โทษของการเป็นชู้


๑) ทุกข์ทางใจ

จิตที่เป็นปกติสุขไม่อาจคิดลงมือคบชู้
การจะคบชู้ได้ต้องใช้จิตที่เป็นทุกข์เท่านั้น
เพราะรู้ ๆ กันทั้งโลก ทุก ชาติทุกภาษา
ว่าเพศสัมพันธ์เป็นเรื่องบาดใจ
แม้แต่การแตะเนื้อต้องตัวคนมีเจ้าของด้วยความกำหนัด
ก็นับว่าสมควรอดสูใจได้แล้ว
เพราะรู้อยู่เต็มอกว่าจะมากหรือน้อย
ก็เป็นการล่วงละเมิดสมบัติต้องห้ามของผู้อื่นอยู่ดี


ฝ่ายหญิงมีรูปเป็นทรัพย์ เมื่อยังเลี้ยงตัวเองไม่ได้
ก็ต้องถือว่าทรัพย์นั้นเป็นกรรมสิทธิ์ของผู้ปกครองเลี้ยงดู
แต่เมื่อเติบใหญ่ขึ้นในสังคมประชาธิปไตยที่ชายหญิงต่างเลี้ยงดูตนเองได้
อันนำไปสู่การมีสิทธิเท่าเทียมกัน ชายหญิงต้องถือกรรมสิทธิ์ร่วม
กล่าวคือ นับแต่การหมั้นหมายประกาศจองตัวกันและกันอย่างเป็นทางการ
ให้นับว่า ทั้งสองมีกรรมสิทธิ์ในร่างกายของอีกฝ่ายเสมอกัน
ห้ามฝ่ายใดละเมิดสัญญาด้วยการมีเพศสัมพันธ์กับคนอื่น
ขณะเดียวกันถ้าคนอื่นมามีเพศสัมพันธ์ทั้งรู้ว่าหมั้นหมายแล้ว ก็นับว่าผิดศีลเช่นกัน


เนื้อหนังคนเราเปรียบเสมือนอาหารอันโอชะที่น่าแหนหวงสำหรับเจ้าของ
ถ้าต้องลักกินขโมยกินเพียงเพื่อให้หายอยาก ใจเราจะเป็นสุขไปได้อย่างไร
แม้เหมือนอิ่มหมีพีมัน ใจก็อดคิดไม่ได้ว่า เรากำลังใช้มือที่สกปรกหยิบอาหารใส่ปาก
ทุกคำย่อมเจืออยู่ด้วยพิษหรือเชื้อโรคอันเป็นโทษ ให้ผลเป็นทุกข์
การสังเกตเข้ามาในตนเองจะทำให้เห็นทุกข์เป็นขณะ ๆ อย่างชัดเจน


ทุกข์เริ่มต้นตั้งแต่เมื่ออยากมีเพศสัมพันธ์กับคนมีเจ้าของ
สังเกตเข้ามาในตนเอง จะเห็นขัดแย้งกับส่วนลึกที่ยังมีมโนธรรม
และมโนธรรมจะส่งแรงต้านความอยากได้ในสิ่งที่ไม่ควรได้เสมอ


ทุกข์จะทวีตัวขึ้นเมื่อตัดสินใจมีเพศสัมพันธ์กับคนมีเจ้าของ
สังเกตเข้ามาในตนเอง จะเห็นเหมือนใจเริ่มก้าวพ้นเขตสว่างเข้าสู่แนวสนธยา
ถึงแม้รู้สึกว่ามืดลงทุกที แต่ความตื่นเพริดไปกับจินตนาการที่เร้าใจ
ก็รุนหลังเราให้มุ่งหน้าไปเรื่อย เยี่ยงคนไม่กลัวความมืดในป่ารกชัฏ
เพียงเพราะได้กลิ่นยวนใจของเหยื่อล่อจากที่นั่น


ทุกข์จะทวีตัวขึ้นอีก เมื่อพยายามมีเพศสัมพันธ์กับคนมีเจ้าของ
สังเกตเข้ามาในตนเอง จะเห็นเป็นการฝืนใจ
เค้นราคะขึ้นมาเอาชนะความกลัวถูกปฏิเสธ หรือกลัวถูกด่าทอ หรือกลัวถูกจับได้


