าอนัตตาเป็นญานหรือปัญญา


ความสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่"ไตรลักษณ์" จะเป็นหรือไม่เป็นพุทธพจน์
ความเป็นพุทธพจน์ ต้องดูที่ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ถ้าอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เป็นพุทธพจน์
ไตรลักษณ์ย่อมเป็นพุทธพจน์ด้วย เพราะผู้บัญญัติ"ไตรลักษณ์"ขึ้น
ท่านให้ความหมายหรืออธิบายความว่า ไตรลักษณ์ท่านบัญญัติจาก อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ความหมายแท้ๆของมันก็คือ สังขตะ(สังขาร) เป็นเหตุปัจจัยให้เกิด อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ถ้าเช่นนนั้นยังบอกไม่ใช้อีก ก็กลับไปดูกระทู้เดิม ที่เช่นนั้นคุยกับหลวงพี่พุทธฎีกา
หลวงพี่พุทธฎีกายกเอาพระสูตรที่เกี่ยวกับเรื่องนี้มาให้ดูตั้งหลายพระสูตร
แต่ผมว่าเปล่าประโยชน์ สำเหนียกยากแท้

ข้างบนนี้เหมือน อนิจจา หรืออนิจจลักษณะ นะครับ ..
"อนิจจลักษณะ" ความไม่เที่ยง ทุกสิ่งย่อมมีการแปรเปลี่ยน เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไปเป็นธรรมดา

อนัตตา หรือ อนัตตลักษณะ
"อนัตตา" สิ่งที่ไม่ใช่ตัวตน ไม่มีตัวตน ไม่ใช่ใคร ไม่ใช่ของใคร ไม่อยู่ในอำนาจควบคุมของใคร
ไม่มีสาระ ไม่มีแก่นสาร ..

อย่าเอาอนัตตา มาเป็นตัวเป็นตน เลยครับ

สิ่งที่มีจริง มีแค่ จิต เจตสิก รูป นิพพาน เท่านั้น

อ่านใหม่นะโกวิท
ว่าที่เขียนลงไปหมายความว่าอะไร

จิตมีจริงหรือ
เจตสิกมีจริงหรือ
รูปมีจริง หรือ

อนัตตา เป็นสภาวะธรรม ใช่หรือไม่ คุณวิริยะ

เปล่าประโยชน์ต่อการสนทนากับ ผู้ที่มีความเห็นไม่อยู่กะร่องกะรอย
Good Bye โฮฮับ

ถ้ายกตำรามา คุณก็คงว่า ตัดต่อ เพิ่มเติม
ยกคำครูบาอาจารย์ ก็คงว่า คิดเอาเอง ..

คุณคงมีคำตอบอยู่แล้ว หากไม่ตระหนี่ธรรม
คนอื่นคงได้รู้ด้วย ..

ผมไม่เห็นด้วยกับคำพูดที่ว่า พระพุทธเจ้าไม่เคยสอนว่า
"ไตรลักษณ์ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา"

ธรรมที่พระองค์สอนโลก แค่น้ำในโอ่งในไห ที่ไม่ได้สอน
เหมือนน้ำในมหาสมุทร

จะทึกทักเอาว่า "ไม่มีในบาลี ก็ไม่ใช่ธรรมของพระพุทธเจ้า"
จึงไม่น่าจะถูกต้องนัก ..

คุณเช่นนั้นแกไปเอา โวหารมาเป็นหลักธรรมครับ
ความไม่รู้หรืออวิชา ทำให้ธรรมของพระพุทธเจ้าที่มีมากถึง๘๔๐๐๐พระธรรมขันธ์
มันก็เลยหดอยู่แค่ โวหารที่แกพูดครับ

คุณเช่นนั้นแกไม่ได้ตระหนี่ธรรมครับ แกรู้อยู่แค่โวหารทำให้หลงติดกับบัญญัติ
เลยไม่สามารถทำให้เข้าใจผลของเหตุครับ แกเข้าใจว่า บัญญัติที่แกจำมา
เป็นผลสมบูรณ์ในตัวบัญญัติแล้ว เลยทำให้คำพูดที่เกี่ยวกับธรรมของแก มันจำกัดอยู่แค่บัญญัติ
มีแต่เหตุ ไม่มีผล หรือเรียกว่า ไม่มีวิชชาครับ

คุณเช่นนั้นไม่ได้ตระหนี่ แต่แกไม่รู้ครับ


พระพุทธเจ้าท่านสอนเรื่องสภาวะธรรม แต่เช่นนั้นเข้าใจว่าพระพุทธองค์สอนเรื่องบัญญัติ
เลยทำให้คุณเช่นนั้นเข้าใจผิดไปว่า คนอื่นกล่าวเกินพุทธวจนะ

พุทธพจน์เปรียบเหมือนหลักธรรม ซึ่งในหลักธรรมนั้นทำให้เกิดผลเป็น๘๔๐๐๐พระธรรมขันธ์
คำพูดของเช่นนั้น สวนทางกับคำสอน พระพุทธองค์ให้นำพุทธพจน์ของพระองค์ไปทำให้เกิดผล
แต่คุณเช่นนั้นกลับมาทำในสิ่งตรงกันข้าม จะพยายามทำผลให้หายไป เหลือแค่โวหารสั้นๆว่า
"เอ็งทำเกินพุทธวจนะ"

คนอื่นเขาพูดผลของพุทธวจนะ(วิชชา)
แต่เช่นนั้นจะจมแช่อยู่กับบัญญัติโวหารเท่านั้น