ทุกข์จะทวีตัวขึ้นถึงขีดสุด เมื่อลงมือมีเพศสัมพันธ์กับคนมีเจ้าของสังเกตเข้ามาในตนเอง
จะเห็นความหน้ามืด ดับสำนึกผิดชอบชั่วดีลง
ราวกับทั้งชีวิตเหลือแต่การเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณไม่ต่างจากสัตว์โลกทั่วไป


ทุกข์จะไม่จบโดยง่ายแม้เมื่อมีเพศสัมพันธ์กับคนมีเจ้าของสำเร็จ
สังเกตเข้ามาในตนเอง จะเห็นเป็นความรู้สึก ไม่ดี น่าดูถูก ผิดที่ผิดทาง
หรือกระทั่งชวนให้ขยะแขยง และที่ สำคัญคือรู้สึกว่าต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ
จะให้ใครรู้ไม่ได้ โดยเฉพาะผู้เป็นเจ้าของ


ถ้าคนมีเจ้าของไม่ค่อยมีเสน่ห์ทางเพศนัก สำนึกผิดชอบชั่วดีของเรามักจะกลับมาเร็ว
และ รู้สึกแย่กับพฤติกรรมของตนเต็มที่ แต่ถ้าคนมีเจ้าของเป็นพวกมีเสน่ห์ทางเพศสูง
สำนึกผิดชอบชั่วดีของเรา มักจะถูกกดไว้
ใจจะทะยานต่อตามแรงฉุดจากเสน่ห์ทางเพศของฝ่ายนั้น
กระทั่งพุ่งลิ่วไปบนเส้นทางเห็นผิดเป็นชอบ สำคัญว่ากงจักรเป็นดอกบัวกว่า
จะรู้สึกตัวว่าหลงเดินบนเส้นทางอันเน่าเหม็นและระทมทุกข์
ก็ตกอยู่ในเงามืดจนยากจะคลำหาเส้นทางใหม่เสียแล้ว


๒) การสั่งสมบาป

เมื่อทราบแล้วว่าความมืดเป็นเครื่องหมายของบาป
เราก็สามารถสำรวจใจตนเองแล้วทราบได้ว่าการผิดประเวณีเป็นบาป
เพราะไม่มีการผิดประเวณีครั้งใดที่ทำให้จิตของเราสว่างขึ้น มีแต่จะหม่นหมองลง
กับทั้งไม่มีแก่ใจคิดอะไรในทางดี ในทางที่เจริญเอาเลย


แรงผลักดันให้ผิดประเวณีได้คือราคะ ราคะต้องชนะความยับยั้งชั่งใจทางเพศ
จึงขับให้เราก่อบาปด้วยการผิดประเวณี
ความยับยั้งชั่งใจ ทางเพศเป็นสิ่งที่มนุษย์มีกันโดยธรรมชาติ
แม้แต่เด็ก เพิ่งรู้ความก็ทราบว่าไม่ควรให้คนแปลกหน้ามาจับต้องอวัยวะเพศของตน
และตนก็ไม่ควรถือวิสาสะไปลูบคลำอวัยวะ เพศของใคร
การกล้าทำถือเป็นความทะลึ่งผิดธรรมดา


ที่น่ากลัวก็คือบาปสามารถ สั่งสม ตัวได้ นั่นหมายความว่า ยิ่งผิดประเวณีมากขึ้นเท่าไร
ใจก็ยิ่งยับยั้งชั่งใจน้อยลงเท่านั้น มองไปทางไหนใครต่อใครกลายเป็นวัตถุทางเพศ
ที่น่าลิ้มลองไปหมด ต่อให้รู้ทั้งรู้ว่ามีเจ้าของแล้วก็ไม่สน
ไม่รู้สึกว่าเป็นกำแพงกีดขวางที่มีสาระสำคัญอันใดเลย


แม้แกล้งเอาไหล่ไปเฉียดแขนคนที่เรา เห็น ๆ อยู่ว่าเดินมากับคู่ครอง
ไหล่ของเราก็ได้ชื่อว่าเป็นเครื่องรับเชื้อโรค ทางวิญญาณแล้ว
เมื่อเพาะเชื้อโรคแล้วลุกลามใหญ่โตจนครอบใจได้ทั้งดวง
เราจะรู้สึกว่าตัวเราสกปรก แม้อาบน้ำชำระสะสางกายได้สะอาดสะอ้าน
ก็เหมือนทั้งตัวเต็มไปด้วยยางเหนียวเหนอะหนะที่แกะไม่ออก
บางคนถึงขั้นที่กลิ่นตัวเหม็นแปลก ๆ ฟอกถูด้วยสบู่หอม กลิ่นเหม็นก็ไม่หายเลยทีเดียว


ความคิดในทางผิดประเวณีจะลดความฉลาดในการหาคู่แท้ให้ตัวเอง
หรือแม้เจอคู่แท้แล้วก็จะไม่ฉลาดในการรักษาไว้
บาปที่พอกพูนขึ้นจะทำให้เราสำคัญไปว่า
ชีวิตจะมีสีสันต่อเมื่อได้ลิ้มรสเพศสัมพันธ์แปลกใหม่ไม่รู้จบ


ฉะนั้น เพียงไม่ตั้งใจไว้ก่อนว่าจะเว้นขาด จากการผิดประเวณี ก็นับว่ามีโทษแล้ว
เพราะเมื่อถูกเร้าใจให้เกิดราคะอย่างแรงกล้า
ความยับยั้งชั่งใจทางเพศย่อมลดระดับแทบไม่เหลือ ยังผลให้สติพร่าเลือนลง
เปิดช่องให้ราคะ เข้าครอบงำจนโง่เขลา หลงนึกว่าบาปแห่งการผิดประเวณี
เป็นสิ่งสมควรทำยิ่งกว่าบุญแห่งการระงับราคะ ผิด ๆ
ขอเพียงสบโอกาสเหมาะ แม้แต่ก่อคดีข่มขืนชำเราก็ยังเป็นไปได้


๓) ความเป็นอยู่ที่เลวร้าย

ไม่มีความรู้สึกอ่อนแออันใด
ย่ำแย่ไปกว่าความรู้สึกอ่อนแออันเกิดจากการเป็นชู้
เพราะบาปข้ออื่นยังทำลงไปด้วยจิตใจแกร่งกล้ากันได้
เช่น เราอาจฆ่าสัตว์ตัดชีวิตด้วยพละกำลังเหนือกว่าคู่ต่อสู้
เราอาจขโมยของด้วยความมุ่งมั่นที่แรงกล้า
เราอาจโกหกแบบคนดื้อด้านไม่ยอมแพ้
เราอาจกินเหล้าเพื่อกระตุ้นความฮึกเหิม
แต่ถ้ายอมถอดเสื้อผ้าทิ้งความละอายบาปทางกามลงพื้น
เราจะพบว่าความเปลี้ยเพลียหลังผิดประเวณี
จะเกิดขึ้นพร้อมกับความหย่อนสำนึกยับยั้งใจ
ไม่ให้ไหลลงสู่ที่ต่ำ มีอาการมึนงง ปวกเปียก และเฉื่อยแฉะไร้แรง
คล้ายกำลังใจจะทำอะไรดี ๆ หรือกำลังใจจะต่อต้านความคิดที่ชั่วร้าย
เหือดหายไปจากเราเสียเกือบหมด


เมื่อบาปจากการผิดประเวณีถูกสั่งสมมากแล้ว
ผู้ผิดประเวณีย่อมเลื่อนฐานะเป็นหญิงร้ายหรือชายโฉด ดูเผิน ๆ เหมือน กร้านโลก
ไม่หยี่หระกับความประพฤติผิดใด ๆ แต่ที่แท้บาปหนาจนความรู้สึกด้านชากว่าใคร ๆ ต่างหาก
ความด้านชาของหญิงร้ายและชายโฉดเกิดจากการหมักหมมคราบสกปรก
ทั้งทางกายและ วิญญาณ จึงย่อมก่อให้ เกิดกระแสในตัวที่น่ารังเกียจ ชวนให้รู้สึกคลื่นเหียน
กับความสกปรกเน่าเหม็น เฉกเช่นหมูในเล้าที่จำ ต้องกินอยู่อย่างสกปรกเกือบตลอดเวลา


การผิดประเวณีแต่ละครั้งคือการไม่ให้เกียรติผู้อื่น ซึ่งก็มีผลสะท้อนให้นับถือตนเองน้อยลง
พูดง่าย ๆ ว่าได้สมบัติทางเพศของ คนอื่นมา เพื่อเสียความนับถือตัวเองไป


จิตของหญิงร้ายและชายโฉดเปรียบเหมือนคนที่จุ่มศีรษะลงไปในเมือกลื่นจนชุ่มโชก
ย่อมไม่ได้รู้สึกถึงความแห้งสบาย แม้จมูกได้กลิ่นหอมของสวนดอกไม้
แต่ใจลึก ๆ ก็เหมือนได้กลิ่นเหม็นของกามผิด ๆ อยู่เกือบตลอดเวลา


จิตที่ชุ่มด้วยเมือกสกปรกย่อมเหมาะกับภพใหม่ที่สกปรก ต่ำชั้น เต็มไปด้วยความน่ารังเกียจ
น่าอึดอัดระอา และอาจถึงขั้นเน่าเฟะ ถ้ายังมีวาสนาพอจะเกิดใหม่ในโลกมนุษย์
ก็ย่อมเป็นที่ชิงชังของผู้พบเห็น เหมือนใครเห็นก็พากันอยากเขี่ยทิ้งด้วยเท้า
สภาพเช่นนั้นย่อม ยากที่จะผูกมิตร แต่ง่ายที่จะผูกเวร
ดึงดูดคนและสัตว์ให้อยากเข้ามาด่า เข้ามา ว่า เข้ามาทำร้ายเป็นขบวน


ความผิดทางเพศย่อมนำไปสู่ความผิดปกติทางเพศ
ถ้ามีวาสนาได้เป็นมนุษย์ก็อาจรังเกียจเพศของตน
และอยากเป็นอีกเพศหนึ่งแทน
หรือโตขึ้นอาจถูกดึงดูดเข้าสู่วิถีทางของการเบี่ยงเบนทางเพศได้
เป็นที่ทรมานใจของตนเองเนิ่นนาน


หากตายเยี่ยงชู้ผู้ยังไม่อิ่มไม่พอกับการผิดประเวณี
แต่ยังพอมีบุญพยุงไม่ให้ร่วงหล่นถึงนรก
ก็อาจไปเสวยภพของพวกรักความสกปรก
ระดับเดรัจฉานภูมิ เช่น หนอนในส้วม เป็นต้น


แต่หากตายเยี่ยงหญิงร้ายและชายโฉด
ผู้ล่อลวงใครต่อใครเข้ามาร่วมบาปแห่งการผิดประเวณี
ไม่เห็นแก่หัวอกหัวใจเจ้าของบ้างเลย
ก็จัดว่ามีความเหมาะกับสภาพความเป็นอยู่
อันเสียดแทงเจ็บแสบ ดังเช่นนรกภูมิสถานเดียว!


คัดลอกบางส่วนจาก...ผิดที่ไม่รู้ ดังตฤณ
dungtrin.com

อนุโมทนาค่ะ คุณลูกโป่ง

เฮ้อ.... แต่คนคบชู้ กับคนเป็นชู้เขาไม่เข้ามาอ่านนะสิคะ .... เฮ้อ ....เฮ้อ.....เฮ้อ

อนุโมทนาสาธุด้วยครับ

อยากให้สามีกับบรรดากิ๊กกั๊กทั้งหลายหลงเข้ามาอ่านจังคะ ดวงตาจะได้สว่างเสียที เราพูดไปก็ไม่เท่าได้มานั่งอ่านเองใช่ไม๊คะ

อ่านแล้วน่ากลัวนะค๊า ว่ามั้ย คนที่เป็นผู้หญิงร้าย ชายเลว เขาไม่เข้ามาอ่านกันหรอกค่ะ เพราะเขากำลังลุ่มหลงอยู่กับตัณหา แต่เชื่อว่า คนเรามีจิตใต้สำนึกที่ดี ไม่ว่าเขาจะมีความสุขด้วยกันสักเพียงใด เขาย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าผิด และความทุกข์ เวรกรรมจะต้องติดตัวเขาไปไม่ว่าชาตินี้ หรือชาติหน้า เป็นที่น่าสักเวชใจ เพราะไม่ต่างกับสัตว์ หรือยิ่งกว่าสัตว์ซะอีก สัตว์มันยังมีฤดูผสมพันธุ์กัน แต่คนถ้าทำแบบนี้ ยิ่งกว่าสัตว์อีก แล้วเขาจะมีความสุขได้อย่างไรละค่ะ

ทุกข์จะทวีตัวขึ้นเมื่อตัดสินใจมีเพศสัมพันธ์กับคนมีเจ้าของ
ที่น่ากลัวก็คือบาปสามารถ สั่งสม ตัวได้ นั่นหมายความว่า ยิ่งผิดประเวณีมากขึ้นเท่าไร
ใจก็ยิ่งยับยั้งชั่งใจน้อยลงเท่านั้น มองไปทางไหนใครต่อใครกลายเป็นวัตถุทางเพศ
ที่น่าลิ้มลองไปหมด ต่อให้รู้ทั้งรู้ว่ามีเจ้าของแล้วก็ไม่สน
ไม่รู้สึกว่าเป็นกำแพงกีดขวางที่มีสาระสำคัญอันใดเลย

ความคิดในทางผิดประเวณีจะลดความฉลาดในการหาคู่แท้ให้ตัวเอง
หรือแม้เจอคู่แท้แล้วก็จะไม่ฉลาดในการรักษาไว้
บาปที่พอกพูนขึ้นจะทำให้เราสำคัญไปว่า
ชีวิตจะมีสีสันต่อเมื่อได้ลิ้มรสเพศสัมพันธ์แปลกใหม่ไม่รู้จบ

ไม่มีความรู้สึกอ่อนแออันใด ย่ำแย่ไปกว่าความรู้สึกอ่อนแออันเกิดจากการเป็นชู้
เพราะบาปข้ออื่นยังทำลงไปด้วยจิตใจแกร่งกล้ากันได้
แต่ถ้ายอมถอดเสื้อผ้าทิ้งความละอายบาปทางกามลงพื้น
เราจะพบว่าความเปลี้ยเพลียหลังผิดประเวณี จะเกิดขึ้นพร้อมกับความหย่อนสำนึกยับยั้งใจ
ไม่ให้ไหลลงสู่ที่ต่ำ มีอาการมึนงง ปวกเปียก และเฉื่อยแฉะไร้แรง
คล้ายกำลังใจจะทำอะไรดี ๆ หรือกำลังใจจะต่อต้านความคิดที่ชั่วร้าย
เหือดหายไปจากเราเสียเกือบหมด

เมื่อบาปจากการผิดประเวณีถูกสั่งสมมากแล้ว
ผู้ผิดประเวณีย่อมเลื่อนฐานะเป็นหญิงร้ายหรือชายโฉด ดูเผิน ๆ เหมือน กร้านโลก
ไม่หยี่หระกับความประพฤติผิดใด ๆ แต่ที่แท้บาปหนาจนความรู้สึกด้านชากว่าใคร ๆ ต่างหาก
ความด้านชาของหญิงร้ายและชายโฉดเกิดจากการหมักหมมคราบสกปรก
ทั้งทางกายและ วิญญาณ จึงย่อมก่อให้ เกิดกระแสในตัวที่น่ารังเกียจ ชวนให้รู้สึกคลื่นเหียน
กับความสกปรกเน่าเหม็น เฉกเช่นหมูในเล้าที่จำ ต้องกินอยู่อย่างสกปรกเกือบตลอดเวลา


การผิดประเวณีแต่ละครั้งคือการไม่ให้เกียรติผู้อื่น ซึ่งก็มีผลสะท้อนให้นับถือตนเองน้อยลง
พูดง่าย ๆ ว่าได้สมบัติทางเพศของ คนอื่นมา เพื่อเสียความนับถือตัวเองไป


(ขออนุญาตโค้ดบางข้อความนะคะ) คำสอนของคุณดังตฤณ ชัดเจนแจ่มแจ้งมากๆค่ะ โดนใจเข้าอย่างแรง ไม่ทราบบรรดาคนที่เป็นชู้กับสามีหรือภรรยาชาวบ้าน ได้เข้ามาอ่านแล้วจะรู้สึกละอายต่อบาปที่ได้ทำลงไปกันบ้างไหม ถ้าหากคำสอนเหล่านี้จะสามารถเปลี่ยนแปลงคนที่กำลังผิดศีล ให้กลับกลายเป็นคนดีได้ก็คงจะดีไม่น้อยนะคะ ปัญหามือที่สามที่ทำให้ครอบครัวแตกแยก พ่อแม่แยกทางกัน ลูกกลายเป็นเด็กไม่มีพ่อ ก็คงจะลดน้อยลงไปมากกว่านี้

สังคมไทยเราทุกวันนี้เหมือนคนกำลังป่วยไข้ นับวันมีแต่คนป่วยมากขึ้น ไม่ใช่ว่ายาไม่ดี แต่เพราะคนป่วยเหล่านี้รู้ทั้งรู้ แต่ไม่ยอมกินยา ไม่ยอมรักษาต่างหาก นั่นจึงทำให้สังคมนับวันจะมีแต่คนพิการ(ทางจิตใจ)กันมากขึ้น เราจึงต้องเริ่มต้นปลูกฝังวัคซีนแห่งความคิดดีๆให้แก่เด็กๆ เพื่อที่เขาจะได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีศีล+ธรรมในอนาคต

ในเมื่อพ่อแม่เป็นตัวอย่างที่เลวให้ลูกได้เห็นแล้ว จะสั่งสอนให้ลูกเป็นคนดีได้อย่างไรกันเล่า ทุกอย่างต้องแก้ไขที่ตัวเราเองก่อนทั้งนั้น อยู่ที่จิตใต้สำนึกของแต่ละคน คิดได้ช้าหรือคิดได้เร็ว ดีชั่วอยู่ที่ตัวทำ สูงต่ำอยู่ที่ทำตัว จริงๆค่ะ

มันเป็นวิบากกรรมของพวกเขา เราไม่ต้องไปกังวลกับเขาหรอก เดี๋ยวถ้าเขามีปัญญาเมื่อไหร่ เขาจะรู้แจ้งเองแหละ ถ้าเราคิดว่าเราประเสริฐกว่าเขา เราควรอโหสิกรรมให้เขาจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีเวรต่อกันอีก สาธุ

โดนใจคะ และก็มีความเห็นเหมือนกับหลายๆ ท่าน ที่คนพวกนี้ไม่มีโอกาสเข้ามาอ่านหรอกคะ เพราะเขามัวแต่หลงมัวเมาอยุ่กับสิ่งที่เขาทำ อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่พวกเขาทำอยู่ เวรกรรมพวกเขาไม่รับรู้หรอกคะ ตอนนี้ขอแค่ตัวเองสุขเป็นพอ คนอื่นหรือเวรกรรมที่ยังไม่เกิดไม่สน

เป็นบทความที่ดีมากค่ะ...
สำหรับการตักเตือนตนเอง...เฝ้าระวัง ศีล..ควบคุมศีลของเราเอง.....ให้บริสุทธิ์ ทั้ง กาย วาจา ใจ

ของคนอื่น ๆ ๆ ก็ช่างเขา ไม่ต้องคิดแทน...

ใครทำ..ใครได้...ตามที่ทำ....ธรรมะจัดสรร..เสมอภาคกันค่ะ

อนุโมทนา...สาธุ..